Wij hebben ook 2 zonen en denken wel na over een 3e. Ik heb mezelf altijd met 3 kinderen gezien. En eerlijk ja als ik mocht kiezen dan het liefst een dochtertje erbij. Maar goed je kiest niet voor een dochter maar voor nog een kindje. Het ene moment denk ik leuk, geweldig om alles nog eens mee te maken, ze zijn zo snel groot (jongste is bijna 1.5) maar soms is het met 2 jongens onder de 4 ook echt zwaar en schuif ik het hele plan terzijde. Wie weet wat de toekomst brengt, we gaan verhuizen dit jaar naar een mooi groot huis met 6 slaapkamers en ook de nieuwe auto wordt een 7 zitter met het oog op wat eventueel komen gaat. Ik hou alle opties nog open dus. En heel slecht waarschijnlijk maar als ik garantie kreeg dat we deze keer een meisje zouden krijgen zou dat mijn keuze wel makkelijker maken. Het zijn gewoon soms gedachten dat ik nooit zal weten hie het is om een dochter te hebben om samen "vrouwendingen" te doen. Natuurlijk hou ik zielsveel van mijn mannen en zou ze echt niet willen ruilen. Sterker nog mijn (lichte, stel het was een winkeltje zeg maar) voorkeur voor de eerste en tweede was een jongen! Maar toch.... het kriebelt voor een meisje dus ja ik snap je wel!
Mijn man en ik wilde 2 kindjes en ik weet zeker dat we dan klaar waren geweest. Echter krijgen we nu een tweeling en hebben we straks 3 kindjes. Ik kan dus echt met 200% zeggen dat wij compleet zijn. Vwb jongen/meisje. Wij hebben nu een meisje en 1 van de tweeling is een jongetje. Erg leuk, zeker voor mijn man want dat wilde hij wel heel graag. Maar al hadden we alleen meisjes gekregen, dan hadden we ook niet verder gegaan.
Wij hebben de wens voor een groot gezin, ongeacht geslacht. Als het aan mij ligt komen er nog 3 kinderen bij, mijn man zou er nog 2 bij willen maar sluit 5 kinderen niet, als het ons gegeven is. We zijn afhankelijk van de malle molen, dus al heel blij dat ik überhaupt kinderen heb.
@Majo1983 Maar waarom is het slecht, dat je een sterk verlangen naar een meisje hebt? Ik lees dat je bewust weet dat je kiest voor een kindje en niet voor een geslacht maar daarom mag de wens er nog wel zijn, toch? Zelf heb ik het nooit gehad maar niettemin kan ik mij echt wel voorstellen dat je afscheid zou moeten nemen/rouwen over het gegeven dat je (wellicht) geen dochter/zoon zult hebben. Dat doet imo geen afbreuk aan je liefde voor de kinderen die er zijn.
Wij hadden rationeel besloten het bij 2 te laten. Ik ben niet erg goed in zwanger zijn, we worden erg moeilijk zwanger en het eerste jaar vind ik heel zwaar. Bij de tweede was ik echt heel ongelukkig en ik voelde me eindelijk weer goed. Dus spiraal en klaar. Maar toen geraakte het spiraaltje en begonnen we opeens te twijfelen. Maar toch weer besloten straks een spiraaltje te laten zetten in het nieuwe jaar. We hebben 1 of 2 keer gedacht, ach zo'n vaart loopt dat bij ons niet en opeens was ik zwanger. Ik had echt geen voorkeur en moest heel erg wennen aan een meisje. Maar ik heb me nog nooit zo compleet gevoeld. Het is voor mij ook echt helemaal klaar en als mijn man zich volgend jaar niet laat steriliseren, dan doe ik het. Een vierde wil ik echt niet, daar is geen twijfel over.
