even voorstellen

Mijn naam is Maaike en mijn man en ik zijn inmiddels ruim anderhalf jaar bezig met onze kinderwens.
nadat ik klaar was met mijn studie, een geregistreerd partnerschap hebben getekend, ons huis gekocht en verbouwd was dachten wij ZO en nu is het de tijd voor een kindje. We kunnen het een rustige stabiele omgeving bieden en zijn er helemaal klaar voor.
Gestopt met de pil en daar gaan we dan.

Maar maand in maand uit bleef mijn menstruatie gewoon komen.
Na 11 maanden teleurstellen zaten wij in ons favoriete lunchcafé te eten toen mijn man een op dat moment voor mij foute opmerking maakte, wat dat was weet ik niet eens meer. het zal geweest zijn dat we een cadeautje moesten kopen voor een vriend van hem die vader werd..
Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en ben opgestaan en naar het toilet gelopen.. daar werd ik wat rustiger.
Toen ik terug kwam bij mijn man die best geschrokken was van mijn reactie.
hebben we besloten bij thuiskomst de huisarts te bellen. Als ik me zo rot bleef voelen en er zo geen vertrouwen meer in had dan maar naar de huisarts ons ''eerste jaar'' was toch al bijna om.
Het was vrijdag en dinsdag! konden we al terecht, Super snel!

bij de huisarts gezegd dat we al iets langer bezig waren omdat ik geen zin had om nog naar huis gestuurd te worden met de woorden ''ga het nog maar eens thuis proberen succes!''

uiteraard krijg je dan eerst een aantal onderzoeken, bloedtest of er überhaupt een goede cyclus is en of je lichaam bepaalde hormonen heeft en je geen soa's hebt die de zwangerschap negatief beïnvloeden.
Tijdens onze vakantie kreeg ik te horen dat ik gezond ben geen soa's heb en dat het in ieder geval niet aan mij ligt voorlopig!

Mijn man moest de eerste keer zaad inleveren, volgens mij het meest gênante wat hij ooit gedaan heeft!
op uur en tijd (en vooral vroeg in de ochtend de hand aan zichzelf slaan terwijl ik beneden ga ontbijten)
(Inmiddels een maand of 8 verder en hij levert het in bij de balie zonder gene) al die mannen komen uit zon zelfde hokje met hetzelfde doel!
Uit de eerste en tweede test bleek namelijk dat mijn man last had van ''traag zaad"

Afspraak gemaakt bij de gynaecoloog, ook daar nog een fertiliteittest gedaan en ook daar bleek uit dat zijn zaad inderdaad niet zo snel was. maar zeker niet onvruchtbaar!

Plan van aanpak: inmiddels is het januari en krijgen we te horen wat de behandeling gaat worden en wat daarvan de bedoeling is.
We gaan starten met IUI en als dat niet lukt dan IVF maar wacht daar mee want dan zijn het 3 pogingen en dan ben je uitbehandeld besef dat goed ( tranen over mijn wangen bij het woord ivf en uitbehandeld)

Ja dat wist je van te voren maar als je daar zo zit doet het pijn om te horen.

Geluk ik zit tijdens dat gesprek bijna in mijn vruchtbare periode, ik vraag de gynaecoloog, of we deze maand dan al kunnen starten met de proef iui! het was even denken en even rekenen maar: het kan!
3 januari bij de gynaecoloog en 9 jan onze eerste iui!
wauw dat gaat even snel!
Helaas geen positieve test! ik weet dat het kan gebeuren en TOCH maakt het me een beetje verdrietig.

Nu zijn we bezig met onze 4e keer iui. hij zal komende dagen plaatsvinden.
spannend, de wachtweken blijven ontzettend spannend! ben benieuwd of dat ooit minder word of juist alleen maar erger word?

Gelukkig veel afleiding komende weken. ik start een nieuwe opleiding tot kraamverzorgende en we krijgen eindelijk onze pup in huis.

*PS als je me nou herkend aan mijn voorstelrondje, kom naar me toe en geef me een knuffel ik kan het best gebruiken
*PS Ik ben heel open naar mijn omgeving maar soms vind mijn man het nog lastig.

*PS whish me luck