Na aanleiding van een ander bericht dat ik langs zag komen vroeg ik mij af of er hier meerdere dames zijn met een bepaalde angst? Misschien wel zo erg, dat het je leven helemaal beheerst? Ik heb waarschijnlijk een fobie waar je nog nooit van hebt gehoord. Mijn hele leven (nouja sinds mijn 4e levensjaar) heb ik al een bepaalde angst. Ik ben dus altijd bang dat zodra ik de deur uit ga (Behalve naar mijn ouders/oma's) ik naar de wc moet om te poepen. Lol... Dit komt door een jeugdtrauma, en het beheerst mijn hele leven. Zo ga ik bijvoorbeeld nooit de deur uit zonder proefmonstertjes van parfum. Voor het geval ik ergens naar de wc moet! (Het komt bijna nooit voor, want voor die tijd ga ik al naar huis) Zo ga ik ook nooit lopend naar de supermarkt bijvoorbeeld. Stel je voor ik moet naar de wc? (En ja ik weet dat iedereen poept en plast, gelukkig maar anders kun je niet leven.. ) maar op een of andere manier kan ik mijn denkwijze erover niet goed veranderen. Ik heb al diverse therapieën gehad, waaronder EMDR. Het is misschien ietsjes minder geworden. Ik raak niet meer compleet in paniek als ik denk naar de wc te moeten, maar mijn angst zal helaas nooit helemaal weggaan denk ik. (Oja, mijn oma heeft dit precies hetzelfde. Waarschijnlijk heb ik haar gedrag dus ook gekopieerd op jonge leeftijd. Waardoor het helemaal onmogelijk lijkt om er vanaf te komen)
Ik ben zelf nogal hypochondrisch aangelegd. Vooral sinds ik kinderen heb ben ik als de dood ( ) om dood te gaan en mijn kinderen zonder moeder achter te laten... en nog wat meer doemscenarios... Zal niet zeggen dat het continu mijn leven beheerst maar het komt vaak terug. En als ik ook maar iets heb (zoals een zware longontsteking), of een rare moedervlek ofzo dan kan het wel gaan overheersen en ik heel angstig worden en ook paniekaanvallen krijgen. Denk dan ook altijd ik moet hier nu echt iets mee. Maar als er dan niets aan de hand blijkt te zijn ebt het weer even weg... Jouw fobie is wel heel specifiek inderdaad! Maar ik denk wel dat je met goede therapie daar af kan komen hoor! Dan zou ik niet meteen denken aan emdr, maar meer aan cognitieve gedragstherapie, waarbij je aan de slag gaat met zowel je gedachtes over waar je nu precies bang voor bent en met je gedrag dat het in stand houdt ... of heb je dat ook al gedaan? maar goed dat was je vraag helemaal niet, om er vanaf te komen...
Ik had een fobie voor overgeven. Zodra ik iets voelde wat op misselijkheid leek, raakte ik totaal in paniek. Ik heb daardoor zelfs een tijd het openbaar vervoer gemeden, want stel je voor dat ik zou moeten overgeven? Die angst is ontstaan als kleuter, toen moest ik een keer spugen en ik vond dat zo verschrikkelijk, dat er een angst uit voort is gekomen. Ik had ook veel last van mijn darmen en kreeg daar altijd een misselijk, weeïg gevoel van. Maar heb nooit moeten overgeven in het openbaar. Hoe die angst dan zolang heeft standgehouden, geen idee. Sinds deze zwangerschap is het over. Ik ben tot week 18 dagelijks ziek geweest en moeten overgeven. Ik merkte dat het gevoel daarbij totaal verschilt van dat rare gevoel van darmkrampen. Toen ik op week 18 ook nog eens buikgriep kreeg, ben ik van die angst af. Ik weet nu dat je 'tijd' hebt om een rustig plekje op te zoeken of een zakje te grijpen, en dat ik van darmkrampen niet ga overgeven.
