Even ei kwijt, graag tips/advies

Mijn vriend minimaliseerde dat destijds nogal, in de zin van "dat is omdat ze er moet aan wennen". Maar inmiddels ziet hij ook dat zijn dochter het heel erg moeilijk heeft om haar emoties te kanaliseren en ongehoord reageert op bepaalde dingen. Hij zegt weleens "wat gaat er van haar toch maar komen? Ik heb zo weinig vat op haar." en dat is ook zo. Het is voor hem natuurlijk erg moeilijk, want het blijft wel nog steeds zijn dochter. Voor mij is dat helemaal anders.
Ik ben allang blij dat dit niet tussen ons staat, en ik hoop weliswaar ook dat dat zo blijft. Ik zal nooit zijn dochter "weghouden" bij ons, ik heb zelfs al meermaals gezegd dat hij haar bij ons mag laten wonen als hij denkt dat hij zo meer invloed op haar heeft, máár dat ze dan wel zich aan de regels heeft te houden en niet dagelijks heel ons huishouden op stelten moet zetten. Maar ik zie dat nog allemaal niet gebeuren, want ze wéét heel goed dat ze bij ons zich aan de regels heeft te houden, en daarom zal ze dit ook uit de weg gaan.

 

Ach wel je went er ook wel aan inmiddels heb ik me afgesloten voor het gedeelte ex. Ik doe mijn best voor mijn relatie omwille van onze eigen kinderen maar ik vraag me soms wel eens af hoe ik gereageerd zou hebben als deze er niet waren

 

Ik heb hier nog al topics gelezen, en telkens stel ik me dezelfde vraag: komt iemand van jullie zelf uit een nieuw-samengesteld gezin?

Het is niet dat ik niet begrijp dat het moeilijk is, kinderen opvoeden die niet van jou zijn, die,lastig doen, die zeggen dat het allemaal beter is bij mama etc...

Maar soms lees ik zo weinig inlevingsvermogen naar de kinderen zelf. Ik kom zelf uit een gescheiden gezin, mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 2,5 was en mijn broer 5. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend toen ik 5 was, en mijn vader een nieuwe vriendin toen ik 7 was.

Ik was klein genoeg toen mijn ouders uit elkaar gingen, om na een tijd niet echt last meer te hebben van de scheiding op zich, ik wist eigenlijk niet beter. Nieuwe vriendjes/vriendinnetjes van mijn moeder/vader waren aanvankelijk wel leuk: wij kregen dan immers veel aandacht, die vrouwen/mannen beseften ook wel hoe belangrijk wij waren en dat ze een goede indruk moesten maken als de relatie kans op slagen wou hebben.

Tot er dus kinderen komen... Langs mijn moeders kant heb ik één halfzus (8 jaar jonger dan ik) en langs mijn vaders kant een halfbroer (9 jaar jonger) en een halfzus (12 jaar jonger).
Plots voel je als kind haarfijn aan dat je nu eigenlijk een last bent geworden, want je staat in de weg van het 'perfecte gezinnetje'. Je gaat wel mee op vakantie, maar je weet dat je stiefmoeder/vader eigenlijk liever zonder jou zou gaan. Bepaalde uitstapjes worden zonder jou gedaan, want het is toch goedkoper zonder die twee extra kinderen en af en toe mogen ze toch iets doen 'met hun gezinnetje'.

Besef heel goed dat je zo als kind heel snel het gevoel krijgt dat je in geen van beide gezinnen echt thuishoort, je maakt immers nergens echt deel uit van het kerngezin.

Je moet zelf als kind elke week (wij hadden week/week co-ouderschap) wennen aan andere gewoonten, andere regels, andere mensen om je heen.

Daarenboven zit je nog met een soort van twisted loyaliteitsgevoel naar je 'echte' ouders. Je wil hen niet het gevoel geven dat ze vervangen zijn door je stiefmoeder/stiefvader en zeker als er andere regels gelden zorgt dat er soms voor dat je als kind raar uit de hoek kan komen.

