@maartje84 super bedankt! Veel dingen had ik al bedacht maar je stelt nog wel wat vragen die niet bij mij op waren gekomen. @Kes er werd een echo gemaakt en met kleuren kunnen ze de activiteit zien. Toen hebben ze een bloedtest gedaan en die uitslag was slecht. Bij nij geertgen hebben ze binnenkort bijeenkomsten over verzekeringen. Heb me hier net voor ingeschreven. Denk dat dit wel interessant is. Ik zal het linkje hier even plaatsen. https://www.nijgeertgen.nl/nieuws/themabijeenkomst-alles-over-uw-zorgverzekering
Graag gedaan. Het gekke is: op andere reacties van potentiële donoren heb ik niet zo uitgebreid gereageerd als op de mail van onze latere donor. Haar bericht voelde gewoon zó goed dat ik het niet wilde verpesten met een te kort en een te onpersoonlijk berichtje. Alles heeft zo moeten zijn
Mijn donor was 'al' 29 en in Spanje mogen ze niet ouder zijn dan 30. Verklaart ook meteen waarom veel vrouwen meteen zwanger raken daar, alleen maar jonge eicellen. Mijn donor is inmiddels dus te oud, al hadden we geen verse poging meer willen doen. En we willen sowieso geen andere donor, wordt zo ingewikkeld allemaal...En krijg dan nooit meer zo'n leuk kind als ik nu heb,wat jij al schreef lol!! We hebben er btw nog 3 in de vriezer (hadden er 6 ingevroren), maar laten ze alle 3 ontdooien en ontwikkelen tot blastocyste. (Hopen dat er tenminste 1 dat stadium haalt tenminste!!) We willen er max 2 terugplaatsen.
Ik zou nog navragen bij mijn kliniek of ze nog steeds het refundprogramma aanbieden. Dit doen ze nog steeds. Informatie hierover kan worden opgevraagd via: www.international@imfer.com
Hallo allemaal! Heel fijn om een vers topic over dit onderwerp te lezen! Ik heb zelf helaas ook geen bruikbare eicellen; het zijn er meer dan voldoende, maar ze worden niet rijp. Sindsdien aangemeld voor adoptie, maar van de eerste informatiebijeenkomst werden we ook niet heel vrolijk. Daardoor kwam toch eiceldonatie, iets waarvan ik nooit had gedacht het überhaupt te overwegen, in beeld. Tot onze grote verrassing heeft onze schoonzus spontaan aangeboden donor te willen zijn. Superlief natuurlijk, maar aan dat idee moesten we wel heel erg wennen. Maar na een paar maanden alles op een rijtje gezet te hebben is het helemaal zo gek nog niet. Vooral voor het kind lijkt het me super als de donor al zijn of haar hele leven in beeld is. We hebben een eerste afspraak bij Nij Geertgen gehad, omdat zij ook nog een eicelbank (met open wachtlijst) hebben. Komende week de intake bij de psycholoog en dan besluiten we ook definitief of traject met eigen donor in gang gezet gaat worden. Ik vroeg me af of er nog meer dames meelezen die een donor hebben gehad die heel dichtbij je staat? Want ondanks de voordelen brengt het natuurlijk ook wel wat andere zorgen met zich mee: je ziet de gelijkenis (ook met haar kinderen), familie ziet het misschien ook; wat doet het met de ondelinge relatie enz.
Wat spannend, Equivoque! Mooi dat jullie een eigen donor hebben, dat maakt het wat minder onbereikbaar allemaal. Al brengt het uiteraard wel weer andere mogelijke zorgen met zich mee, zoals je het ook hier benoemd. Mijn donor staat niet heel dicht bij ons. Wij hebben haar ontmoet met het doel om haar eitjes te krijgen Wat het allemaal doet met onderlinge relaties in families kan ik jou dus niet vertellen, maar dit zijn ook dingen die je met de psycholoog kunt gaan bespreken. Ik kan jou wel vertellen dat 1 van mijn tweeling enorm op mijn man lijkt en de andere enorm op mijn donor. Die enorm op mijn donor lijkt lijkt ook enorm op haar kinderen en haar neefjes. Ik vind dat wel grappig. Heb daar geen gekke emoties bij en mijn donor vind het ook gewoon leuk/prima.
Dank voor je reactie! Dat is in ieder geval wel geruststellend. Ik lees ook vaak dat dit soort zorgen er vooral zijn voordat het kind geboren is, maar daarna veel minder een rol spelen. Maar in deze fase vind ik dit soort dingen nog best wel lastig... Het blijft ergens toch een bizar idee. Zie jij ook qua karakter verschillen tussen je biologische en donorkinderen die je kunt toeschrijven aan de donor? Ben ergens ook wel bang dat ik het kind misschien totaal niet ga begrijpen. Donor lijkt niet op mij, zowel innerlijk als uiterlijk, dus maak me wel wat zorgen dat het ook als "vreemd" gaat voelen als ik eigenschappen van haar ga terugzien. En dat ik dan de enige in het gezin ben die er niet bij hoort, zeg maar...
