Hoi allen! Even mijn hart luchten.. misschien herkent iemand dit en heeft tips/bemoedigende woorden? Ik voel me de afgelopen dagen soms zo somber en dat vind ik heel vervelend. ik zit dan constant te huilen. Drie weken geleden ben ik bevallen van een zoontje - een super lief mannetje. Waar ik somber van word.. is dat ik enorm opzie tegen de dagen met mijn peuter dochtertje thuis. En daar voel ik me dan weer heel schuldig over naar haar toe. Ze is gewoon op momenten zo aan het puberen, luistert dan heel slecht, schreeuwt.. en ze zegt 1000 x op een dag 'mama'. Ze was altijd al een mama's meisje en ik begrijp ook dat ze nu, met een nieuwe baby, bevestiging zoekt dat ik er ook nog voor haar ben. Herkennen jullie onderstaande en hebben jullie tips hoe aan te pakken? - Mama moet alles doen, papa mag niks.. ze krijst de hele boel bij elkaar als hij gewoon probeert door te zetten, gaat op de grond liggen, flipt compleet de pan uit en wordt pas rustig als ik kom. Dit gebeurt dan bijv. bij schoenen aandoen, tandenpoetsen enz. De strijd en het drama weegt even niet op tegen dat ik het 'dan wel even doe' - we zijn ook moe, maar dit is voor niemand leuk. Papa voelt zich afgewezen, ik ben continu met haar bezig (naast de baby) en zij raakt helemaal overstuur. - Ze luistert op momenten heel slecht.. dan kun je 4 x roepen 'Niet doen, stop', maar ze gaat gewoon door. Natuurlijk ook als ik met de baby zit, dan kan ik niet snel opstaan o.i.d. Denk aan al het zand uit de zandbak gooien, achter mij langs op de bank klimmen, in de box van de baby klimmen, gevaarlijk doen op stoelen enz. - Als we haar op gedrag aanspreken, gaat ze boos tegen ons doen, door bijv. te schreeuwen 'Ik vind dat niet leuk wat jij doet! Jij moet in de hoek' en slaat dan met deuren. Wij zetten haar dan ook daadwerkelijk in de hoek, dat maakt wel indruk (gelukkig).. maar ja we willen niet dat ze zo tegen ons schreeuwt de hele tijd. - Ze zegt ook steeds heel overdreven 'au' en 'jij duwt mij, jij slaat mij' - terwijl dat niet zo is. Haar bij de elleboog pakken als ze iets gevaarlijks doet of even aan de hand meenemen de keuken in (als ze bijv. staat te schreeuwen bij de box terwijl baby slaapt) is volgens haar al pijn doen. Ik vind de dagen met haar en de baby daarom best zwaar.. ik ben alleen maar politieagent voor mijn gevoel en zie dat zij dat ook moeilijk vindt. Het was altijd zo gezellig, maar nu Maar ja - we moeten toch consequent blijven. Ze krijgt ook nog veel 1-op-1 aandacht en ik ga regelmatig even met haar alleen wat doen. Ook knuffelen we heel veel en proberen zo positief mogelijk te zijn en haar af te leiden etc... maar het is toch wel slopend. Snap dat het voor haar een grote verandering is.. ze is verder ook heel lief voor haar broertje, dus we mogen wat dat betreft absoluut niet klagen! Maar ja vaak zet ik haar nu maar even iets langer voor de tv, dan is ze rustig.. maar dan voel ik me daar weer schuldig over.. argh!
