Hallo Meiden, Even een vraag waar ik al lang mee in me hoofd zit.. Even kort in een notendop mijn verhaal. Ik ben zwanger geraakt van zeer goede (ex) vriend jaja ik ben het verhaal van voor het zingen de kerk uit gaan en slechte werking van de pil. Ik zie het als dat het zo had moeten zijn. Al Vanaf het begin af aan wilde ik absoluut geen abortus, hij dus wel hij heeft me gesmeekt, gepraat als brugman maar ik kon het echt niet. Ze is zo welkom en ik ben zoooo blij dat ze er is. Met precies 12 weken zwangerschap is ons laatste gesprek geweest, via msn nog wel de lafaard!!! Daarin heeft hij heel duidelijk gemaakt dat hij geen contact met mij en met mijn dochter wilt. De woorden bespaar ik want die zijn te erg om neer te typen. In de 9 maanden dat ik zwanger was heb ik het nog een aantal x geprobeerd om te peilen of hij echt niet een klein beetje nieuwsgierig is naar zijn dochter. Niks noppes nada. Nu is mijn dochtertje bijna 3 maanden en heeft een vriendin vorige week met hem geprobeerd te praten dit heeft niet gewerkt en hij blijft er gewoon bij. Voor mij is het nu klaar en afgesloten. Op dit moment vind ik het persoonlijk niet erg want ik moet er niet aan denken dat ik me dochter voor een weekend dag moet afstaan. Maar als ik aan me dochter denk vind ik het vreselijk voor haar dat haar eigen vader niet van haar kan houden. Maar goed volgens hem gaat ze later het verkeerde pad op omdat haar vader haar afstoot (volgens hem was dat een reden om over abortus na te gaan denken) Dit houd me toch bezig.. Want ze zal er een knauw aan over houden als ooit de aap uit de mouw komt dat haar eigen vader haar niet wilde. Mijn vraag aan jullie is: Hoe vertel ik het in vredesnaam aan mijn dochter? Als ze straks naar school gaat en vraagt mama waar is mijn papa? Mama waarom heb ik geen papa. Liegen wil ik niet maar hoe vertel ik dit mijn trotsie op jonge leeftijd. Sorry voor mijn lange verhaal maar het is de eerste x dat ik het van me afschrijf. Ik hoop dat jullie je ervaringen met mij willen delen.
hallo gelukkig duurt het nog wel even voordat je de boodschap hoeft te brengen. maar hier mijn idee erbij eerst even mijn verhaal zodat je het begrijpt mijn ex en ik waren 8 jaar samen 8 maanden getrouwd en ik was 6 nmaanden zwanger er waren geldproblemen die mijn ex niet wilde. tenminste hij kan niet omgaan met moeilijkheden en problemen en ipv op te lossen loopt hij er dus van weg. zo nu dus ook. hij besloot ineens zelf alleen verder te willen. gevolg scheiding en schuldsanering afijn de eerste 6 maanden van mijn zoontje was er wat contact daarna liet ex niets meer horen voor 5½ maand lang ik heb contact wederom opgenomen nu is er sinds eind november heel rustig wat contact bij mij thuis in mijn bijzijn. echter mijn vrees is dat dit niet lang goed zal gaan maar goed contact of geen contact ik zal mijn zoontje zodra hij er aan toe is / er naar vraagt vertellen dat zijn papa niet meer bij mama wilde zijn. Dat dit papa's keuze is en dat ligt aan papa en niet aan hem. gewoon zoals het is.maar geen details of nare dingen of zo en niet zwartmaken van mijn ex.
Ik zit in de zelfde situatie, mijn ex ziet niet om naar zijn zoon. Ook ik denk er veel over na hoe ik het mijn zoon later moet vertellen allemaal. Ik doe nu alles wat van de vader van mijn zoon is in een doos ook brieven e.d. zodat hij dit alles later kan krijgen als hij gaat vragen. ook doe ik er foto's bij in van zijn vader en mijn zoon samen. Mijn ouders en vriendinnen helpen mij later als mijn zoon gaat vragen, zij kunnen bevestigen dat ik gevochten heb voor het contact tussen de vader van mijn kind en mijn kind maar dat mijn ex niet naar zijn zoon wil omzien. Het zal pijnlijk worden voor mijn zoon, maar ik hoop dat ik en mijn familie en vrienden hem nu zoveel liefde kunnen geven dat dat genoeg is om dit alles op te kunnen vangen strax. Mijn zoon is nl. zeer welkom bij mij en bij mijn familie en dit laten wij hem ook altijd voelen e.d. Als mijn zoon gaat vragen later dan heb ik wel besloten om eerlijk te zijn, liegen lost niks op nl. Ik heb wel eens gezegd nu dat ik het kan begrijpen waarom sommige mensen zeggen "papa is dood" maar dit zal ik nooit tegen mijn zoon zeggen hij zal de waarheid te horen krijgen en de doos met spullen van mij krijgen. Wat mijn zoon er mee gaat doen moet hij zelf weten maar hopelijk begrijpt hij dat ik enorm gevochten heb voor alles.
