Wat vreselijk! Ik snap dat je het van hun kant moet bekijken en jullie relativeren het weer voor mij bedankt
Hij is sociaal, erg open en stapt overal op af. Krijgt nu dus alleen de deksel vaak op zijn neus. Voor de vakantie begreep ik ook wel dat hij er nog niet goed in pasten omdat hij later kwam. Ik verwacht niet dat ze denken dat hij slim is ondanks hij mee deed met de opdrachten van eind groep 1. Misschien heeft hij meer tijd nodig, stiekem hoop ik dat er binnenkort iemand in de klas komt die ook voorloopt en meer speelt zoals hij. Hij zoekt nu de kinderen van groep 2 op.
Ik zou dan juist weer niet (teveel) helpen. Bij mij liep het vroeger ook moeizaam en mijn moeder probeerde dat te sturen. Ik vond het echt vreselijk en weet het nu nog. Andere kinderen voelden dat ze met mij ‘moesten’ spelen en spraken dat uit. Had ze me maar gewoon Mn gang laten gaan, dan was het vast ook goed gekomen. Zal vast bij iedereen anders zijn, maar ik denk dan ook: school is net begonnen. Geef het wat tijd.
Grappig eigenlijk, hoor we onze eigen ervaringen meenemen. Mijn ouders hielpen we helemaal niet mee, ik sloeg ook nog halverwege het jaar een klas over en heb daarna helemaal nooit meer de achterstand met vrienden goedgemaakt. En denk nu: had mijn moeder me maar meer gestuurd
Voor nu laat ik het even omdat hij het nu niet erg vind om na schooltijd niet te spelen. Zodra hij er over begint zullen we kijken met wie hij na schooltijd wil spelen. Ik verwacht binnenkort weer een gesprek (uitslag van de dhh test) en daar zaten ook vragen in over contact met andere kinderen. Ben benieuwd hoe de leerkrachten het zien.
Ik herken het wel een beetje.. mijn zoontje had vorig jaar in eerste instantie ook niks met het groepje kinderen waar hij door de juf steeds bij werd gezet. Toen hij wat meer op zijn gemak was ging hij na een tijdje zelf tijdens de pauzes contact zoeken met de groep 2 kindjes (die nu dus door zijn naar 3). Ik zou het denk ik even aankijken zodat hij zijn draai wat kan vinden en zelf kan uitzoeken met wie hij goed overweg kan. Ik zou het ook meenemen in een gesprek, gewoon de vraag neerleggen bij de juf: met wie speelt hij veel, wie zoekt hij op, vindt hij aansluiting (naar haar idee). Op basis van deze info zou je dan uiteindelijk misschien zelf wat kunnen gaan sturen. Zoals je weet zijn wij van school gewisseld, dus alles is sowieso weer nieuw voor mijn zoontje. Hij zit nu in groep 2 in een 1-2 combi. Hij zoekt normaal gesproken de oudere kindjes op maar die hebben hun eigen plein (middenbouw plein), wat voor hem erg jammer is. Hij voelt zich enigszins verloren en begon er afgelopen week over dat hij zijn vriendjes van zijn vorige school mist en er op zijn nieuwe school helemaal geen leuke kindjes zijn. Aansluiting heeft hij duidelijk nog niet gevonden. De juf beaamde dit in het laatste gesprek dus wat betreft speelafspraakjes kan ik daar ook niet veel mee. Zijn verjaardag is in december en het idee dat hij tegen die tijd misschien niet eens echt een vriendje heeft dat hij kan/wil uitnodigen breekt mijn moederhart Omdat er nog wat dingen spelen laat ik het maar even op zijn beloop, eerst maar zien wat er uit de toetsen die ze vorige week hebben afgenomen naar voren is gekomen en wat ze van plan zijn - ik wacht op een uitnodiging voor een gesprek. Ze hebben hem 2x uit de groep gehaald (hij had het de eerste dag niet afgekregen) waarbij hij de eerste keer niet mee naar buiten mocht. Kind heeft toen dus van 8:30-12:30 binnen gezeten zonder pauze. De dag erna hebben ze hem weer uit de klas gehaald om de oefeningen af te maken en hij heeft me verteld dat hij maar wat heeft ingevuld omdat het makkelijk en saai was en hij zeker wilde weten dat hij zou mogen buiten spelen De IB'er heeft alles nagekeken want ze heeft hem een dag later nog aangesproken en gevraagd hoe het kan dat hij de eerste dag alles goed had en de dag erna opeens alles fout was waarop hij heeft gezegd dat hij wilde buiten spelen Ik snap hem wel maar dan heb je dus niet veel aan zijn toetsresultaten. Bovenstaande is wat ik "weet" op basis van wat mijn zoontje me heeft verteld. Ik ben heel benieuwd wat de juf/IB'er me gaan vertellen in het volgende gesprek...