Mijn man wil geen 3e meer, ik zou er wel voor openstaan maar vind dit ook prima. En ik zeg ook altijd als de 3e een meisje zou worden dan zou ik het doen, maar dat is helemaal niet waar want ik zou nog een jongen erbij net zo geweldig vinden
Afgezien van dat een zwangerschap en nog een kindje nu echt niet ideaal zou zijn (mn emmertje zit te vol). Mijn man vind het goed zo met 3 kinderen, ik ben voel me voor nu nog niet compleet. En of dag nu komt doordat ik nog een keer zwanger wil zijn, nog een baby wil, toch nog de wens voor een meisje (heb 1 dochter en 2 zonen) of toch echt nog een kindje wil dat weet ik niet. Dit is iets waar ik heel hard over na aam het denken ben. Voor mezelf wil ik op een rijtje hebben wat maakt dat het voor mij nog niet klaar is. Er rust nog een behoorlijk taboe op het hebben van een voorkeur voor het geslacht. Ik heb een lichte voorkeur voor een meisje en als ik 100% zeker zou weten dat de vierde een meisje zou worden zou de keuze wat makkelijker worden, maar dan nog vind ik dat ik voor mezelf zeker moet weten dat ik aan heteinde van de rit een kindje wil en niet een meisje, een baby of nog een keer zwanger. Dat zijn namelijk niet de goede redenen om nog een kindje te krijgen. De zzwangerschap duurt maar 9mnd, de baby tijd gaat voorbij en als het een jongetje is is dat zo. (Of meisje als de voorkeur anders is natuurlijk) Iemand die ik ken heeft 4 kinderen en na de 4e (eigenlijk 5e) wist ze dat ze compleet was. Toen ik zwanger was van de jongste zei ze dat ze blij was dat ze die tijd gehad had. Ze hoefde niet meer. Het lijkt me ook heerlijk om je zo compleet te voelen.
Tja, ik begrijp het wel. Mijn schoonzusje had de wens voor twee of drie kinderen. Mijn broer voor twee. Ze hadden al een zoon en toen kregen ze een meisje. Ze zei toen dat ze het wel mooi vond zo, maar dat ze bijna zeker wist dat ze er nog eentje had gewild als de tweede ook een jongen was geweest. Een gezin met drie boys zou ze ook prachtig vinden, maar ze wilde ook gewoon heel graag een dochter. Ik zie niet wat daar verkeerd aan is, of waarom ik daar een oordeel over zou moeten hebben. Ik weet heel zeker dat er van het derde kind, ongeacht geslacht, heel veel gehouden zou worden.
Dat doet TS volgens mij ook niet. Haar vriend wel zo te lezen. Die wil eigenlijk geen 3e kind, maar wel een zoon. Dat heeft TS ook een paar keer letterlijk opgeschreven. Ik vind ook dat je echt moet kiezen voor een derde kind ongeacht het geslacht. TS, even heel eerlijk: jouw vriend zou dan dus echt teleurgesteld zijn als het weer een meisje zou zijn gezien "zijn gemis van een zoon?"
Wij hebben 4 kinderen en het begint steeds completer te voelen! Praktisch gezien is het nu prima, iedereen kan een eigen slaapkamer krijgen en iedereen past goed in de auto. Nog 1 (of 2!) erbij zou wel veel worden, maar qua gevoel zou ik het zo willen! Maar ik zou er ook vrede mee hebben als er niks meer komt. Dat gevoel had ik na de tweede absoluut niet. Wij hebben 3 jongens en 1 meisje. Geslacht heeft nooit een rol gespeeld bij de vraag of we nog graag een kindje wilden. Wel of we een kindje erbij wilden of nog een keer zwanger zijn en de babytijd meemaken
Wij zijn niet compleet en zouden graag een derde met lichte voorkeur voor meisje willen. Ik ben 33 man 35 dus kan prima. We doen het niet na twee zoons met ass/adhd, maar we zijn niet compleet en zo zal het nooit voelen. We hebben wel echter na een periode van 'rouw' daar rust in gevonden en het volledig los kunnen laten. Dus het kán evt wel.. incompleet zijn en daar oprecht vrede mee hebben.
Ik heb het complete gevoel. Na de 2e had ik dat nog niet, maar na de 3e absoluut wel, en dat gevoel wordt als maar sterker hoe ouder de kinderen worden. Bij alle zwangeren, baby's, peutertjes etc die ik zie denk ik: leuk voor jou, maar ik ben zooooo blij dat ik niet meer hoef! Ik ben echt wel klaar met babytijd, moet er niet aan denken om weer helemaal opnieuw te beginnen. Daarnaast vind ik 3 al druk en moet er dus ook niet aan denken dat er nog een kind bij komt. Heb overigens ook te grote angst om nog een zorgintensief kind te krijgen. Mijn man zou nog wel een 4e willen, maar hij weet hoe ik er in sta. Ik herken op zich wel een 'voorkeur', vooral mijn man had dit wel tijdens de zwangerschap van de 3e. Het leek ons (en vooral hem) heel fijn/bijzonder om een niet-autistische-normaal-intelligente zoon te krijgen, omdat we niet weten hoe dat is. Maar onze 2e dochter was uiteraard net zo welkom. En misschien krijgen we later wel geweldige schoonzonen erbij .
