Tussen mijn man en ik gaat het al een tijd niet zo lekker. Maar dat "durf" ik tegen niemand te vertellen. schaam me omdat we 2 kleine kinderen hebben. Mijn moeder denkt nog steeds dat alles koek en ei is. Ben het een beetje beu om altijd maar de schijn op te houden. mijn vraag is dus eigenlijk,delen jullie dit soort problemen met anderen? herkennen jullie die schaamte?
nou een tijdje geleden vroeg/zei ze tegen me "jullie gaan toch niet ook al scheiden hè" . omdat mijn aangetrouwde broer in scheding ligt. dat vond ze zo zielig voor de kinderen dat ik nou helemaal niet meer durf. en ze is enorm goed in het bagatelliseren van problemen
ik deel ook alles met mijn moeder. Kun je er met je man wel over praten, weet je hoe hij erover denkt? Misschien is iets van een relatietherapeut wel een idee bijv. Moet je natuurlijk wel voor openstaan. Ik merk juist dat als ik het er met anderen over heb, ik erachter kom dat het overal weleens niet lekker loopt. Iedereen heeft volgens mij weleens ee dip in de relatie. En dan is erover praten juist fijn. Ik heb ook nog nooit gemerkt dat er om gelachen werd bijv.
Met mijn moeder zou ik dit soort dingen zeker kunnen delen. Met andere mensen zou ik relatieproblemen niet zo snel bespreken. Als je denkt dat je relatie nog te redden is, zou ik zeker voor therapie gaan, dat kan heel positief werken!
mijn man weet hoe het ervoor staat,maar relatietherapie vind hij niets. ik merk wel dat elke relatie wat heeft hoor,maar eigenlijk ben ik gewoon niet meer gelukkig in mijn relatie. maar mijn zoontje is helemaal idolaat van zijn vader en ik moet er niet aan denken om hem zoveel verdriet van een scheiding aan te doen. mijn man en ik hebben geen ruzie o.d waar hij bij is trouwens en heb niet het idee dat hij ergens onder lijdt. het is een erg vrolijk kind.
lastig! Maar je moet voor jezelf wel nagaan of je nog minstens 17 jaar (dan is je dochter 18) bij deze man wilt blijven. Ben jij dan gelukkig. want je zoontje krijgt er nu nog niks van mee, maar dat blijft echt niet altijd zo. En als jullie nu evt. in harmonie en zonder verwijten uit elkaar kunnen gaan is dat misschien op de langere termijn wel beter. Kun je ook niet zelf eens gesprek bij een psycholoog aangaan? Even je verhaal op ene rijtje krijgen? Dan is het ook meteen bij iemand die je serieus neemt en die je niet zal veroordelen.
Ik praat zeker met mn moeder en ook een handjevol vriendinnen zou ik hierover wel in vertrouwen kunnen nemen. Je moet toch ergens je ei kwijt kunnen??
Ik bespreek liever geen relatieproblemen met mijn moeder omdat ik niet wil dat ze die dingen dan later nog voor mijn voeten gaat gooien. Mijn vriend en ik zijn een poos uit elkaar geweest (ik heb toen bijna alles wat er speelde tegen m'n ouders verteld) en mijn vader en moeder hebben echt veel tijd nodig gehad om hem weer te accepteren als lid van de familie. Dat soort dingen bespreek ik dus liever met mijn schoonmoeder. Sterkte ermee meid,hopelijk komen jullie er nog uit samen!
ben ik al geweest. volgens de psycholoog deden we te weinig samen,had ik zelf niet genoeg een eigen leven. nu heb ik dat wel maar het voelt alsof mijn partner en ik elkaar niets meer te bieden hebben. En als we iets samen doen is het niet echt gezellig. het gevoel is weg. de sex is al een hele tijd slecht (heb ik een tijd geleden een topic over geopend) ik kom er gewoon niet uit.
nou ik mijn eigen tekst terug lees vind ik het wel erg negatief. maar toch is het wel hoe ik me voel. ik wil niet dat het zo gaat maar toch is het zo.
hmm lastig... Ik ga er zelf ook nooit over beginnen. Wat ik wel al eens gedaan heb is erover praten met een vriendin die dezelfde problemen had, dus toen ik me veilig voelde en me niet moest schamen. Mamamadelon, ik heb geen kant-en-klare oplossing voor je, maar ik denk dat de eerste stap is om uit te maken wat JIJ (alleen jij) het liefste wil. Ik begrijp dat je rekening houdt met je kinderen, maar geloof me, een kind voelt onbewust wel aan of mama en papa gelukkig zijn met elkaar. Het is zeker moeilijk, maar ik vind dat je in zo'n zaken ook zeker aan jezelf moet denken. "Samenblijven voor de kinderen" vind ik moedig, maar eigenlijk onzin. (zeg ik als kind van gescheiden ouders)
mamamadelon, het klinkt alsof je een slechte psych had.. sorry.. Maar ik meen het wel. Als je wilt vechten voor je relatie , ga dan opnieuw in therapie, .. En als je daar geen zin in hebt, kijk dan eens naar wat jou in 1e instantie ooit aantrok in je man, waarom werd je verliefd...??? Wat is er veranderd hierin .. Maak eens samen tijd voor elkaar, ga naar een leuke film uit eten , regel een oppas etc ALs jij het echt wilt, dan moet je vechten! En sex... ze zeggen dat je soms eerst weer sex moet hebben voordat het gevoel van zin weer terug komt... dus dat je achterstevoren moet beginnen dus niet bij zin hebben en dan sex hebben, maar eerst sex hebben en dan komt de zin vanzelf...maar of dit ook zo werkt... sterkte!
Ik denk dat het goed is dat je er toch met iemand over praat die dicht bij je staat.. Dat kan ook een goede vriendin zijn oid.. Want nu houd jij je in om anderen gelukkig te maken.. En wie maakt jou dan gelukkig? Over uit elkaar gaan heb ik niks zinnigs te zeggen ik ken jullie situatie niet.
tussen mij en mijn toenmalige vriend ging het ook niet lekker...niemand maar dan ook niemand wist ervan, tot op een moment ik zo vol liep met wat ik voelde ik het kwijt moest...ik ben gaan praten met vrienden heb mijn verhaal aan iedereen verteld die me dierbaar is... en iedereen zei tegen mij, als je zo blijft doorgaan hoe je jezelf voor de gek...Ik hield de schijn hoog tegen alles en iedereen, maar ondertussen ging ik er aan onderdoor...ik heb er met heel veel pijn en moeite een punt achter gezet...ik ben er sterker uit gekomen dag bij dag kom ik er sterker uit, en weet nog steeds dat dit de goeie beslissing was voor mij en mijn dochter....nu denk ik, had ik maar eerder m'n bek open getrokken.... ik wil niet zeggen dat je een punt achter je relatie moet zetten...maar praten doet veel, denk erover na en praat! succes!
ik denk dat het ook wel weer scheelt als de zomer straks weer komt. van dit weer wordt je ook zo hopeloos. nu maar eens verzinnen wie ik ga lastigvallen met mijn deprimerende gezeur.
Ja zal ook mede aan het weer kunnen liggen inderdaad. Dat kwakkelende weer nu pffff me humeur word er ook niet beter op. Maar gezeur? Je zeur niet hoor. Gooi het er lekker uit hier op zwangerschapspagina anders
dan had 3 keer nagedacht voordat je dit topic opende...mensen willen je helpen door je advies te geven enz...en dan zo'n reactie.. ok... succes met alles...