Je hoeft hem niet ziek te melden. Gewoon zeggen dat hij niet naar school komt tot er een oplossing is. Denk om schooltrauma, die heb je zo te pakken. Goed dat je hem nu thuis houdt. Ik persoonlijk zou uitkijken naar een andere school, straffen zijn nu niet echt normaal. Hij lijkt wel een beetje op brammetje baas.
O ja. Sorry, was vergeten te reageren. De regels om bepaalde dingen in te vullen zijn veranderd. Het cjg moet het doorsturen naar een casus-medewerker (?), voorheen deed de wijkverpleegkundige het zelf en kwam het meteen bij het therapeutisch centrum terecht om akkoord te krijgen. Dus de opstart voor een diagnose duurt nu langer dan verwacht. Met de vorige orthopedagoog had ik totaal geen klik, maar met deze vrouw wel gelukkig. Ik merkte ook dat ze goed meedenkt en het echt met mijn zoon te doen had. Ze heeft leuke humor ook nog ik vond het best raar om te vertellen dat we de dingen in huis en omgeving al hebben ingesteld op adhd (of iets in die richting), maar ze was er blij om. Ze vertelde dat school geen veilige omgeving voor hem is op dit moment. Zeker nadat ik vertelde dat hij denkt dat iedereen hem een rotkind vind. Terwijl er vanmiddag twee klasgenootjes aan de deur stonden om met hem te spelen. Dat ging hartstikke goed en ik merkte dat hem dat heel veel vertrouwen gaf. Dikke complimenten gegeven dus Maar goed, voor aanstaande maandag staat er een bemiddeling gepland met haar, de wijkverpleegkundige, mij en de school. Ik denk zelf dat het niet veel gaat veranderen of zin heeft, maar zij is ervan overtuigd dat het een goed plan is. Ten eerste zodat hij het schooljaar goed kan afsluiten en hopelijk met een goed gevoel terug kan na de vakantie. Op welke school dan ook. Mijn zoon kennende heeft ze daar wel een punt. Ze hoopt te kunnen regelen dat school echt actiever gaan zijn met kinderen zoals mijn zoon. Ik heb geen idee of het iets uithaalt, maar ze had echt goede ideeen en punten, dus ik wil het wel een kans geven. Als het niet voor mijn kind is, dan wel voor een ander kind dat ze op school krijgen. Maar de problematiek in de klas is ook een dingetje. Het is niet alleen mijn kind die regelmatig in de problemen zit en zolang dat niet veranderd, veranderd er verder ook niks. Al met al een heftig gesprek vond ik, maar ik denk wel dat we er iets aan hebben uiteindelijk. Ook omdat 1 van haar 3 kinderen adhd heeft, dus behalve het aantal jaar werkervaring, heeft ze ook de ervaring van een moeder.
Wat fijn Luuz! Blijft jammer dat het nog even duurt met de verwijzing, maar wat goed dat ze meteen zo in de actie springt ben dat jullie een goede klik hebben. Dat schept vertrouwen en dat heb je wel nodig na alle ervaringen op school. Ik ben benieuwd of met maandag wat gaat opleveren en dat er idd goed gekeken kan worden naar hoe jouw zoon afscheid kan gaan nemen.
Het is niet raar dat je dingen in huis doet en onderneemt die gericht zijn voor een kind met adhd. Ik maakte al pictogram kalenders voordat mijn zoon de diagnose ass kreeg, omdat ik merkte dat dit werkt. Jij dket deze dingen ook, omdat het werkt voor jouw zoon. Dat is dus juist heel goed. Je kijkt namelijk naar je kind en wat werkt voor hem. Jammer dat het traject wat langer duurt voordat het opgestart kan worden, maar wel ontzettend fijn dat ze zo mee wil en kan denken. Zo iemand heb je echt nodig.
Ja daar ben ik ook echt blij mee. Dat idee had ik bij de vorige orthopedagoog niet. Vond mijn kind vooral een nummertje die ze op de rit moest krijgen. Wel een aardige vrouw hoor en vast goed in haar werk over het algemeen, maar ik had niet zoveel met haar. Deze vrouw wel. Die kwam al iets te laat binnen, compleet gehaast en excuses maken dat ze te laat was. Toen er gevraagd werd of ze koffie wilde, zei ze dat ze liever een borrel had ik hou van die humor haha. Om alles goed te begrijpen werden alle partijen ingedeeld in groepjes met verschillende soorten thee ik moest zo vreselijk lachen om haar. Maar was ook echt een leuk gesprek. S middags belde het cjg nog om de afspraak met school door te geven en ze vertelde dat deze orthopedagoog meer aan de kant van het kind en de ouders stond, dan in een neutraal gebied. Natuurlijk wil ze het goed voor alle partijen, maar in dit geval is ze met me eens dat er echt teveel van mijn kind verwacht wordt, ook het zelf moeten doorgeven van gesprekjes of (extra) straf. Ik ben blij dat ik in elk geval de orthopedagoog en het cjg achter me heb staan. Haalt de onzekerheid in elk geval een beetje weg.
