Hoe ga je verder na een missed abortion of miskraam?

Laat ik maar beginnen met mijn eigen verhaal. Eind februari mijn eisprong (al een poos getemperatuurd en hier altijd veel duidelijkheid uitgehaald) begin maart een innestelingsdip en ook wat bloedverlies en vervolgens met 4+5 een duidelijk positieve test. Alles leuk en ik voelde me ook goed op de vemoeidheid na. Wel twee keer wat bruin bloed verlies maar geen pijn en niks wat doorzette. Altijd alleen wat bruin en daarna weer normale afscheiding. Met 8+2 voor het eerst naar de vk. Hier kwam zij op een kleinere meting en schatte me 6+6 maar omdat ik dus zo goed wist wanneer alles gebeurd moest zijn legde zij ons uit dat je soms een pauze in de celdeling kunt hebben, een zo genoemde diastop (had er tot op heden nooit van gehoord) maar dat varieerde van ongeveer een paar uur tot +- een week. Ik kwam op een verschil van 10 dagen, vond ik nogal behoorlijk. Wel gevraagd of we ons zorgen moesten maken maar zij zei van niet. Verder zag alles er goed uit. Zat in de baarmoeder en er klopte een hartje.

Echo 3 weken later werd 9+6 gemeten dus wel duidelijke groei. Wederom een kloppend hartje. Kom over 2 weken maar nog een keer voor de echte termijnecho zei de vk toen, is leuk als jullie het ook even helemaal af zien. Fijn, alleen maar leuk vonden wij.

Met de termijnecho had ik 12+1 moeten zijn. Man mee, zusjes mee en terwijl wij daar zo lagen/stonden met z'n viertjes zagen we een kindje! Hoofdje, armpjes en beentjes. Waar ik normaal altijd als eerste naar het hartje zoek was ik nu even overweldigd. Mijn man echter zei al direct waar is het hartje. Vk bleef hartstikke lief en rustig, maar moest ons uit eindelijk toch vertellen dat het niet goed was. Een MA dus. Wat een schok, waren we daar met z'n allen en opeens bleek dat we dus naar een niet levend kindje keken. Gemeten en uit eindelijk kwam ze uit op 10+6. Mijn zusjes en zij hebben ons heel lief even de ruimte gegeven want ik was in shock en moest ontzettend huilen. Daarna besproken wat de opties waren. Afwachten, curretage of medicatie. Curretage wist ik al wel heel zeker van dat ik dat alleen als laatste en medisch noodzakelijke oplossing wilde. Ik had verder nog niks gemerkt van het niet meer zwanger zijn, alleen dat ik niet zo moe meer was maar ja dat hoorde ook wel een beetje af te nemen ondertussen.

Afgewacht tot ruim anderhalve week later en toen toch afgelopen maandag bij de gyn gezeten om andere opties te bespreken. Uit eindelijk voor de cytotec gegaan en dat kon de dag daarop al. Wel klinisch omdat ik al 15 wk dus eigenlijk had moeten zijn en ze wat bang waren voor heftig bloedverlies. Tabletten inbrengen vond ik vreselijk, want hoewel alle gynaecologen en verloskundigen daar écht lief waren was het gewoon het moment van afscheid nemen voor mij. Heb zo enorm gehuild. Hele dag in het ziekenhuis gewacht maar zonder reactie. Bleek aan het eind vd middag nog helemaal dicht te zitten. De volgende dag tweede behandeling (tussendoor wel naar huis gegaan, we waren zo moe) en weer leek er geen reactie te komen. 's Middags naar huis en al wel een afspraak gemaakt voor komende dinsdag om opties te bespreken.

Om 17.00 toch best wel wat kramp maar eerst het idee dat dit mijn darmen waren. Ben niet heel bekend met menstruatiepijn dus ik durfde er niks van te zeggen. Ook nog geen bloedverlies. Werd wel heviger, maar ik ben ook wel een beetje een bikkel dus ik dacht we zien wel. Gewoon maar m'n boodschappen gedaan, met man gewandeld enz. Tegen 20.00 toch echt wel flinke pijn die ik ook in mijn rug en benen voelde en moest wegademen. Geen bloedverlies nog. 22.15 wilde ik net wat gaan eten (ramadan, schoonzus had net wat boven gebracht want zo veel had ik die dag nog niet op maar ik stelde het steeds uit door de pijngolven) toen ik opeens veel vocht voelde. Snel naar het toilet gehaast en daar leek het wel of ik aan het plassen was. Daarna volgden al heel snel echt stolsels en stukken dus mijn man snel geroepen dat ik dacht dat het begonnen was. Om 22.30 ong was ons kindje er. Heel klein, maar heel herkenbaar met beginnende armpjes beentjes vingertjes oogjes neusje mondje enz. Heel bijzonder, heftig, verdrietig maar ook mooi. Was trots op wat wij samen gemaakt hadden. Een uurtje later kwam ook de placenta er in 1 keer goed uit en tussendoor toch wel behoorlijk bloedverlies en flinke stolsels. Wat was dat een ervaring zeg wow. Rond half 1 dacht ik dat alles er wel op zat (al die tijd op het toilet doorgebracht en het was een bloedbad daar...) en omdat ik me nog wel oké voelde ook zelf opgestaan en wilde me even een beetje opfrissen aan de wastafel. Daar begon toch alles te suizen en te draaien dus snel weer gaan zitten en mijn man er snel bij. Pijn had ik sinds ik echt dingen verloor niet meer gehad maar ik viel nu toch meerdere malen weg en ik mis daar ook gewoon een stuk qua beleving. Man natuurlijk het zkh gebeld en die wilden me toch graag even zien. Bloed geprikt alles verder goed ja mijn hb wel flink gedaald maar niet zorgwekkend. Echo gemaakt en op wat bloed stolsels na was er niks meer te zien dus alles was er al wel uit. Bloedverlies wordt nu gelukkig ook al wel minder. Dinsdag kijken ze nog een keer en ben benieuwd wat we dan zien.

Ik zit alleen emotioneel gezien wel met een gat voel ik. Hoewel ik nu al 2wk onderweg ben qua kennis dat mijn baby niet voor deze wereld bestemd was voel ik me toch ook alleen. Eenzaam. Verdrietig.. Mijn man is een enorme steun. We praten veel, huilen en lachen samen. Ik word echt overladen met liefde en begrip wat wel heel fijn is. Ook mijn zusjes, schoonzus en vriendinnen zijn allemaal zo lief en steunend en daarbij ben ik een optimist dus ik bekijk mijn wereld graag met het glas half vol, maar oh wat is dit moeilijk zeg. Ik weet gewoon niet zo goed hoe het nu verder moet. Onze wens voor een kindje is enorm, maar durf ik het wel nog een keer? Kan mijn hart dit nog wel een keer aan? Wat als het weer mis gaat... En hoe voel je dat gevoel van leegte überhaupt weer op.

Hoe zijn anderen hier omgegaan met hun miskraam/missed abortion? En hoe wist je dat je klaar was voor een nieuwe zwangerschap? Hoe pak je alles weer een beetje op?