Dan zitten jullie ook in een lastige situatie en zeker omdat jullie zijn gewisseld van school. Wat voor test hebben ze op school gedaan? Hebben ze bij jullie ook een dhh test gedaan? Gisteren mocht hij de uitdagende puzzel maken en vertelde juf dat hij niet zelf kiest voor de uitdaging. Hij zegt zelf dat hij weet dat het er ligt maar liever in de hoeken speelt met andere kindjes als ze dat tenminste kiezen. (Thuis hebben we ook verschillende smart games dus kan zelf er ook voor kiezen)
Op zich klinkt het wel alsof ze goed bezig zijn @zigzag met doortoetsen etc. En de tijd dat hij binnen heeft gezeten, is toch niet de hele tijd die toetsen? Anders ben ik wel benieuwd wat ze dan allemaal hebben afgenomen... Jammer idd dat hij die dag 's morgens niet naar buiten kon, maar voor een keer is het misschien niet zo erg. Ik ben heel benieuwd wat er uit je gesprek komt straks! Het is lastig hè, om er open in te gaan en toch iets voor elkaar te krijgen... Qua speelafspraakjes: zoon zit sinds januari op school. Hij heeft een keer bij een meisje uit zijn klas gespeeld. Hij vond het heerlijk om uit school gewoon lekker thuis te zijn en te doen waar hij zin in had. In de buurt heeft hij wel een vriendje, daar speelt hij graag mee. Hij heeft het erg naar zijn zin in groep 2, maar ik zie wel dat hij zich er met de werkjes erg makkelijk vanaf maakt. Hij speelt zo graag en is verder een trage werker. Dus voordat je eindelijk spelen kunt! Herkennen mensen dat: wel slim, maar ook sloom? Vind ik zelf een lastige met het oog op extra uitdaging enz.
Ja, herken het van mezelf en mijn twee zoontjes. Extra werk beschouwde ik als straf. Dan deed ik mijn best, kon ik nog meer gaan doen! Pas toen ik zelf mijn extra werk mocht gaan kiezen werd ik weer actief, had ik iets leuks om naar uit te kijken. Trouwens, trage werker kan ook komen door perfectionisme, alles echt super goed en precies willen doen. Maar waarom vind je het lastig? Als hij geen extra uitdaging wil op dit moment en gewoon lekker wil spelen zou ik dat zo laten. En slim kind hoeft in mijn optiek niet per se verdieping of extra uitdaging te hebben. De slimheid verdwijnt niet en doorzettingsvermogen kun je ook buiten school kweken, door bijvoorbeeld een technisch moeilijke sport of instrument. Verdieping en pluswerk is iets om aan te bieden voor kinderen die daar behoefte aan hebben een niet elk slim kind heeft daar continu behoefte aan. Zo hij lang maar niet gaat onderpresteren.
Nee, daar ben ik het helemaal met je eens! Hij mag gewoon lekker kleuter zijn, lekker spelen etc. Maar ik zie bij de broertjes van zijn vader dat zij helemaal zijn vastgelopen op latere leeftijd, doordat ze nooit ergens moeite voor hoefden te doen en dat later wel moest. Ook hun zelfbeeld etc. heeft er toen echt onder geleden en dat zou ik zo graag voorkomen bij hem. Dus qua werkjes vind ik wel dat hij zich in moet zetten. Als ik zie wat hij mee naar huis neemt, dan denk ik echt dat hij zich er zo snel mogelijk vanaf maakt (dit is gewoon werk wat de hele klas doet). Ik vind dat hij moet leren om zijn best te doen... Pas had hij een plakwerkje in combinatie met een tekening mee naar huis. Hij tekent gewoon koppoters, terwijl hij eerder wel hele poppetjes tekende. Of, als hij een boom moet tekenen, tekent hij een rechte streep omhoog en strepen opzij. 'de blaadjes zijn eraf gevallen mam' En nee, ze liggen niet op de grond want ze zijn weggewaaid Dit is echt gemakzucht en dat vind ik jammer en lastig. Enerzijds hoeft hij niet te presteren, maar aan de andere kant moet hij wel de opdracht doen. Dus ook als iets niet zo leuk of interessant is, toch doorzetten. Dat moeten andere kinderen ook als ze bijv. leren lezen... Thuis heeft hij wel de uitdaging (met technisch lego bijv), dat vind hij interessant en gaat hem goed af. Maar in de gewone alledaagse dingen moet ik hem vaak wel een 'duwtje' geven. Hij kleedde zich nog niet zelf aan toen hij 3 was, toch lekker makkelijk als mama dat doet? Toen hij een zusje kreeg moest hij wel, anders duurde het zo lang voor hij naar buiten kon. en zo zijn er veel meer dingen. Vooral (maar dat duurt nog even) als hij naar groep 3 of 4 gaat: je moet toch eerst bepaalde stof afhebben voor je andere dingen kunt doen. Maar als dat gewone werk te gemakkelijk is, dan leer je daar niet veel van ook al doe je er lang over omdat je een dromer bent. Dus ik denk dat mijn eigenlijke vraag is: hoe zorg ik ervoor dat hij wel leert leren?