spullen bewaren doe ik ook zo heb ik het fotoboek van trouwen nog zijn vader staat ook op enkele foto's met hem en ik houd een logboek bij van alles wat er is gebeurd: contacten die er zijn geweest. heel eerlijk staan hierin de contacten die zijn vader afhield, die er wel waren en alle zaken. echter dat laatste is meer voor mij als het eens nodig mocht zijn. Ik ge niet bewust de negatieve dingen laten lezen tenzij mijn zoon er later echt specifiek om zou gaan vragen.
Bedankt voor jullie reactie's heb er echt wat aan om te lezen hoe jullie het doen. Ik bewaar idd alle foto's zodat zij zich later met haar vader kan indentificeren. De gesprekken via msn, berichten en mails heb ik ook allemaal bewaart. Maar is niet de bedoeling dat ze het ooit leest. Idd bewaar ik het ook mocht ik het ooit nodig hebben. Me vriendin stelde gister voor om 1 gesprek met een psycholoog aan te vragen om te kijken wat die zou zeggen hoe ik het aan mijn meisje moet over brengen. Eigenlijk sta ik daar niet zo voor open omdat ik het niet psychologisch wil aanpakken. Maar idd zoals jullie al zeggen gewoon op een kinderlijke manier met positieve verhalen er aan vast dat er mensen om haar heen zijn die ontzettend veel van haar houden en zij zeer gewenst is enz.. En ik had ook idd de vraag aan mijn zelf kan ik mijn dochter later recht genoeg in de ogen aan kijken en zeggen dat ik er alles aan heb gedaan om voor haar te vechten tegenover haar vader. Maar ik denk dat iedereen het hier wel zeker weten kan. Hoe staan jullie er tegen over mochten de papa's wel weer op de proppen komen? Ben blij dat ik hier met jullie over kan praten. Om mij heen kan dat ook wel maar die snappen sommige dingen niet helemaal omdat zij er zelf niet in zitten.
Mijn oudste dochter weet eigenlijk vanaf moment één al hoe de vork in de steel zit. Ook hier 'n heel 'dossier' met gegevens van 'm, foto's, dagboekfragmenten etc... Ik heb niet een specifiek moment gepakt om haar te vertellen hoe 't zat, het is gewoon iets dat bij ons af en toe zo ter sprake komt.. Ik vertel haar ook gewoon dingen als 'je handen lijken op die van E' of dat hij, net als zij, gek is op zwemmen. Ze heeft immers wel een deel van zijn genen en ik wil haar niet meegeven dat zij dus voor de helft 'slecht' is... En ik heb haar altijd verteld dat ze in liefde gemaakt is. Ja, de liefde kwam immers in elk geval van mijn kant, nietwaar?
En wat ik zou doen als mijn ex op de proppen zou komen? Ten eerste zéér verbaasd zijn, ten tweede heel, heel, heel erg afwachtend en ten derde niets zomaar vertrouwen. Hij heeft haar erkend, dus als hij informatie wil, dan krijgt hij dat, maar meer niet. Ik heb lang genoeg gepoogd hem te betrekken bij haar leven, dus ik zou dat écht niet toejuichen of zo... Dan mag ie wel verrekte goed z'n best doen. Maar ik ga daar niet van uit hoor... Ik heb namelijk samen met mijn man gezamenlijk gezag, wat mijn man via de rechtbank verkregen heeft en tijdens die rechtszaak heeft mijn ex middels een brief te kennen gegeven niets voor haar te willen betekenen. Over een tijdje gaan we over tot stiefouderadoptie. Maar desondanks staat de deur altijd op een minikier open. Ik vind het echter aan mijn dochter om deze wel of niet wijder open te zetten later.
