Hallo lieve dames, Ik wil even mijn hart uitstorten. Afgelopen week lag ik in het ziekenhuis omdat er gedacht werd aan een zwangerschapsvergiftiging. Ik voel me enorm bagger en blijk gewoon een hevig griepje onder de leden te hebben. Echter, voel ik me zo bagger dat ik totaal niet vrolijk kan zijn, heb behoefte aan rust. Helaas lijkt mijn vriend dat niet te begrijpen, ook al zeg ik het 200x. Hij blijft elke dag druk, hyperactief en vervelend doen en me maar tergen. Dat is leuk/grappig op zijn manier. Als ik er dan wat van zeg ben ik een zeur en maak ik overal een probleem van of ik krijg direct het andere uiterste te horen dat ik mn spullen maar moet pakken als ik het met hem niet trek... Ik wordt hier zo langzamerhand doodmoe van. Normaal vind ik dat geklier niet zo erg omdat ik weet dat hij gewoon ontzettend druk is.. Alleen ik trek deze ongein nu echt even niet en dat gedreig ben ik ook helemaal klaar mee.. Over een aantal weken ga ik al bevallen dus ik kan dit er niet bij hebben. Om het nog even vervelender te maken, als ik dan kwaad wordt en er iets van zeg, krijg ik echt hele kwetsende dingen naar mn hoofd geslingerd zoals 'ja meer mensen vinden jou een zeur of moeilijk etc.' Ik vraag waarom hij zulke kwetsende dingen zegt en het niet voor me opneemt als ze dit serieus zeggen. Daar heeft meneer dan geen antwoord op... Ik ben niet de makkelijkste, helemaal niet als ik me zoals nu totaal niet goed voel en behoefte aan rust heb en een stressvrije omgeving. Maar ik laat hem heel veel liefde zien en laat hem elke dag weten dat ik van hem hou. Het is toch niet zo gek dat ik een keer kwaad wordt als het maar door blijft gaan? Pff... Ik maak me echt ontzettend veel zorgen, als ik zo de laatste weken door moet komen hoeft het van mij niet meer en ben ik er radicaal helemaal klaar mee.. Ben gewoon erg emotioneel en heb behoefte aan steun ipv een volwassen kerel die zich gedraagt als een klein kind..
Je weet het goed te verwoorden, hier. Misschien kan je het op eenzelfde manier uitleggen aan je vriend?
Dit. Heb je dit al op deze manier aan hem uitgelegd? Is dit gedrag iets van de afgelopen weken of is hij altijd zo geweest? Ik zou een geintje op zijn tijd oid wel kunnen hebben, maar het dreigen dat ik mijn spullen maar moet pakken zou ik toch minder grappig vinden. Gaat hij mee naar controles bij de verloskundige? Misschien dat zij hem nog eens kan uitleggen dat je als zwangere vrouw soms wat minder kan hebben of meer rust nodig hebt. Wellicht dat het helpt als hij het van een ander hoort.
Heel vervelend dat je je zo voelt en dat je vriend geen rekening met je houdt. Aan de andere kant, hij is nu eenmaal zo. Tel eens tot 10 of probeer je rust ergens anders te pakken. Sterkte.
Heel herkenbaar!! Ik heb ook zo'n vriend.. en nu 13 weken zwanger van de tweede. Hier is het echt take it or leave it... en heel eerlijk ik twijfel met regelmaat of ik dit wel wil... misschien toch hulp zoeken? Iemand die neutraal erin staat en daar aangeven dat het je te veel word, misschien dat therapie kan helpen?
Idd je kan t goed verwoorden hier. Misschien een idee om je gedachtes en gwvoelens op.te.schrijven in een soort van brief? Zodat hij dit op een rustig moment kan lezen en niet tijdens irritaties te horen krijgt. Misschien denkt hij er dan eens over na. Sorry maar ik kan niet zoveel met zo is hij nou eenmaal! Bull shit iemand die zich totaal niet in een ander kan verplaatsen moet maar lekker alleen blijven en niet een relatie aangaan en samen voor een gezin gaan. Praten blijft t belangrijkste in een relatie dus hoop.dat misschien een oplossing is?!? Zoek een manier wat voor jullie werkt. Mijn man en ik zijn beide Ram! En tijdens irritatie of "ruzie" komen beide rammen erg sterk naar voren. Dus wij kwamen er al snel achter dat 1 van ons 2 even een blokje om moet tijdens deze momenten. Dan koelen we beide even af, zeggen geen kwetsbare dingen "die we vaak niet eens menen" en kunnen na de afkoel periode goed met elkaar praten en heel belangrijk ook aangeven wat we zelf fout deden op dat moment. Dit werkt voor ons super. Probeer samen zoiets te vinden. Succes ermee!!!