Ook de band met halfzusjes/broertjes is soms moeilijk. Voor hen ligt het kerngezin immers anders, terwijl jij als kind er juist heel,erg de behoefte aan hebt om te benadrukken dat dit niet het 'normaal gezin' is. Hoe vaak ik bijvoorbeeld geen gesprekken had met mijn broertje en zusje waarin zij het hadden over 'mijn papa...' Waarop ik terug zei dat het ook wel 'mijn papa' was...

Wat ik eigenlijk wil zeggen is, jullie zijn volwassen vrouwen en hoewel ik me heel goed kan voorstellen dat het bij momenten ontzettend moeilijk is, is het wel de realiteit dat jullie gekozen hebben voor een man met een verleden en een kind.
Dat kind zelf heeft daar niet voor gekozen en vind dit, bewust of onbewust een erg pijnlijke situatie. En het erge is, hoeveel moeite je er ook gaat instoppen, het blijft een pijnlijke situatie. Het is geen kwestie van bijvoorbeeld ondankbaarheid.

Besef dat alsjeblieft! Ik ben ondertussen 28, en ik zit nog met tranen in mijn ogen als ik dit schrijf, omdat ik zo goed weet hoe die kinderen zich voelen...

 

Pinkie, als eerst even dit: wat heb je dat mooi gezegd! Ik vind het heel verhelderend en het raakt mij omdat ik weet dat ik me soms schuldig maak aan het niet altijd voldoende stilstaan bij hoe het voor hen is. Mij persoonlijk heb je met dit stukje wel wat geholpen, waarvoor dank.

Er is wel een stukje waar ik graag op wil reageren omdat ik het er niet helemaal mee eens ben en het ook wel een beetje een dooddoener vind (wat ik trouwens niet lullig bedoel). En dan heb ik het over het stukje waarin je zegt dat je zelf kiest voor een man met een verleden. Ook al klopt dit grotendeels, toch is dit echt niet zo zwart wit. Ja, je kiest wanneer je een relatie aangaat met iemand die al kinderen heeft, óók voor zijn kinderen. Absoluut mee eens. Echter, er bestaat ook nog zoiets als een situatie niet volledig kunnen overzien en inschatten. Je bent ten eerste (als het goed is) dolverliefd, en wilt niks liever dan bij je grote liefde zijn. Ook kunnen situaties een dusdanige wending nemen, dat je ze van tevoren never nooit had kunnen voorzien. Zo wist ik niet dat hun moeder, die heel lang heel gewoon en accepterend deed, ineens kon omslaan naar een narcistische, pathologische leugenaar die haar kinderen opzet tegen hun vader (wat dus weer z'n weerslag heeft op ons als gezin). Ik wist ook niet, dat de kinderen zich heel anders zouden gedragen toen wij eenmaal met z'n allen gingen samenwonen (wij hebben week op week af co-ouderschap). Etcetera etcetera.

Zonder iets af te doen aan hun verdriet, moet je zeker niet het verdriet afvlakken wat een stiefouder (vreselijk woord overigens) kan hebben. Ik kan niet meelachen over hun grapjes van vroeger, ik heb geen gedeelde herinneringen aan hen van toen ze klein waren, ik heb nooit mee kunnen doen in de opvoeding, ik heb ze nooit de liefde kunnen geven die ze van hun eigen ouders kregen. Ik voel mij hierdoor vaak ook het buitenbeentje wat net komt kijken. Daarbij komt ook, dat ik persoonlijk alles heb ingeleverd om bij mijn man (en dus ook zijn kinderen) te kunnen zijn. Voor mij was het een duivels dilemma: of breken met de liefde van mijn leven, of besluiten om te kiezen voor het onderdeel uitmaken van een samengesteld gezin waarvan ik wist dat het wel eens ingewikkeld zou kunnen worden. Ik heb met de beste intenties voor dat laatste gekozen en heb familie en vrienden 100 km verderop gelaten, mijn huis verkocht waar ik verliefd op was. Ik woon nu ergens waar ik niet kan aarden en geen vrienden of andere steunpunten heb (en daar ben ik erg verdrietig over). En dat alles omdat ik het voor hen niet moeilijker wilde maken dan nodig, maar nee, ik had van tevoren niet ingeschat dat het zó moeilijk zou zijn. Daar hoef ik verder geen applaus voor, want eigen keuze, maar de realisatie dat ook ik soms verdrietig ben en sommige dingen mij ook zeer doen, komt een heel eind in het (wederzijds) slagen van een goed functionerend nieuw-samengesteld gezin.

