.. En daar heb ik het soms best wel moeilijk mee. Na een lang traject zijn wij relatief gezien op latere leeftijd trotse ouders geworden. Eigenlijk wisten we al; we zijn helemaal compleet zo. En dat voel ik nu nog steeds. Maar als ik dan terugkijk naar foto's van onze baby (9 maanden oud) en zie hoe piepklein hij was en we dat nooit meer gaan ervaren, steekt dat enorm. In mijn hoofd weet ik dat we de juiste beslissing nemen. Onze leeftijd en ons traject zijn daar grote pijlers in en er zijn nog meer afwegingen die we maken. We hebben er al zo vaak over gesproken, en zijn het ook echt eens dat dit goed is. Maar in mijn hart zou ik nog zo graag een keer zwanger zijn, nog een keer bevallen, nog een keer een mini baby op mijn buik gelegd krijgen. Die eerste periode nog een keer meemaken. Ik kan daar echt verdrietig om worden en vraag me regelmatig af of we hier echt wel goed aan doen. Maar dat is dan mijn hart dat spreekt. Ik ben benieuwd naar verhalen van andere mama's die ook weten dat er geen tweede zal komen. Hoe verdrietig het soms ook is, het is ook fijn om daar eens over te kunnen schrijven en met gelijkgestemden er over te hebben.
Ik kan je niet helpen als zijnde gelijkgestemde maar wil je wel gewoon even een digitale knuffel geven @boogiebril! Het is gewoon verdrietig als iets wat je wel zou willen om wat voor reden dan ook niet kan. Wil je succes wensen om het een plekje te geven en er vrede mee te hebben.
Ik voel je. Hier door complicaties na de bevalling deze keus moeten maken. Maar heb er veel verdriet van. In theorie zou ik nog zwanger kunnen worden. Maar het risico op herhaling van levensbedreigende complicaties is te groot. Rationeel mag ik in mijn handjes knijpen dat na 10 jaar en tientallen behandelingen onze kinderwens vervuld is, en ik nog leef. Mijn hart schreeuwt echter regelmatig dat ik het gewoon nog eens wil proberen. Maar dat doen we niet
Ook heftig joh, zeker na zo'n lang traject (wij zijn in totaal 2,5 jaar bezig geweest). Wat was er aan de hand dat de kans op herhaling zo groot is? Moeilijk is het he. Hoe verstand en gevoel zo haaks op elkaar kunnen staan.
Mijn baarmoeder is groter dan die van normale dames. Door gewicht baby, het vele vruchtwater en die grote baarmoeder is een deel van mijn dikke darm afgestorven. Baarmoeder lag daarop. Na de keizersnee koorts, obstipatie en 3 dagen later is mijn darm gescheurd. Ben doodziek geweest, buikvliesontsteking, bloedvergiftiging, orgaanfalen, abcessen. Een wonder dat ik nog leef. Heb 6mnd een stoma gehad, nu sinds febr stomavrij gelukkig na weer een hele zware operatie. Heb de eerste 3 weken van het leven van zoonlief gemist. En toen thuis nog weken in een ziekenhuis bed in de kamer. Vreselijk. Die grote baarmoeder heb ik natuurlijk nog steeds... Dus het risico op herhaling is groot. En wie weet overleef ik het dan wel niet... Edit: ik ben ook al ruim 39 en mag 1,5 jaar niet zwanger worden na de laatste operatie. Dan ben ik bijna 42...en als we dan weer zo lang moeten behandelen ... Ben ik bejaard als het lukt... En niet sterk genoeg meer voor evt complicaties
Wow, dat is serieus heftig zeg.. Hadden ze in de gaten wat er aan de hand was en dat dit een grote complicatie zou kunnen worden? Of was dit voor iedereen heel onverwacht?
Het was onverwacht. Ja ik heb heel veel buikpijn gehad in de zwangerschap en steeds het niet pluis gevoel. Voor m'n darm knapte zo'n buikpijn maar men zei dat dat erbij hoorde na een keizersnede. En dat ik naweeën had. Maar achteraf was die vreselijke pijn dus m'n darm die op knappen stond. Maar dat was niet herkend... Ze gaven me het gevoel of ik me aanstelde. Werd met ontslag gestuurd en eenmaal thuis door de verloskundige via 112 terug gestuurd. Uur later lag ik op de o.k
Bizar verhaal... Blij dat je het kunt navertellen! Maar wel zuur dat je daardoor de eerste drie weken van je kindje niet bewust hebt mee kunnen maken. Ik ben nu ook ongeveer van die leeftijd en bij ons zit het gevoel er vooral in: wat nu als het weer zo lang duurt, dan ben ik ook 41 als het allemaal lukt. Ik krijg soms ook wel eens de opmerking om de natuur maar gewoon zijn gang te laten gaan, maar na een traject werkt dat niet meer. Je bent toch bezig met je cyclus in de gaten houden, symptomen enz. Die stress wil ik echt niet meer meemaken.
Ik snap de keus. Men vergeet vaak dat het zaad bij de man na de 45 ook sterk verslechterd en het risico op chromosoom afwijkingen toeneemt. Mijn man is 32 maar onvruchtbaar. Wij hebben gebruik gemaakt van een donor. Wel zaad gereserveerd maar dat moeten we nog stopzetten. Maar zover ben ik nog niet. Hart en hoofd zijn echt in tweestrijd. Heb er veel verdriet van. Droom soms zelfs dat we het toch nog eens proberen.
