Ja ehh, gaat dat op bestelling dan? De welbekende vraag. Op zich heb ik met deze 'basisvraag' niet zo heel veel moeite. Deze eerste vraag begrijp ik, beantwoord ik naar mijn creatieve vermogen. Maar sommige vragen vind ik ronduit brutaal. Slik je de pil? Gebruik je iets? Hoelang al? blablabla. Interesse, ok. Dat kan. Maar please.. know your boundaries. Wat is jullie creatieve antwoord?
Oh suuuper irritant ja...En toen ik eenmaal zwanger was kwamen de volgende onbeschofte vragen "was het gepland?", "was je al lang bezig?"
Om het rijtje dan maar af te maken: Als het niet lukt: - Heb je dit-en-dit al geprobeerd? - Je moet er niet zo veel mee bezig zijn! - Wil je die van ons een keer lenen? Dan bedenk je je nog wel een keer! Enz. *zucht*
Ik heb eens gelezen (goddank nooit zelf gehoord): "Probeer het maar een keer met mij, dan zul je zien dat het meteen raak is!" Echt, hoe haal je het in je hoofd?
Pff..ik zei altijd; ik probeer er nog steeds eentje mee te krijgen bij de ikea maar ze hebben me steeds door
Mijn vriend zijn oma wil heel graag achterkleinkinderen. En een maand terug waren we op een verjaardag van zijn moeder en daar was het kindje van de dochter van haar vriend. Snappen we het nog? Toen zei ze ook verzuchtend: 'Zullen wij dat ooit nog eens gaan meemaken?' Niet wetende dat wij al bijna een jaar gestopt zijn met de pil en we in het ziekenhuis lopen. Dat hebben we vorige week maar verteld en dan voelen ze zich lullig. Maar op een verjaardag vorig jaar waren we idd de enige zonder kinderen en dan hoor je: - Nou, jullie passen er eigenlijk niet echt bij hé? - Je moet wel ff je best doen - tegen mijn vriend - Al die krijsende kinderen, weten jullie zeker dat jullie later kinderen willen Achja.. Je leert er mee omgaan zal ik maar zeggen Oh en echt de dooddoener: 'Je moet er niet teveel mee bezig zijn, dat werkt ook niet hé.' Hoe dan?! Ik moest iedere dag hormonen spuiten, hoe in godsnaam kan ik er dan niet mee bezig zijn.
Ik zeg altijd, ik weet niet of ik wel kinderen wil, of ik heb nog geen rammelende eierstokken. En dan houden ze wel op. Tot voor kort klopte dat ook. Nu zeg ik het nog steeds tegen de buitenwereld, ookal zijn we aan het proberen. Want ik heb geen zin in vragen van hoe t gaat etc etc. En ik vind die vraag ook eigenlijk helemaal niet kunnen. Je weet nooit hoe erg je iemand kan kwetsen, wie weet zijn ze al 5 jaar bezig. Ik vraag bewust nooit over kinderwens, tenzij hij/zij er zelf over begint.
Ik reageer vaak niet eens op de vraag "en al een 2e in de planning?" of "goh willen jullie geen tweede?" Of ik reageer een beetje kort af, met "tja wie weet" of "misschien ooit een keer" Mijn man heeft laatst gereageerd toen een collega aan hem vroeg "en wanneer nemen jullie een 2e?" met "Kinderen neem je niet, die krijg je niet, en wij staan achteraan in de rij" Die collega is er verder niet meer op in gegaan, die wist waarschijnlijk genoeg
En dan heb je net de eerste gehad en dan beginnen ze over de 2de. Hahaha Achja.... ligt eraan wie het zegt. Meeste mensen weten wel hoe het zit bij mij en dat de wens voor een 2de er is.
Hahaha sommige reacties zijn . Maar je zal het inderdaad blijven houden. Van de mensen die dichtbij je staan en vragen, van hen kan ik het beter hebben. Maar iemand die k bijna niet zie of spreek, dan denk ik, je zult het vanzelf wel merken (of niet natuurlijk). Maar goed.. sommigen zijn gewoon brutaal!
Toen wij "bezig waren" voor onze dochter en iemand na mk 3 aan mij vroeg of we een kinderwens hadden, heb ik geantwoord: Ja al 3,5 jaar en 3 miskramen gehad, maar dat was zeker niet wat je wilde horen! Dus denk de volgende keer ff na als je het vraagt. Je had haar hoofd moeten zien!!!! Heb nog nooit iemand zich zo zien schamen en wat was het heerlijk na jaren zwijgen om het er zo uit te knallen. (wij hadden namelijk vlak daarvoor afgesproken het niet meer stil te houden voor de buitenwereld)
"Ik doe mijn best, maar mijn man werkt niet mee" of iets dergelijks. dan vullen ze vanzelf in dat we nog niet serieus begonnen zijn.
Zo blijft het altijd gaan helaas.. 3 jaar over dochterlief gedaan, ik denk een half jaar na ons trouwen (de dag dat we ook begonnen) ben ik gaan zeggen ja we willen wel maar moet je ook gegeven zijn he.. ik ben wat dat betreft heel duidelijk en merkte dat dit voor mij hielp.. er kwamen ook steeds minder vragen Helaas zal de mensheid het niet afleren.. een jaar na geboorte dochter weer.. tot nu toe altijd gezegd dat we ons handen vol genoeg hebben aan dochter (wat natuurlijk nog zo is maar tot 3 mnd geleden niet meer van toepassing is )
Mijn schoonmoeder vorig weekend op de verjaardag van ons zoontje (4) "had verwacht dat je zwanger zou zijn, waar blijft de derde?" "Je wilt toch 4 kinderen dan moet je wel gaan beginnen hoor". Ik schrok daar zo van, dat ik maar zij dat we het bij 2 houden. Toen was ze gepikeerd en liep weg. We zijn nu al 1,5 jaar bezig voor de derde, dus dat is dan niet leuk om te horen. Nu ik dit weer zo typ denk ik echt wat een achterlijk mens is dat
Oh ik heb hier een paar leuke die ik heb gehoord - Zal ik het even komen doen? Terwijl het niet aan mijn man ligt. - Op mijn bruiloft werd er gedacht door bepaalde mensen dat ik zwanger was omdat ik zo een dikke buik had. Ik had graag willen weten wie die mensen waren maar hoorde het via via. Echt gemeen. - Kinderen zijn ook niet zaligmaken. Makkelijk gezegd als je er zelf wel hebt. Ik heb maar gewoon tegen iedereen gezegd dat wij GEEN kindjes kunnen krijgen.