hoe ken jij je kind ...?

Heel hard wat ik ga zeggen.maar doordat je te weinig tijd aan je kind hebt besteed ken je hem niet(of werken door noodzaak kwam of niet laat ik voor nu buiten beschouwing aangezien er genoeg werkende ouders zijn die wel weten wat ze moeten doen bij de basisdingen die je nu op noemt).en de enige oplossing is tijd.jou tijd alleen aan hem besteden want nu kennen de leidsters van de opvang en de grootouders die er wel veel tijd met je zoon hebben doorgebracht je kind wel.
Dus als je iets wilt veranderen zul je jezelf aan de kant moeten schuiven en elke mituut vrije tijd aan hem moeten besteden. Investeer in die band tussen jou en hem door hem echt te leren kennen.zodat je straks weet wat hij leuk vind of niet,makkelijk vind of juist moeilijk. Wie zijn vriendjes zijn op school ect. Tijd en echte aandacht zijn de sleutelwoorden.
En door je ander topic wil ik nog toevoegen.zoek een nieuwe baan en een eigen huisje. Doordat je thuis woont is je moeder al 4 jaar de moeder voor je zoon en heb je in die tijd nooit geleerd om zelf moeder te zijn, hoe je zelf je kind moet opvoeden, grenzen aangeven ect. Het word tijd om op je eigen benen te staan en echt een moeder voor je kind te worden want op deze manier ontwikkel je nooit een moeder kind band en die is broodnodig voor jou én voor je zoon. Want nu is oma diegene die opvoed en feitelijk de mamarol heeft.en dat zie je terug in besluiten als oma troost je wel, oma haalt je wel op bij de bso als je niet wil ook al wil mama dat je daar heen gaat en oma brengt je zoals altijd naar bed.

 

Ik weet door je andere topic dat je bij je ouders woont en dat je ouders veel doen. Je moet dus meer zelf gaan doen, en daar heeft werken weinig mee te maken. Mijn man en ik werken allebei 4 dagen maar zijn er elke avond voor onze kinderen en we kennen onze kinderen prima.

 

Je werkt neem ik aan geen 24 uur per dag 7 dagen per week?
Wat doe je op je vrije dagen?
Besteed tijd aan je zoon.. en zorg dat jij de opvoedende taken op je neemt zoals je hoort te doen.
Hartstikke lief hoor dat je ouders veel voor je doen maar jij bent zijn moeder, zij zijn opa en oma.

Mijn vriend werkt 50 a 60 uur per week en is er vaak niet als ze uit bed komen en als ze naar bed gaan, maar zijn vrije dagen besteed ie aan zijn kinderen. En hij weet precies wat ie wanneer moet doen.

 

Eens met de rest. Hier ook alleenstaand en 4 dagen per week aan het werk. Juist omdat ik zelf voor hem zorg hebben we een super band.
Werk heeft er dus weinig mee te maken , imho.

 

Nou ik vind het wel wat dat je lijkt te denken dat werken betekent dat je je kind niet kent. Wij werken allebei voltijds, net als de meeste ouders in België overigens. Dat betekent dat allebei mijn kinderen vijf dagen per week naar de onthaalmoeder of naar grootouders gaan of gegaan zijn, tot ze naar school gaan.

Maar wij kennen allebei onze kinderen door en door. Je staat er 's nachts toch voor op? Praat 's ochtends aan het ontbijt? Speelt ermee na het werk en op vrije dagen? Of doe jij dat allemaal niet?

Ik weet dat je moeder veel verzorgende taken opneemt, maar heb je haar dat dan allemaal láten doen?

Indien ja: zorg dat jij dat allemaal begint te doen.

