Beste moeders (of vaders), Ik weet niet of het topic hier hoort, want het past ook binnen het onderdeel kinderwens, maar toch niet helemaal.. Dus vandaar toch maar hier. Ik vraag mezelf namelijk steeds vaker af hoe/wanneer je weet of je gezin compleet is. Mijn jongste dochter is nu 14 maanden. En langzamerhand merk ik dat ik toch wel nadenk over een derde. Niet nu meteen, want ik wil eerst afstuderen, werken, verhuizen (koophuis). Waar mijn vriend eerst meteen nee zei en het bij twee kinderen wilde houden, merk ik dat hij langzamerhand ook wel steeds meer met de gedachte speelt dat hij waarschijnlijk niet de typische 'jongens-dingen' mee zal maken, wij hebben namelijk twee dochters. Ik merk dat ik dit zelf ook heb, het gemis van een zoon. Terwijl we absoluut heel blij zijn met onze meiden, maar toch vraag je je af hoe het zou zijn om ook een jongen te hebben. Nou is er natuurlijk geen garantie dat je dan de derde keer een zoon krijgt na twee meiden, maar die kans is er natuurlijk wel. Herkennen andere moeders zich hierin? Hoe hebben jullie besloten dat jullie gezin compleet was? Hadden jullie twee meiden/twee jongens en wilden jullie nog een derde? Ik ben benieuwd naar jullie mening/besluit.
Wij wilden beiden nog een 3e. Het voelde nog niet compleet. Toen de 3e er was voelde het gelijk goed. Ons gezin was af. Wij hadden ook al een jongen en een meisje dus voor ons maakte het geslacht niet uit. Vind het ook een beetje een apart idee, straks krijg je nog een meisje, ga je dan net zo lang door tot je een jongen krijgt?
Nee, dan zouden we niet door blijven gaan. Voor mij voelt ons gezin gewoon sowieso nog niet als compleet. Ongeacht of het dus een jongen of meisje zou zijn. Mijn vriend zwoer eerst bij twee kinderen en niet meer, maar met de openingspost bedoelde ik meer dat hij laat merken het jammer te vinden om sommige jongens dingen niet te zullen ervaren. Neemt niet weg dat wij heel blij zijn met onze meiden. Mochten we beiden bewust voor een derde kiezen, dan zouden we het wel leuk vinden om een jongen te mogen krijgen, maar als het een meid zou zijn zouden we niet blijven doorgaan tot we een jongen zouden krijgen. Dus voor mij neig ik meer naar een: ons gezin is nog niet compleet. En voor mijn vriend: hij vind een gezin met 2 kids prima, maar mist een zoon.
Bij mij heeft het nooit van een geslacht afgehangen, misschien makkelijk gezegd met 2 meiden na een jongen, maar ik had een heel jongensgezin ook geweldig gevonden. Ik wilde gewoon nog meer kinderen, ongeacht geslacht. Ik had altijd 3 in mijn hoofd, bij de tweede wist ik ook zeker dat het niet de laatste was. Toen leek dat dat even wel zo ging zijn ben ik echt verdrietig geweest. Gelukkig is alles op zn pootjes terecht gekomen en werd ik zwanger van nr 3. Nu zou ik vast compleet zijn.. niets bleek minder waar, de wens voor een vierde ontstond nog tijdens de zwangerschap van de derde en die werd intenser en intenser. Gelukkig bij mijn vriend ook. Maar nooit gedacht van te voren dus. Nu hoop ik wel compleet te zijn, zo voelt het nu wel. De toekomst zal uitwijzen of dat zo blijft
Wauw haha Nee dat gaat hier niet gebeuren. Mijn vriend vond 2 meer dan genoeg en was daar heel resoluut in, maar lijkt nu dus toch te denken over een derde/het graag hebben van een zoon. Laat ik voorop stellen dat wij beiden net zoveel van nog een meid zouden houden hoor. Maar in ieder geval voor mezelf is er toch die wens om te weten hoe het is om ook moeder te zijn van een zoon. Maar dat is in ieder geval voor mij niet de reden om voor een derde te gaan. Zoals ik al zei heb ik nu gewoon niet het gevoel compleet te zijn. Alhoewel ik pas een derde zou willen als de jongste naar school gaat of bijna naar school gaat. Tegelijkertijd ben ik niet aan de anticonceptie (omdat mijn lijf heel heftig reageert op hormonen) en doen we het niet altijd veilig (die keuze heb ik bij mijn vriend gelegd). Wel doen we aan zingen voor de kerk uit zeg maar, maar we weten beiden dat dat geen 100% garantie biedt. Ik vind dat niet erg omdat er dus wel de wens is voor uiteindelijk een derde. Mijn vriend maakt zich daar dus blijkbaar ook weer niet zo erg druk om, want dan zou hij wel trouw een condoom pakken.
