Genante en memorabele bevallingsverhalen

Na 19 uur buik- rug- en beenweeën mocht ik eindelijk gaan persen. Na 35 minuten persen zegt de verloskundige tegen me, "wil je hem straks zelf aanpakken?", nou dat wilde ik wel.

"Als ik het zeg, dan moet je gaan hijgen als een hondje en je armen zo en zo naar voren doen, oefen maar even" zei ze vervolgens, ik kreeg zo de slappe lach dat de volgende perswee niet echt heb kunnen persen.

Maar 10 minuten later en een knip riep ze "hijgen als een hondje en kom maar met die armen" en heb zo mijn zoontje aan kunnen pakken en op mijn buik gelegd.

Ik kan niet anders zeggen, dat was het allermooiste moment in mijn leven. Tranen met tuiten hebben mijn man en ik gehuild het half uur daarna. Van geluk.

 

Niet zo heel spannend eigenlijk maar wel heel creatief

Ik beviel thuis van ons zoontje.
Rond 3:00 werd ik wakker van de eerste weeen, om 4:30 heb ik mijn man wakker gemaakt. Die heeft de vk gebeld, de kraam en mijn schoonmoeder om onze dochter op te halen.

Om 6:00 had ik 3cm onsluiting, om 7:00 had ik die nog. Dus prikte de vk mijn vliezen door.
Toen ging het heel snel en was het heel pijnlijk, ik geloof dat ze dat een weeenstorm noemen!
Na 5 weeen moest ik ineens 'poepen'. Dat kon niet volgens de vk, ik hing op handen en knieen over mijn man zijn schoot heen.
Maar dat kon dus wel want zijn hoofd hing er al bijna uit. Mijn man heeft me heel snel naar bed gedragen waar na 1x persen ons zoontje geboren werd.

Na 45min wilde de placenta er nog niet uit, dus ik voelde de bui al hangen.
De vk zei dat ik hards onder mn kont moest hebben, maar dat hadden we niet. Dus heeft ze de snijplank uit de keuken gepakt en onder mn kont geschoven.
Toen lukte het ineens wel, maar ik was vergeten een po of iets in huis te halen voor de placenta. Dus heeft de vk een koekenpan gepakt en daar de placenta ingelegd om te bekijken
Ze moest me hechten maar er was te weinig licht dus heeft mijn man nog en bouwlamp aan t voeteneind staan boren...

De snijplank en koekenpan zijn uiteraard weg.. en er zijn weer nieuwe gekocht haha

 

Hahaha!
Ik heb ook een po staan hier thuis. Is dat idd voor de placenta?

 

En voor het geval je niet van bed af mag maar wel moet plassen.
In het ziekenhuis brachten ze bij mij in katheter in om de blaas te legen

 

Oww, ohjee.. Voel je daar niets van?
Nee natuurlijk niet want het is na een ruggenprik, niet?

 

Nee ik had een pompje dus kon daarom ook niet van bed af
Het is even venijnig maar niet pijnlijk vond ik.

 

Klinkt als mijn verhaal. Alleen bij mij was er geen VK of kraamhulp ofzo bij, mijn man in paniek en lag ik op de bank ipv de vloer. Mijn zoon gleed eruit en landde op de bank op het moment dat de ambulance broeders binnen kwamen. Net te laat om hem te vangen.

 

Sorry, verkeerde gequote zie ik

 

Whahaha nee precies!!

 

Geen heel spectaculair verhaal hier, maar iig een reden om de topic weer eens omhoog te bouncen

Ik beviel in het ziekenhuis ivm een stuitligging, op een gegeven moment vroeg ik vanwege rugweeën om een epiduraal. Na lang wachten kwam er een anesthesist in opleiding (met nog 2 andere mensen) naar mijn kamer om 'm te zetten. Het was de hele tijd al behoorlijk druk in mijn bevalkamer (o.a. een verloskundige in opleiding die alleen nog een vaginale stuitbevalling nodig had om af te studeren, en heel vaak mensen die met z'n tweeën of drieën kwamen omdat er een in opleiding was), en het waren de hele tijd allemaal vrouwen. Die anesthesist was de eerste man die ik zag in het ziekenhuis.

