In het kort, een kleine drie weken geleden kwam ik erachter dat ik zwanger ben ondanks het aanwezige koperspiraaltje. Ik heb dit direct na de test aan mijn vriend vertelt en zijn eerste reactie was "nou, je weet wat je moet doen denk ik". Daarmee doelde hij op een abortus want we hadden hier tenslotte nog niet op gerekend. Dit is over de afgelopen weken geescaleerd tot "als je mij tegen m'n zin vader maakt is dat het grootste trauma dat je me aan kunt doen". Hij probeert er voor mij te zijn en te begrijpen wat het is om een abortus te ondergaan. Maar uiteindelijk reageert hij dus vooral vanuit zijn eigen paniek. Toevoeging, ik wil helemaal geen abortus. Hij wil wel kinderen maar niet nu. Uitgangssituatie is niet ideaal (we zullen moeten verhuizen bijv) maar zeker niet slecht, we hebben de middelen om voor een kleine te zorgen. Heeft iemand vergelijkbare reacties meegemaakt? Hoe ga je daarmee om? En ik kan geen informatie vinden over wat het met een man doet om ongewenst vader te worden, vrijwel alle info focussed zich op de vrouw.
waarom neem je niet wat afstand? kan hij er evt aan wennen. en als hij er niet mee kan dealen en jij geen abortus wilt, dan zul je denk ik je conclusie al moeten trekken?
Poeh lastige situatie hoor. Kan je niet even weggaan en hem alleen laten zodat hij er in alle rust van kan bijkomen? En niemand mag een ander dwingen tot abortus! Als hij geen papa wil zijn en jij het kindje wil houden, dan kan dat ook zonder hem!
Nou, ik wil hem niet veroordelen of buitenspel zetten alleen omdat hij bang is oid. Dat is voor mij erg kort door de bocht. En wat als hij gelijk heeft en hij hier inderdaad erg onder te lijden gaat hebben? Hoe kan ik hem daarbij helpen? Wat afstand nemen is ook bij mij opgekomen, zowel mijn ouders als hijzelf zeggen dat ik dat niet moet doen omdat ik dan wegren voor het probleem. Nu ben ik zelf emotioneel inmiddels helemaal op dus als gesprek met maatschappelijk werker (van stichting siriz) dat wr vrijdag hebben niks oplevert is dat inderdaad enige optie die ik nog zie.
Dit lijkt mij inderdaad een lastige situatie voor zowel jou als voor je vriend. Mijn eerste zwangerschap was vrij onverwachts. Toen wij er achter kwamen dat ik zwanger was reageerde mijn vriend ook niet heel blij. Hij had het idee van een kindje van ons samen al uit zijn hoofd gezet (vanwege mijn medische situatie). Hij heeft dingen geroepen als "dan is mijn leven voorbij". Uiteindelijk was het voornamelijk de angst voor het onbekende. Hij zag ineens zoveel verantwoordelijkheden en veranderingen op zich afkomen. Ik heb hem heel duidelijk uitgelegd dat dit kindje er ging komen en dat het aan hem was om te beslissen of hij een rol wilde spelen in het leven van ons kind. Hij draaide gelukkig na een paar dagen wel bij toen hij van de ergste schrik was bekomen, helaas bleek het toen wel een mis te gaan met de zwangerschap. Ik zou als ik jou was hem de ruimte geven, het is natuurlijk niet niks als je vriendin onverwachts zwanger is. Mocht hij niet bijdraaien dan is dat zijn gemis en dan kun je het vast en zeker ook alleen!
Een kind op komst is groot, het veranderd je leven een 100% en voor altijd. Jij hebt daar al vrede mee gemaakt, je vriend (nog) niet. Probeer zijn kant te begrijpen en praat erover. Zulke situaties zijn vaak ontzettend lastig voor mannen want zij hebben totaal geen invloed op wat er gaat gebeuren, een kat in het nauw maakt rare sprongen. "als je mij tegen m'n zin vader maakt is dat het grootste trauma dat je me aan kunt doen" zegt hij vanuit paniek. Ga niet in op wat hij letterlijk zegt maar pak wat hij bedoelt, namelijk: Ik heb geen invloed, geen controle, dit gaat mijn leven veranderen zonder dat ik daar inspraak in heb! Het is redelijk normaal dat de eerste reactie is: NEE! Praat erover, help hem. Maak een praktische planning, een financieel overzicht, een stappenplan, iets wat hem misschien helpt om hiermee om te gaan. Praten, praten! Succes!