Een extreme fobie voor huisspinnen en wespen. Zodra ik een kamer binnenloop ga ik alle muren af voor huisspinnen. Is een check van misschien nog geen seconde maar doe het altijd En wespen, ik kan veel coole truks met mn lichaam uithalen als er een wesp in mijn buurt is. morgen schoolreis naar een speeltuin. 2 jaar geleden toen we daar waren waren echt overal wespen. Echt overal! Heel extreem zelfs. Ik wou onmiddellijk naar huis maar stelde me aan dus weer bleven. Ik gestoken op een moment dat ik dacht dat het veilig was. 2 weken vreselijke pijn gehad. Zoontje gestoken in zijn tong. Zeer gezellig dus njah morgen dus naar die speeltuin. Ik asocieer die speeltuin dus met wespen. Heb al een week of 3 zo een zuigding in mn handtas zitten voor als een wesp steekt en dadelijk wasp away kopen. En ik heb angst voor het donker. Als het compleet donker is. Ik slaap zelfs met een klein nachtlampje. Dit heb ik te danken aan misschien 100 of nog meer slaapverlammingen die ik heb gehad in een tijdsbestek van een jaar. Nu al 4 jaar niet meer gehad maar als het compleet donker is panikeer ik. Tijdens een slaapverlamming wou ik weten of ik echt wakker was of niet, wou de omgeving om mij heen zien zodat ik zeker was van alles om me heen en zo kon ik mezelf gemakkelijker eruit krijgen.
Pfoeh! Wat lijkt me dat lastig en wat jammer dat tot nu toe nog niets het heeft kunnen verhelpen. Natuurlijk wel fijn dat het minder is geworden, maar het zou fantastisch zijn als je er vanaf was. Geeft je wat meer bewegingsvrijheid denk ik zo! Misschien dat cognitieve gedragstherapie inderdaad wel werkt. Waar heb ik een fobie voor? - Spinnen - Hoogte - Diepte (water waar ik de bodem niet kan zien en dat de grond onder je weg zakt) - Claustrofobie - Pleinvrees - Hypochondrisch - Rijangst Dit is ontstaan na twee traumatische gebeurtenissen. Een bijna verdrinking van m'n broertje en hersenletsel als gevolg van een auto-ongeluk. Het begon eerst met lichte hyperventilatie, later werd dat chronisch en twee jaar geleden zijn daar (zware) paniekaanvallen bijgekomen waar ik soms echt het gevoel heb dat ik doodga. Omdat het echt de spuigaten uit aan het lopen is ga ik er nu samen met een psycholoog aan werken om ervoor te zorgen dat die ik van die angsten afkom of dat ik er beter mee om kan gaan. Ik hoop zo dat het z'n vruchten afwerpt! @sydneys slaapverlamming is ook echt doodseng! Heel erg fijn dat een nachtlampje in jouw geval heel goed werkt! Weet niet of jij dit ook had, maar bij mij gebeurde het ook vaak als ik wakker werd uit een mega nachtmerrie en er dan nog bij hallucineerde. Je voelt je zo machteloos omdat je gewoon niks kan doen. Voor mij is het gelukkig alweer een tijd geleden ook. Slaapverlamming is zo niet leuk!
Ik heb na een heftige zwangerschap een angststoornis gehad. Was vooral bang dat mijn kinderen iets overkwam. Gevolg was dat ik bijvoorbeeld niet met ze in de auto durfde omdat ik bang was dat we een ongeluk kregen. Continu dacht dat mijn jongste zou stoppen met ademen. En nog meer dingen. Had dit overigens icm een postnatale depressie. Na bijna een jaar therapie en EMDR ben ik er gelukkig helemaal van af!
@Sylva hier ook inclusief hallucinaties en ook 2x een uittreding die ik heb kunnen onthouden. Op het laatst was ik er zo goed in dat ik mezelf kon wakker maken voor ik het kreeg. Was voorafgaand altijd een oorverdovend hard geluid dus zodra ik dat hoorde maakte ik mezelf wakker.