Dus ik merkte op: "Leuk dat er niet alléén maar vrouwen aanwezig zijn geweest bij mijn bevalling."
Waarop hij scherp opmerkt: "Vergeet je je echtgenoot niet?"

Verder was ik trouwens zo mak als een lammetje tijdens het hele gebeuren. Ik had verwacht dat ik gemeen en opvliegerig zou worden, maar ik heb alleen maar steeds braaf gedaan wat iedereen tegen me zei en zoveel mogelijk ademhalingsoefeningen van yoga gedaan. Superzen

 

Up!

 

Ik ben op 22 januari bevallen van onze dochter M. Rond de 28 weken steeg mijn bloeddruk al en kwam ik onder behandeling van het ziekenhuis. Ik weet nog dat ik donderdag 19 januari 's ochtends wakker werd en mij echt niet goed voelde. Ik ben weer op bed gaan liggen en uiteindelijk toch maar opgestaan en mijn eigen bloeddruk gemeten. Die was ondanks de medicatie al vrij hoog dus ik heb het ziekenhuis gebeld en ik moest mij melden op de verloskamers. Daar bleek mijn bloeddruk eerst 170/103 en een half uurtje later was hij 180/105. Dus ze hebben mij direct aan de medicatie en Magnesium gelegd via het infuus. Ik mocht niet meer naar huis en moest op de verloskamers blijven omdat de kans bestond dat mijn lichaam nu zelf de bevalling in gang zou zetten. Ik raakte tijdens het toedienen van magnesium in paniek omdat het zo naar voelde. Ik werd aan CTG gelegd en ze zeiden dat ze over een uurtje mijn bloeddruk weer kwamen meten en dat dan ik wel van de CTG af mocht. Al met al heb ik de hele nacht aan de CTG gelegen met een baby die het wel leuk vond om flink los te gaan in mijn buik omdat de arts die goedkeuring moest geven om mij los te koppelen, te druk was.

Ik mocht de volgende ochtend gewoon naar de kraamafdeling en dan zou ik de uitslag krijgen van mijn urine (in verband met eiwitten). De arts die mij de uitslag kwam vertellen kwam net binnen terwijl ik mijn hele bed er onder had gekotst. Ik smeekte hem om alsjeblieft iets te doen aan die verschrikkelijke hoofdpijn en het enige wat hij zei "je ziet er verder niet ziek uit". Ik heb de foto's teruggezien maar ik leek wel een Michelinpop.

Diezelfde avond kwam hij nogmaals langs en vertelde hij dat hij een ballonkatheter in ging brengen omdat ze mij de volgende dag zouden inleiden. Ik had pre-eclampsie en ze konden geen andere medicatie meer geven om mijn bloeddruk laag te houden. Hij legde uit dat hij eerst een eendenbek in mijn vagina zou brengen. Dus ik zei "ja, die heb ik wel vaker gehad". Oh zegt 'ie, want dat is een fetish van je ofzo?

De volgende dag werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik weeenopwekkers. Ik zat nu dus aan een infuus met magnesium en Labetalol en in de andere hand een infuus met weeenopwekkers. Deze hadden ze gekruist dus ik was net een T-rex. Ik kon mijn armen niet uitsteken hahaha. Ik had een katheter, een electrode voor op M haar hoofd en CTG banden om. Uiteindelijk gekozen voor een ruggenprik omdat ik een weenstorm kreeg en ik zo moe was dat ik het echt niet kon volhouden.

