hoi. Ik moet even van me af schrijven. De juf komt net naar me toe, dat mijn oudste apart is gezet uit de klas ivm een escalatie op school. We zijn begonnen aan een traject ivm adhd, maar goed, we moeten nog wachten op goedkeuring van het therapeutisch centrum. Hij moest vanmorgen niveaulezen en was daar halverwege mee gestopt en is iets op een papiertje gaan kleuren. Een juf van groep 6 heeft aangegeven dat hij moest gaan lezen en heeft zijn potlood afgepakt. Vervolgens zegt hij dat hij zijn potlood terug wil. Nou, mocht niet en hij moest maar lezen zonder potlood. De afspraak was, dat hij mag kleuren of friemelen met een klein voorwerp en ondertussen genoeg lezen. Dus; hij werd boos. Vervolgens komt zijn eigen juf erbij en toen is het geëscaleerd. Er werden bepaalde geluiden gemaakt en daar kreeg mijn zoon de schuld van. Hij blijft er echter bij dat hij het niet was. De juf geloofd hem niet, mijn zoon wordt nog bozer en de juf pakt hem vast. 100 keer gezegd; pak hem niet vast als hij boos is! Gevolg; enorme plekken op zijn bovenarmen. Hij moest mee naar een apart kamertje en daar is met de juf en de ib’er en mijn zoon gesproken. Hij wordt waarschijnlijk weer apart gezet, anders geschorst. Ik ben het met beide straffen niet eens. Maar wat nu? Want afwachten tot er een diagnose is duurt te lang. Maar luisteren naar hoe ze met hem om moeten gaan doen ze ook niet. Ik zit met mijn handen in het haar en weet echt even niet wat ik nu moet doen.
Wat naar dat het zo gelopen is. Maar je schrijft eigenlijk alleen wat de juffen deden, en niet wat je zoon deed. Hij werd boos, maar wat deed hij toen? Als hij bv met dingen ging gooien (ik noem maar wat) dan snap ik dat het gevaarlijk wordt voor omstanders en de juf moet ingrijpen. Ik denk dat je in gesprek moet gaan en blijven met school en kijken hoe jullie hem samen kunnen helpen. Maar daarbij ook je realiseren wat de beperkingen zijn van school, afhankelijk van het gedrag van je zoon. Ze moeten nl. ook rekening houden met andere kinderen en veiligheid.
Dat begrijp ik ook. Er werd gevloekt en gescholden. Hij heeft nergens mee gegooid, ook geen andere kinderen pijn gedaan in de tussentijd. Waar ik van baal is dat ze eigenlijk helemaal hun eigen plan trekken in hoe ze met hem omgaan. Als wij iets aangeven (dat kan met alles zijn), zeggen ze oké en prima, gaan we doen. Maar in de praktijk gebeurt het niet. Ook tegen alle adviezen in het verslag van zijn iq test gaan ze in en daar doen ze helemaal niks mee.
Tsja blijft lastig te beoordelen. Een verhaal heeft altijd twee kanten. Ik snap wel dat ze uiteindelijk zijn potlood afpakken als hij niet leest, want hij mocht wel iets om mee te friemelen als hij las. Ook het vastpakken blijft lastig vanuit dit verhaal. Als een leerling na een paar keer niet luistert, dan moet je uiteindelijk iets. Neem niet aan dat ze niet zomaar schorsen. Als ik jouw verhaal lees is er geen reden om te schorsen. Maar zoals ik al zei een verhaal heeft twee kanten. Nogmaals in gesprek gaan met school is de enige optie. Diagnose kunnen ze vrij vlot in zijn, maar mijn vraagteken is dan meer hoe dan verder?
Inderdaad in gesprek met school (leerkracht en in!) gaan! Als zij het niet meer weten/jullie tips niet aannemen, laat ze er iemand van het samenwerkingsverband passend onderwijs bij halen. Die persoon kan dan meekijken en meedenken. Volgens mij kun je als ouder ook contact met hen opnemen, veel samenwerkingsverbanden hebben ook ouderfunctionarissen.