Wat een l*l, sorry. Aan dat drukke kan hij misschien idd niet veel doen, maar die denigrerende opmerkingen? Hoe oud is hij, het lijkt wel een puber. Heb je dit al eens zo verwoord aan hem? Als hij zich nu zelfs niet in jou kan verplaatsen, hoe moet dat dan als je moeder bent?
Zou het zo kunnen zijn dat er sprake is van een wisselwerking? Herkenbaar namelijk. Als ik tijdens een zwangerschap niet goed in mijn vel zit, emotioneel ben etc dan reageer ik dat (vaak ook onbewust) af op mijn vriend. Hierdoor raakt hij geïrriteerd en reageert zich vervolgens weer af op mij. Jouw hormonen gieren door je lijf, maar vergeet niet dat je vriend zich misschien zorgen maakt over jou en de baby. Dat hij ook onzeker kan zijn over wat het leven met een kleintje jullie straks gaat brengen... Mij helpt het dan om het gesprek te gaan waarin het moment heeeeel belangrijk is. Ik steek dan eerst hand in eigen boezem en biedt mijn excuses aan. Vaak helpt dit enorm waardoor hij ook gaat praten en aangeeft wat hem dwars zit. Ik hoop dat dit je een beetje op weg helpt... En ik wens je heel veel succes met de laatste loodjes!
Nou, lekker dan zo'n vent! Een beetje sympathie moet lukken toch if denkt hij altijd alleen maar aan zichzelf? Zijn vriendinnen hoogzwanger, heeft griep, heeft vorige week dus in het ziekenhuis gezeten wat stress veroorzaakt en gaat over een paar weken bevallen. Kom op he, een beetje medeleven kan best toch? En als hij niet niet wil veranderen pakt hij toch lekker zijn spullen? Ik zou zeggen wat je getypt hebt. Je verwoord het goed. Hier is mijn vriend net zo. Maakt altijd grapjes, vooral als hij nerveus of gespannen is. Maar heb het hem wel gewoon uit kunnen leggen dat dit gewoon geen handige periode is om dat te doen. Omdat ik gewoon kwetsbaar ben en sneller boos wordt. Hij houdt hier wel rekening mee. Probeer even met m te praten meis en blijf vooral rustig. Dat scheelt al een hoop.
Hallo dames, Excuses voor de late reactie. Allereerst wil ik graag aangeven dat ik het fijn vind om jullie meningen hierover te lezen. Momenteel gaat het een stuk beter, ben even een paar dagen bij mijn moeder gaan slapen zodat ik ook even aan mijn rust toe kwam. Heb hem duidelijk gemaakt dat ik dit niet trek op deze manier en dat ik meer respect van hem verwacht. Hij voelde zich behoorlijk klote toen ik besloot een paar dagen weg te gaan. Hij zag eindelijk in hoe erg mij het raakt dat hij zo raar en kwetsend doet en dit soort situaties wil voorkomen voortaan. Heb tegen hem gezegd dat ik niet voor mijn eigen plezier ben weg gegaan, maar dat ik dit puur uit wanhoop heb gedaan zodat ik een keer rust kreeg.. Heb hem voor het eerst zien huilen. Hij heeft er gelukkig heel veel spijt van en gaf aan dat hij zo naar doet omdat hij bang is me kwijt te raken.. Alleen ipv positieve aandacht vragen, vraagt hij negatieve aandacht en dat werkt averechts.. Heb aangegeven dat ik zijn excuses accepteer, maar dat als dit weer gebeurt ik wel maatregelen ga nemen wat betreft therapie o.i.d.. Hier ging hij mee akkoord. Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie berichtjes dames.. Heel fijn dat ik even mijn verhaal bij jullie kwijt kon.
Wat fijn dat je man ook in therapie zou willen, mocht het nodig zijn. In zijn hart wil hij dus gewoon een goede vent voor je zijn en dat is het belangrijkste. Fijne zwangerschap en goed van je dat je even bent weggegaan uit de situatie om bij te komen!
Fijn om te horen dat jullie een stap verder zijn gekomen hierin! Top... Nu blijven praten samen ook als de spanningen niet te hoog zijn opgelopen.