Ik weet niet, ene moment denk ik alles eerlijk te vertellen maar andere moment denk ik. Wat nou als er een dag komt dat ze haar vader wilt op zoeken? En hem alle verwijten naar z'n hoofd gooit terwijl er een kans is dat er juist toch nog een erg leuk contact zou kunnen komen tussen dochter en vader? Moet ik haar wel alles eerlijk vertellen? Gaat zij zich niet boos voelen en het hem altijd maar verwijten? Gaat ze zich dan niet onzeker voelen omdat hij niet naar haar heeft gevraagd en niet naar der omkijkt/keek? Is dit wel nodig voor haar? Hoe het er nu uit ziet zal ex mijn kind heeeeeeele lange tijd niet mogen zien en zal ik ervoor vechen!!! Mocht hij een kronkel in zijn verrotte kop krijgen haar ineens te willen zien en er voor naar de rechter stapt. (maar zoals hij nu is, of juist niet is zal dit niet 1 2 3 gaan gebeuren) Zolang mijn dochter nog niet oud genoeg is om dingen te begrijpen gaat dit gewoonweg niet gebeuren, al moet ik hiervoor verhuizen! (wat ik trouwens mag gezien hij Goddank niets noppes nada met haar te schaften heeft wettelijk) Dat het tussen haar vader en mij niet spaak liep betekent niet dat zij daar de dupe van mag worden en ik heb vanaf dat ik 10 weken zwanger was zoveel geprobeerd maar goed dat terzijde. Dat hij niet naar haar vraagt of omkijkt betekent niet dat hij dit zo zal blijven doen. Ergens hoop ik dat hij nog eens hard op z'n hoofd valt en het licht daardoor zal zien, niet voor mij want ben echt klaar met hem, maar voor mijn dochter. ONZE dochter die zoveel op haar vader lijkt. Mocht hij ooit het licht gaan zien zal hij zeker onder mijn toezicht mijn dochter gaan zien, vertrouwen is weg en sowieso, ze kent hem niet eens. Zij verdient dit allemaal gewoon niet. Pfff zo vervelend dit he, zo denk je, laat maar allemaal! En zo denk je, och meis je verdient een vader, je eigen vader. En dan zitten wij hier te stressen terwijl misschien al onze doemscenario's niet eens naar voren hoeven te komen. Enige wat ik trouwens bewaar zijn de weinige smsjes die ik heb gekregen mocht hij het lef hebben naar de rechter toe te stappen waarin nooit de naam van onze dochter tevoorschijn is gekomen, waar hij nooit naar haar vraagt.
Tsja, ik ben er eerder bang voor dat mijn dochter 'm leuk, lief en aardig gaat vinden, terwijl 't een grote klootzak is, en mij dingen gaat verwijten, in plaats dat ze met verwijten jegens hem komt... Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar wat mij zelf in elk geval hielp (en nog helpt) is een 'dagboekje' bijhouden. Ik heb daarin aan haar geschreven hoe ik me voelde, waarom ik van hem gehouden heb, hoe blij ik met haar was en ben en alles gepoogd uit te leggen... Dat maakte 't voor mijzelf in elk geval makkelijker wat rust te krijgen in m'n hoofd, met betrekking tot die situatie, zodat ik niet al die emoties van mij als in de steek gelaten ex ook nog op haar bordje schuif. Soms vind ik 't best heftig terug te lezen, vooral omdat ik natuurlijk ook niet altijd even leuk, lief en aardig reageerde én het natuurlijk die kwetsuren aanraakt die hij veroorzaakt heeft... Natuurlijk vormt het ontbreken van 'n vader een kind en natuurlijk kan een kind daar last van krijgen, maar -even heel hard misschien- dat is dan blijkbaar de weg die zij moet gaan. Het is niet jouw schuld en je kunt -denk ik- maar 't beste je kind met liefde en respect omgeven, eerlijk zijn en hoe dan ook haar 't gevoel geven dat ze hoe dan ook door jou gewenst is! Maar ja, da's makkelijker gezegd dan gedaan hoor.. Dat weet ik uit ervaring... Je wilt het immers zo graag goed doen... Wel denk ik dat niets vertellen of blijven wachten op 't 'juiste moment' (dat komt namelijk nooit) niet goed is/niet werkt; het maakt 't alleen maar moeilijker 't wel te vertellen en een kind na jaren ineens overvallen met zoiets vind ik ook zowat... (Maar da's mijn persoonlijke mening..)
Je gunt haar de vader die hij had moeten zijn en je hoopt op een wonder... Maar helaas, dat is hij niet, 'n wonder gebeurt zelden en zo'n klootzak als hij is gun je haar niet toch? Op een gegeven moment bedenk je je dat je je kind een vader wenst, die er voor haar is en die betrokken bij haar is... En dat is haar biologische vader dus niet.. Pijnlijk, maar dat is een beeld waar je afscheid van zult moeten (nou ja, dat bepaal ik niet natuurlijk) nemen en dat kost tijd en dat doet zéér. Die vader bestaat namelijk niet, in elk geval niet in de vorm van haar bio-vader...
Ik heb trouwens die vraag ook wel gehad van m'n dochter hoor: 'Mamma, waarom is E mijn vader niet?' 'Mamma, waarom is E weggegaan dan?' Ik heb haar gezegd dat hij er gewoon niet aan toe was voor 'n kindje te zorgen, dat hij dat niet kon en niet wilde... En dat dat dan maar beter is, hoe vervelend ook, want als iemand dat niet kan of wil, dat dat ook niet goed gaat.