Heftig he... mijn peuter was iets jonger toen zijn broertje geboren werd maar had het ook echt lastig met driftbuien, slecht luisteren, de baby pijn doen. Wat hier hielp was: laten gillen/schreeuwen. Papa helpt jou naar bed, mama komt nu niet. Ook niet als je hard gilt. En dan kwam ik ook echt niet, hoewel ik regelmatig liefst naar boven rende om het maar over te nemen, maar dan hadden wij het idee dat we het gegil beloonden door hem toch zijn zin te geven. En zijn boosheid/onmacht/frustratie mag er gewoon zijn. Hij deed inderdaad, net als jou dochter, al gillen als je nog maar boos naar hem keek : AU!! Ik heb me zo vaak zo opgelaten gevoeld in de winkel, alsof ik hem mishandelde zo ging hij dan te keer AU!! C. PIJN!! en dan had ik hem zelf nog niet eens vast, maar bijvoorbeeld een boodschap die hij uit de wagen wilde smijten. Met voeden nam ik een boekje mee en dan las ik voor, of als hij dan op het autokleed zat te spelen ging ik daarbij zitten. Als de baby ging huilen terwijl ik net een boekje aan het lezen was voor hem dan zei ik: even wachten baby, mama leest C. even voor. (en natuurlijk stopte het huilen niet, maar dan wist C. dat ik het wel hoorde maar echt voor hem aan het lezen was) Ik nam ook bewust even tijd om hem te knuffelen en kleine taakjes te geven tijdens het badderen of verschonen van zijn broertje. Het slechte luisteren is nog steeds wel aan de orde, terwijl mijn jongste nu toch al 6 maanden is Ik denk dat het ook gewoon bij de peuterpuberteit hoort. Als hij gevaarlijk doet dan waarschuw ik hem en haal hem bijvoorbeeld van de stoel/tafel af en leg uit dat het zeer doet als hij ervan af valt. Klimt hij dan toch weer, dan waarschuw ik uiteraard nog eens, maar als hij dan valt dan heeft hij pech. Soms is ondervinding de beste leermeester. Met een maand of 3 was het heftigste er wel af, niet meer superjaloers, minder driftig, en de baby kusjes geven ipv bijten of knijpen. Hij (de baby) wordt nog wel regelmatig gereanimeerd maar dat is lief bedoeld en afgekeken van de oudste als die een spelletje met de jongste doet (er komt een muisje aangelopen...) Ik ben ook wel gaan nadenken over: wat vind ik echt belangrijk, wat is gewoon niet van levensbelang... Het zand uit de zandbak, vervelend, maar zolang het niet naar binnen geschept wordt maken we er daarna een spelletje van met opvegen en terug scheppen. Anders blijf ik waarschuwen Ik probeer ook het woord 'niet' te vermijden. Het schijnt dat kinderen dat woord niet opslaan of niet horen. Ik probeer vooral een alternatief te bieden. Het is heel lastig omdat je steeds moet nadenken over een andere zinsbouw van een opmerking die al op het puntje van je tong ligt, maar het helpt hier echt. Ipv te roepen: niet rennen! roep ik: Netjes lopen C.! Niet op de straat! --> kom maar op de stoep. Niet klimmen! is dan: ga maar op je billen zitten. Niet slaan! is: au... kun je ook een kusje geven? Dat is lief van jou. Het klinkt nu heel ideaal, dat is het hier echt niet, maar deze dingen hielpen wel om het wat te minderen. Oh, en mijn man ging ook gewoon wel eens met een van de oudste 2 even samen weg. 1 op 1 aandacht, zonder baby die steeds net gaat huilen als je lekker bij papa of mama zit Mijn peuter vindt het superleuk om met papa boodschappen te doen, naar de markt en daar na naar de winkel. Hij krijgt overal wat toegestopt, banaantje, mandarijntje, stukje worst, plakje kaas, krentenbolletje Met mijn oudste is hij, na de geboorte van de middelste, een dagje naar de dierentuin geweest en na de geboorte van de jongste een dagje naar Madurodam.
Hoi MirW! Wat fijn jouw reactie, dank je wel! Zitten veel bruikbare tips bij, super! En sowieso fijn om herkenning te lezen... Je hebt helemaal gelijk v.w.b. het gillen om mama en toegeven. Het is alleen zo moeilijk om te horen dat ze zo overstuur raakt. Ze moet daarna ook echt even bijkomen. Maar ja - ze moet inderdaad niet het idee krijgen dat ze haar zin krijgt door hard te gillen. Wat mijn vriend nu gisteren een paar keer deed (ze wilde niet dat hij zonnebrand opdeed bij haar) was haar even wegzetten om af te koelen, dan kwam ze met betraande ogen even later aan en was het uiteindelijk toch goed dat hij het deed. Maar als ze zich echt op de grond gooit en niet wil, krijgt hij niks gedaan bij haar.. misschien dan ook maar even weglopen en als ze afgekoeld is terugkomen.. Stom he van dat au roepen, we zeggen maar 'nee joh, dat doet toch geen au, kom nou maar even mee' o.i.d. Het anders verwoorden - die heb ik wel eens gehoord en dat zit ook wel in mijn hoofd, maar toch schiet je snel in het 'Nee, niet..', maar ik ga er opletten. Dat voelt voor jezelf ook minder negatief denk ik, door niet de hele tijd 'Neeeee' te roepen. Ze is gelukkig nog niet 'gemeen' tegen haar broertje geweest. Ze geeft wel heel veel kusjes en knuffels en kruipt er het liefst bovenop.. als we haar dan zeggen 'zo is het genoeg' of 'als hij slaapt, moet je hem even laten, anders schrikt hij' - dan blijft ze maar doorgaan. Dan halen we haar weg en is het krijsen.. broertje wakker.. maar goed, gelukkig gaat het met wachten redelijk goed.. als broertje toch ineens een schone luier moet en we wilden net naar buiten gaan enz. Ze helpt ook heel goed mee met flesjes en luiers en we complimenteren haar continu - vindt ze ook leuk. Maar het wordt beter dus.. Ik baal gewoon zo van het gevoel dat ik mijn dochtertje liever bij de gastouder heb dan thuis.. en als er zoveel strijd is, terwijl we altijd echt een duo waren doet ook zeer.. hoort erbij I know.. ben ook nog beetje emotioneel van alles denk ik.