Klopt inderdaad, ik las er laatst nog een artikel over dat daar nog meer onderzoek naar gedaan moet worden, omdat er bij mannen toch ook wel een houdbaarheidsdatum aan vast zit. Dat is voor ons ook wel weer een duw in de goede richting. Snap ik! Dat is toch weer een hele stap richting het definitieve einde. En ook al weet je het wel.... (zie onder) .... dit is gewoon het moeilijke er aan. Zucht. Het is gewoon klote. Soms zou ik willen dat mijn kinderwens 10 jaar eerder kwam. Maar ja. Dan was het ook echt anders geweest. Wij staan nu beide veel anders in het ouderschap, bewuster. Dat is dan wel weer een heel groot pluspunt van een late kinderwens Ervaar jij dat ook nu na jullie traject en jouw medische verleden? Dat je echt heel bewust aan het genieten bent?
He dames, hier een prachtige dochter van 10 zonder broertjes of zusjes helaas. De reden hiervan is dat ik een frozen pelvis (“bevroren bekken”) heb door endometriose, mijn onderbuik zit vol verklevingen. Toen we een jaar bezig waren voor een tweede kindje ben ik naar de huisarts gegaan en doorverwezen. Na veel onderzoeken bijna weer een jaar verder heb ik een kijkoperatie gehad en kwam de diagnose endometriose. Voor de operatie hadden we uitgebreid besproken wat we zouden ondernemen aan “kunstgrepen” en wat niet om nog een kindje te krijgen. We kwamen gezien onze leeftijd, mijn bekkenklachten tijdens en na de zwangerschap en de heftigheid van een heel hormonentraject tot de conclusie dat we minimale hulp in eigen cyclus aan wilden gaan maar meer niet. Na de operatie bleek dat als we alles uit de kast zouden halen we nog minder dan 5% kans zouden hebben op een zwangerschap en dan de kans heel groot was dat het mis zou gaan of andere complicaties zou opleveren heel groot was. In 2014 was het dus definitief voorbij.... wat verdrietig en moeilijk... en een heftige tijd want 4 dagen voor mijn operatie werd er teelbalkanker geconstateerd bij mijn man. Hierdoor kwam het verhaal en verdriet, geen kindje meer, op plek drie te staan, eerst zien dat mijn man beter werd, zorgen voor onze dochter die met haar 5 jaar heel goed wist dat er iets heftigs met papa en mama gaande was...., en ons als gezin overeind en draaiende houden. Het heeft dus een jaar later geresulteerd in een kerstvakantie lang huilen.... inmiddels hebben we ons er bij neer kunnen leggen, we beseffen ons heel goed dat we met onze dochter heel erg veel geluk hebben want in 2008 was de endometriose er natuurlijk ook al. Onze dochter vraagt niet meer om een broertje of zusje, ze weet dat het niet gaat gebeuren en ook waarom. Haar vragen vond ik misschien wel het moeilijkste, ik kan haar niet geven wat ze graag zou willen....
Aanvulling: in het begin vond ik het zo knal hard binnen komen dat ik in situaties waar ik eerder dacht “onze tijd komt nog wel” tot de conclusie moest komen “nee..... onze tijd komt niet meer...” bijvoorbeeld bij vrienden op de verjaardag dat iemand vertelde “we krijgen een tweede kindje!!” Echt een klap in mijn gezicht....
Ik denk dat voor veel vrouwen het lastig is het echt afsluiten van die eerste fase. Het zwanger zijn, bevalling en dan zo een kleine baby dat is heel intens allemaal. Het helpt mij te bedenken dat ik dan wel aan de gang kan blijven gaan. Ik heb er twee en daar stopt het. Maar het gevoel van wat jij zegt, dat kleine mensje dat na de bevalling op je gelegd wordt dat gebeurd nooit meer. Ik denk dat ik na 6 kinderen dat nog steeds wel eens mee zou willen maken. Met die gedachten is het voor mij wat makkelijker om het los te laten.
@boogiebril Ik voel je. Ik kan er soms ook een stevig potje om janken als ik er aan denk dat ik geen moeder meer word. Bij ons omdat we dus een zwaar gehandicapt kind hebben gekregen en het niet duidelijk is hoe dat komt. Er kan niet gezegd worden of een tweede kind eenzelfde afwijking heeft. Bij onze zoon was er ook niks te zien bij de nekplooimeting/bloedtest.... En daarnaast vinden mijn man en ik het leven nu al behoorlijk zwaar. Ook zou ik het niet over mijn hart verkrijgen om het gehandicapte kind op den duur in een instelling te laten wonen en het andere kind wel thuis te houden. Dat zou super oneerlijk voelen. Maar mijn kinderwens voelt onvervuld. Ik had graag 'mama' genoemd willen worden. Een kind leren praten en tekenen en spelen en gezond zien opgroeien. Het is heel verdrietig dat dat niet gaat gebeuren, want ik voel mezelf zo'n oermoeder. Maar dat gevoel kan nu nergens naartoe.
@Panter ja gelukkig wel, hij had de milde vorm en geen uitzaaiingen. In januari heeft hij de laatste controle en zijn we vijf jaar verder, die tijd is omgevlogen.