Ja absoluut goed gekomen. Ik moet hem soms wel sturen als hij thuis is en ik aan het werk maar dat maakt niet uit. Verder gaat het goed. Ik ben de planner van de 2 en hij voert uit. Dus dat is prima, verder vindt mijn vriend het steeds leuker worden nu er meer interactie met de kleine is
Vandaag controle echo gehad, even gecontroleerd of alles nog goed was na verwijdering van de spiraal. Ze schatten nu exact 8 weken dus half weekje terug gezet tov vorige echo maar t is nog zo klein dat dat me niks verbaasd. Alles ziet er goed uit. M'n vriend blijft een heel ander verhaal. Iedere dag zon beetje zijn er wel tranen. Hij is in een soort zwart gat gevallen (dit samen met ee afwijzing voor een baan die hij graag wilde) en ik weet niet hoe ik hem moet helpen. Soms wil ik hem wel eens door elkaar rammelen en hem eraan herinneren wat hij allemaal wel heeft. We hebben het nog steeds goed samen als we even vergeten dat ik zwanger ben. De verhalen hier en van mensen om me heen van mannen die vergelijkbaar reageerden sterken me wel maar vind het erg zwaar om hem zo in de put te zien. Niet erg genoeg om aan mijn beslissing om het te houden te twijfelen hoor, maar leuke situatie is het niet en voel me met vlagen erg egoistisch. En het blijft natuurlijk de vraag of hij bij draait. Hij vind het zelf ook heel erg dat hij zich zo voelt enzo, maar is tot nu toe niet in staat om zich ook maar een beetje over de paniek heen te zetten. Hij wil met niemand echt praten en ook met mij komt hij niet veel verder dan "wil niet, kan niet". Morgen komt zn beste vriend een nachtje slapen dus mss helpt dat, zodat ze alle ruimte hebben (we wonen in een flatje) ga ik lekker bij mn ouders slapen en dan zien we wel weer.
Wat een vervelende situatie joh. Het klinkt alsof je vriend toch wel hulp nodig heeft om alles op een rijtje te krijgen. Hij overziet de gevolgen niet van een kind. Natuurlijk heeft het krijgen van een kind een grote impact op je leven, maar je leven gaat ook gewoon door mét kind, het houdt heus niet op. En daar moet hij nog achter komen. Het is juist iets heel bijzonders, een kind van jullie samen, en het opgroeien van een baby naar dreumes naar peuter is zo leuk! En wat je ook heel vaak hoort, is dat mannen het helemaal geweldig vinden als het kind er eenmaal is. Ik hoop dat je je vriend deze dingen kunt voorhouden, en hem daardoor op andere gedachten kunt brengen! Fijn dat jij voor jezelf overtuigd bent dat het baby'tje mag komen, het kindje kan er ook niets aan doen. Al zou je abortus doen, denk ik dat het jou je leven lang zal achtervolgen (wat je dus regelmatig leest van vrouwen die een abortus hebben ondergaan). Geniet even van je nacht bij je ouders en inderdaad, wie weet doet de nacht met zijn vriend hem goed! Hou ons op de hoogte van het vervolg. Veel sterkte met deze situatie! Hopelijk komen er straks ook zonnige momenten, waarbij jullie samen van dat schoppende wondertje in jouw buik kunnen genieten!
Geef het wat tijd. Je bent pas 8 weken zwanger. Zelfs al kiezen mannen er bewust voor kan het nog enkele maanden een shock zijn als het echt zo ver is.
Bij de 12,5 week echo zie je ineens een echt kindje (ons kleintje was aan het duimzuigen). Dan wordt het ineens heel echt, wij waren enorm verliefd! Misschien dat dat helpt voor je vriend om het ook een beetje "leuk spannend" te maken.