Wat ik over angsten kan zeggen is dat het altijd kan dat je jezelf niet herkent in je kind. Dat kan ook als het je biologische kind is zeg maar. Ik lijk zelf qua karakter en hoe ik in het leven sta niet echt op mijn ouders, andere zus en broer wel veel meer. Het helpt om te denken dat je kind niet slechts een amalgaam is van jouw dna en dat van je partner. Het is ook een heel eigen individu. Dat is niet anders als er een donor in het spel is. Mijn zoon lijkt erg op zijn vader qua uiterlijk, het grappige is dat hij ook wel wat van mij weg heeft. Mensen zien mij ook in hem. Dan moet ik altijd een beetje grinniken van binnen.[/QUOTE] Trouwens wel interessant hoe iedereen anders omgaat met wie je erover vertelt. Van ons weten al best een aantal mensen dat het niet gaat lukken, zeg maar. Mocht ik toch zwanger raken van een donor, dan kan ik moeilijk verkondigen dat er een medisch wonder is gebeurd... Vind het ergens ook wel fijn om van anderen erkenning te krijgen voor de moeilijke keuze die we moeten maken. Maar probeer nu ook vooral aan het belang van het kind te denken. Ik wil er absoluut geen groot ding van maken, voor het kind wil ik van kleins af aan duidelijk zijn waar hij/zij vandaan komt. Maar je wil ook niet dat het opmerkingen krijgt van de buitenwereld op een moment dat het er zelf nog niet aan toe is. Blijft lastig, ook omdat mijn schoonzus en zwager wat minder geneigd zijn tot openheid. Dat moet je natuurlijk ook respecteren.
Ik lees al een tijdje met dit topic mee en nu zou ik ook graag mee willen kletsen om ervaringen te delen met meiden die dit proces al doorgegaan zijn of meiden die net als ik voor de keuze van eiceldonatie staan. In het kort mijn verhaal: - Maart 2012: gestopt met de pil, - Augustus 2013: onderzoeken, geen bijzonderheden --> voor een jaar naar huis gestuurd - Oktober 2014: gestart met IUI (hormoongestimuleerd). Helaas 6 IUI's zonder resultaat. - Oktober 2015: start IVF. - December 2015: zwanger van cryo IVF1 - Januari 2016: MA bij 9 weken (na kloppend hartje bij 7 weken) - Juni 2016: IVF 2. 1 embryo, 4-cellig op dag 2, mislukt. Bij deze tweede poging waren er van de 3 bevruchtingen 2 afwijkend bevrucht (3 kernen ipv 2). Overstap naar ICSI. - Oktober 2016: ICSI 3. Ondanks de maximale stimulatie in NL (225ie) maar 2 eicellen uit 5 follikels. 1 niet rijp en de ander direct na de ICSI gedegenereerd. Geen terugplaatsing. Vanwege de moeilijke stimulatie gekozen de stap naar het buitenland te maken en een intake ingepland in zowel Gent als DD. In DD konden we snel terecht (januari 2017), in Gent pas in mei 2017. Er werd eindelijk verder gekeken, AMH getest, was wat aan de lage kant (1,16), verder geen bijzonderhedn. - Maart 2017: ICSI 4 in DD. Nieuw schema, nieuwe kansen... Helaas zonder effect: uit 12 follikels wederom maar 2 eicellen gehaald. Hiervan 1 bevrucht, welke op dag 5 zich tot een vroege blastocyst ontwikkeld had. Echter weer niet zwanger. Bij het evaluatiegesprek in DD werd er geen duidelijk advies gegeven. Hierdoor gekozen de intake in Gent te laten staan. Hier hadden we direct een goed gevoel. - Augustus 2017: ICSI 5 in Gent. Bij de punctie, mede dankzij de flushing, 12 eicellen gevonden. Hiervan waren 9 rijp, 6 bevrucht, waarvan opnieuw 3 afwijkend. 1 gedegeneerd en de andere 2 gestopt met delen op dag 2. Wederom geen terugplaatsing. - September 2017: gesprek met de arts, waarbij duidelijk werd dat het een eicelprobleem is, de eicelkwaliteit is dermate slecht dat een nieuwe poging weinig kans geeft. De optie van eiceldonatie werd op tafel gelegd. Op dit moment zitten we in een rustperiode om alle opties goed af te wegen. Het besluit om geen nieuwe poging te doen in verband met de slechte prognose hebben we al genomen. Dit zien we sowieso niet zitten. Maar wat dan... kiezen we voor eiceldonatie en als we dat doen, willen we dan een bekende donor (bijvoorbeeld zus of vriendin), een onbekende donor via een oproep of een anonieme donor. @cd28 : dank je voor het openen van dit topic. Er worden al heel wat vragen beantwoord door alle antwoorden van de andere meiden! Hoe gaat het bij jullie in het proces? Wat fijn om jullie uitgebreide ervaringen te lezen @maartje84 , @Zara75 , en andere meiden! Het geeft al heel wat duidelijkheid over bepaalde processen die je tegen gaat komen... @Kes : dank voor de tip van het boek. Ik ga eens kijken of ik die kan bestellen om zo wat meer te lezen over donatie... Ben je inmiddels weer gestart in DD? @Equivoque : gezellig dat je ook hier mee schrijft!
