Ik hoop dat de topictitel al wat zegt, maar het volgende: Ik heb drie kinderen samen met mijn ex-man. Er is sprake van co-ouderschap, de kinderen zijn van ma t/m wo bij mij en mijn nieuwe partner, do en vr zijn ze bij papa. Weekenden wisselen we om en om. Dit verloopt allemaal naar wens. Mijn nieuwe partner heeft van het begin af aan gezegd dat hij mijn drie kids ook als zijn kids ziet (maar daarbij wel mijn ex als echt de papa te zien), dit straalt hij ook uit. We hebben het wel al vaker gehad over een kindje samen, een vierde dus. Ondanks dat ik na drie pittige zwangerschappen en veel onzekerheden rondom de gezondheid van de derde zei dat ik na drie kids wel 'klaar' was, heb ik het wel 'open' gelaten, mede omdat ik ook nog jong ben (29). We zouden graag voor een vierde kindje willen gaan, maar ik vraag me wel af of ik mijn eerste drie kids hier niet tekort mee doe. Ik ben dan ook op zoek naar ervaringen hiermee (zowel positief als negatief). Hoe gingen je kids (of die van je partner) er mee om toen ze nog een broertje/zusje kregen en hoe gaat het bijvoorbeeld als ze naar je ex-partner gaan en het kindje van je nieuwe partner en jij wel bij je kan blijven. Al met al merk ik dat ik daar de twijfel in heb zitten om er wel of niet voor te gaan..
Hier een iets andere situatie: de kinderen van mijn man komen om het weekend en samen hebben wij nog twee kinderen die natuurlijk altijd bij ons zijn. De kinderen vinden het heel normaal, de jongste heeft ooit 1 keer gevraagd waarom de baby niet mee naar mama ging. Uitgelegd dat de baby niet mama d'r kindje was en daarom niet mee kon en dat was prima. Soms is het best lang voor onze kids, 12 dagen zonder de grote broers, en ook voor de jongens, die missen de kleintjes ook. Maar dat is geen reden om er niet aan te beginnen vind ik. -Al met al zien ze het vooral als een enorme verrijking.
Dankjewel voor je reactie! Situatie iets anders inderdaad, maar wel vergelijkbaar. Fijn om te lezen dat ze het vooral als een verrijking zien.
ik en mijn man zijn nog bezig met ons kindje samen maar heb wel gepraat met mijn eigen kinderen of ze dit wel leuk vinden en dat we ze er ook bij betrekken ze vinden het erg leuk en vragen er ook iedere keer over of er nu al wat in mama buik groeit haha erg leuk ik denk je gewoon je eigen gevoel moet volgen en praten met kindjes helpt ook altijd denk ze het nog leuk vinden ook
Bij ons is dit nooit zo'n ding geweest. Kinderen van mijn man gaan gewoon terug naar hun moeder en onze baby blijft. Ze waren heel blij dat ze een broertje kregen. Kinderen snappen het snel hoor. Maken het vaak niet zo lastig als wij ouders. Denken er ook minder over na.
Het zoontje van mijn vriend is hier elke week een halve week en wij zijn samen nu voor een kindje gegaan. Onze dochter is in oktober geboren en mijn vriend zijn zoontje vind het hartstikke leuk. Hij is altijd enthousiast als hij "de baby" (naam is nog moeilijk) weer ziet.
Ach meis toch! Wij hebben exact dezelfde co-ouderschapregeling wat mijn dochter betreft. Ik heb nog 3 stiefkinderen, dus in het begin dachten we er echt nog niet aan dat we ooit nog samen kinderen zouden krijgen. Toch hebben we inmiddels de stap genomen en hebben we nu samen een zoon van bijna 2 jaar, en is zijn zusje "onderweg" en als ik eerlijk ben, ik zou niet meer anders willen. Ik zou het me nu niet meer voor kunnen stellen dat we het bij onze 4 kinderen zouden hebben gelaten. Ik ervaar zo ontzettend veel geluk nu.... Heerlijk!!
Wij hebben 2 traditionele omgangen. Mijn partner heeft een dochter die om het weekend bij ons is en ik heb 3 dochters die bij ons wonen en om de 14 dagen naar hun vader gaan. De weekenden dat zijn dochter bij ons is zijn mijn dochters ook hier. Ze gaan vanaf dag 1 super leuk met elkaar om en zien elkaar inmiddels echt als zusjes. Samen hebben we sinds juni nog een dochter gekregen en de meiden zijn alle 4 helemaal verzot op haar. Het is voor de meiden gewoon zo als het is en allemaal bouwen ze hun eigen band met elkaar op. Mijn oudste 3 vroegen wel of de baby het niet vreemd vindt dat zij weggaan en de baby niet maar toen ik vertelde dat dit gewoon is voor de baby omdat ze niet beter weet vonden ze dat best logisch. Ook is er nu al bekonkelt dat als de baby oud genoeg is en mee wilt naar hun papa dat dit mag. Omgang tussen mijn ex en zijn vrouw en ons is gelukkig goed dus het zal me niks verbazen als onze kleine in de toekomst een weekendje of nachtje meegaat. Zij hopen ook een kleintje te mogen krijgen en mocht dit lukken zal andersom net zo goed kunnen. Helaas zie ik dit voorlopig niet gebeuren bij de ex van mijn man. Een kop koffie drinken gezamelijk is nog niet eens mogelijk. Zij bewaart erg de afstand helaas maar we blijven positief werken aan een prettige omgang.
Wat fijn om allemaal deze positieve reacties te lezen. Misschien zie ik ook wel te veel beren op de weg en moeten we gewoon ons gevoel volgen.
Dat je beren op de weg ziet is helemaal niet gek, dat hebben wij ook een hele lange tijd gehad. Het heeft ons uiteindelijk alleen maar geholpen. Het heeft ervoor gezorgd dat we samen de keuze voor nog een kind heel weloverwogen hebben gemaakt. Juist doordat er "obstakels" waren in onze ogen, zijn we daar heel bewust mee omgegaan en hebben ze één voor één weggenomen tot we alleen nog maar overtuigd waren dat onze kinderwens een goede keuze was. En door het op die manier te doorlopen heb ik nu veel meer het gevoel dat ik ervan kan genieten dan tijdens mijn eerste zwangerschap bijvoorbeeld (al waren dat überhaupt hele andere tijden, lang geleden )
Hier ook co-ouderschap. Week bij moeder, week bij vader. Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt dat er een broertje of zusje bij zou komen. we hebben grote broer zoveel mogelijk betrokken zoals de kinderkamer uitzoeken, kleur uitzoeken voor de kamer en tegelijk ook zijn kamer aangepakt zodat ook de oudste een nieuwe kamer had. Hij vond het wennen in het begin maar hij mist de kleine nu als hij een week weg is.