Dus nogmaals, ik wil niets afdoen aan het verdriet wat kinderen uit het 'oude' gezin hebben. Maar vlak alsjeblieft niet uit wat het met een stiefouder doet. Er zijn over het algemeen geen winnaars in samengestelde gezinnen en dat betekent dat iedereen begrip moet hebben voor elkaar. Leef en laat leven. En dan komt het vast goed

 

Dat begrijp ik volledig! En ik wil ook zeker niet beweren dat het niet moeilijk is en kan zijn en dat je zelf geen recht hebt of verdriet.

Het is gewoon dat ik al een paar keer op dit subforum (dus zeker niet alleen in dit topic) dingen heb gelezen die mij met pijn aan mijn eigen jeugd doen terugdenken.

Wat ik wou zeggen met dat het je eigen keuze is, was niet bedoeld als dooddoener en ook niet bedoeld in de zin van 'dus je mag niet klagen', maar wel als soort van contrast naar de kinderen zelf toe. Zij hebben immers op geen enkele manier voor deze situatie gekozen. En waar jij nog een leven met de liefde van je leven gekregen hebt in de plaats van alles wat je achtergelaten hebt, hebben die kinderen niks noppes nada gekregen 'in de plaats'. Zij hebben enkel dingen verloren.

Er wordt van stiefkinderen vaak een veel grotere 'dankbaarheid' verwacht dan van eigen kinderen, omdat het voor stiefouders vaak zoveel meer moeite is om ze onvoorwaardelijk graag te zien. En hoewel dat volstrekt normaal is, dat je andermans kinderen (en zeker als daar nog problemen met de ex-partner bij kopen) niet even onvoorwaardelijk graag kan zien als je eigen kinderen, is dat eigenlijk heel pijnlijk voor die kinderen zelf.

Want als ik mij een ding herinner van mijn eigen jeugd, is het dat ik vooral graag gezien wou worden door mijn stiefouders. Ik wou dat ze mij belangrijk vonden, bijzonder, ...

Mijn moeder heeft bijvoorbeeld al jaren gebroken met mijn stiefvader. Hij was achteraf gezien een hele slechte man, heeft mijn moeder enorm slecht behandeld en ons met momenten ook. En toch, het blijft me ergens diep vanbinnen kwetsen dat hij ook alle contact met mij verbroken heeft. Hoewel ik hem een klootzak vindt en hem met momenten dood heb gewenst (staat los van het stiefvadergedoe, ging om wat hij m'n moeder heeft aangedaan), blijft het vijfjarige meisje in mij denken 'hoe kan die man mij hebben zien opgroeien, van vijfjarige tot bijna volwassen vrouw, en nu geen enkele interesse meer hebben in mij?'

 

Wat naar dat je dat hebt meegemaakt! En ik snap het echt. Dat is toch een (indirecte) afwijzing en niemand wil afgewezen worden. Zeker niet door de mensen waar je om geeft, dan wel ooit om gegeven hebt.