Prettykitty, ik herken wel wat in jouw verhaal. Ik heb als puber een periode gehad dat ik last had van spastische darmen. Ik kon dus soms zomaar diarree krijgen. En dit heb ik een keer gehad toen ik van huis was en er geen wc in de buurt was. Toen ben ik als een gek naar huis gefietst en kon op het nippertje de wc halen. Na die ervaring kreeg ik ook erg die angst, wat mijn leven ging beheersen. Nu ben ik er gelukkig niet meer bang voor. @ Nescio, ik had/ heb ook een fobie voor overgeven. Ik ben niet alleen bang dat ik het zelf moet, maar kan er ook slecht tegen als een ander het doet. Ik zie het liever niet, en die geluiden erbij vind ik al helemaal niet om aan te horen. Als het er eenmaal ligt, dan vind ik het niet zo erg meer. Maar nu ik een dochter heb, is mijn fobie iets minder geworden. Ze was 3 weken geleden ook ziek, met overgeven. Ik heb het wel 5 of 6x opgeruimd. Maar als ze het moet doen, dan ren ik het liefste weg. (Ja heel erg. ) Ik heb een hele grote fobie voor kikkers en padden. En omdat ik zo bang ben en er eigenlijk overheen wil komen, heb ik nu een bak met kikkervisjes, wat inmiddels kleine kikkertjes geworden zijn. Heel ieniemini, ze zijn nu 1 cm ongeveer. Zo vind ik ze niet heel eng, wel als ze al groter tot volwassen zouden zijn.
Wat lijkt me dat naar. Ook omdat je niet wil dat je kinderen de angst overnemen natuurlijk. Ik ben doodsbang voor spinnen maar probeer dat zo min mogelijk te laten merken. Wat maar moeilijk lukt.. Maar twee weken pijn van een wespensteek is wel bijzonder. Lijkt me dat je dan allergisch bent, kan dat? Anders is het met een uurtje wel over.
Bizar is dat he! Dat heb ik ook 1 keer gehad. Dat is helemaal freaky, alsof slaapverlamming alleen nog niet eng genoeg is Wat fijn dat jij jezelf wakker kon krijgen voor het gebeurde, dat herken ik hier dus niet. Het enige wat hier wel hielp was concentreren op m'n rechter duim en dan daar beweging in proberen te krijgen. Zodra dat lukte was het over. Dat heeft echt mega lang geduurd voordat dat onder de knie was. Verschrikkelijk!
Ik heb een vorm van sociale angst en faalangst. Dit uitte zich in totaal de deur niet meer uit durven. En vanaf heel jong - jaar of 4 a 5 - had ik een wc-angst. Dat heeft me énorm beperkt tot mijn 26ste. Ik was fysiek gewoon níet in staat buitenshuis te plassen, dit heeft ook geresulteerd in een aantal catheterisaties op de eerste hulp omdat ik dus écht totaal blokkeerde. Inmiddels gaat het goed; die angst zal wel altijd onderdeel van mijn leven zijn, het zit ook echt in mijn familie. Maar ik kan nu alles wat ik wil, mogelijk wil ik ooit méér en dan moet ik er met hulp wel kunnen komen
Ik heb wel angsten voor dingen maar het is geen fobie dus heeft verder niet bijzonder veel invloed op mijn leven. Wel heb ik al enige jaren met enige regelmaat last van steken in mijn hoofd. Deze worden overigens veroorzaakt door verschoven nekwervels en gespannen spieren in dat gebied. 2 weken terug had ik het ineens vanuit het niets en toen zei ik al tegen mijn man als ik maar geen hersenbloeding krijg want daar kan ik weleens heel bang voor zijn. Dat ik dan ga slapen en of ik word nooit meer wakker of ik word zwaar gehandicapt wakker. Verder ben ik weleens bang dat mijn kinderen een ongeluk krijgen en vooral nu ze ouder worden en steeds meer aan het verkeer deelnemen maar ik laat me niet teveel door deze angsten lijden.
Ik heb ook angst om over te geven, maar gelukkig beheerst dit niet mijn leven. Toen ik een jaar of 15/16 was durfde ik haast niet alleen over straat, alleen een boodschap doen of met het ov naar school lukte gewoon niet, schaamde me hier ook enorm voor. Uiteindelijk ben ik hier overheen gegroeid, vooral het krijgen van kinderen heeft hierbij enorm geholpen.
