Ik zal me even kort voorstellen: ik ben 2 maanden geleden bevallen van een tweeling na een zwangerschap van 28 weken. Ze hebben 3 weken op de NICU gelegen en liggen nu alweer 7 weken op de kinderafdeling. Morgen mogen ze eindelijk naar huis! Heel fijn zul je zeggen, maar het gaat met mij helemaal niet goed. De eerste 6 weken ging alles prima, maar toen ben ik ingestort en werd ik heel moe en kreeg een soort paniekaanvallen. Ik kon niet meer slapen en heel slecht eten en dat heb ik nog steeds. Daarom zie ik nu heel erg er tegenop dat ze thuiskomen. Ik vind het aan de ene kant heel fijn en aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat ik het ga volhouden, die grote verantwoordelijkheid. En dat terwijl ik normaal gesproken een sterke, zelfstandige meid ben. Ik ken mezelf niet meer terug. Wie herkent dit? En heeft wellicht adviezen? Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die dit overkomt. Het lijkt wel alsof alle andere ouders het helemaal niet moeilijk vinden.
heb je nog recht op couveuse nazorg? Hiervoof ff je ziektekostenverzekering op. en heb je toevallig ook bij het maatschappelijk werk gelopen? Je bent echt niet de enige hoor!
Ik krijg maar 4 uur couveusenazorg.... maar ik maak me meer druk om mezelf dan om de kinderen. Word ik ooit weer de oude? Kan ik ooit weer zo genieten als vroeger? Kan ik ooit weer slapen en eten?
lieverd....het komt allemaal goed.maar helaas kost het tijd..heel veel tijd. je leven staat straks even op je kop en het lijkt of er nooit een eind aan komt.. Ik had het ook naar mijn dochter..ik was kapot..ik had geen puf en vond mijn leven afschuwlijk! Toch vind je de kracht en moed om door te gaan. geef het aan en ga naar maatschaplijkwerk..ze kunnen je steunen. Vooral niet schamen dat het allemaal niet zo leuk is wat ze zeggen.. maar er komt een dag dat je wer je zelf bent..je kunt eten en de dingen doen die je wilde doen..echt waar! het is nu doorbijten meid. maar ik weet zeker het gaat je lukken... dikke knuffel van ons
Wat superlief dat je dat zegt! Ik ben net nog even in het ziekenhuis geweest en ik vind het eigenlijk ook wel heel leuk dat ze thuis komen... ik vind het alleen zo moeilijk dat ik mezelf niet meer goed terugken...
Ik was vorig jaar ook bang dat ik het allemaal niet zou kunnen, maar het tegendeel was waar. ik was de sterke en rustige in ons gezin. Je kunt meer hebben dan je denkt en je oer-mamagevoel komt vanzelf boven en dan doe je het gewoon! Ik hoop dat je iets aan deze woorden hebt. Heb vertrouwen in jezelf en je kids!
vertrouw op je eigen kracht. vraag hulp, zeg visite af als je er geen zin in hebt en blijf goed eten. alles gaat goed komen.
Wat fijn om reacties van jullie te krijgen. Eindelijk heb ik mensen gevonden die mij een beetje begrijpen. Ik ga dadelijk, samen met mijn man, de meiden halen. Ik heb er best zin in....... en uiteindelijk komt het vast goed.... Ik vind het wel fijn om reacties te horen van hoe anderen zich voelden in deze vreselijke moeilijke situatie. In mijn omgeving ken ik namelijk niemand. Liefs, twinsmam
Oja, willen jullie ook even laten weten, hoe jullie de thuiskomst ervaarden? Alleen maar leuk of ook heel spannend en hoe verliep de eerste week? Mijn man heeft gelukkig wel vakantie en werpt zich ook op als een echte vader. Ik hoop dat het ook een beetje rust brengt als onze meisjes gewoon thuis zijn. Eindelijk af van dat op en neer gesjees naar het ziekenhuis en het afhankelijk zijn van de faciliteiten van het ziekenhuis. Voelden jullie dit ook zo of wordt het juist alleen maar drukker? Sorry, voor de vele vragen, maar eindelijk heb ik een uitlaatklep gevonden...
he ik vond het heerlijk om naar mijn meiden te kijken uren en knuffelen wanneer ik wilden. geen ogen van zusters in mijn nek. wel vond ik het zwaar. erg zwaar, mijn meiden dronken langzaam en je krijgt nu de gebroken nachten. ook kreeg ik pas toen de echte klap. ik was zowel fysiek als emotioneel op. maar ook dat komt weer goed. je hoeft ook niet alleen maar blij te zijn. het is zwaar en soms ben je gewoon erg moe. voelde me een voedingsmachine, maar het is het allemaal waard en het word allemaal minder zwaar mijn fout was wel dat ik het alleen wou doen en alle hulp afsloeg.
De eerste dag hebben wij bewust nog geen bezoek laten komen. Eerst maar eens samen wennen. De nachten waren zwaar, Patrick was de eerste weken erg overstuur. Hij bleek last van reflux te hebben. Toen we daar maatregelen tegen getroffen hadden werd het een lief en vrolijk kind. Maar de eerste tijd was gewoon wennen en elkaar leren kennen. Heel spannend maar ook super leuk. Zoals mj24 al zegt: eindelijk eindeloos knuffelen zonder blikken van anderen. Echt geweldig. Wij hebben het bezoek zoveel mogelijk buiten de deur gehouden (op goede vrienden en opa's en oma's na) en we hebben babyborrels gegeven. Zo waren we er in een keer van af. Ik zou het zo weer op die manier doen. Ga gewoon ook rusten als je kinderen slapen, dat scheelt heel veel.
