Zo herkenaar dat schuldgevoel. Wij zijn geen echt voorlezers, hebben we dat niet genoeg gedaan. Zingen, tja. Etc. Wij hebben ook recent de hanen cursus gedaan, maar toch blijft het knagen, hebben we genoeg gedaan. En dat terwijl zoonlief heel vlot is en je de oren van je kop kletst met 2 1/2 en we dus niets anders hebben gedaan.
Voorlezen en alles benoemen kan zeker helpen bij de taal maar het praten in het dagelijkse leven tegen en bij je kind zou voldoende zijn om de taal goed op te kunnen pakken wanneer er geen bijzonderheden zijn.
Ze hebben allebei een andere vader en bij de oudste begreep ik het nog . Omdat zn vader ook enorm laat was. In mijn familie vroege praters ik dus oook. Cb is op.de hoogte.. logo vanaf 2 jaar..
Als jij 5 kwartier in een uur kletst... krijgt je kind dan wel de kans om iets te zeggen? Wat al eerder is gezegd: zorg dat je ook op, of eigenlijk iets bóven het niveau van je kind gaat zitten. Je hoeft zelf niet te gaan praten in toet toet en hoehoe. Maar houd je zinnen wat korter en richt ze echt bewust op je kind. En zorg voor voldoende pauzes. Praten is nog een heel proces. Eerst moet een kind bedenken dat hij iets wil zeggen. Dan moet hij nog bedenken wat hij dan gaat zeggen. En ten slotte nog hoe. Dat gaat gewoon niet zo snel als bij ons. Dus moet er voldoende ruimte zijn (stilte dus) om de kans te krijgen dat allemaal op een rijtje te zetten en iets te zeggen. Als je net halverwege dat proces bent en de ander begint alweer een lang kletsverhaal, dan kan dat ook demotiverend werken. Ook (misschien wel vooral) als er daadwerkelijk sprake zou zijn van een taalontwikkelingsstoornis, lijkt voldoende tijd / ruimte om iets terug te zeggen, mij van belang. Nu ben ik geen expert op dat gebied, dus de ouders die dat wel zijn kunnen me verbeteren. Ik denk niet dat het dan bevorderlijk is om een open vraag te stellen en vervolgens je kind aan te staren tot je een antwoord krijgt. Dan leg je er wel druk op. Maar bijvoorbeeld in de auto of als je aan het fietsen of wandelen bent ofzo. Ik denk dus niet aan een gesprekssituatie tegenover elkaar of met een boekje dat je een vraag stelt en echt een antwoord verwacht. Maar gewoon een opmerking terwijl je bezig bent of onderweg bent. "Ik zie een trein." en dan verder gewoon eens een minuut (da's al lang hoor!) niks zeggen. Dus niet als er na 4 seconde niks komt, de tijd verder vol babbelen. Maar wel iets dat kort en simpel is en bij de leeftijd van je kind past. En dan echt ruim de tijd geven om te reageren. "Hé, wat een lief hondje." -stilte- Ik wil niet zeggen dat je dan wel altijd een reactie krijgt. Zeker de eerste paar keer niet, schat ik. Het zal ook een kwestie van wennen zijn voor je kind. Maar zorg ervoor dat je niet alleen voldoende taal aanbiedt door voor te lezen en zelf te kletsen. Maar ook voor voldoende rustige momenten waarop je kind in ieder geval de ruimte en gelegenheid krijgt om iets te zeggen.