Ik zag het onderwerp, eiceldonatie,en moest het topic even doorlezen. ik heb onlangs zelf mijn eicellen gedoneerd wat geleid heeft tot een zwangerschap(Ze is nu 22 weken zwanger) Verder heb ik zelf 2 kinderen van een zaaddonor en tevens ben ik zelf ontstaan met behulp van een zaaddonor. Ik lees hier van alles over al dan niet anonieme eiceldonatie. Ik zelf zou dit echt niet aanraden. Ikzelf ben dus ook van een (anonieme)zaaddonor(in die tijd had je geen keuze tussen bekend en anoniem)en ben nu op zoek naar mijn donor en eventuele half broers en zussen (sta ingeschreven bij verschillende DNA databanken, want dat is de enige manier) Ik weet zelf pas vanaf mijn 22ste dat ik dmv een donor ontstaan ben en ook dit zou ik niet aanraden(laat staan het helemaal nooit vertellen) Doordat wij zelf voor een donor kozen(mijn man heeft een ernstige hartspierziekte en dit is dan ook de reden geweest) konden mijn ouders op een gegeven moment haast niet anders dan het vertellen. Dit heeft een enorme impact als je al die tijd van niks wist. Sommige donor kinderen gaan er aan kapot(Dit kan ik van mezelf niet zeggen gelukkig, het is meer een soort nieuwsgierigheid)Denk hier dus alsjeblieft goed over na. Bij de keuze voor een anonieme donor valt er nooit iets te achterhalen. Het zou kunnen dat je kind hier wel behoefte aan heeft later. Ik snap wat het met je doet als kinderen krijgen niet lukt,ik heb hier zelf ook ervaring mee.Ik weet dus dat je steeds je grenzen verlegt.Ik snap dat ook echt wel.Ik hoop dan ook niet dat jullie het me kwalijk nemen dat ik dit bericht hier plaats.Ik spreek enkel uit ervaring en ben lid van een facebookpagina van donorkinderen waar heel veel mensen er problemen mee hebben dat ze het ontbrekende puzzelstukje niet kunnen achterhalen.
@yj81 wat mooi dat je je eigen eicellen gedoneerd hebt. En zelf hebben jullie ook een weg moeten afleggen voor jullie kinderwens. Ik ben even benieuwd, van de mensen die je 'kent' van de Facebook pagina, hoeveel daarvan hebben dit op latere leeftijd gehoord en hoe is over het algemeen de gezinssamenstelling geweest in hun gezin van herkomst, daarmee bedoel ik zijn ze opgegroeid met een vader en moeder of in een andere gezinssamenstelling? Wij gaan waarschijnlijk voor een anonieme donor uit het buitenland dus ik heb ook veel opgezocht hierover. Ook over kinderen die op zoek zijn naar hun donor. Ik kom zonder uitzondering alleen verhalen tegen van kinderen die op latere leeftijd pas gehoord hebben dat ze van een donor zijn. Of het zijn verhalen van kinderen die opgegroeid zijn zonder vader. Het lijkt dus alsof de drijfveer om op zoek te gaan naar de donor vaak voortkomt uit een identiteitsprobleem of het ontbreken van een vaderfiguur. Wat ik me goed kan voorstellen, want het lijkt me erg moeilijk om op latere leeftijd te horen dat je van een donor bent, dat zet wie je bent en dacht te zijn op losse schroeven. Ik ben het daarom ook helemaal met je eens om het op jonge leeftijd te vertellen. Als de wachtlijst hier niet zo lang was geweest waren we wellicht ook voor een niet anonieme donor gegaan, dan heeft een kind zelf een keuze. Maar ik denk dat anoniem donorschap wel genuanceerder ligt dan het welbekende 'iedereen heeft recht om te weten waar zn roots liggen'. Zo blijkt uit onderzoek dat het merendeel van de kinderen van een donor niet op zoek gaat naar hun donor. En mijn vermoeden is dat de kinderen die op zoek gaan het vaker op latere leeftijd gehoord hebben of opgegroeid zijn zonder bijv een vader. Ik ben daarom benieuwd naar de verhalen die jij hoort op Facebook.