Wij wilden altijd 3 kindjes. We hebben er nu 2 en We gaan niet meer voor de derde. Het voelt goed zoals het is. Als ik iemand met een baby zie ben ik blij dat ik dat niet meer hoef te doen. Als ik een zwangere vrouw die denk ik: liever jij dan ik! Mijn eierstokken rammelen niet en denk ook niet dat ze dat nog gaan doen (jongste Is nu 2)
Ik heb een dochter van 16 maanden en weet nu al heel zeker dat het voor mij zo compleet is. Ik ben een alleenstaande moeder en vind het nu al lastig alles goed rond te krijgen met werk en opvang Enzo.
Daar zijn wij het zelf ook mee eens. Ik denk dat mijn openingspost een beetje verkeerd begrepen wordt. Mijn hoofdvraag is meer hoe/wanneer je weet of je gezin compleet is. Voor mij is dat nu nog niet het gevoel (tenminste zo voelt het nu). Verder geef ik aan dat we beiden wel een soort van gemis voelen dat we geen zoon hebben. Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat wanneer we voor een derde gaan, dat we dat alleen doen omdat we een zoon zouden willen. Als we voor een derde zouden gaan, dan is dat omdat ons gezin nog niet compleet is. Verder vraag ik inderdaad of er moeders/vaders zijn die nog 2 meiden/ of 2 jongens hadden en de wens hadden voor een derde en ook een lichte voorkeur hadden. En of ze toen nog voor een derde zijn gegaan.
Ik snap wat je bedoelt, jullie denken er over na of de afweging is 'willen we nog een kindje' of 'willen we graag een zoon'. Dat is een logische vraag. Ik had zelf ook zo'n afweging, maar dan niet mbt geslacht (had nl al een jongen en n meisje). Bij mij was de vraag 'wil ik echt nog een kindje' of 'wil ik graag alles nog een keer meemaken rondom zwangerschap/geboorte/ babytijd'. Heel eerlijk; het was van allebei wat! Vond het heerlijk om alles nog een keer mee te maken (wel ook best pittig, derde zw met twee kleintjes in huis!) maar het krijgen van een derde kindje is misschien wel de meest bewuste keuze geweest van de drie!
Ik denk dat je daarmee inderdaad de spijker op zijn kop slaat. En wat jij zegt, ik ben ook nog vrij jong, het idee dat ik het nooit meer mee zal maken... ik geloof niet dat dat is wat ik wil. Overigens moet mijn vriend er ook achter staan hoor.
