Laat ik voorop stellen dat ik zielsveel van mijn mannetjes houd en zielsgelukkig met ze ben. Maar de laatste dagen zit ik er, met een zieke tweeling en een super dwarse - toe aan school - bijna 4 jarige, helemaal doorheen. De laatste dagen slaap ik misschien in totaal 2/3 uurtjes per nacht. Ik moet overdag echt vechten tegen de slaap, ben super chagrijnig en kom nergens aan toe. Het huis is normaal al redelijk chaotisch (wel bewoonbaar), maar nu is het echt niet meer te doen… ik heb het gevoel dat het meteen weer rommelig etc. wordt. Mijn ouders en schoonouders willen heus wel oppassen, maar een ziek kindje wil ik niet wegbrengen en N. heeft de laatste tijd erge verlatingsangst, dus die wil ik veiligheid bieden. Natuurlijk helpt het ook niet dat ik de laatste tijd alleen maar thuis zit en genoeg andere emoties heb, maar goed dat is nu even niet anders. Iemand een tip? Herkenning? Ik word er geen leukere moeder op zo.. Ik ben het in ieder geval even kwijt.
Oh ik begrijp het helemaal. Het is ook gewoon loodzwaar 3 kinderen onder de 4 jaar. En dat in je uppie. Ik zou je toch willen adviseren om voor een paar uurtjes oppas/hulp te vragen. Vraag je moeder/schoonmoeder/vriendin om lekker even schoon te maken/op te ruimen bij je thuis, of maaltijden langs te brengen voor jou en je kindjes zodat je even niet hoeft te koken etc. Zoiets? Oh en ik ben nu ook alles behalve een leuke moeder met 3 kids thuis en hoogzwanger. Soms is het niet anders, daar hebben ze ook maar mee te dealen. Ik ben ook maar gewoon een mens. Jij ook. Onthou dat.
Zouden ze ook bij jou thuis willen oppassen? Dan ben jij er ook gewoon, maar dan kun je de last wat verdelen.
Balen Tienn dat het ff zo loopt. Als ik jou was dan vroeg ik of je ouders en schoonouders een keer een dagje komen om met jou samen het huis op orde te maken. Dan voel je je vast al beter. Verder zou ik ze vragen om af en toe een middagje bij jouw thuis te komen om jou te ontlasten.
Is het een optie om alleen de 4 jarige te laten logeren bij opa en oma (of bij andere familie of vrienden) Wij doen dat ook weleens geeft al een beetje lucht. Dan kun je nog een extra slaapje doen als de tweeling hun middag slaap doen. Of die kun je nog bij de andere opa en oma brengen...ja dat zou ik misschien wel doen als ik er even echt doorheen zou zitten. Ik neem ook weleens een vrije dag als ze allebei op het kdv zijn. Even tijd voor mezelf. Je kunt alleen maar je best doen! En het is al lastig genoeg om een gezin alleen draaiende te houden. Het is ook zo herkenbaar je huis bewoonbaar houden met kinderen die zodra je iets opruimt alle andere kasten alweer leeggetrokken hebben. En als je de vloer schoon hebt gemaakt met vieze zandlaarzen naar binnen komen lopen omdat ze nodig moeten plassen... Ik hoop dat je wat hulp krijgt!
Ik zou me niet generen om hulp te vragen hoor aan de ouders. Als ze bij jou eens kunnen komen en gewoon helpen in het huishouden/kinderen zodat jouw werk al gehalveerd wordt, zou ik dat toch wel overwegen. Dan raak jij wat op je positieven, krijg je weer wat overzicht in de boel en word je uiteindelijk wel een leukere mama naar je kinderen toe.
Ah ja hoe simpel kan de oplossing zijn, oppassen o.i.d. bij mij thuis. Wat je wel niet over het hoofd ziet door slaaptekort. Misschien dat ik het onbewust ook weg stop, omdat ik niet afhankelijk wil zijn. Bedankt in ieder geval!