Met dit soort dingen als ze dan te laat zijn heb ik meer het idee dat ze hart voor het kind hebben en dus net iets te lang bezig is geweest voor een ander. Grapjes is ieder zijn/haar eigen humor daar houd je van of niet.
Nee hoor, totaal geen last van haar humor. Haalt de zwaarte er ook een beetje af. Want het zuigt alle energie weg op dit moment. Ze was 5 minuten te laat, dus viel reuze mee. Heerlijk mens is het.
Oh dat klinkt heel positief! Fijn dat je je hart kunt luchten en er iemand is die je begrijpt. Inderdaad, al is het maar goed als afsluiting voor de vakantie of dat andere kinderen op die school er nog wat aan hebben als school er nog iets van wil leren. Die grapjes zou ik ook wel prima vinden, haalt toch even een deel spanning weg tijdens zo’n gesprek. Wil niet zeggen dat ze je niet serieus neemt. Dat je al wat dingen aanpast thuis nog voor je een diagnose hebt lijkt me alleen maar goed. Als dat nou gewoon beter werkt voor hem, ongeacht wat de diagnose is, is dat toch alleen maar mooi meegenomen. Als ouder ken je je kind toch het beste. Jammer dat het traject weer langer gaat duren.
@Jo79 ja dat het langer gaat duren dan verwacht was wel even slikken. Komt ook een beetje omdat de vakantie er tussen zit. Dus het werd zeker ver na de zomervakantie. Vanmorgen vroeg de juf hoe het met hem is. Zijn hoofdpijn begreep ze wel. Ze zei dat het in zijn hoofdje iets anders werkt dan bij anderen en dat het van de zorgen en stress kan komen. Ben blij dat ze zelf met die verklaring kwam. Hij maakte zich zelf druk om zijn schoolwerk. Dat hij achter loopt. Gelukkig is dit niet het geval, dus dat is voor hem een zorg minder. De juf had van de week al zijn werk nagekeken en dat was goed gemaakt met een enkele foutje hier en daar (en dat in 1 dag), dus dat zit wel goed.
Waarom zou je dat erg vinden? Het ligt ook helemaal aan de toon en context lijkt me, maar wat humor erbij maakt het toch juist even wat minder zwaar en wat hoopvoller? Zo zou ik het zien... En ze klinkt ook heel kundig, niet alsof ze met grapjes haar onkundigheid ‘verdoezelt’, dat speelt ook mee natuurlijk.
O dat klinkt heel goed @Luuz waarschijnlijk komt er nu echt schot in de zaak. Ben heel benieuwd hoe dat gesprek met school zal gaan. Maar deze vrouw klinkt wel als iemand waar je iets aan hebt. Dat je al handvaten voor ADHD gebruikt is helemaal niet raar. Wij deden dat hier ook allang. Toen werd er wel eens vreemd gekeken door anderen als wij bv aangaven op zondagavond niet mee te kunnen eten ergens omdat de kinderen dat niet trekken. Nu 1 van de 2 de diagnose ADHD heeft lijkt iedereen het ineens logisch te vinden. Beetje moet wordt je daar soms wel van haha. Maar fijn dat het nu de goede kant op lijkt te gaan qua hulp
Ja dat herken ik wel. Alleen mijn schoonzusje kan onverwacht langskomen zonder dat dat invloed heeft op zijn gedrag. Onverwachts naar mijn ouders gaat ook best goed, maar alleen als ze met mooi weer buiten kunnen spelen (boerderij, dus veel ruimte rondom huis). Maar verder wordt nu alles gepland en ik merk echt wel verschil. En de rest heeft het er maar mee te doen. Mijn schoonmoeder kwam laatst koffie drinken, maar hij zat op school, dus hij wist het niet. Ik ook niet, ze stond ineens voor de deur haha. Nou, hij begon zo raar te doen. Hij wist niet waar hij het zoeken moest, echt net een clown. Doen we dus niet weer, dat heeft mijn man mooi uit mogen leggen toen hij thuis was. Wat ik nu vooral hoor is dat hij gewoon onopgevoed is (daar komt het op neer) en dat een stempel daar niet bij gaat helpen. En ergens helpt alleen een diagnose natuurlijk niet, het verklaart wel veel, maar er veranderd niks. Maar er gaan wel onwijs veel deuren open op het moment dat het daadwerkelijk op papier staat.