Dat is een super lastige vraag. Eerder in dit topic is het ook ter sprake gekomen waarbij een aantal aangaven vastgelopen te zijn omdat ze nooit geleerd hadden te leren. En een aantal anderen zeggen dat dat vanzelf wel komt maar dat de noodzaak bij sommigen pas heel laat komt (universiteit) of nooit. Algemene consensus die ik uit die discussie heb gehaald is: een hoogintelligent kind moet leren met tegenslagen om te gaan. Zo leer je leren. Dat kan op school gestimuleerd worden, thuis, of in een heel andere omgeving. Maar daag je slimme kind uit door iets te laten doen wat hem niet aan komt waren. En mijn persoonlijke aanvulling: af en toe lui zijn helemaal niet erg. Ik vroeg aan de IB-er: maar wat als het volle potentieel van mijn kinderen niet benut wordt? En toen zei zij: maar moet dat dan? En dat zette aan het denken. Benut ik mijn volle potentieel (want aartslui)? Nee. Ben ik gelukkig? Ja. Wens ik mijn kinderen dit leven toe? Ja.
@Roanna , Met de kleuterleeftijd is lekker spelen natuurlijk helemaal prima als hij dat lekker wil maar ik ben het met je eens dat als hij dan 'moet-werkjes' moet doen, dat die wel uitdaging moeten bieden. Anders gaat het zijn doel inderdaad wel voorbij. Wat betreft uitdaging in de toekomst (je laatste alinea), in het verslag over mijn jongste dochter is het advies van de orthopedagoog eerst verrijking laten maken om het denken 'aan' te zetten, daarna pas gecompact regulier werk laten maken. Ook het gecompacte reguliere werk mag alleen werk zijn dat het kind nog niet beheerst. Indien nodig moet je versnellen. Onderpresteren is niet alleen als een kind niet goed scoort op de toetsen van zijn/haar leerjaar. Dat is absoluut onderpresteren. Een kind kan ook relatief onderpresteren dan haalt hij wel goede cijfers maar omdat het werk en de toetsen onder het niveau ligt wat hij aankan presteert hij voor zijn kunnen dus onder. Het kind kan dan niet anders dan onderpresteren.
Als het kind met die van relatief onderpresteren tevreden is, is dat dan erg? Dat grijpt weer terug op 'het volledige potentieel benutten', moet dat als het kind er geen behoefte aan heeft? Ik ben van mening dat relatief onderpresteren niet erg is. Het kind leert waar het moet leren zo lang dat niet leidt tot problemen en onwenselijk graag (bijvoorbeeld verveling) lijkt het me prima. Voor wie zou het kind anders op het eigen niveau moeten presteren als school en de maatschappij dat niet vragen?
Als je in mijn berichtengeschiedenis kijkt zie je een topic dat ik er een poosje geleden over geopend heb. Dat ging over verrijking aanbieden als een kind er totaal niet om vraagt en tevreden lijkt. Er zijn heel wat reacties opgekomen waar jij misschien ook wat mee kunt.
Ik denk dat elk kind het wel nodig heeft om uitgedaagd te worden in de zone van naaste ontwikkeling om een gezonde persoonlijke ontwikkeling door te maken. Als een kind structureel wordt ondervraagd leert ze niet door te zetten, krijgt ze geen vertrouwen in eigen kunnen. Te kleine uitdagingen prikkelen de intrinsieke motivatie ook niet.
Maar dat hoeft toch niet persé op het cognitieve vlak te zijn? Mijn zoontje is van februari een heeft dus lang gekleuterd. In groep 2 heeft hij misschien cognitief niet enorm veel geleerd, maar is juist sociaal emotioneel erg gegroeid. Hij was toen pas echt klaar voor groep 3 en gaat vanaf daar cognitief weer als een speer.
Ontwikkeling gaat, zeker bij jonge kinderen, natuurlijk ook sprongsgewijs. En sociale of fysieke uitdaging is ook uitdaging. Maar dat kan, denk ik, geen jaren cognitieve uitdaging vervangen. Op een gegeven moment zal de cognitieve uitdaging er ook moeten komen, op wat voor manier dan ook. Ik vergelijk het altijd met dat ik denk dat ik ongelukkig zou worden als ik dag in dag uit, jaar in jaar uit in een fabriek iets zou moeten doen als dopjes op flesjes draaien. Hoe leuk en gezellig mijn collega's dan ook zijn, ik denk toch dat het me op een gegeven moment op zou breken. Een korte periode zou ik absoluut geen probleem vinden, maar jarenlang (waarbij een eindpunt ook nog eens ontbreekt) vermoedelijk wel.
Maar dan heb je het over 1 kleuterjaar en je zegt zelf dat hij daarna in groep 3 weer cognitief als een speer gaat. Zou hij de hele basisschool genoeg hebben aan sociale en emotionele groei als de cognitieve uitdaging uit blijft? En zou die sociale en emotionele groei dan zo goed blijven gaan?