Fijn dat hier nog zoveel geschreven wordt! Ik zal volgende week weer uitgebreid reageren. Ben wel enorm blij met alle reacties hier van jullie.
Over het al dan niet herkennen van jezelf in een donorkindje of juist biologische kindje kan ik mijn ervaring delen (draagmoeder met eigen eicel). Ik herken mijn biologische dochter helemaal niet in mijzelf en zo voelt ze ook echt niet. Ze heeft wel wat weg van één van mijn eigen kinderen maar dat is maar een beetje, ze is vooral zichzelf. Haar moeder vindt dat verder niet meer als normaal, het is zoals het is, en daar mogen we gewoon trots op zijn. Zij is nu eenmaal uit mij geboren en ook uit mijn eicel. Het zal nooit een geheim zijn, vragen kunnen beantwoord worden als ze komen. En we mogen elkaar lief vinden en om elkaar geven. Wij willen juist volledige openheid (is in ons geval ook vanuit de omgeving niet haalbaar vanwege de manier zeg maar), maar überhaupt wilden we dat. Niets is zo verdrietig als achteraf horen dat een kindje altijd al 'voelde' dat er is niet klopte dan dat het altijd gezegd is. Er is voor ons geen geheim, er is een wens uit pure liefde ontstaan. En ze is wie ze is. Zij heeft een super lieve papa en mama. En wij zijn wie we zijn en horen ook in haar leven. Net zoals haar familieleden dat horen.
Voor beide is natuurlijk veel te zeggen. Ik persoonlijk zou het heel erg naar vinden als een kindje er later achter komt en zich daardoor misschien 'anders' gaat voelen. Mochten wij ooit via ECD een kindje krijgen dan hoop ik dat het zich realiseren kan dat het zo enorm gewenst is dat we deze weg daarvoor hebben ingezet. @Equivoque je hoeft toch niet aan iedereen te vertellen wie de donor is? Openheid over dat jullie gebruik hebben gemaakt van een donor zou dan misschien kunnen maar wie die donor is kun je eventueel in de familie houden. @Jolandadjk welkom! Fijn dat je ook mee komt schrijven hier. Jullie hebben ook al een hele weg gehad. Het is een moeilijke beslissing waar jullie nu voor staan. Hopelijk helpt dit topic iets. Wij zelf zitten nu ook even in een rustperiode. We hebben besloten volgend jaar te starten. @yj81 dank je wel voor je reactie! Ik kan me voorstellen dat dit een behoorlijke schok kan zijn als je dit dan zo te horen krijgen. Toch denk ik wel dat als je echt geen donor kunt krijgen, helaas zijn ze er niet heel veel, je toch weer een stapje verder gaat omdat de wens zo groot is.
Dag dames! Ik zou ook heel graag willen meeschrijven. Ik ben vervroegd in de overgang. (31 jaar). Deze diagnose is in Maart gesteld. Wij zijn toen naar Dusseldorf gegaan voor een ivf traject. Helaas bleek dat de enige follikel die reageerde op de stimulatie leeg was. Wij kiezen dan nu ook voor ECD. Gelukkig heb ik de liefste zus van de hele wereld en wilt zij graag onze donor worden. Nu ben ik dus druk bezig met het uitzoeken van een kliniek en zorgverzekering. Ik heb zojuist met Nij Geertgen gesproken en met mijn zorgverzekering. De ivf, medicatie en punctie worden dus niet vergoedt?!?! Dat is toch raar? Mijn eigen ivf met een, volgens de dokter zeer geringe kans op een zwangerschap, wordt wel vergoed maar een ecd waarbij de slagingskansen veel hoger liggen wordt dus niet vergoed? Ook lees ik wel eens dat ecd kan worden vergoed als een reguliere ivf poging bij de wensmoeder. Maar dat klinieken hier niet aan meewerken. Wat is jullie ervaring hierin?
Het is werkelijk waar belachelijk dat er IVF klinieken zijn die de medicatie en punctie weigeren te declareren bij de zorgverzekering van de wensmoeder. Mijn donor heeft in 2014 in het Nij Geertgen de punctie ondergaan. Alles is toen bij mijn verzekering gedeclareerd. Ik zou het dus nog maar eens een keer navragen. Ze kunnen nl de gehele behandeling gewoon op jouw naam declareren. PS mega fijn dat jouw zus wil doneren!!