Ik vond het in het begin ook echt wennen hoor, ineens 2 kinderen waarvan de oudste je weer flink gaat testen. Mijn zoontje weet ook precies dat ik niks kan als ik de fles aan het geven ben. Pick your battles, laat gaan wat geen absolute noodzaak tot ingrijpen heeft. Mijn zoon luistert op die momenten voor geen meter, maar ik heb geen zin me daar steeds over op te winden want dan blijf ik bezig Bij mij hielp het ook door voldoende 1 op 1 tijd met de oudste vrij te maken. Dus samen spelen voor de baby de fles moet en als de baby op bed ligt. Dan kon hij er weer even tegenaan. En (niet pedagogisch verantwoord) soms gewoon even de oudste achter de Ipad parkeren als het een hele heftige dag is. De mijne zit geen moment stil en als er al 3 driftbuien zijn geweest en je weet zeker dat het weer drama wordt tijdens de fles, hoef je het jezelf ook niet moeilijker te maken als nodig is. Ook hier moet ik eigenlijk alles doen. Als ik de baby vast had wilde hij ook ineens opgepakt worden en perse door mij. Heel zielig maar daar moeten ze echt even doorheen. Moeten ze leren.. is niet makkelijk om mama te delen! Voel je ook echt niet schuldig, ik genoot ook echt van de dagen dat de oudste bij de opvang was en ik alleen met de baby was. Stuk rustiger en je wil de baby ook leren kennen. Daar is dan alle tijd voor. En je bent echt pas net bevallen en moet nog bijkomen. Ik voelde me net zo. Dat wordt vanzelf minder! Iedereen moet even wennen en je bent waarschijnlijk moe. Als je zelf niet lekker in je vel zit, kun je ook minder hebben van je kind, merk ik bij mezelf heel erg. Dus als ik dat s ochtends al voel probeer ik hier rekening mee te houden. Iets meer Ipad op zon dag of ik vraag opa/oma/tante om op visite te komen, kunnen zij zich met de oudste bezig houden. En nog gefeliciteerd met de kleine
Oh wat herkenbaar. Ik begrijp je gevoel zo goed. Dat schuldgevoel naar je oudste. Nog heb ik dat af en toe wel. En toch zal ze hier door heen moeten. Ze is nu eenmaal de oudste. Mijn dochter was net 2 toen haar broertje geboren werd. Gillen. Slaan. Schoppen. Ik herkende haar gewoon niet meer. Papa was inderdaad niet goed genoeg maar met dat hebben we afgesproken dat het de ene keer papa is en andere keer mama. En als papa aan de buurt was. Dan deed papa dat ook. In sommige dingen had ze even niets te kiezen. En moet je haar nu eens met haar vader zien. Ze is nu 4. Het is nu echt een hele moeilijke fase. Echt! Maar het wordt beter. Hier zijn het echte maatjes geworden. Ze spelen heel veel samen. Spannen al samen als team. Lekker dan En hebben gewoon heel veel aan elkaar. Op het moment dat het tijd was de jongste te voeden (borstvoeding) dan had ik met 1 hand kans om met haar een puzzel te maken of een boekje te lezen. Ook besprak ik veel dingen voor. Broertje krijgt zo drinken. Wil jij ook wat drinken en wat lekkers? Wat ga jij even doen nu? Boekje lezen/puzzel maken/tv kijken....ook wat we erna konden doen zodat ze iets had om naar uit te kijken. Als broertje klaar is met drinken en slaapt gaan wij even knutselen. Of even samen knuffelen/spelen. (Ik had ook een draagdoek, zoontje sliep niet op bed. Dat was hier echt een drama. Dus hem droeg ik zo ongeveer 4x daags, even wandelen naar een speeltuin was dan altijd een feestje voor haar) Echt ik was kapot in de avond. En dan ook nog een ventje wat veel huilde, pijn had en 4x in de nacht kwam voor een voeding. En toch komt er nu ook nog een 3e Hang in there! Het komt goed..echt waar. En je bent geen slechte moeder omdat je kinderen misschien voor nu wat vaker tv kijken. Mijn kinderen kijken best vaak televisie. Maar daarentegen ben ik 1,5 jaar elke nacht wakker geweest. Werk ik 24 uur erbij en ergens moet ik ook gewoon zwangere ergens mijn rust pakken. Maak het jezelf vooral niet te moeilijk.