Ik vind het wel heel interessant om jouw kant te lezen, zeker omdat je het ook, vind ik, helemaal niet veroordelend omschrijft. Als je wilt, zou je me meer kunnen vertellen via pb? Hoeft natuurlijk niet hoor, even goede vrienden (en TS, sorry voor het overnemen van je topic ). Ik stuit namelijk op veel vooroordelen (ik blijf daarom ook bewust weg van stiefouder fora en dergelijke, vreselijk hoe sommigen over hun stiefkinderen praten!). Andersom zie ik natuurlijk soms ook de meest crue opmerkingen voorbij komen.
Ik denk dat er nog veel van elkaar geleerd kan worden (en als ik voor mezelf spreek, ik zoveel meer kan leren dan zij ookal is er bij ons sprake van fundamentele opvoedingsproblemen). Er strengelen natuurlijk een hele hoop belangen en gevoelens door elkaar en dat maakt het er niet makkelijker op. Uiteindelijk heeft niemand er wat aan als een gezin niet functioneert en het is doodzonde als dat gebeurt.

 

je mag me altijd PM'en als je nog vragen hebt

 

Pinkie88 erg naar dat je het zo hebt moeten mee maken.

Ik kom zelf ook uit samengesteld gezin en ben zelf het (half)zusje dat erbij kwam heb alleen een andere ervaring omdat mijn moeder het alleen heeft moeten doen.

Verder ben ik stapelgek met mijn bonuskindjes want hun kunnen er niks aan doen hun hebben er niet voor gekozen dat hun ouders uit elkaar gingen.
Alleen merk ik dat de kinderen tussen 2 vuren staan en dat vind ik erg. Zo waren ze in het begin heel blij dat ze een broertje/zusje kregen. Na een poosje kwam de jongste (toen 5 jaar) bij ons met de mededeling dat als de baby is geboren hun niet meer welkom waren. Goed met haar gepraat en kunnen overtuigen dat we haar en hem niet kunnen missen.
Nu hoor ik steeds dingen die een kind van 6 en 9 niet zelf kunnen bedenken. De laatste weken komen ze ook heel moe bij ons. Worden ze voor ze hier komen vol gepropt met snoep en chips, terwijl ze hier dus nog moeten eten. Nu weet ik dat de kinderen daar niks aan kunnen doen hoor. Maar het wordt ons door de ex van vriendlief steeds lastiger gemaakt. Als mij vriend hier met haar over wil praten dan barst de bom en wordt ze boos. Hij heeft er tenslotte voor gekozen om een nieuw kind te nemen (letterlijk zo gezegt) dus moet hij de consiqensies (of hoe je dat schrijft) ook maar dragen. Ja en hoe ga je dan daar mee om en hoe probeer je zo positief mogelijk voor de kinderen te blijven. De moed zakt je dan echt in de schoenen en ik zie daar door erg op tegen wat er komen gaat.

 