Ik ben helemaal niet goed in babies krijgen helaas . Daarbij komt dat ik al wat ouder ben. En dat we nu enige mantelzorger zijn voor mijn zieke vader. Hij is in wezen ons derde kind nu.... Maar de wens voor een groter gezin is er nog steeds; tzt worden we misschien wel steungezin voor een kind in de knel, of gaan we voor pleegzorg. Als je wilt zorgen voor kinderen zijn er mogelijkheden; genoeg kinderen die nog iemand zoeken.
Lastig, ik weet het zelf ook nog niet. Ik had altijd 2 in mijn hoofd. Lekker makkelijk haha. Maar met name mijn man is na de eerste heel erg gaan denken over een derde en sluit dat niet uit. Ik vond de eerste heel pittig. Mede ook omdat het een huilbaby was duurde het even voor ik mezelf weer was en ook voor ik voor nummer 2 wilde gaan. En daar heb ik ook nog "hulp" in de vorm van een coach bij gezocht. Nu komt hij bijna en vind ik het heel spannend. Nu heb ik vooral een praktische insteek: ons huis us wel lekker ruim met 2 (3 kan wel maar moeten we wel aanpassingen doen) auto kan goed met 2 (al kan er een nieuwe auto komen) financieel is dit lekker (al kunnen we het best dragen) maar vooral qua aandacht en tijd twijfel ik dan: we werken beide 4 dagen dus 2 lijkt me pittig laat staan 3! Ik ben ook erg gesteld op af en toe me of ons tijd maar 3 breng je niet zo ff weg en ook opvang etc kost best geld. Qua liefde kan er altijd een kind bij wat mij betreft. En geslacht heb ik oprecht (wat mezelf verbaasde) geen voorkeur een derde jongen zou echt helemaal prima zijn! Maar goed ik vind zwanger zijn en of alles goed is ook erg spannend en tja ik word ook ouder. Daarom: we kijken het eerste jaar van nummer 2 aan en maken dan een besluit.
Eens. Het is wel zo dat de wens voor misschien nog een kindje aangewakkerd kan worden door het gemis van bv een jongen of een meisje. Wij hebben een jongen en een meisje. Ik wilde echt heel erg graag een meisje omdat mijn moeder jong is overleden en ik een hele sterke band met haar had. Dat wilde ik ook met een dochter (tuurlijk, allemaal vanuit emoties, totaal geen garantie dat me hetzelfde zou gebeuren met mijn eigen dochter). Ik had het geluk een meisje te mogen krijgen maar als het een jongen was geweest, had ik misschien meer de behoefte gevoeld naar een derde (was overigens thuis wel dikke ruzie geworden met mijn vriend die heel resoluut is in geen derde willen ). Dus ik begrijp de wens wel...
Ik heb mezelf altijd als meisjes moeder gezien van 2 meisjes. Toen de 2e een jongen was, moest ik best even omschakelen. Uiteraard ben ik helemaal verliefd op mijn mannetje, maar stiekem had ik er nog wel een meisje bij gewild. Ik heb 2 zware zwangerschappen gehad en ons zoontje heeft gezondheidsproblemen, dus we hadden besloten om het bij 2 kinderen te houden. Maar toen ben ik toch zwanger geworden van nummer drie. Weer had ik stiekem de voorkeur voor een meisje, dit keer kwam dit ook een beetje door de gezondheid van mijn zoon. Maar ook dit werd een jongen. Ik ben super gelukkig met mijn meisje en 2 jongens, maar het blijft ergens wel een beetje kriebelen voor nog een meisje erbij. Maar dit gaat niet meer gebeuren, 3 kinderen is genoeg.