Oh en nog een tip: Ik weet niet of jouw vriend een goede band heeft met zijn ouders (met name zijn vader?) ? Zo ja, dan kan hij misschien met zijn ouders/vader praten hierover. Elke ouder-to-be (ik ook, mijn vriend ook) is gespannen voor wat er komen gaat. Het is onbekend en dat is gewoon spannend, zelfs eng. Ondanks dat ons kindje gepland is heb ik veel gehad aan de gesprekken met mijn moeder. Succes!
Dank voor de snelle reacties dames En wat vervelend dat die zwangerschap toch mis gegaan is bozoe! Dubbele schok dus. Wel bemoedigend dat veel meer mannen zo reageren en de meesten bijdraaien. De mijne vind alle verandering heel lastig dus hij zal langer nodig hebben dan een paar dagen. Vind met name de kwetsende dingen die hij uit boosheid zegt heel moeilijk. Zijn relatie met zijn vader is jarenlang nogal koel geweest. Pas de laatste paar jaar probeert zijn vader een goede relatie op te bouwen, ik denk meer uit eigen onkunde dan bewust dat dit pas zo laat op gang is gekomen. Zijn moeder is ontzettend beschermend, ze gaat er altijd vanuit dat ik als zijn vriendin wel iets zal willen dat hij niet wil en neemt altijd zijn kant in. Dat begrijp ik tot op zekere hoogte, het is haar zoon. Maar het is op een wat ongezonde manier, ze moedigd zijn interne paniekcirkels over dingen erg aan zegmaar ipv hem te ondersteunen en gerust te stellen over dingen. Of t nu gaat over een net overhemd kopen voor een bruiloft of een nieuwe bank, ze is altijd heel erg "als mijn zoon niet wil, wie ben jij om het hem aan te praten?". Ongeacht of hij zelf achter de keuze staat uiteindelijk (gelukkig meestal het geval). Klinkt wel alsof ik een soort manipulatief sekreet ben Valt echt wel mee! Z'n mams moedigt gewoon recalcitrant 15-jarigen gedrag aan (vind ik). Ik kan met mijn beste vriendinnen en ouders goed praten hierover en heb veel ondersteuning aan hen maar is niet hetzelfde natuurlijk als een ondersteunende partner. Ik hoop dat we er samen doorheen komen en dit niet zo lang duurt dat de schade onherstelbaar is voor onze relatie.
Dit! Uitstekend advies. En spreek uit dat je er vanuit liefde vertrouwen in hebt dat jullie dit samen aankunnen. En dat jullie hierin samen een oplossing kunnen vinden als hij dat ook wil. Jij hebt geen "schuld" aan deze situatie, en deze baby ook niet. Ik zou niet weg gaan uit de situatie, dat kan weleens definitievere consequenties hebben dan je wilt en een escape voor hem om niet meer na te hoeven denken over wat er nu aan de hand is. Maar misschien even een weekje of wat het gesprek er even niet over voeren, en kijken wat de ondersteuning vanuit maatschappelijk werk (of zoiets) oplevert.
Mijn zwangerschap was ook niet gepland (Door de pil) en mijn vriend wilde pas kinderen "over tien jaar ofzo", wanneer ie dus bijna veertig zou zijn. Hij heeft ook van alles lopen roepen en bléren en ja dat is kloten, maar is pure paniek. Je moet gewoon rustig blijven onder de situatie en je niet teveel aantrekken van zijn kwetsende woorden. Onze situatie is helemaal niet ideaal, hij gaat wss voor zijn droombaan terug naar de UK, terwijl ik zwanger ben. Hij is nu nog steeds niet "dolenthousiast", maar dat is helemaal prima. Hij is nooit iemand geweest die ergens enthousiast van werd. Ik heb hem overigens foto's laten zien van abortus en wat het resultaat daarvan is. Vind persoonlijk dat men een beetje te normaal over een abortus denkt. Net alsof dat geen impact op iemand heeft, maar gewoon "eventjes" gedaan kan worden.