Lieve TS, Pinkie en Daantjedubbel,
Ik werd zojuist enorm geraakt door al jullie reacties en verhalen. Ik begrijp elk gevoel en aspect van jullie situaties.
Ik ben zelf vroeger als kind slachtoffer geweest van een verschrikkelijk nare vechtscheiding, in de jaren '80 en '90 bestond dat woord niet eens, maar de verschrikking was des te harder. Ze maakten zelfs nog ruzie over mijn rug toen ik bijna in mijn trouwjurk stond. De oorzaak? Toen ik een jaar of 5 was gingen mijn ouders al een keer uit elkaar. Mijn vader ging boven de schoenenwinkel wonen in het dorp, en kon amper een ei bakken voor zichzelf. Toen we daar voor het eerst een dagje waren vertelde hij vol trots dat de buurvrouw hem had geleerd om pannenkoeken te bakken zodat hij ons iets fatsoenlijk te eten kon geven. De dag was een feest met een "awkward" tintje. Uiteindelijk konden ze toch niet zonder elkaar en kwam papa terug thuis. Na twee á drie jaar barstte een enorme bom toen mijn moeder opbiechtte een affaire te hebben. Met een vrouw! Bij een zondags ontbijt kwamen we beneden en vroegen aan papa waar mama was, en eerst zei hij dat ze de avond ervoor bij een vriendin een wijntje teveel had gedronken en was blijven slapen. Maar na een tijdje zei hij dat het liegen voorbij moest zijn en dat mama nu een vriendin had, lesbisch was en niet meer thuis kwam. En na de zomervakantie moesten wij ook weg en bij haar gaan wonen. Op die leeftijd zoiets te horen krijgen. Ik was verbijsterd, lamgeslagen en barstte in huilen uit. Angstig voor wat komen ging... Na de zomer kreeg ik 3 stiefbroers en een stiefzus van mijn leeftijd. Ik herinner me niet anders dan dat we vanaf het eerste moment een hekel aan elkaar hadden, en dat nooit is veranderd. Zij had een hekel aan mij omdat ik altijd alles nét beter kon dan zij (tekenen, zingen etc.) En ik had een hekel aan haar omdat ze altijd alle aandacht opeiste en ze letterlijk meer mocht dan ik inclusief latere bedtijd terwijl ons leeftijdsverschil 2,5 maand was, het sloeg nergens op, maar ik ergerde me er groen en geel aan. Ook pestte ze me als niemand keek, en gilde ze ontzet dat ik valsspeelde als ze een spelletje verloor.
Ook bij mijn vader trof ik een ongelijke behandeling (wat volgens mijn moeder al van kleins af aan speelde, als zus en ik zaten te tekenen en het wilden laten zien kreeg zus volop aandacht, ik kwam een minuut later en ik werd weggestuurd omdat meneer voetbal zat te kijken)
Zowel mijn zus als ik hielden het niet uit in de nieuwe situatie, mijn zus ging bij onze vader wonen.
Zodra ik de kans kreeg ging ik ook weg, echter, mijn vader wilde me niet. Ik kwam bij jeugdzorg terecht en achteraf denk ik dat ik daar beter mee af was dan mijn zus die bij pa woonde. Ik groeide en bloeide vanaf dat moment op in een conflict vrije omgeving en mijn schoolprestaties schoten zelfs omhoog. Waar ik eerst een probleem geval was, werd ik in een paar maanden tijd een voorbeeld kind.
Mijn relatie met mijn moeder herstelde later en ik heb een paar jaar therapie nodig gehad om alles te verwerken, en ik ben er goed uit gekomen. Met mijn vader heb ik het contact verbroken. Er zat niets anders op, hij bleef een negatieve spiraal creëren en mijn kind(eren) leden er ook onder.
Ik leerde vlak na mijn eigen scheiding een vriendin kennen (een van een grote groep vrienden) en kwam vaak bij hen over de vloer. Na een aantal jaren liep die vriendschap stuk door een onoverkomelijk meningsverschil. Na anderhalf jaar nam haar man contact met mij op om af te spreken en bij te kletsen om de vriendschap te hernieuwen. Ik twijfelde enorm. Ik had goed en leuk contact met hem gehad, daar was niks mis mee, maar ik wilde geen contact meer met haar. Na enkele maanden besprak ik mijn dilemma met een goede vriend van me, en hij vertelde me dat ik met dat bezwaar gerust contact kon zoeken, want hij had gehoord dat ze in scheiding lagen.
Om het kort te maken: we spraken af, er sprong een elektriciteitscentrale over (een vonk dekt de lading echt niet ) we werden vreselijk verliefd en begonnen een relatie. De scheiding was nog in volle gang en ik hielp waar ik kon. 3 getraumatiseerde stiefkinderen kreeg ik mee te maken. Ik herkende mezelf in met name de middelste.... Wat ik nog niet gezegd had was dat zij gingen scheiden omdat zij had aangegeven ineens lesbisch te zijn....
We zijn nu een aantal jaren verder. Wij zijn inmiddels getrouwd, hebben nog een zoon gekregen en ik ben nu zwanger van onze dochter.
Het waren zware jaren, en die zijn écht nog lang niet voorbij. Jeugdzorg en jeugdbescherming is in beeld geweest. Nog geen flauw benul of het iets heeft uitgehaald. Ik weet wel zeker dat jeugdzorg het nog een slag erger heeft gemaakt door conflicten op de spits te drijven. En de kinderen zijn de dupe.