Snap ik hoor. Was ook vooral emotie en frustratie wat op het toetsenbord belandde Inmiddels met zijn juf gesproken. Ze gaf inderdaad toe dat het ruw vastpakken eigenlijk niet nodig was. Niemand was in gevaar, hooguit zichzelf als hij zou zijn gevallen in zijn boze bui, maar dat is nog nooit gebeurd, dus die kans is zeer klein. Mijn zoon heeft inmiddels zijn excuses aangeboden voor zijn gedrag en daar was de juf blij mee en zou dat ook meenemen in het overleg morgenvroeg. Daarop heeft ook de juf haar excuses aangeboden, omdat het niet nodig was geweest. Daarna heb ik met de ib’er gesproken. Zij was er niet bij, maar heeft wel met mijn zoon gesproken en ze gaf toe dat se dingen niet gelopen zijn zoals afgesproken. Maar hij gaat toch een tijdje apart van de klas. En op zich heb ik daar geen moeite mee, maar de regels die erbij komen kijken voor hem gaan niet werken. Hij mag in de pauzes niet naar buiten en mag niet mee naar gym. Maar die momenten om uit te razen en zijn energie kwijt te kunnen is hij juist zo hard nodig. Normaal als het hem te druk wordt, mag hij een rondje over het plein rennen. Nu mag dat niet. Dus moet hij blijven zitten als zijn hoofd overloopt en zijn prikkels niet kan verwerken. Hij krijgt om 8.30 een overzicht met wat hij moet doen. Vaak heeft hij dit voor 11.45 al af. Als hij s middags weer op school komt moet hij lezen van 13.00-15.30. Uitleg krijgt hij niet als hij iets niet snapt. Dat moet hij de volgende ochtend doen als hij zijn nieuwe taakoverzichten krijgt. Gezamenlijke lessen zoals Engels en verkeer mag hij niet aan meedoen, maar dit wordt ook niet ingehaald. Dus krijgt hij volgende week een toets, heeft hij een probleem. Ik heb aangegeven dat ze hem uiteraard mogen straffen, maar niet op een manier waarop de dingen juist erger worden. Want straf heeft hij absoluut verdiend, alleen al voor het vloeken en schelden, maar dit gat niet werken en ik voorzie juist meer problemen de aankomende dagen.
School wil wachten op een diagnose en vanaf daar handelen. En dat begrijp ik ook wel, alleen daar kan niet mee gewacht worden. Ze trekken hun eigen plan een beetje en willen daar niet vanaf wijken tot er een diagnose is gesteld. En ergens begrijp ik het wel. Alleen sinds wij de dingen aanpakken op advies van de vrouw die hem geobserveerd heeft, merken we thuis weinig gekke dingen. Natuurlijk wel het impulsieve en je merkt dat hij ‘anders’ is. Maar echte boze buien hebben we niet meer gehad. Niet dat hij nooit straf krijgt, maar we zijn het explosieve wel voor.
Dan zou ik die vrouw ook bij het gesprek vragen. Misschien dat ze het van een professional wel aannemen...?
En met deze straf zou ik hem geloof ik nog liever zelf die dagen thuis houden en daar wat schoolwerk laten doen. Maar dat moet natuurlijk wel kunnen... Het klinkt mij alsof je heel duidelijk hebt wat je zoon nodig heeft en ook dat je realistisch bent en echt met school meedenkt, zo jammer dat school daar niets mee doet...
Ik hoorde gisteren dus dat ze er niet meer werkt. Probeer al weken in contact te komen met haar, werd van het kastje naar de muur gestuurd en nu blijkt dat ze er überhaupt maar tijdelijk was zwangerschapsverlof ivm 3 zwangere vrouwen. Dus behalve een verslag heb ik niks. Aanvragen bleken ook niet doorgestuurd te zijn, dus we lopen sowieso ontzettend achter qua tijd. Het had allang in gang gezet kunnen worden.
Gruwelijk irritant dat soort dingen. Ik zou dan toch nogmaals zelf met de juf en ib in gesprek gaan, met het verslag erbij. Het doel wat jullie hebben is hetzelfde, je zou toch denken dat er een middenweg te vinden moet zijn...?
In mijn openingspost leek het een beetje alsof het aan iedereen ligt, behalve mijn zoon. Maar dat is niet zo. Ik ben me er heel goed van bewust wat hij kan uitvreten. En ik weet hoe ik met hem om moet gaan, maar dat is ook iets wat er veel ingeslopen is. Ik kreeg gisteren van de wijkverpleegkundige die de taken van de vertrokken werkneemster erbij heeft genomen een aantal tips en daar zijn we thuis nu ook mee bezig. En we merken kleine stapjes vooruit met kleine dingen. Maar school wil er stomweg niet aan. Als ze hem een hele middag zouden laten rekenen (met sommen met een uitdaging erin) heb je geen kind aan hem. Dan is hij uitgedaagd, krijgt weinig prikkels en als hij dan ook even mag uitrazen vind ik dat een straf genoeg. Geef hem uitdagender en extra werk als hij klaar is en dan maak je een standpunt.