Na het zetten van de ruggenprik kreeg ik ineens zo'n enorme druk op mijn anus dat ik de hele weg terug alleen maar heb geroepen "oeh, volgens mij komt ze uit mijn anus, oeh mijn anus explodeerd hoor". Uiteindelijk bleek ik direct al volledige ontsluiting te hebben en werd de ruggenprik weer stopgezet en mocht ik gaan persen. Ze vroeg of ze mij mee moest helpen met persen door haar handen in mijn vagina te doen(?), nou het was nogal vol daarbinnen vertelde ik met die katheter en elektrode haha. De verloskundige zei dat ik mijn benen wel vast mocht pakken om te gaan persen. Dus ik zei heel zielig "dat kan ik niet". Jawel dat kun je wel zei ze stremg. Totdat mijn vriend doorhad dat het kwam doordat ze mijn infusen gekruist hadden. Uiteindelijk is ze na 26 minuten persen geboren. Ze huilde al terwijl alleen haar hoofd er nog uit was dus dat heeft er wel gek uitgezien denk ik haha. Bij het terugzien van de foto's realiseerde ik mij dat mijn vriend al die tijd ALLES heeft gezien. We hadden vooraf afgesproken dat hij niet zou gaan kijken daar beneden en ik zag hem wel afentoe zijn hoofd wegdraaien en een beetje bleekjes worden haha.

Ik heb tijdens de nacontrole de arts nog gesproken die mij er niet ziek uit vond zien en toen ik hem vertelde dat ik de foto's terug had gezien zei hij "tja, ik had moeilijk kunnen zeggen dat je helemaal opgezwollen was haha".

 

Heerlijke verhalen

Bij de eerste had ik meconium in het vruchtwater dus moest ik naar het ziekenhuis. Daar kreeg onze dochter het moeilijk dus moest ze snel komen. De gynaecoloog werd opgeroepen met veel vacuümpomp. De verpleegkundige die erbij was zei dat we niet zouden wachten op de gynaecoloog maar dat we met een duw onze dochter er wel uit zouden krijgen. Dus grote knip gezet. Daarbij raakte de verloskundige een ader en was er een spuiter. De verloskundige onder het bloed. Doordat ze daar van schrok stootte ze ook nog de bak met bloed en vruchtwater die onder het bed hing om. Dus alles zat onder bloed en zooi. Uiteindelijk is mijn dochter met een duw geboren en was mijn man net op tijd om foto's daarvan te maken omdat het hoofdje niet stond. Onze dochter was er wel binnen 4,5 uur. De verloskundige heeft na de bevalling schone kleren aan moeten trekken en de kamer heeft een goede schoonmaak beurt gehad.

Bij de 2e ging het heel snel. We zijn een uur nadat mijn vliezen braken en de weeën begonnen naar het ziekenhuis gegaan. De mensen bij de spoed wensten mij veel succes met de bevalling. Eenmaal op de kamer, ik was nog geen 10 minuten in het ziekenhuis, kreeg ik al persweeën.
Toen ik dat aangaf zei de verloskundige: nou schat, deze wee moet je nog even wegpuffen hoor, want ik moet nog wat klaarzetten. Daarna mocht ik gelukkig gaan persen. Na de 1e perswee zei de verloskundige dat ze het hoofdje al zag. Toen ik vroeg of het haar had zei ze volmondig: Nou en of!
Na 3 persweeën is onze 2e dochter geboren. Ik heb haar zelf aan mogen pakken.

Beide bevallingen met een lach en, vooral bij de eerste, een traan. En allebei om nooit te vergeten!

 

Ook geen heel spannend verhaal hier. Wel een erg snelle bevalling. Maar het is de verloskundige wel bijgebleven, omdat ze op dat moment even geen raad wist.

In eerste instantie had ik niet door dat ik aan het bevallen was. Ergens rond 2.00 's nachts kreeg ik een licht krampje en dat was het. Rond 3.30 had ik weer wat lichte krampjes, maar wel regelmatig. Mijn vriend vetrouwde het niet, want die had de tijd bijgehouden en vond dat we moesten bellen. Ik vond van niet, omdat dat pas moest als je regelmatig weeen had. Vriendlief besloot toch te bellen om 4.00. De vk dacht dat het ook wel meeviel en wilde mij aan de telefoon als ik weer een kramp had. Zo geschiedde en ik kon nog prima praten enzo. Ze wilde weten of ik al iets van bloedverlies had. Ik dacht van niet. Dus ze dacht idd dat het meeviel, maar ze wilde toch even komen kijken. Ze kwam net uit een bevalling en vroeg of ze zich nog even kon opfrissen voor ze mijn kant op kwam. Helemaal goed. Ondertussen naar het toilet gegaan en zag dat ik bloedverlies had. Dus hup onder de douche, voor het geval het toch begonnen was en snel mijn haren nog gewassen ( dat vond ik op dat moment erg belangrijk). Mijn vriend verklaarde mij voor gek en ging alvast de tassen beneden zetten.