Het is een fase, Het is een fase, Het is een fase, Het is een fase, Het is een fase, Het is een fase, Het is een fase, het is een monster, Het is een fase, Het is een fase Ombuigen ipv “straffen”, goed gedrag belonen, mee laten helpen maar ook bewust tegen te baby zeggen als hij jengelt “nu even niet Baer, Liam is nu aan de beurt”, zodat de oudste ook begreep dat hij niet tweede komt qua aandacht. Dat zijn de dingen die wij hebben gedaan en die werkten heel goed. En ja.... die peuterpubertijd is gewoon k met peren maar gaat gelukkig voorbij. Wees je ook lief voor jezelf? Je bent pas 3 weken geleden bevallen....
Bedankt voor jullie reacties! Nu een week verder, merk ik dat het per dag eigenlijk wisselt.. soms wil ons dochtertje even niks (hard aan het puberen) en is ze heel dwars en andere momenten weer heel lief. Het is dus gelukkig niet continu. Ik probeer alles wel zoveel mogelijk positief om te buigen en we laten haar nu maar even kalmeren als ze een woede aanval heeft (als papa haar bijv gaat aankleden en niet mama) .. als ze dan kalm is, laat ze zich wel aankleden. Het is even doorbijten, maar ik zie het nu al niet zo somber meer in.. misschien toch nog wat kraamtranen vorige week, dan ziet alles er ook anders uit.
Oh wat fijn om dit allemaal te lezen! Ik ben 4 weken geleden bevallen van onze zoon. Dochter is nu 2 jaar en 2 maanden. Gelukkig is mijn vrouw 2 weken vrij geweest en nu 7 weken vrij, dus misschien mag ik echt niet klagen... maar ik vind de momenten alleen (soms zelfs samen) echt heel pittig. Ik herken je schuldgevoel ook zo enorm. Ik had het al voor hij überhaupt geboren was.... ondanks het schuldgevoel ook zo blij als ze even lekker op de opvang is of als ze op bed ligt en wij gewoon heel even in rust kunnen genieten van onze zoon of een kop koffie... Al met al zie ik ook de liefde en interesse in elkaar en ben ik zo blij dat ik haar een broer heb kunnen geven. Dat maakt alles dan weer goed... Maar soms gaat alles zo tegen gevoel in he?
ook al heb je veel goede reacties al gehad reageer ik ook ff omdat het precies herkenbaar is (en we hetzelfde leeftijdsverschil hebben tussen de kindjes). Mijn oudste was en is een ontzettend mamakindje. Voor haar was de komst van nr2 moeilijk omdat ik toen ff wat minder beschikbaar was. Ze reageerde al haar frustratie af op papa die daar ook totaal niet mee om kon gaan, waardoor hij zijn pink heeft gebroken toen hij uit frustratie te hard op een stoel er mee sloeg...dus toen zat ik met gehandicapte man, peuter en pasgeborene thuis (na keizersnede...). Wat bij ons hielp was NIET praten tegen boze peuter. Op grond zitten en gewoon stil wachten totdat boze bui over is en dan even met haar knuffelen. Daarna kon alles dan weer gewoon. En we hebben een weekplanbord genomen. Daarop staat op welke dag papa haar naar bed brengt (en ook welke dagen opvang dagen zijn etc). Dan zei ze weer 'nee mama mij moet mij naar bed brengen' en dan wezen wij naar het bord en dan accepteerde ze dat papa haar naar bed bracht zonder morren. Ze heeft haar woede dus nooit naar zusje of mij geuit. Nu we bijna een jaar verder zijn heeft ze nog steeds voorkeur voor mama, maar geen gehuil meer als ik naar werk ga of als papa iets met haar gaat doen. En de twee zusjes spelen heel leuk met elkaar. Ik heb vanwege peuter en man niet zulke fijne herinneringen aan mijn kraamtijd. Maar ik ben heel blij dat het nu weer gezellig is thuis.