Deze manier van doen snap ik echt niet. En ook al is er een diagnose traject gaande dan kun je dat als school niet zomaar loslaten. Op die school hebben ze absoluut niet de goede aanpak voor jouw zoon. En eerlijk gezegd betwijfel ik of ze dat na een diagnose wel hebben. Ook zonder een officiële diagnose kan school dingen doen en een andere aanpak proberen. Ik vind hen heel laks hierin. Ik zou als ik jou was goed nadenken of je verwacht dat ze het na het traject wel goed op gaan pakken. Anders zou ik serieus overwegen om een andere school te kiezen. Al ga je alleen maar praten op een andere school. Het gedrag van je zoon voorleggen en vertellen hoe je huidige school het aanpakt. En kijken wat zij daarop te zeggen hebben. Ik weet iig dat onze school het heel anders aan zou pakken.
Ik denk dat het probleem is dat een juf niet van alle kinderen die speciale aandacht nodig heeft kan onthouden wat ze nu precies wel en niet mag en moet doen. Dat weet jij als moeder natuurlijk wel. Maar een juf heeft er misschien wel 30 waarbij er meerdere kinderen zijn met problemen of beperkingen. Zelfs als ze het willen (sommige juffen hebben hier ook gewoon geen tijd voor of zin in) kunnen ze het vaak gewoon niet meer onthouden. En daarnaast zijn er ook nog een groep die wel gewoon functioneren en die er vaak bij In schieten.
E erlijk gezegd hebben we daar al naar gekeken een aantal maanden terug (andere omstandigheden, dat wel). Alleen is er niet het onderwijs wat bij hem past. 1 school komt qua onderwijs in aanmerking, maar daar is het pestgedrag ontzettend hoog. Onze zoon is al een makkelijk doelwit, dus dat zie ik ook niet zitten. We lopen dus op meerdere vlakken vast. Ik weet dat (en dan loop ik even op de zaken vooruit om een voorbeeld te geven) als er een diagnose van adhd komt, ze ook hulp kunnen aanvragen bij de gemeente en evt extra begeleiding voor hem. En dat zal best zo zijn, maar tot die tijd hebben we wel een probleem. Er werd ook gezegd dat de kinderen hem steeds negatiever gaan zien, maar na schooltijd komen er wel 3 klasgenootjes vragen of hij mee mag voetballen op het veld. Nu kon dat vandaag niet, maar de wil vanuit andere kinderen is er wel. Ik krijg het idee dat ze zelf niet heel goed zicht hebben. Ik hoor juist van veel ouders dat hun kinderen zeggen hoeveel rustiger hij is geworden ten opzichte van een paar maanden geleden. En daar heb ik behoorlijk wat inspanning voor moeten leveren, terwijl school dat had moeten doen tijdens schooltijd.
Ja dat zou in theorie kunnen, alleen is dat niet het probleem. Want tijdens een gesprek of overleg weet iedereen perfect wat ik heb aangegeven. Alleen hoor ik dan dat ze daar niet aan gaan beginnen, want ‘met onze ervaring...’. Het uitdagendere werk is ook niet een kwestie van niet kunnen, maar stomweg niet willen en niet willen luisteren. De directeur en ib’er strooien al met het advies voor medicatie. Want och daar is hij zo gebaat bij. Maar als ik vraag waar ze dan aan denken (welke diagnose en welke medicatie) dan zeggen ze dat ze niet de aangewezen persoon zijn om dat te zeggen.
Ach ik wordt er een beetje verdrietig van Luuz. Echt heel rot als je kind zo apart wordt gezet . Lijkt me echt de juiste oplossing niet. Ik hoop dat er snel een diagnose komt en hij goede (en een beetje liefdevolle) begeleiding krijgt.
Ja daar hoop ik ook op. Want hij wil dit gedrag zelf ook helemaal niet. Het klinkt stom, maar het overkomt hem. En hij kan het op dat moment niet tegenhouden. Hij heeft er daarna ook echt heel veel spijt van. Heeft ook uit zichzelf zijn excuses aan willen bieden. Ik wil juist dat hij beter begeleid wordt in het voorkomen van deze situaties. In plaats van alleen straffen als het niet lukt.
Die straf kan en mag echt niet! Ik denk dat ik hem thuis zal houden en dan zelf de schoolinspectie ging bellen. Ook hoeft een school niet te wachten op een diagnose mbt hulp vanuit de gemeente. Je kan zelf bellen naar het Sociaal Team van de gemeente. Vanuit daar (bijv. met een sociaal maatschappelijk werker van een jeugdteam) kunnen ze hem ook verder begeleiden in zijn sociale vaardigheden. Kijk maar eens op de website van jullie gemeente. Of bel morgen al zou ik zeggen, want ze hebben het erg druk.
Oké dat wist ik niet inderdaad. Ik begreep dat er goedkeuring moest komen zodat het traject vergoed zou worden door de gemeente en dat dit ook geldt voor de begeleiding voor school. Maar dan bel ik even naar de gemeente morgen.