Nou dat laatste is het idd. Vooral op school, er kan meer hulp komen, potjes die aangesproken kunnen worden. Maar mensen die vinden dat het aan de opvoeding ligt, je kind een aansteller vinden die blijven er helaas. Ik heb er lak aan, maar ik probeer mijn kind weerbaar daarvoor te maken. Hoe graag wij ook met alles rekening houden met hun, ze moeten leren dat niet heel de wereld dat doet en voor zichzelf op leren komen. Bij de jongste gaat dat ongetwijfeld goed komen, de oudste moet daar veel meer aan leren en oefenen.
Daar willen wij zo langzaamaan ook wat meer aan beginnen. De wereld draait (helaas) niet om hem. Op zich niet erg, maar hij ziet en denkt alles anders dan de rest. Thuis en bij mijn ouders wordt daar rekening mee gehouden. Mijn ouders benaderen hem ook heel anders nu dan eerst. Heel fijn is dat om te zien. Ze Latem hem nu ook extra klusjes om huis doen, zoals grasmaaien, weiland controleren op gaten/holletjes, voer en water controleren van de geiten etc. En daar krijgt hij een extra zakcentje voor. Dat laatste hoeft van mij niet, maar naast een groot compliment over zijn harde werken is het wel een fijne beloning voor hem. En dat doen ze vooral om hem bezig te houden en dat hij zijn energie kwijt kan. Maar verder werkt dat niet overal zo. Op school had ik daar wel op gehoopt, maar dat idee laat ik voorlopig wel varen. Aan de andere kant; zijn lontje is sinds een paar weken natuurlijk wat korter, maar ondanks dat, gaat hij er best goed mee om. En ik ben ook echt heel blij dat hij wel het vertrouwen in ons blijft houden. Want dat geeft hij wel regelmatig aan gelukkig.
Jammer genoeg hebben wij een vergelijkbaar verhaal meegemaakt met onze zoon. Hij was niet gediagnosticeerd maar wel getest met kenmerken van ASS (3,5 jr is te jong voor een sluitende diagnose). Kort en goed: hij werd volledig niet begrepen. Dus algauw werd hij in allerlei klassen gezet als ze weer niet wisten wat ze met hem aan moesten (ook groep 8, ook bij de directeur met zijn net 4 jaar oud). Ook moest ik hem eens ophalen van school omdat hij de directeur had gebeten. Achteraf had hij hem stevig bij de bovenarmen gegrepen en toen beet hij (nogmaals, kind van vier) Goed, we hebben heel wat gesprekken gevoerd. Je wordt als ouders TOTAAL niet serieus genomen. Wij zijn ontzettend kwaad geworden, directie faalde, IB faalde en maakte gigantische fouten. Zoon is overgeplaatst naar SO en dat was een warm bad. Het duurde wel bijna een half jaar om hem weer aan het leren te krijgen. Enorm getraumatiseerd wat er op school gebeurt was. Één advies die ik heb gekregen in die tijd was: nooit, maar dan ook nooit je kind thuishouden. De weg terug naar school is namelijk gigantisch moeilijk. Verder: klacht indienen bij de klachtencommissie van het schoolbestuur. Levert dat niets op? Dan kun je naar de Onderwijsraad. Dan volgt er wel een soort van hoorzitting en wordt je gefileerd door school (gaan alles op alles zetten door te doen alsof ze er alles aan gedaan hebben en jij gewoon een zeurouder bent). Als laatste geef je aan dat je man moet werken. Ik denk dat je dit samen moet gaan doen. Samen sta je sterk. In het begin deed ik ook alles alleen maar je hebt echt elkaar nodig. Geloof mij maar. Het staat ook sterker al met al. Wij hebben onze ex-school kunnen “pakken” op een hele grove fout bij één van de andere kinderen en we hebben er een advocaat op gezet (met succes). Weet dat bij klachten etc je bij de feitelijkheden moet blijven en dat het moeilijk te bewijzen is dat school nalatig is geweest bijvoorbeeld. Overigens zijn wij van school gewisseld voor de andere kinderen en ik ben heel blij om te merken dat het ook anders kan. Zoonlief blijft op speciaal onderwijs en komt er wel, one way or the other