Ja je moet het er samen over eens worden; dat liep ik ons steeds ongelijk. Toen mijn man overstag ging kreeg ik opeens de zenuwen. Haha
Nu snap ik het beter. Dacht idd dat je man wel een derde zou willen door de gedachte dan misschien een zoon te krijgen. Ik denk dat je het gevoel compleet te zijn niet kan bedenken... maar dat je het opeens voelt. Net als dat je voelt of je nog een kindje zou willen. Daarnaast zijn er natuurlijk allerlei praktische overwegingen wel te bedenken, maar denk niet dat die altijd helemaal opwegen tegenover je gevoel. Wel heel goed om uit te pluizen waar het gevoel vandaan komt en wat de wens precies is. En dan zal de tijd leren hoe het voelt
Wij hebben twee zonen. Ik zou heel graag een dochter willen, maar met een derde zoon zou ik ook heel blij zijn. Alle jongens kleding die te klein is verdwijnt netjes in de kast voor het geval dat. Ik weet niet of ik een derde zou willen als ik beide had. Gewoon simpel weg omdat ik niet in die situatie zit. Misschien was ik dan ook nog niet klaar. Wij hebben twee kleintjes vlak achter elkaar gekregen. De tijd gaat zo ontzettend snel. Gisteren is onze jongste gaan lopen. Wij gaan er nog een tijdje van onze twee doerakken genieten voordat wij beslissingen gaan nemen. Ik heb er nu simpelweg de energie niet voor om er weer voor te gaan We hebben de ruimte niet, zowel in huis als de auto. Zodra ze zich een beetje kunnen redden. Zelf heen en weer kunnen naar school, zwemdiploma hebben enzo gaan wij verder kijken. Vroeger dacht ik altijd dat twee het getal was dat bij mij paste (mijn vriend zou een elftal nog prima vinden). Maar halverwege de tweede zwangerschap begon het alweer te kriebelen. Het is allemaal gewoon ontzettend mooi en waardevol.
Oh dat zeg ik ook niet. Komt ook bij dat ik veel leuke dromen voor de toekomst voor mezelf en mijn dochtertje heb, en daarin vind ik 1 kindje precies goed.
Toen we er twee hadden ( zoon en dochter) had ik altijd nog de wens voor een derde. Het voelde gewoon niet compleet. Mijn man was heel stellig dat die er geen zin meer in had en naarmate de kinderen groter werden had ik er ook wel vrede mee want ik zag ook de voordelen van wanneer de kinderen groter werden . Maar toen raakte ik onverwacht zwanger door de pil heen en dat was even slikken maar toen zij geboren werd wist ik dat dit het gevoel was wat ik zocht. Heel even hebben we het over een vierde gehad maar gezien onze eigen leeftijd en praktisch etc hebben we besloten het bij drie te houden en dat is goed zoals het is. De jongste wordt straks 5 jaar en in 2018 krijgen we een labrador pup dus mag ik daar weer over moederen
Ons gezin voelt nog niet compleet maar ik weet ook niet of we dat gaan ervaren. Onze gezinswens is groter dan het aantal kinderen dat we kunnen krijgen (leeftijd etc). Dat neemt niet weg dat we zo gelukkig en dankbaar zijn met en voor de kinderen die wel in ons gezin mogen zijn en komen. Qua ouderschap en zoon/dochter... Onze kindjes zijn uniek maar of het nu anders is om mijn zoontje te knuffelen of mijn dochter? Nee eerlijk gezegd niet. Het karakter maakt ze uniek, niet hun gender.
Ik heb 2 kids, een jongen en een meisje( 4 en anderhalf) en tot 4 maanden geleden dacht ik echt dat ik een derde wilde. Mijn man daarentegen vind het prima zo en hier hebben wij de nodige gesprekken over gehad. Nu vind ik een werkweek van 32 uur, een paard, hond, huishouden en 2 jonge kinderen best druk en daarbij pas ik regelmatig op de baby van een vriendin en dit is best pittig. Bovendien passen er geen 3 autostoelen in mijn auto, wordt het best krap in huis dus zouden we, in een ideale situatie, gaan verhuizen en voel ik niet die liefde en het jaloerse wanneer ik weer eens een baby vast had. Gezien mijn jonge leeftijd zeg ik nooit nooit, maar mijn gezin voelt voor ons op dit moment compleet.