Dat denk ik ook Johanne, maar dan moet hij geboden hulp wel aannemen en hij weigert tot nu toe. Hij is op het moment druk bezig met het slachtoffer uithangen. Omdat ik per 1 feb ook het enige inkomen binnen breng (door allerlei zaken die in de toekomst ons gaan helpen maar ons nu dwars zitten, heeft hij geen recht op een uitkering) verliest hij voor zn gevoel all controle. Dus EN hij heeft geen geld om alle leuke dingen te doen die we gewend zijn EN er komt zo een kind waar hij niet om gevraagd heeft. Ik snap heel goed dat het hem allemaal dwars zit. Hij zou ook positief kunnen denken en kunnen inzien dat ik zo de reden ben dat hij uberhaupt te eten heeft maargoed. En ik hoop het zo Vicotoria! Want heb echt geen zin om nog 7 maanden met zon chagrijn op de bank te zitten. Klavrtje, enig idee hoe dat "leuk spannend" maken werkt? Probeer hem wel te vertellen wat een mooi iets dit is enzo maar dan schiet ie nog harder in de stress. Bijvoorbeeld met doemscenarios dat ons kind een of andere afwijking heeft die de zorgverzekeringen niet dekken en we tienduizenden euro's kwijt zijn om het te laten behandelen (jaja, je moet er maar op komen )
Jeetje Amber, dat gaat wel heel ver. Ik vind het hartstikke knap dat je zo meegaand bent. Ik kan dus echt niet tegen zielig, negatief gedoe. Ja, het is allemaal veel en groot en onverwacht, maar hij was er toch zelf bij? Ik zou mijn man duidelijk maken dat hij best even de tijd mag nemen om aan het idee te wennen, maar dat hij beter zijn mond kan houden als hij niks positiefs dan wel constructiefs te melden heeft. Laat je vooral niet verleiden tot discussies, het leidt nergens toe en vaak raak je nog gekwetst ook. Natuurlijk heb je geen zin in dat gemok! Kun je alle negativiteit negeren? Dan zou ik dat zeker doen. Sluit het buiten en geniet lekker in je eentje. Ga je voorbereiden, koop mooie zwangerschapskleding, ga lekker windowshoppen voor het kamertje, maak een ontwerp van het kamertje, net wat je leuk vindt om te doen, doe het. Af en toe zet je de deur naar jouw Happy bubble op een kier. Bijvoorbeeld door hem, als je een moodboard maakt voor de babykamer, te vragen of hij groen of geel mooier vindt. Reageert hij positief? Dan laat je hem binnen, reageert hij negatief? Dan ga je weer op de negeerstand. Ik hoop dat hij gauw bij trekt.
Hahah, ik snap je reactie heel goed, maar als mijn man in de negatieve stand zit uit angst om het een of ander dan werkt domweg afkappen hier echt niet. Wat bij ons wel werkt, is als ik gewoon veel op 'm in praat over alle manieren waarop we eventuele problemen kunnen oplossen. Klinkt dan ook een beetje alsof ik hem hersenspoel Maar hij kan dat ook bij mij, als ik ergens om in de paniek schiet. Dat kost dan een flink aantal gesprekken waarin de een de ander gewoon allerlei andere kanten van de situatie laat zien, waardoor hetgene wat angst aanjaagt een oplosbaar probleem wordt in de ogen van de ander. Tegelijkertijd snap ik heel goed dat ts er geen zin in heeft om steeds met zo'n negatieveling opgescheept te zitten. Vind het nog knap dat het uberhaupt lukt om daar enigszins van los te koppelen. Ik laat me dan helemaal beinvloeden door het humeur van mijn man helaas, als hij er zó mee in zijn buik zit, zou ik helemaal geen ruimte ervaren om ervan te genieten denk ik. Tegelijkertijd snap ik heel goed dat het voor veel mannen extra moeilijk is als je op dit moment ook nog eens geen inkomen genereert bijv door studie of omdat je helaas je baan kwijtgeraakt bent. Er heerst toch nog het idee dat je voor je gezin moet kunnen zorgen, en als je het gevoel hebt dat je dat op dit moment helemaal niet kunt door omstandigheden, dan snap ik wel dat je (als man helemaal) abortus wel als een optie ziet om een heel groot probleem te voorkomen.