Toen de vk er was rond 4.30 was haar eerste reactie wel "dit ziet er serieus uit". Ik was op een oefenbal gaan zitten, omdat ik pijn in mijn rug had en niet goed meer kon liggen. Ik ging weer op bed liggen, zodat ze kon kijken. Ze zei dat ze me heel blij ging maken, maar dat ik echt niet moest schrikken. Dus ik dacht "wie weet heb ik al 3 centimeter ontsluiting!". Dat bleken er 8 te zijn volgens haar en we moesten direct naar het ziekenhuis (ik had een indicatie, mocht wel met vk bevallen, maar moest wel in ziekenhuis, zodat bij problemen een gyn het direct kon overnemen). Ze zei wel direct dat het ziekenhuis vol zat ivm drukte en dat we eigenlijk moesten uitwijken naar een ander ziekenhuis. Daar baalde ik wel van. Ze zei dat we snel de spullen in de auto moesten zetten en ze zou proberen iets met het ziekenhuis te regelen. Ik hoorde haar nog zeggen dat we voor 6.30 wel klaar zouden zijn. Op dat moment had ik geen besef van tijd, maar het was ongeveer 5.00 op dat moment.

We zijn supersnel naar het ziekenhuis gereden. Mijn vriend wilde een rolstoel pakken, maar het zat mij niet lekker dat ik al zoveel centimeter ontsluiting had, dus we zijn zsm gaan lopen. Het duurde ook erg lang voordat de lift kwam, dus heb ook maar gelijk de trap gepakt. Op de verloskamer aangekomen zat ik al op ruim 9 centimeter ontsluiting. Mijn vliezen waren nog niet gebroken, dus de vk vroeg of ze deze mocht breken (krampen werden steeds korter en lichter, dus ze hoopte dat door het breken van de vliezen ik stevige weeen zou krijgen). Toen zat ik vrijwel gelijk op 10 centimeter en mocht gaan persen.

Ik weet niet meer wat ik op dat moment dacht, maar het ging voor mij te snel, dus ben van het bed afgestapt en heb de persweeen weggepuft. Ik had er gewoon geen zin meer in. Dus ik zei dat ik weer naar huis ging om te slapen en de volgende dag wel terug zou komen . Mijn vriend compleet in shock en de vk wist het ook even niet meer. Ze kon me nog tegenhouden dat ik niet de gang op liep. Maar ik wilde niet meer terug op het bed. Ze is toen een baarkruk gaan halen en zei dat ik daarop moest gaan zitten en als ik de persweeen wilde wegpuffen, dan mocht dat. Ondertussen was ze de gang op gegaan om te bedenken wat ze nu met mij aan moest. Toen ze terug kwam, was het hoofdje al zichtbaar. Toen wilde ik wel persen, want ja, als het hoofdje eraan komt, kun je het toch niet meer tegenhouden .

Achteraf vertelde ze dat ik op bijna 9 centimeter zat, maar omdat ik zo ongelooflijk kalm en rustig was, durfde ze de rit naar het ziekenhuis toch aan (was ook niet ver). Ze snapte daarom ook niet dat ik in het ziekenhuis opeens besloot het bijltje er maar bij neer te gooien . Overigens moet ik nu rekening houden met een thuisbevalling.