Weet je, iedereen is afhankelijk. De mens is een sociaal wezen en heeft het nodig om hulp te krijgen en te geven. Als jouw ouders of schoonouders je een keer helpen thuis, zorgt dat ervoor dat iedereen zich beter voelt. Jij krijgt wat rust, je kinderen wat positieve aandacht en je (schoon)ouders een goed gevoel. Als er een mate van wederkerigheid is (ze kunnen een keer hun verhaal kwijt bij jou, je betrekt ze er ook bij op fijne momenten, je erkent hun hulp door bijvoorbeeld dank je wel te zeggen) dan helpen de meeste mensen graag. Mensen voelen zich vaak schuldig of ongemakkelijk om hulp te vragen, maar meestal hoeft dat gewoon niet.
@femkes Daar heb je natuurlijk gelijk in. Ik denk dat niet afhankelijk willen zijn voort komt uit het missen van een partner, aangezien ik dit anders gewoon met mijn vriend zou kunnen delen en aan hem steun zou hebben. Nu voelt het alsof ik weer een kind ben dat afhankelijk is van haar ouders.
Geen andere tips dan genoemd maar wilde je even 'respect' geven. Het lijkt me zo pittig hoe jouw leven nu is, af en toe hulp vragen is echt niet gek.
Ik ben al bijna 20 jaar het huis uit. Ben 10 jaar getrouwd, heb 3 kinderen een goede baan, eigen huis enz. Dat doen we helemaal onafhankelijk, zelf betaald en opgebouwd. En laatst ben ik alleen bij mijn moeder gaan slapen om een nacht door te kunnen slapen. Ze had eten gemaakt wat ik lekker vond, mijn bed voor mij gemaakt, me zelfs naar bed gestuurd. De volgende dag koffie voor me gezet en tafel gedekt. Dingen die ze toen ik thuis woonde al niet meer voor me deed. Maar ik had het even nodig. Je blijft altijd kind van je ouders en ze zullen altijd voor je zorgen. En soms mag je daar gewoon even aan toegeven om daarna weer die sterke vrouw te kunnen zijn die knoerthard werkt om zichzelf en haar kindjes staande te houden.
Je (schoon)ouders zien misschien wel dat je het zo zwaar hebt en willen graag helpen maar weten niet hoe. Ik zou het inderdaad gewoon vragen, al Is het maar dat ze een middagje spelen met de kinderen zodat jij even kan rusten op bed, naar de kapper, op je gemak boven even kan opruimen ofzo...Ze zullen waarschijnlijk blij zijn dat ze je ergens echt even mee kunnen helpen, en het is eigenlijk maar iets kleins wat je van ze vraagt. In andere omstandigheden zou je het vast zelf ook voor een ander willen doen!! (Concreet voorbeeld; onze gastouder ging op vakantie dus ik Had geen opvang. Mijn schoonzus stelde voor dat zij mijn dochter op zou vangen. Dit betekende wel dat zij 2x een half uur heen en terug moest rijden om haar van school op te halen. Ik voelde me echt bezwaard maar mn schoonzus stond er op. Toch maar aangenomen. Een week later zat zij met hetzelfde probleem en heb ik met liefde haar kinderen van school gehaald. Voor mij ook een half uur heen en terug rijden maar toen merkte ik dat ik dat graag deed voor haar, zoals ze het ook graag voor ons heeft gedaan...Wat ik wil zeggen Is dat Hulp vragen soms echt lastig Is en groot lijkt maar voor de ander Is het echt maar wat kleins dat je vraagt en vinden ze het geen probleem!)
@Logan Wat lief! @femkes & @Ligero Jullie mening en verhalen hebben me even dat andere inzicht gegeven, bedankt daarvoor. Ik heb inmiddels hulp gevraagd en gekregen. Hoe simpel kan het soms zijn hè.
Goed van je. Ben je inmiddels al een beetje bijgekomen? Slaapgebrek is echt slopend en dan bovenop alle emoties. Knap dat je hulp hebt gevraagd. Is het misschien een idee om structureel een moment in de week af te spreken. Bij mij helpt dat omdat ik het dan niet iedere week opnieuw hoef te vragen (en dus pas vraag als ik totaal op ben).
Lief dat jullie vragen! Ik heb zeker bij kunnen komen en slapen door even een dag niks te moeten. Het heeft wel wat geholpen, al slaap ik nog steeds slecht en weinig. Maar dat ligt aan mezelf. Een structureel moment in de week is wel een goed idee. Al is het maar om even te slapen.