Bij iedereen werkt het anders kan ik me zo voorstellen. Als ik met mijn man praat over iets waar we het over oneens zijn, dan werkt dat maar tot op zekere hoogte. Juist het inpraten op hem en het overal een antwoord op hebben, is waar hij niet tegen kan. Als ik in een gesprek merk dat hij steeds minder gaat zeggen, zich terug trekt of juist alleen maar overal een negatief antwoord op heeft, dan werkt door praten juist negatief. Op een gegeven moment is er gewoon niks meer te zeggen. Ik heb dan duidelijk gemaakt waar ik voor sta en meer kan ik niet doen. Maar zoals ik al zei, bij iedereen werkt het anders.
Wat een onzinnige non-argumenten. Hoe meer ik over je situatie hoor, hoe minder "normaal" ik het vind. Hoe oud is hij? Ik moet zeggen dat mijn geduld persoonlijk wel een beetje op zou raken, dit is onnodig slachtoffergedrag. Grow up, je hebt dat kind samen gemaakt en het komt er. Klaar. De zorg is gewoon vergoed in Nederland, en volgens mij zitten je kinderen gewoon erbij op je polis. Als hij zich ergens zorgen om maakt: zoek het dan eens écht op. Google het eens, bel je verzekering. Get your shit together. Maar ja, dat is gereageerd vanuit tegenoverdracht. Dat mag je denken, maar het helpt je niet verder! Ik zou het volgende doen: Ken je dit slachtoffergedrag van hem? Hoe ga je daar normaal mee om? Negeer je het gewoon? Wordt je boos? Praten jullie erover? Pas toe wat normaal ook het beste helpt. Kun je hem een praktische taak geven: zoals bijv. zijn zorgverzekering laten bellen en vragen hoe dat zit met baby's? Wat is de dekking? Moeten jullie een gezinspolissen afsluiten (is ook meteen een mooie psychologische opstap). Dat moet je sowieso voor 1 januari uitgezocht hebben. Misschien even wat minder focussen op de emotionele zaken die voor jou bij het ouderschap komen (daar kan hij nu niets mee), en hem afleiden met praktische vragen. Laat hem maar eens al die dingen uitzoeken, en een budget opstellen en naast jullie inkomen leggen. Maak het maar eens concreter en "echter". Die 12 weken echo gaat dat op een bepaalde manier ook doen. Bij 12 weken is het echt al een mensje (ons kleintje was al druk aan het duimzuigen en aan het rondbuitelen).
Dank voor de de reacties weer dames Ben wel vaker "beschuldigd" van veel geduld met hem. Hij is 27 trouwens, 10 maanden jonger dan ik. Ik heb een stuk meer dingen meegemaakt in mn leven, dat "volwassen worden" dat veel mensen rond hun twintigste moeten doen komt bij hem nu pas aan de orde. Niet dat hij alleen maar feestviert hoor, hij is heel serieus met zn vakgebied bezig enzo maar is tegenslagen niet gewend. Ik laat hem meestal tijdje gaar koken, dan praat ik in alle redelijkheid met hem maar hij zit dan vast dus dat heeft weinig effect behalve dat hij zodra ik echt mn geduld verlies zich herinnert dat ik toch heel redelijk was daarvoor. Budget opstellen heb ik inderdaad met hem gedaan. Ik verdien goed dus we hebben nu, zonder dat hij iets binnen krijgt, 800 in de maand om van te leven, en 700 om voor de kleine te sparen. Dat is niet genoeg volgens hem. Ik kan hem cijfers van het nibud onder zn neus houden (en hij is goed met cijfers dus daaraan ligt het niet) wat er minimaal nodig is en hoe ver we daarboven zitten maar het is niet genoeg. Ik heb hem ook uitgelegd dat hij nu zon 10-11 maanden de tijd heeft om zn carriere zo op te zetten als hij wil voor hij echt een baantje moet aannemen. Hij wil graag promoveren, dan helpt het als je al gepubliceert hebt maar niemand gaat je betalen om te schrijven. Dat kan ik hem nu allemaal bieden en het is niet goed genoeg want hij kan niet alles doen wat hij gewend is te doen. Dit staat dus volledig los van het kindje maar hij knoopt het nu allemaal aan elkaar. Ik heb alle kaarten, het geld en de power over de zwangerschap. I know, hij klinkt als een verwende puber en helaas gedraagd hij zich nu ook zo. Ik heb besloten dat als hij aan