Ik ben sinds 2 jaar geleden op een punt gekomen, na jarenlang alles voor ze te hebben gegeven, dat ik me afzijdig moet houden van alles wat er speelt, voor mijn eigen gezondheid. Want ik kan het niet meer aan.
Ook bij mij (wat ik hier in een van de andere reacties al las) is er iets gebroken, er is iets geknapt. Ik heb me met alle liefde onvoorwaardelijk voor mijn stiefkinderen gegeven. Tot ik er achter kwam dat er wel degelijk een grens is. Een grens die ik niet wilde, maar moest stellen, omdat ik er anders aan onderdoor ging.
Ook wij worden streng gevonden, en we hebben teveel regels waar aan gehouden moet worden. Ze begrijpen uiteraard niet dat die regels zijn gecreëerd doordat zij zich misdragen.
Wij, mijn man en ik, hebben het geluk dat we volledig op 1 lijn zitten wat betreft opvoeding, corrigeren, straffen etc. We praten oneindig veel over wat we zien en merken aan de kinderen en hoe we daar samen mee omgaan. Het moeilijkste punt in die communicatie is dat er qua gedrag er een enorm verschil is tussen zijn kinderen en mijn oudste dochter. Dit komt omdat mijn ex en ik ook hetzelfde denken over opvoeden (het enige waar we geen ruzie over hadden bij de scheiding)
Dit verschil steekt hem, waardoor ik dit gespreksonderwerp mijdt, omdat dit te gevoelig ligt en het tot op heden geen echte problemen heeft opgeleverd. Ik kan me voorstellen dat het verschrikkelijk moeilijk is als je geen begrip krijgt bij je partner als je het moeilijk hebt, in dit geval met zijn kinderen. Mijn man worstelt zelf ook hiermee, hij heeft ook moeite met de gedragingen van zijn kinderen. Misschien nog wel moeilijker dan ik, omdat ik er verder vanaf sta. We proberen elkaar zoveel mogelijk te steunen, zonder die steun zou het veel moeilijker zijn.

TS: je bent zéker niet de enige, maar dat had je inmiddels al wel door denk ik.

Pinkie (en Daantjedubbel) :
Ik ken beide kanten. Ik was een kind in een vechtscheiding met onmogelijk oneerlijke conflicten. Nu ben ik een stiefmoeder met stiefkinderen die ook tussen conflicten leven. Ze spelen uit, ze manipuleren, ze liegen. Die lieve beschadigde kinderen trekken alles uit de kast om hun beide ouders onafhankelijk gunstig te stemmen. Ze hebben gaandeweg geleerd dat de ene ouder blij is als er slecht wordt gesproken over de andere ouder. Ze doen bij andere mensen zielig als ze straf hebben gehad, maar vertellen uiteraard niet waarom.
En ik herken veel, heel veel. Ik weet dat ik vroeger ook zo was en deed. En dan zie ik ze en voel de onderliggende pijn en verdriet die ermee gepaard gaan....
En nóg moet ik er ook voor kiezen om er zelf ook niet aan kapot te gaan. Al zou ik ze met heel mijn hart willen redden, dat kan ik niet.

 

Even een 'positieve' kant aan deze moeilijke onderwerpen om jullie te laten zien dat het soms ook redelijk goed uit kan pakken.

Afgelopen week net voor we gingen ontbijten zei dochter uit het niets 'mama ik ben zo blij dat jij en papa R zijn gescheiden, ik heb nu een heel fijn leven en een hele lieve papa'. Serieus, dan breek je als je dochter van 6 dat uit het niets zegt.

Wat ik hier mee aan wil geven, ondanks het vaak erg moeilijk is, het kan echt wel dat het blijkt dat een scheiding het beste is voor iedereen.

Sterkte allemaal!