Indien nee: bedoel je dat je je kind écht niet kent? Of gewoon dat hij soms niet reageert zoals je gehoopt had? Want dat is nu eenmaal hoe kinderen zijn

 

Wat vervelend dat jullie in deze situatie zijn gegroeid. Doordat je nu volledige zorg draagt voor je kindje kom je er dus achter dat je de afgelopen 4 jaar misschien te weinig met hem hebt kunnen doen/ tijd hebt door kunnen brengen. Heel goed dat je dit nu opmerkt en er wat mee wilt doen. Ik zou beginnen met een gesprek met je ouders. Zeg ze dat je ze alleen nog gaat 'inzetten' voor de leuke opa en oma dingen en als je even tijd voor jezelf nodig hebt. Jij beslist wat er wanneer met je zoontje gaat gebeuren en ze mogen jou absoluut niet overbluffen. Daar wordt je alleen maar onzeker van en dat voelt je zoontje.

Leuke dingen om je kindje goed te leren kennen; maak een vriendenboekje. Zet daar allerlei vragen in en vul ze samen met je zoontje in. Hij verteld wat hij leuk vind om te doen, wat zijn favo eten is en zijn favo kleur bijv. Je kan de gekste vragen verzinnen
Ik denk dat je zoontje met 4 jaar al steeds beter kan aangeven wat hij wilt, vraag hem dat als hij verdrietig is maar zeg ook dat mama het soms ook gewoon even niet weet. En als laatste, ga heel veel samen op pad. Naar de bieb, bos, speeltuin, fietsen, bij de treinen kijken, rondje lopen in de regen enz enz. Je zal echt meer tijd samen moeten doorbrengen en je zult zien dat jullie band echt heel snel herstelt zal worden. De situatie is nou eenmaal zo gegroeid en dat kun je nu niet meer terug draaien. Je doet het hartstikke goed!! Genietse samen

 

Wow dat lijkt me heftig. Je weet niet hoe je hem naar bed kan brengen? Ik kanme niet zo goed inbeelden wat je daar mee bedoeld maar als jou ouders dat "wel kunnen", kun je het dan niet een keer samen doen? Meekijken met wat je ouders doen?

 

Als je er meer ondersteuning bij zou willen, dan zou videohometraining echt iets voor je zijn. Je krijgt dan zowel info over je kind met uitleg van een professional erbij en je krijgt handvaten hoe met dingenom te gaan. Doordat je met video werkt zie je je kind echt goed en leer je het sneller kennen. Ik vind het wel heel goed dat je dit probleem erkent en er wat mee wilt doen. Datis het begin van verandering.

 

Kinderen veranderen trouwens ook. MIjn dochter van 4 (her-)ken ik ook niet altijd. Ze groeien , veranderen en proberen zichzelf te ontdekken en ze proberen jou uit. Misschien ben je gewoon te onzeker, laat het los en kijk naar je kind, praat ermee etcetera.

Ik geloof ook niet dat je een ander ooit helemaal kunt kennen. Je ouders doen ook maar wat hun eigen gevoel en ervaring ze meegeeft; die zitten er vast ook wel eens 'naast'

 

Iedere moeder heeft haar kind moeten leren kennen door tijd samen door te brengen en simpelweg dingen uit te proberen en te ervaren wat werkt en wat niet. Ik ken mijn kinderen heel goed, maar er zijn toch nog veel dingen die ik eigenlijk niet begrijp of waarbij blijkt dat ik toch weer eens even een plankje mis sla. Dan kijk ik of ik iets kan/moet veranderen en met hen te praten over wat ze willen, prettig vinden e.d. En idd, kinderen veranderen en je aanpak veranderd ook weer. Het is een constant proces.

Ik begrijp dat je door omstandigheden minder tijd en zorgtaken bij je kind hebt gehad, waardoor je minder ervaren bent in je moederrol, maar door het gewoon te gaan doen (en te beseffen dat fouten maken mag. Ik weet soms ook echt niet wat de beste aanpak voor mijn kind is en ik doe dan iets van mijn gevoel ingeeft) geef je het de kans om te groeien. Hoe vaker jij je kind in bed legt, hoe meer je zult zien/ervaren wat goed werkt bij hem.

Succes!