het eind van de kerstvakantie er nog steeds zo in staat, dat ik dan mn spullen pak. Kan hij in zn eentje eens kijken hoeveel "keuzes" hij heeft zonder mij en kan hij helemaal zelf kiezen wat hij wil. Heb geen zin om de aankomende 20 jaar de "dader" te zijn in zijn slachtofferrol. Nederland is een vrij land en ik heb hem niet nodig om dit kind te onderhouden dus als hij echt niet wil hoeft hij helemaal niets. Voel beetje de neiging om erbij te vertellen dat hij echt ook een leuke vent is en heel lief als ik het erg zwaar heb etc etc Als hij alleen maar een rotzak was zou ik niet blijven, daar is het leven te kort voor!
Oef meid ik lees al een tijdje mee en man man man wat zit jij in een zware periode nu! In plaats van samen genieten van het kleine wonder in je buik is je vriend zó onredelijk. Lukt het je zelf wel om af en toe een beetje te genieten van dit wonder? Hoe onverwachts het ook was? Ik wil je zeggen dat ik enorm respect heb voor hoe je met de situatie om gaat en hoe je er in staat. Het is jammer dat het misschien zelfs zo ver moet komen dat je moet kiezen tussen je kindje en je lieve en leuke, maar nu onredelijke en onvolwassen vent. Ik vind het zo enorm jammer om te lezen dat hij op geen enkel punt een beetje wilt meeveren en de situatie eens van een andere (positieve) kant wil bekijken. Ik hoop dat het niet zo ver hoeft te komen maar een mama onbewust dwingen te kiezen tussen dr kindje en dr vent... t jah...
Lijkt me een goede insteek. 700 per maand voor je kind is echt meer dan voldoende, velen hebben dit echt niet. Dit is door hem gewoon zoeken naar problemen. Niet meer serieus op ingaan en gewoon een mentale "check" zetten. Liefde van jou "check" Woonruimte "check" Genoeg financiële ruimte "check" Wat meer heb je nog nodig? Spullen? Bij voorkeur ook een papa, maar dat is zijn keuze of daar ook "check" komt te staan. Hij zal volwassen keuzes moeten gaan maken, hij is 27, en zal ook wakker moeten worden in de echte wereld. Hij heeft de helft aangeleverd van dit kind en jullie zitten in een relatie. Niet alles in het leven is mooi planbaar. Wanneer "het leven" je dan overkomt, dan laten echte mannen zien uit welk hout ze zijn gesneden. Als hij nu wegloopt voor zijn verantwoordelijkheden dan weet jij ook wat voor man hij écht is. En dan verdienen jij en dit kind echt wat beters, want wat jij zegt snijdt telkens hout. Ik zou er wel over nadenken om hém er uit te zetten en zelf in jullie huis te blijven. Jij zou in jouw situatie niet weg moeten hoeven gaan, jullie verdienen een eigen plekje. Dan gaat hij maar weer bij zijn lieve mama terug wonen. En dan mag hij ook eens nadenken over of dit het beeld is van hemzelf dat hij aan de wereld wil laten zien. Ook voor je maatschappelijke carrière heeft dit wel een bepaalde "look". Als hij wil promoveren dan zal hij toch ook met onzekerheden om moeten kunnen gaan en de schouders er onder kunnen zetten als het moeilijk wordt. Zit dat niet in je, dan wordt dat ook nooit iets. En als promovendus verdien je ook geld, dus niemand houdt hem tegen om op een functie te solliciteren. Als hij daar nog niet voor in aanmerking komt omdat hij nog te weinig publicaties heeft dan zal hij eerst een andere baan aan moeten nemen, net als de rest van ons normale stervelingen. Ik heb ook ooit een relatie gehad met zo'n mama's-godenjongen. Die relatie klapte ook toen hij het eens een keertje moeilijk kreeg op werkgebied. Toen bleek hij als een plumpudding in elkaar te zakken en ook psychisch niet zo stevig in zijn schoenen te staan. Ik denk dat jouw verhaal me hier ook aan doet denken. Ik heb heel veel respect voor hoe je er in staat en hoop dat je deze onverwachte wending van je leven tot iets prachtigs weet te maken. Jij kunt dit, en hij zou zich in zijn handjes moeten knijpen met zo'n verstandige en zelfstandige vrouw. Hou je hoofd recht en doe wat goed is voor jou en dit kindje!