Het heeft ook tijd nodig. Jullie weten dit nog geen maand en het wennen aan het idee gaat misschien niet zo snel. Vooral omdat het jullie eerste kindje zal worden en het allemaal nog heel abstract is, geen buik, geen idee wat het inhoud, enz. Wanneer heb je een echo? Misschien wil hij mee en er daarna nog eens over nadenken. Zou jij het kunnen om het kindje in je eentje op te voeden als hij er echt niets mee te maken wil hebben? Mijn vriend reageerde ongeveer net zo toen hij hoorde dat we een tweeling krijgen. Hoewel hij zelf wist van de kans (meerdere follikels na hormooninjecties) en ermee instemde om die gok te nemen. Zelf was ik ook behoorlijk in paniek. Moeten we niet voor een reductie kiezen? Waar gaan we er 2 laten, we wilden er maar 1. Hoe gaan we alles betalen, en we moeten verhuizen. Enz. enz. Nu zijn we 9 weken verder en nu pas zijn we allebei echt aan het idee gewend en er heel blij mee. Vooral door de enthousiaste reacties van de mensen om ons heen.
Misschien gek maar geruststellend voor mij dat de mijne niet de enige man is met zon heftige reactie. We hebben morgen gesprek bij stichting Siriz dus hopelijk helpt hem dat ook verder in benoemen waar hij nou precies zo bang voor is. Vind het persoonlijk erg moeilijk om iemand waar ik van houd zo in de knoop te zien zitten met zichzelf en met mij. Alleen opvoeden is natuurlijk niet ideaal maar ik heb een heel ondersteunend netwerk aan vrienden en familie. Een van mn broers verwacht zelf eind februari een dochtertje dus als ik in hetzelfde dorp ga wonen kunnen we elkaar ondersteunen. Hij is overigens een enorm enthousiaste aanstaande paps, zo schattig Ook mijn werk bij het Rijk is vrij flexibel en betere arbeidsvoorwaarden ga ik nergens vinden dus daar valt ook een mouw aan te passen, ik verdien genoeg dat we van honger niet om zullen komen als mijn vriend het echt af laat weten. Hij denkt niet heel licht over abortus, aan de andere kant is het voor hem een abstract iets. Een behandeling die even pijnlijk en vervelend is (vooral voor mij ) maar die niet nog twintig jaar zon ingrijpend effect heeft als een kind dat heeft. Hij voelt ook niet het duwen en trekken waar mijn lijf al mee bezig is om dit kindje plek te geven. Hij ziet vooral dat hij op dit moment geen inkomen heeft (net afgestudeerd), geen spaargeld en dat we moeten verhuizen. Ik denk dat hij dat heel erg als zijn verantwoordelijkheid voelt, de financiele kant, en gaat er volledig aan voorbij dat ik gewoon een goed inkomen heb en dat dat allemaal prima op te vangen is (al is t dan uiteraard even niet naar Bali, Curacao en Thailand in 1 jaar ). Oh, en we hadden net vakantie naar Belize geboekt, door het daar aanwezige Zika virus kunnen we dus niet gaan. Dat soort dingen focussed hij ontzettend op. Terwijl ik denk, laten we dan omboeken naar iets warms in maart waar ik wel heen mag. Maar hij ziet nu alleen nog maar hoe alles waar hij zn zinnen op gezet had niet meer mogelijk is. Beetje ratelend verhaal geworden! Hopelijk is t nog te volgen. Praten en praten blijf ik zeker proberen, en ben er ook heel direct in wanneer hij echt te ver gaat in wat hij zegt. Maar hoop dat het gesprek morgen ervoor zorgt dat we samen naar oplossingen gaan kijken ipv ons ieder in ons eigen kampje dieper ingraven.
Pff wat een rot situatie! Geen ervaring, mijn vriend reageerde gelukkig positief toen ik vertelde dat ik onverwacht zwanger was ( van mijn eerste kindje). Reageer even om je veel sterkte en wijsheid te wensen! Ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Ik sta achter een aantal van de reacties: praten, praten, praten. Zelfs al gingen wij bewust voor een zwangerschap (nu onze dochter van 1,5), mijn man raakte zowat ik paniek toen het ronde 1 al lukte. Zelfs ik raakte in paniek want ik zag ineens alles voor mij wat ik zou moeten opgeven en vond het écht niet leuk! Na de eerste echo waren wij trouwens beiden verliefd, maar de angstige gevoelens bleven deels. We vonden het beiden erg spannend om voor het eerst ouders te worden. Toen wij het eenmaal waren viel die angst trouwens helemaal weg, het is heerlijk! Het klinkt nu ook alsof jouw vriend zich vastgrijpt aan alle praktische redenen om het niet te willen, terwijl hij onderliggend gewoon heel erg bang is voor de impact die een kindje op jullie relatie en leven gaat hebben. Zoals ik begrijp zijn jullie beiden nog jong en dan snap ik prima waarom hij nog meer in de 'protest' schiet, hij ziet zijn jaren van lang leven de lol samen met jou voorbij schieten en niet terug komen Probeer door te dringen tot het échte probleem. Toon begrip voor alles wat hij opwerpt qua gevoelens en probeer de kwetsende zaken eerst te negeren. Hij zegt het niet om te kwetsen, maar omdat hij in de paniek en dus emotie schiet. Maar emotie is moeilijk te verwoorden, vooral voor een man dus zegt hij praktische zaken. Helaas aan jou om daartoe door te dringen en ondertussen zelf kalm te blijven. Nou zeg ik dus wel dat je begrip moet tonen, máár begrijp mij niet verkeerd: ik zet niet dat hij gelijk heeft met om een abortus vragen. Uiteindelijk is het jouw lijf en jouw keuze, waar je zeker aan vast moet houden. Maar door begrip te tonen gaat tenminste wat van de brand uit zijn emotie en komen jullie misschien tot zijn werkelijke probleem. Heel veel succes!