Je zult zien hoe alles op zijn plekje valt als de meiden straks thuis zijn... Doe het vooral rustig aan, neem overal de tijd voor. Jij moet aan je meiden wennen, en je meiden moeten net zo goed aan jou en je partner wennen. Neem er de tijd voor! Beperk het bezoek tot minimaal (ouders bijvoorbeeld) en neem vooral de eerste week alleen tijd voor jullie als gezin. Je zult zien en voelen dat je er langzaam ingroeit. Je bent zooooooveel sterker dan je nu denkt Je kunt het hoor meid! Niet aan jezelf twijfelen. De thuiskomst is heeeeeel spannend en oh zo leuk! Geniet lekker vandaag, dat hebben jullie verdiend!
Nou, onze meiden zijn thuis en liggen nu boven in bed. Raar hoor! Maar ik krijg toch het gevoel dat het allemaal goed gaat komen, al zal ik wel heel veel geduld moeten hebben...... Het is moeilijk dat je niet weet wanneer je weer een beetje het gevoel hebt dat je de oude weer bent, voor zover als je dat ooit wordt..... Wanneer hadden jullie het gevoel dat je jezelf weer een beetje terugvond? Ik geloof dat ik nogal snel wil en dat gaat natuurlijk niet.....maar het is moeilijk om dat te accepteren......
Hoi twinsmam, fijn dat je kleintjes thuis zijn! Het is heel erg wennen en spannend natuurlijk, maar uiteindelijk toch ook 'vertrouwd', zoals het hoort zeg maar. Tuurlijk is het druk met nachtvoedingen enzo, maar ik was zelf blij dat ik gewoon wist hoe hij 's nachts geslapen had enzo, ipv dat je als bezoeker even naar je kindje mag komen kijken.. Wereld van verschil! Tsja, ik ben nog steeds niet helemaal de oude, maar vraag me af of dat wel gebeurt..., sowieso verandert kinderen krijgen hoe je bent; te vroeg of op tijd geboren, toch? Maar het wordt alleen maar leuker hoor! Probeer jezelf de tijd te geven en niet te veel van jezelf te eisen. Jij hoeft 'alleen maar' heel veel liefde te geven aan je kindjes en zij geven dat vanzelf terug van jou. Je staat er van te kijken hoeveel energie je daarvan krijgt en hoe lang je gebroken nachten e.d. dan vol houdt! Het hele verwerken van eenvroeggeboorte is een langdurig proces. Het gaat niet weg, maar het krijgt langzamerhand ergens een plekje in de serie levensgebeurtenissen van iemand... Zo ook bij jou... Rustig aan en geniet!
Wat zijn jullie toch schatten en wat kunnen jullie goed verwoorden wat ik voel! Eindelijk voel ik me begrepen.... en idd is het een heerlijk idee dat onze meisjes eindelijk thuis zijn, eindelijk zoals het hoort. Ik denk dat ik te snel hoop dat alles weer een beetje normaal wordt, maar zoveel emoties tegelijk hebben natuurlijk tijd nodig. Ik slaap 's nachts weinig omdat ik steeds allerlei geluidjes hoor en is het niet de een dan is het wel de ander. Overdag kan ik wel rusten, maar slapen lukt dan niet. Ik vind het fijn om te lezen hoe jullie de eerste week/weken beleefd hebben en doorgekomen zijn? Ik heb het idee om volgende week met mijn man een dagje naar de sauna te gaan om er even uit te zijn. Tijdens de ziekenhuisperiode ben ik elke dag trouw 2 of 3 keer per dag naar het ziekenhuis geweest en ik denk dat dat me nu ook een beetje opbreekt. Lijkt dit jullie een goed idee? Ik durf de kinderen best een dagje en misschien een nachtje aan opa en oma uit te besteden. Liefs, twinmam
ik moet zeggen dat ik er nog moeite mee heb om hem de hele dag bij een ander te laten, zeker als ik niet hoef te werken. Ik heb mezelf daar af en toe wel toe gedwongen, maar echt genieten op zo'n dag is me nog niet gelukt...
Als je het kunt zou ik het aanraden om even met je man er tussenuit te gaan! Even weer als man en vrouw en niet alleen maar als papa en mama door het leven! Hier ook een hele zware eerste periode gehad, ik sliep dus ook zo slecht. Eerst sliep Sam op onze kamer, maar dat werkte echt niet. Toen Sam op d'r eigen kamer, en daar heb ik 's nachts heeeel wat uurtjes gezeten omdat ze niet wilde slapen. Uiteindelijk is het goed gekomen Mezelf terugvinden, pff ben er nog een beetje mee bezig, en heb al een andere zwangerschap tussendoor gehad zelfs. Dit kan ook komen door de HELLP die ik heb gehad, maar het is ook natuurlijk een samenloop van omstandigheden. Ook heb ik wel hulp gehad van een psychologe en daarvoor nog even maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis. En wat je vroeg, komt het goed.. Ooit wel ja.. maar gun jezelf wel de tijd!