Ga jij ook weer voor een kleine of ben je al even zwanger?

Fijn dat de kleine zo beweegt, maar kan me goed voorstellen dat je er pas gerust op bent als.de kleine gezond en well in je armen ligt. Tenminste dat zou mijn.gevoel zijn denk ik.
Wat lief van.je werk, toch een extra steuntje in de rug.
Wat je beschrijft over anderen herken ik wel. Men bedoeld het vaak wel goed, maar weten lang niet altijd wat ze werkelijk zeggen of vragen. En de invloed daarmee op jou. Kun je jouw gevoel daarover wel uiten naar hun of laat je het maar over je heen komen?
Blijft lastig.

Wat een heerlijk gevoel hé dat hij nog ff thuis is.
Hier ook de urn in huis en daar blijft hij ook. We hebben.een mooi passend beeldje als urn. Waardoor het niet opvalt als je het niet weet. Wij hebben een hoekje gemaakt met spullen /foto's e.d van.hem met de urn erbij. Voor ons voelt dat goed, maar ik kan me voorstellen dat het niet voor ieder zo werkt.

Ik zou zeggen (als ik ongevraagd advies mag geven) neem je tijd en.volg je hart daarin. Waar je kleine dan ook staat, als het voor jullie maar goed is! Dan maakt het niet uit wat gangbaar is of anderen vinden dat hoort.
Sterkte!!


Ja.hier gaat wel redelijk, vind het wel erg spannend en merk wel wat verschil in mijn lichaam (net als de vorige keer zo snel) maar nog even afwachten of het echt zo is of dat mijn.lijf spelletjes speelt.)
Van de week zag ik op Fb een afbeelding van een.moeder.met pasgeboren baby op haar buik en de tekst: Het fijnste gevoel ooit.
Ik ken dat gevoel.niet, want beiden zoons waren te vroeg geboren. Ik hoop dat gevoel ooit te mogen mee maken.
Gelukkig mag ik soms de oudste nog stiekem een knuffel geven.
Ik heb er zin in, maar weet ook wat me te wachten staat en.dat is fijn maar ook erg spannend tegelijk.
Afwachten.

 

Amber,
Gecondoleerd met het verlies van je dochter, lijkt me een mega pittige periode. Gefeliciteerd met je zoon, leuke leeftijd heeft hij nu (tenminste vind ik zelf altijd een leuke leeftijd).
Spijtig genoeg ken ik het gemis van een kleine ook en de dubbele gevoelens bij de keus om het nog een keer te proberen.

Ik herken het gevoel van waarom "jezelf weer in het diepe te gooien" en heb het ook erg lastig gevonden om de knoop door te hakken.
Voor mij was uitzoeken (bij de gynaecoloog en ervaringen van anderen) van wat ons een volgende keer te wachten 'kan komen' te staan iets wat het voor mij duidelijk maakte dat ik het toch nog eens wilde proberen.

Er zijn geen garanties, bij een gemiddeld genomen gezonde zwangerschap ook niet. Bij mij is de oorzaak bekend en daar kunnen voorzorgsmaatregelen tegen genomen worden en dan is het hopen op het beste. Met het plan wat er ligt kunnen wij vrede hebben en hebben wij er vertrouwen in. Al blijft het eng! Maar ik weet ook dat mijn situatie/ verhaal anders is.

Denk dat alleen jij (jullie) die keus kunnen maken of je die sprong nog eens wilt maken. Misschien iets om voor jezelf over na te denken voor je een keus maakt welke richting ook op. (Hoef je verder ook niet op te reageren als je niet wilt hoor, maar deze vragen hebben mij wel geholpen.)
Weet je voor jezelf wat de wens tot een kleine doet groeien en wat of welk gevoel je tegenhoud om hier daadwerkelijk voor te gaan?
Wat je nodig hebt om te kunnen kiezen voor: wel gaan voor een broertje of zusje, of niet gaan voor een kleine.

Weet dat welk besluit je ook neemt goed is en dat jullie kleine meid altijd bij jullie zal zijn. <3