 

Dit topic heb ik aan het begin en eind van m'n zwangerschap van voor tot achter gelezen.
Nu kan ik ook wat toevoegen

In de verloskamer van het ziekenhuis aangekomen, heb ik me op het bed geïnstalleerd. Op de muur tegenover het bed hing een grote plaat met een afbeelding van strand, schelpen en zeesterren. Met het idee dat de ontsluiting beter zou gaan als ik me zou ontspannen (dat had ik overal gelezen) ben ik 'wijd-arms en -beens' gaan liggen en zei ik in mezelf 'ik doe de zeester'. Mijn vriend deed z'n best om het gezellig te maken met een praatje, maar heb tegen hem gezegd dat ie lekker op z'n telefoon mocht gaan zitten, want ik was immers een zeester

Ook leuk: mijn vriend zei de dag na de bevalling dat hij de bevalling eigenlijk wel 'leuk' had gevonden. Toen ik hem hierop vragend aankeek, vertelde hij schaapachtig dat hij bedoelde dat hij het mooi vond om elkaar van een andere kant te hebben gezien en te merken dat we de bevalling echt als team hebben doorstaan. Hij heeft me echt door het persen heen geloodst, zonder hem was het me niet gelukt. Wat dat betreft moet ik hem dus wel gelijk geven en was de bevalling inderdaad 'leuk'

 

Ik heb niet echt hele gênante momenten gehad geloof ik. Ik vond het overigens wél fijn om een nat koud washandje op mijn voorhoofd te hebben en ik ergerde me wel aan het feit dat mijn man heel vaak tussendoor moest plassen, net op het moment dat ik weer een nieuw, fris, natgemaakt washandje wilde. Daarbij liet hij dat ding wel op mijn voorhoofd liggen en tijdens het persen valt ie natuurlijk naar voren, recht op je gezicht voor je ogen. Dat is wel annoying. Volgens mij heb ik wel dingen geroepen als 'kom nou een híehieeeerrrrrr met dat washandje' en 'halló, hou hem eens tegen' en 'jeeeeeezus waar blijft die appelsap?' (ik dronk de gehele bevalling kleine slokjes appelsap. Was veel te bang om te eten. Oh en toen het hoofdje stond en ik moest even stoppen met persen riep ik wel 'dóe normaal man, dit duurt veel te lang.. Ja hélp me dan, jullie moeten me echt nú wel helpen!'. Dat soort dingen

 

Bevalling van de 2e was best wel bijzonder. Om dat ik zwangerschapsdiabetes had ( bij de eerste ook) moest ik worden ingeleid. Bij de eerste gelijk aan de weeënopwekkers na het prikken van de vliezen. Ik wilde het dit keer graag "zelf doen" geen weeënopwekkers maar wachten tot mijn lichaam het zelf zou oppakken na het prikken van de vliezen. De weeën die ik kreeg door de opwekkers waren namelijk noet te doen.. Helaas gooide onze kleine dame roet in het eten, ze had een handje naast haar hoofd waardoor het te gevaarlijk was om de vliezen te prikken. Met de weeënopwekkers is er geprobeerd om wat extra druk te creëren zodat ze haar handje weg zou halen. Dit is uiteindelijk gelukt maar helaas bleven de opwekkers wel aan staan. Toch maar weer gekozen voor een ruggenprik omdat het niet te doen was. Toen de prik net zat (nog op de uitslaapkamer)voelde ik een lichte druk van onder, heb mn mond gehouden want ik wilde zo graag even geen pijn hebben! Was als de dood dat ze hem gelijk uit zouden zetten.. eenmaal terug op de kamer gezegd dat ik druk van onder voelde, en ja hoor in een uurtje van 4 naar 10 cm! Omdat mijn prik nog zat en de verloskundigen net uit een heftige bevalling kwamen gingen ze even snel een hapje eten. Heerlijk relaxed nog even snel wat foto's gemaakt en daarna was het tijd om onze kleine meid ter wereld te brengen. Vorige bevallinu ging de ruggenprik helemaal uit, dus ik had me hier al lichtelijk op voorbereid.. zegt de verloskundige, we gaan het eerst even proberen met het halveren van de prik. Wat een genot! Voelen wat je doet maar geen pijn voelen! Met je volle bewustheid en in totale rust en ontspannenheid is onze dochter geboren. De ene hechting is daarna ook nog pijnloos gezet. Het een bijzondere ervaring!!