Tranen in mijn ogen manque, wat verdrietig voor jullie... En voor mij weer eens dubbel en dwars de bevestiging dat wij onze handen zo mogen dichtknijpen met onze dochter.....
Wat heftig... Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken van wat je moet voelen. Als ik het probeer word ik alleen heel erg verdrietig en voel ik machteloosheid. Dat zal voor jou nog vele malen erger zijn... Wat is het leven soms verschrikkelijk oneerlijk. Hoe oud is je zoontje nu?
Oh wat fijn! @hier, hier moet het stuk acceptatie nog komen dat het echt maar bij 1 kindje kan blijven. Ondanks dat ik heel dankbaar ben dat zoontje er is. Toch had ik het heel anders voor ogen, en nu door de lichamelijke toestand kan dat niet. Ik voel me ergens beroofd. Als ik zie hoe blij zoontje wordt van andere kindjes doet het pijn. Had hem zo een broertje of zusje gegund.
Heel herkenbaar! Heb een hele poos het gevoel gehad dat het zo niet eerlijk was... Ik heb een broer en zus en ik ben van ons drieën altijd de gene geweest die heel uitgesproken een kinderwens had, al van heel jong, ik paste op de vier buur kinderen, ik werk met kinderen en wilde er zelf zeker drie! Mijn zus heeft twee dochters en mijn broer twee zonen en een dochter.... Het is heel lastig en kost tijd maar ik heb gemerkt dat het bijstellen van wat je voor ogen had wel kan. Nu vijf jaar verder en het is goed zo als het is, ik heb geleerd tegen mijn dochter te zeggen " ja schat, mama had ook graag nog een kindje gekregen, maar dat kan nou eenmaal niet..." Mijn dochter heeft het er een periode veel over gehad, toen ze 6-7 jaar was, maar nu al een poos niet meer.
Een gezond kind is echt een zegen en dat is je gegund hoor! Ik hou ook waanzinnig veel van mijn zoon. En het is een leven zoals geen ander, op deze manier. Hoe zwaar het ook is, het plaatst alles wat je doet in een bepaald licht dat ik hiervoor niet kende. Dat klinkt een beetje zweverig, maar het doet echt iets met hoe je het hele leven aanschouwt.
Hij wordt dit jaar 6. Dus al is nog niet verloren, wie weet wat voor ontwikkeling hij mee gaat maken. Hij is nu nog non-verbaal, maar met een beetje geluk ga ik nog mama genoemd worden Ik hoop er nog steeds op!
Zo is het! Het vormt je en maakt hoe je naar de wereld kijkt zo anders dan voorheen. Dat is bij mij zo na dat mijn man ziek was en het bericht kwam dat er geen kindje meer bij zou komen. En voor jullie is dat weer op een andere manier... Hoe verdrietig ook, ergens verrijkt het je ook weer op een bepaalde manier.
Ik kom er later (vanavond) nog even wat inhoudelijker op terug, maar wat een heftige verhalen meiden... Daarbij valt onze situatie in het niet lijkt wel..
Dit topic relativeert wel! Wat erg @Manque Van tevoren heb je inderdaad een plaatje van je kind, goh gaat hij op voetbal, of een dochter op ballet, wordt het een arts, een politieagent, een wetenschapper? Jarenlang kun je daar op filosoferen en fantaseren. Zo lastig als dat hele plaatje dan niet waar is/uitkomt. Niemand die zich van tevoren instelt op goh zou mijn kind lichamelijk beperkt zijn of toch geestelijk of allebei, zomaar uit het niets. Heftig! Mijn dochter van 5 is ook alleen en er volgt helaas geen tweede. Ik zou haar ook een andere gezinssituatie gunnen, een vader in huis en een broertje of zusje. Maar wat er niet is is er niet! Dus doen we gewoon leuke dingen samen en mag dochter met een uitje meestal een vriendje meevragen. En ik denk juist omdat we altijd samen zijn hebben we een hele hechte band met elkaar! Ik probeer de positieve kant te zien, en inderdaad 1 gezond kindje mogen krijgen is al een hele rijkdom
Hier blijft het ook bij 1 kindje en dat is ok, alhoewel ik ook heeeeeel soms twijfel en verlang naar zwanger zijn en een mini op je buik. En ook de bevalling vond ik mooi, jammer dat ik dat mooie moment niet meer mee ga maken. Mijn man heeft al een zoon van 14 uit een eerder huwelijk, dus ze heeft wel een broer, waar ze altijd op terug kam vallen, ook in de verre toekomst. Manlief is eind 40 en het eerste jaar van ons meisje was voor ons zo heftig, dat durven we niet meer aan. Zouden we allebei niet meer trekken. En daarnaast ben ik een mega angsthaas en zou ik zeker weten ( net als in eerste zwangerschap) steeds enorm bang zijn dat er iets mis is met ons kindje. Die stress zou ook weer niet goed zijn.