In feb. en juni een miskraam gehad . Nu had ik na 3,5 weken al een positieve test, maar helaas een week later negatief en vloeien. Ik had echt het gevoel dat ik super zwanger was en een of 2 gezonde kindjes op de wereld zou zetten deze keer. Helaas, het mocht voor de 3e keer niet zo zijn. Of mijn lichaam heeft me gigantisch voor de gek gehouden, of ik heb een hele vroege miskraam (of niet gelukte innesteling) gehad. Nu zat ik bij het CB vandaag met mijn dochter en er komt iemand binnen met een baby van 3 weken. Ik begon spontaan te huilen. Als de eerste miskraam geen miskraam was geworden had ik nu een beebje in mijn handen gehad van die leeftijd. Alle boosheid, emoties, frustraties kwamen er in een keer uit. Ik schaamde me aan de ene kant en aan de andere kant vond ik het wel lekker om die tranen te vergieten. Ze kéken me aan...... Die boosheid tegen mijn eigen lichaam, zo frustrerend dat ik alle verschijnselen had, me echt zwanger voelde, al weer bezig was met het hoe en wat enz. Maar ongetwijfeld herkennen jullie dit. Als ik er dan in mijn omgeving over wil praten, dan loop ik tegen een muur. Ze snappen er niks van. Je moet juist blij zijn, wie weet wat het was geworden als het wél goed was, je lichaam stoot het niet voor niks af enz. Dan begrijp ik ook wel, alleen vóelt het niet zo. Er wordt een stukje toekomst onder je voeten weggemaaid en niet 1 keer, maar nu al voor de 3e keer. Ik zou het bijna opgeven om nog een keer proberen zwanger te worden.... We hebben nu besloten het dit jaar nog te proberen en in 2009 is het over (dan word ik ook 40 en vind het dan welletjes), dan leggen we ons er bij neer dat het niet zo mag zijn. We hebben een geweldige dochter waar we super gelukkig mee zijn en daar verandert gelukkig niets aan!
Jeetje wat vreselijk! Ook erg naar dat mensen uit je omgeving zo reageren! In principe zit in wat ze zeggen wel iets van waarheid maar dan nog.....jij hebt verdriet en dan is dat absoluut niet wat je wilt horen! Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het voor januari nog lukt.
Hè Merel wat verdrietig. Kan me alles van je boosheid, verdriet en frustratie voorstellen, nu al voor de 3e keer. En die opmerkingen uit je omgeving zit je niet op te wachten, liever een beetje steun. Maar... 2008 heeft nog 4 maanden om zwanger in te raken.. hoop echt dat het lukt.
Wat vervelend meid! Buitenstaanders kunnen soms precies de verkeerde dingen zeggen... Waarschijnlijk menen ze het goed, maar kunnen ze zich totaal niet in jouw verdriet verplaatsen. Ik hoop echt van harte dat jullie nog een kans krijgen, en dat jullie ondanks alle tegenslagen veel troost vinden bij jullie mooie dochter!
Hoi Merel, wat herken ik je gevoel zeg! Hier ook al meerdere MK en ben net zo oud als jij. Kan me kapot ergeren aan die goedbedoelde woorden van.. beter nu dan later, kindje was toch niet goed, etc. Ook ik voel bepaalde tijdsdruk nu met 1 van mijn laatste pogingen.. op gegeven moment moet je je er gewoon bij neerleggen dat het blijkbaar niet meer is weggelegd voor je. Ik kan het ook bij niemand kwijt, daarom ben ik blij met dit forum. sterkte meis en ik hoop dat jullie nog mega geluk hebben en over aantal maanden alsnog een wolk van een beeb in je armen kunnen houden
hoi Merel, ik weet ook perfect wat je doormaakt. Heb ook twee miskramen achter de rug en denk dat ik het niet meer aankan. Ik denk er heel erg aan om te stoppen met zwanger te willen worden. we hebben ook een prachtige dochter van bijna 11 jaar en denken dat de natuur ons geen tweede kind wil schenken. Het is moeilijk: ik kan het niet aan de gedachte om maar 1 kind te hebben, en haar geen broer of zus kan geven langs de andere kant wil ik de miserie ook niet meer, al die pijn angst en verdriet Echt een tweestrijd, daar ik ook al naar de 40 ga heb ik niet veel tijd meer om te twijfelen; VEEL STERKTE liefs miesje
Meiden bedankt voor jullie reacties! En succes wensen! Limmeke en miesje: Jullie zitten dus in hetzelfde schuitje . Rationeel kan ik het allemaal goed begrijpen hoor wat anderen zeggen.Ik denk er ook zo over, maar ja het emotionele is iets heeeeel anders. Die wens is zo groot en na elke miskraam lijkt die wens nog wel sterker te worden ofzo. Het "Waarom" spookt ook aldoor door mijn hoofd. Ik zal er nooit antwoord op krijgen, maar toch.... het blijft bij tijd en wijlen opkomen. Waarom ik, waarom wij, waarom niet, waarom nu niet enz enz. Hebben jullie ook dat machteloze gevoel, je wilt van alles doen, maar kunt niks . Alleen maar elke maand afwachten, wachten wachten en geduld hebben. Dat woord komt me de strot uit zo ongeveer . Maar goed we moeten toch proberen positief te blijven, al vind ik dat heel moeilijk. Het zal ons toch wel gegeven zijn een van deze laatste pogingen? Ook ben ik bij 2 helderzienden geweest (had ik dat maar niet gedaan) die mij vertelden dat er nog een gezond kindje aan zat te komen, zonder dat ik erom vroeg. Die woorden blijven ook meespelen in mijn hoofd. Zij hebben gezegd dus....... Mijn geloof in hen is dus ver te zoeken nu. Na deze menstruatie gaan we er weer als beesten tegenaan en dan zien we het wel weer. Ik ben in elk geval blij dat ik mijn verhaal kan doen bij meiden die weten wat ik doormaak. Dat verlicht het wel een beetje. Ik wens jullie oprecht een gezonde baby toe binnekort! Liefs Merel69