Hoi dames. De twee weken tussen de eventuele bevruchting en wanneer je eindelijk een test kan doen is een periode van hoop en vrees. Dan volgt er de verlossende test (in mijn geval drie ) en je blijkt zwanger! Leuk maar bij mij ook weer even een momentje twijfel: kunnen wij dit wel, ben ik wel een goede moeder etc.. Maar je bent er super snel aan gewend. Voor je het weet heb je een zwangerschap app op je telefoon staan en bedenk je dat die nieuwe winterjas waarschijnlijk toch al van de positie mode afdeling moet komen! Eerste kind op komst, hoe werkt het eigenlijk? De huisarts bellen? Maar even doen dan. Nu een verloskundige regelen? Wie dan? En dan, dinsdag vier dagen terug bij vijf weken: bloedverlies. Google is je raadgever: kan mis gaan maar ook andere oorzaken hebben. Ok..? 'In combinatie met krampen is bloedverlies vaak geen goed nieuws'. Hmmm crap, laat ik nu ook krampen hebben. 'Miskramen komen vaak voor, naarmate je ouder bent procentueel vaker'. Ja lekker, ben 35. 'Als je zwangerschapsklachten ook nog afnemen duidt dat vaak op een naderende miskraam'. Hmmm, weg was mijn misselijkheid en sterke reuk vanaf dag 1 bloedverlies, das geen goed nieuws. En dan? Toch maar een verloskundige opsnorren? Of via de huisarts? Tsja, verloskundige dan maar, en daar ging het mailtje. Mailtje terug met de boodschap: afwachten, volgende week maar weer contact zoeken. Ja, die had ik zien aankomen (binnen een paar dagen onderhand expert op het gebied van bloedingen, oorzaken en symptomen miskraam, wederom dankzij Google). Eergisteren de zwangerschaps app maar verwijderd, ikzelf ben er al mee in reine. Alle schijn is tegen en laat het nou dan ook maar opschieten met die miskraam. Vriendlief heeft echter super veel (mijn inziens valse) hoop. Voor hem zal het nog harder aankomen denk ik. Maar gisteren, krampen werden minder en kreeg opeens last van mijn borsten. Dat is wat nieuws? Dus Google er weer bij en opzoek naar hcg en wat dat hormoon doet voorafgaand aan de miskraam. Die kwaaltjes zouden toch moeten afnemen? Het bloeden wordt iig niet minder, helder rood en vandaag icm wat donkerdere tinten. Het wachtbankje, daar zit ik weer op maximaal twee weken. Wachten tot er een echo gemaakt kan worden, of eerder een miskraam zich manifesteert. Onduidelijkheid is toch het minste van alles. Al denk ik nog steeds dat aankomend weekend mijn baarmoeder alles los gaat laten. En dat is verdrietig maar ook oké, dan moet je vertrouwen hebben dat je lichaam weet of het goed zit met de kleine, of helaas niet ok is.. Liefs Jo
Heel veel sterkte. Verschrikkelijk die onzekerheid, alles lijkt stil te staan. Het verhaal is ook heel herkenbaar, alleen ik kreeg het nieuws met de eerste echo 'geen hartactiviteit, en dan nog een verschrikkelijke week wachten om te controleren of er echt geen groei is. Al hadden ze me al voorbereid dat het vrijwel zeker was dat het niet goed zat. Ik hoop voor je dat het allemaal meevalt en dat je een mooi kloppend hartje te zien krijgt over 2weken. Nogmaals heel veel sterkte.
Hoi meis, dankjewel! Dus jij bent vol vertrouwen je echo in gegaan en dan zulk nieuws? Gatsie, dan schrik je ook wel even! Een week wachten is dan ook waardeloos :-/. Wat is jouw verhaal? Eerste keer zwangerschap? En heb jij nog keuzes moeten maken voor de miskraam? Natuurlijk beloop of toch een handje helpen? Hoe is de vader ermee om gegaan? Ikzelf heb weinig hoop, en dat zal dan ook wel voor het grootste deel zelfbescherming zijn. Dus de verstandelijke modus aan momenteel.
Heel veel sterkte en hopelijk ga je een goede echo tegemoet. Wat duren de dagen dan lang he. Virtuele knuffel!
Bjech, echt wel! Bedankt . Je bent er gewoon continue mee bezig. Heb tegen vriendlief gezegd dat ik er niet meer over zal en wil hebben totdat er iets gebeurd wat helderheid geeft. Anders heb je het nergens anders meer over samen.
Eerste zwangerschap inderdaad, ben 36. En ook daarom stond bij mij vanaf het begin eigenlijk al de zelfbeschermingsmodus aan. Kon me niet vol overgave aan toegeven. Eerst die eerste echo door, dan de nipt, dan 20 wkn, dan kijken we verder. Toen de echoscopiste lang stil bleef, het apparaat maar bleef verzetten en ikgeen knipperlichtje zag voelde ik de bui al hangen. Ik zou 8+3 zijn maar het was 7+1 zonder hartactiviteit. Bleef er eigenlijk heel rustig onder. Het besef kwam pas 2 dagen later en dat kwam hard binnen. Heb flink wat tranen moeten laten. Week later weer echo, geen verandering. En als dat dan duidelijk is, wil je het eigenlijk zo snel mogelijk eruit. Erop wachten voelde niet als een optie voor mij. Ik stond stil voor mijn gevoel, en het was al 2 wkn leveloos, mijn lichaamhad die kans niet zelf gepakt. Curetage voelde ik ook niets voor. Wilde graag het proces bewust meemaken om het zo beter een plekje te geven en was ook bang voor beschadigingen. Pillen waren voor mij de beste keuze. Mijn lichaam zou het dan zelf doen, alleen dan met een kickstart. En ik ben blij dat ik voor die optie ben gegaan. Mijn man is erg nuchter ingesteld, maar ik heb zeker steun van m gehad. Gewoon de sterke schouder als ik dat nodig had. Ik hoop dat het jou bespaart blijft. Geef jezelf de ruimte om te voelen wat je dan ook voelt.
Jeetje wat een mind game is het ook! Vind het echt super erg te horen dat het niet gelukt is. Wat mij persoonlijk ook dwars zit is het feit dat je eerste kennismaking met een verloskundige eigenlijk een blijde gebeurtenis zou moeten zijn. Je eerste echo en dan dat, niet leuk! Ik las dat jij nu weer in afwachting bent voor zwanger-of-niet? Hoop dat het een blijde boodschap wordt! Er zijn eigenlijk best veel mensen die dit hebben meegemaakt, er wordt eigenlijk nooit over gesproken. Toch zijn er veel meiden van onze leeftijd die gezonde zwangerschappen doorlopen. Gisteren nog even contact met een vriendin van mij van 37 die 3 maanden terug een miskraam heeft gehad tussen 8 en 10 weken (eerst prima echo en later helaas niet meer). Ze is nu op vakantie met alweer een mooi buikje en 18 weken zwanger . Dikke knuffel Jo ps hier nogsteeds alles hetzelfde..
Dank je voor je lieve woorden. Het komt wel goed voor ons! As woensdag inderdaad een testje wagen, maar ik denk niet dat deze ronde mijn ronde is. De test zal het zeggen. Ook knuffel!