Oh bah die slaapverlammingen heeft mijn moeder ook haar hele leven al last van, klinkt zó eng! Hier ook best wel hypochondrisch aangelegd. Vooral in tijden van veel stress. Weet inmiddels dat wanneer het de kop opsteekt, dit een signaal is dat ik (mentaal) overbelast aan het raken ben. Als ik daar dan wat aan doe kan ik zorgen dat de hypochondrie ook niet mijn leven gaat beheersen.
Het beheers niet mijn leven, maar beperkt me wel in sommige dingen. Ben echt doodsbang voor haaien. Als ze in een bak zitten in de dierentuin is het geen enkel probleem en vind ik ze ook echt geweldig. Maar als ik moet gaan zwemmen in een meer, zee, sloot oid dat gaat dus echt niet. Ben dan zo bang, ook al zwemt er geen haai in een sloot of meer, dan alsnog. Ook al is de zee kraakhelder en kun je meters en meters kijken, ga dus echt niet zwemmen. Vind tot mn knieën de zee in precies ver genoeg. Waar het van gekomen is weet ik niet, baal er wel van, want het lijkt me geweldig om te snorkelen of te duiken, maar durf dit gewoon echt niet.
Ik heb een grote angst voor vuur en voeten. Begin er langzaam overheen te groeien ( de vuur angst, voeten kom ik nooit meer vanaf) Ik werd jarenlang wekelijks in paniek wakker dat het huis in brand zou staan. Het voelde zo echt dat ik de warmte kon voelen en het heel mistig was, koste echt een tijd voor mn ogen alles weer scherp zagen door de nacht. En iedere keer wist ik dat de vorige niet echt was, maar was ik overtuigd dat het deze keer wel raak is. Mijn man is geregeld midden in de nacht het huis doorgelopen of alles in orde is en geen stekkers kortsluiting maken ed zodat ik weer rustig kon worden en we weer konden slapen. Aansteker, vuurkorf, openhaard, gasfornuis, niet mijn favoriet
Ik kan niet zeggen dat het mijn leven beheerst, gelukkig niet maar is wel vervelend in bepaalde situaties. Hoogtevrees..zo vind ik pretparken leuk, zolang ik maar niet constant met 'ach, toe maar!' In de rollercoasters word gepusht. Heel veel natuurgebieden kan ik ook niet bewonderen daardoor, zelfs op het balkon staan als mensen hoog wonen vind ik eng. Open trap is ook een horror.
Het is niet zozeer een fobie, echter wel een trauma die ik heb opgelopen. Vroeger was ik altijd gek van honden, totdat ik een hond een kat zag doodbijten. Heb nog geprobeerd dat beestje los te krijgen maar niks wat ik deed hielp. Daardoor ben een hele tijd enorm wantrouwig naar honden geweest (met name loslopende) en zelfs naar puppies. Zo ver dat mn hart op hol sloeg bij het zien van een loslopende of snel op me afkomende hond. Inmiddels laat ik sinds een paar maanden honden hier in de buurt uit en het wordt steeds minder. De enige manier die werkt voor mij is namelijk door de confrontatie aan te gaan. Heb dit ook gehad met een ander trauma waardoor ik ook nog eens ptss had opgelopen en ook door daar de confrontatie mee aan te gaan, heb ik nu niet meer dat ik in paniek raak bij het zien van een ambulance of wanneer ik naar het ziekenhuis moet of wanneer mijn dochter dr eigen verslikt. Eindelijk begin ik weer mn rustige ik te worden die ik was voordat dit allemaal gebeurde. En krijgen mn hersenen weer de ruimte om nieuwe ervaringen op te nemen. Het heeft heel wat jaren van mn leven in beslag genomen, maar ik weiger om er de rest van mn leven mee te blijven lopen. Ik merk ook dat nu ik dit onder controle begin te krijgen, mijn meisje ook minder bangig is geworden. Ze is heel gevoelig wat dat betreft en dit wens ik haar helemaal niet toe. Zij moet kind kunnen zijn.
Ik heb een panische angst voor donker diep water, bruggen over het water om onderdoor te varen, walvissen, aquariums in dierentuinen, het donker en hoogtes. Overigens kan ik heel goed zwemmen en ben ik zwemjuf geweest.