Dank voor je berichtje Kyra, inderdaad niet hoe ik me het voorgesteld had! En Klavrtje, dat nuchtere probeer ik wel ja! Maar het is niet altijd eenvoudig. Goed om te lezen Aiseria dat paniek in alle omstandigheden kan toeslaan! We zijn hard voor elkaar aan het vechten, hopelijk helpt het als ik in ieder geval zijn angst rond de financien kan wegnemen (net helemaal prachtige excels van gemaakt ). Dan is het alleen nog het "niet klaar" voelen en tjah, daar moet hij dan toch echt zelf vrede mee zien te maken. We praten en praten vrolijk verder! De dame van Siriz heeft wel geholpen om wat diepgravender over te hebben wat ons beiden dwars zit bij beide keuzemogelijkheden. Hoe langer ik erover nadenk hoe harder alles in mij schreeuwt dat ik geen abortus wil, hoe erg dat mijn vriend ook gaat kwetsen wellicht. Hij kan slecht tegen onbekenden en nu hij na zn afstuderen zijn toekomst aan het uitvinden is en dit erbij op komt... ik begrijp heel goed dat hij in de knoop zit. Maar hopelijk valt gedurende het jaar alles op z'n plek voor ons.
Mijn vriend kan ook niet tegen nieuwe dingen en onbekendheid van de situatie. Ik was ook vrij onverwacht zwanger. We hebben allebei een baan dus dat scheelt. Maar misschien vindt hij in de tussentijd een baan. Jullie hebben nog 8 maanden de tijd . En vakanties dat is iets praktisch dan plan je een andere bestemming, Ik vind dat hij jou emotioneel chanteert door te zeggen dat hij een trauma oploopt. Mijn vriend heeft er ook een poos over gedaan om eraan te wennen en voorzag allemaal praktische beren op de weg. Je verhaal klinkt alsof jullie er wel komen en jij helemaal als je dit alleen zou moeten gaan doen.
Laten we hopen dat bij mijn vriend die beren langzaam verdwijnen! Begrijp uit je bericht dat het voor jullie allemaal op zn pootjes geland is, wat fijn
Ik heb geen advies boven op het advies dat al gegeven is. Ik wil jullie wel kracht, wijsheid en liefde wensen en ik hoop dat jullie baby over 8 maanden in een warm nest wordt ontvangen. PS 'praktische beren' 😂
Allereerst, neem aan dat je je spiraaltje er inmiddels uit hebt laten halen? En inderdaad blijf praten. En laat geen abortus plegen als jij er niet achter staat. Voor jouw gevoel zal dit kindje altijd eerste kind zijn en kans dat je hem gaat verwijten dat je het weg hebt laten halen. Blijf praten, praten en nog meer praten. Maar laat het ook even een paar dagen rusten, zodat hij de kans krijgt om het te verwerken! Het is niet niks als er ineens een kind op komst is. Ik heb ook een man die meteen alleen maar beren en leeuwen op de weg ziet. Maar na een paar weken trekt hij ook altijd bij en ziet het positieve ervan in. Ook toen wij net wisten dat ik zwanger was, hij wist gewoon niet hoe ermee om te gaan. Maar nu alleen maar blij mee en ziet het helemaal zitten. En wij gingen er bewust voor. Sterkte meid en hoop dat jullie er met zn drieën sterker uitkomen uiteindelijk.