Dat maakt twee van ons Butterfly! Vind het bijzonder spijtig hoe het nu loopt. Echt blij zijn vind ik heel moeilijk, dat was ik eigenlijk alleen de dag dat ik dacht te weten dat ik zwanger was maar nog geen test gedaan had (en mn vriend het dus niet wist). Nu voel ik me fysiek niet lekker, heel veel misselijk en opgeblazen, dus dat helpt niet. En emotioneel, tjah, ik zie mezelf graag als stabiele sterke dame maar daar is weinig van over op het moment. Met vlagen word het me echt teveel. Echt genieten komt hopelijk als de fysieke klachten wat minder worden en mn vriend of bijdraait of niet aanwezig is. In de kerstvakantie ga ik met mn mams babyspullen winkelen voor mn broer (hij wordt in februari vader van een dochtertje ) dus daar kijk ik erg naar uit! Maargoed, ik wil niet zomaar opgeven. Ik wil later tegen mn kindje kunnen zeggen dat ik er alles aan gedaan heb om bij papa te blijven. Ons flatje is door zijn ouders gekocht en volledig afbetaald Klavertje, het staat op zijn naam (en terecht ook). Dus daar heb ik zowel geen recht op als zin in om te blijven. Ik heb veel wachttijd bij de huurcooperatie hier in de buurt en genoeg bedden om te slapen bij familie en vrienden tot ik iets geschikt zou vinden. Liever een frisse start dan tussen zijn spullen blijven zitten. Op dit moment klinkt dat bijzonder aantrekkelijk Dank voor de steun hoor meiden! Weet niet waarom maar geloof erg makkelijk van mezelf dat ik iets onredelijks vraag. Dan is het goed te lezen dat jullie daar heel anders tegenaan kijken, voel ik me weer gesterkt we hebben nog veel maanden te gaan dus ik blijf hoop houden dat we hier doorheen komen, maar zie ook wel in dat je soms door diep dal moet voor het beter wordt.
Ik begrijp je keuzes absoluut! Het is natuurlijk een heel emotionele en verdrietige situatie waar je nooit in hebt willen geraken. En ondanks dat je je zelf vaak wiebelig voelt door alles wat er gebeurt blijf ik bij mijn mening hoor: je doet het echt enorm knap.
jeetje zeg wat ga je goed met de situatie om. Ik vind je heel redelijk. Ik hoop zo voor jou dat je vriend bijdraait. Natuurlijk is het schrikken en vooral mannen schijnen vaak langer de tijd te hebben om te moeten wennen. Maar dat ie ook nog geen enkel moment ook echt blij is geweest is wel heel bizar. Hier was vooral ik het die erg moest wennen aan mijn eerste zwangerschap. Maargoed ik was dan ook 16 haha, dus hele andere situatie. Toen ik de eerste echo had gehad was ik ook dolverliefd. En ik heb zelfs zwanger nog mijn school afgemaakt. Dus je vriend zal ook heus wel dingen kunnen doen. Soms moet je alleen even aanpassen qua tijd en planning. Maar is niet het einde van de wereld natuurlijk. Heel erg veel sterkte gewenst in ieder geval!