ik heb een zoon en een dochter en een 3e onderweg hierna is het klaar het gevoel is nu ook echt zo van dit is de laatste financieel en ook qua huis is 3 genoeg ik snap heel goed als je 2 jongens of 2 meisjes hebt dat je toch wel een beetje een lichte voorkeur hebt en ik denk dat als we allemaal mochten kiezen wat we zouden krijgen dat ook zouden doen.... gelukkig is dat niet het geval maar ik denk dat we allemaal wel eens een beetje een lichte voorkeur hebben
Wij weten zeker dat we niet meer kinderen willen. Ik heb genoeg liefde voor nog eentje erbij en zou ergens wel willen maar ik weet gewoon dat het verstandig is om niet te doen. Mijn man wil echt geen 3e meer. En TOCH kan ik wel huilen als ik me bedenk dat we nu een fase afsluiten. Bij nr. 1 zat ik op een roze wolk en was de zwangerschap geweldig, bij nr. 2 geen roze wolk te bekennen. Vond het zwaar met een peuter in huis, de eerste 14 weken spugen en door hormonen was ik gewoon niet happy tot 18 weken zwangerschap. Met 20 weken afwijkingen op de echo en vruchtwaterpunctie (gelukkig bleek alles goed maar wat een onzekerheid en zorgen zeg) en op het einde bekkenklachten. Gooi daar nog een verbouwing in en een sterfgeval in de familie... Het idee van nog een zwangerschap en dan TWEE kleine kinderen erbij Oef nee. Ook heb ik de tijd en energie niet voor 3 kinderen. Vind het nu vaak al lastig, baby/dreumestijd is mooi maar ook zwaar en onzeker. Ik kijk al erg uit naar de tijd dat ze straks wat groter zijn, wat zelfstandiger. Financieel gezien is 2 voor ons prima zo, 3 wordt wat veel. Ook de dankbaarheid van het mogen krijgen van twee gezonde kinderen (wat een voorrecht!) speelt een rol. Toch die zorgen of er een gezond kindje op de wereld mag komen. Denk dat ik dat bij de derde helemaal erg zou hebben, die zorgen. Toch is het even slikken, het definitief afsluiten van een periode. De nacontrole van de vk stel ik uit want dan is het echt klaar. Nooit meer samen een kindje maken, nooit meer die 2 lijntjes op een test, nooit meer een echo van een klein frummeltje in je buik, nooit meer die schopjes en bewegingen voelen, nooit meer shoppen voor een baby en dingen uitzoeken, nooit meer dat fantastische gevoel als de baby er eindelijk uit plopt en vervolgens samen kijken of het een jongen of meisje is.... Over een tijdje zullen de hormonen afzwakken en voelt het waarschijnlijk al anders. In het najaar krijgen meerdere goede vrienden ook baby's en ik denk dat ik tijdens de kraamvisite denk: GODDANK heb ik dat achter de rug Hier dus voor mij een combi gevoel en verstand dat het nu klaar is. Af en toe heb ik het erg moeilijk mee maar kijk ook uit naar de mooie dingen die gaan komen.
Ik riep altijd dat ik mezelf aan een hele grote tafel zag zitten met 5 Kids. Maar dan vooral na het winnen van de Staatsloterij zodat ik niet hoef te werken en we financieel geen zorgen zouden hebben. Maar goed...ik doe aan geen loterij mee en kinderen krijg je en neem je niet....en mijn prins had een wat traag paard onder zijn gat dus het duurde allemaal even haha. Na de geboorte van de tweede hadden we een 'koningskoppel' en vinden de meeste mensen het plaatje compleet. Maar bij mij bleef het kriebelen , jaloers op iedere zwangere vrouw, en ik heb hier alle maand-bevallings-topics gelezen omdat gevoel weer te beleven. En na twee miskramen hebben we afgelopen mei nog een prachtige zoon gekregen. Een slaapkamer tekort, de auto bomvol, het zou compleet moeten voelen. En toch....ik kan nog jaloers worden als ik hoor dat er iemand in onze vrienden-of kennissenkring zwanger is. En ik vind mijn mannetje al zo groot als ik zo'n pasgeboren hummeltje zie. Misschien blijft dat gevoel altijd wel. Zo'n kleine newborn is gewoon super mooi en in tegenstelling tot veel vriendinnen houd ik juist heel erg van die echte babytijd ..de gebroken nachten...het intieme contact tijdens de bv....'zucht'. Mijn verstand zegt dat het echt goed is zo, maar mijn gevoel zo zou nog wel een vierde willen. En ik hoop echt dat het verlangen minder wordt. Misschien zij het nu ook nog wel de hormonen en wordt het straks minder. Maar in mijn hart voelt het nog niet af....