je hoeft natuurlijk ook niet per direct een ander huis. veel baby's slapen toch de eerste maandjes bij de ouders op de kamer. misschien dat dat voor hem ook een prettig idee is? wij blijven ook nog op onze 2kamer flat wonen omdat ik veel te bang ben dat verhuizen nu te veel stress opleverd. ik hoop echt dat je vriend bij draaid. zoals jij al zegt jullie hebben eigenlijk alle mogelijkheid om een kind op te voeden en zelf's te verwennen in mijn ogen. Jammer al's je vriend dat voorbij laat gaan alleen omdat hij dan zijn gewenste leuke dingen nu even moet uitstellen!
Kan ook de eerste "winst" inboeken De financien waren inderdaad niet zon ramp als hij in eerste instantie dacht. Hij gaat gewoon graag in het doendenken als ik al 100 mogelijkheden zie. Ook is er wat vordering rond zijn houding. Hij zegt dat hij echt aan het proberen is overal wat positiever tegenaan te kijken maar er gewoon moeite mee heeft. Dus ook daar de eerste scheurtjes. Geen sprongen voorwaarts en zal echt nog wel stevig clashen af en toe. Maar in ieder geval een klein beetje nader tot elkaar. Ik blijf probere om hem alle ruimte te geven en geef ook aan dat zijn zwartkijkerij soms voor mij goed is omdat ik vaak erg hard van stapel loop. Niemand heeft ooit 100% gelijk natuurlijk en dat is ook waar. Ander huis is wel heel wenselijk. Ik zie mezelf nog niet vier etages omhoog zeulen met een kleine in de weken na de bevalling De slaapkamer is echt vol, daar past geen wiegje bij. Nouja, kan wel maar dan moet er een kast uit en die moet ook weer ergens heen. Studeerkamer is natuurlijk flink in te krimpen etc maar het blijft klein (68m2) met drie mensen. Naast dus die vier etages zonder lift. Het kan, natuurlijk. Maar liever niet. Doe mn best Mommy! Maar jullie horen natuurlijk alleen mijn kant van het geheel Ik ben bijv richting hem erg gesloten over wat er in mij om gaat omdat ik bang ben dat hij dan nog meer in paniek schiet maar hij heeft het juist nodig om mijn zorgen te zien. Dus ook ik heb wel mn dingen om aan te werken. Maar tjonge, een kind op je 16e is inderdaad niet niks! Nog een tikje heftiger dan op je 27e kan ik me zo voorstellen. Dapper hoor, om door te zetten. Dat had ik toen echt niet gekund (spreek uit ervaring, overtijd behandeling gehad op mn 20e, wilde nog teveel, niet combinaarbaar met studie, onstabiele relatie, geen woonruimte, etc. ik zag het iig niet gebeuren toen! Bizar trouwens hoe weinig voorzieningen er zijn voor studerende moeders op de unie, schandalig gewoon). Ohja, snap helemaal dat je de godenzoon beetje zat was na een tijdje Klavrtje, niet altijd makkelijk! Nu denk ik dan, iedereen zijn onhebbelijkheden en hij is echt al een hoop veranderd afgelopen jaren dus ik houd moed. Vandaag even het vertrouwen erin dat aankomend jaar er wel een vent van maakt Klinkt ook manipulatief trouwens... Tjonge! Maargoed, geloof oprecht dat hij er uiteindelijk alleen maar beter van wordt. Waarschijnlijk...
Ik hoop het heel erg! Het zal hortend en stotend gaan maar ik hoop heel heel erg dat we het dieptepunt gehad hebben. Fingers crossed!