hoe wisten jullie dat je gezin compleet was?

Tijdens de zwangerschap van de tweede had ik al het gevoel dat het nog niet de laatste was. Terwijl ik dat nu dus wel heel erg heb. Wij hebben wel pas na jaren twijfelen de knoop doorgehakt om voor een derde te gaan.

 

Ik merkte dat ik er in mijn hoofd veel mee bezig was: wel of geen derde. Om dezelfde redenen als jij aangeeft (2 huilbaby's gehad, beide slechte slapers) hebben we ervoor gekozen niet aan een derde te beginnen, maar het voelde niet 'klaar' voor mij.
Heel onverwachts bleek ik toch zwanger te zijn. De hele boel stond hier toen op z'n kop.. zou ik dat huilen wel trekken? Gaat het passen etc etc.
Onze jongste is nu 3.5 maand en helaas was zij de eerste 12 a 13 weken ook een huilbaby en eerlijk is eerlijk: ik kon het slecht aan, maar nu ze wat rustiger wordt, voelt ze echt als een verrijking en voelt het voor mij nu ook echt compleet. Fantaseer niet meer over zwanger zijn, het is echt goed zo.

 

Wij hebben 1 kindje en daar zal het ook bij blijven. We hebben hier geen directe familie om op terug te vallen. Geen ouders/schoonfamilie en geen broers/zussen. Het ontbreken van een (onvoorwaardelijk) vangnet om op terug te vallen of om de leuke en minder leuke dingen mee te delen maken het simpelweg te zwaar om aan een 2e kindje te beginnen. Even snel iets vertellen, vragen of laten zien is er niet bij. Als je niemands dochter of zus bent is het wat aandacht/hulp betreft toch anders hebben we gemerkt. Daarom de keuze dat een 2e kindje gewoon te zwaar is.

 

Geen idee! Ik voelde me zowel na de eerste als nu twee niet incompleet maar ook niet compleet. Ik zei altijd 2 kids en praktisch gezien (werken beide 32 uur, huis, financieel, auto, gemak van oppas kunnen vinden, draagkracht en drukte voor ons mar ook dat we gezegend zijn met 2 gezonde kinderen en ik weinig zin heb het lot te tarten maar ook omdat onze eerste een huilbaby was en ik dat er niet meer bij zou trekken) zou ik het zo wel goed vinden. Maar mijn man wil graag een derde en nu onze tweede in tegenstelling tot onze eerste geen huilbaby is en juist heel tevreden merk ik dat ik soms inderdaad in wat als denk...Maar ik vind het te lastig hier nu echt goede beslissingen over te maken nu ik net 9 weken de tweede heb en nog niet eens werk. Als we het doen dan ook pas beginnen als de jongste 2-3 is dus we hebben nog even. Ik kan het je dus niet vertellen. Wel denk ik dat als m'n man had gezegd het is klaar ikde twijfel ook niet had gehad. Zo is het ook goed maar een verrijking kan vast geen kwaad

 

Mijn kindje is 1,5 en ik wist al snel dat het voor mij goed is zo. Ik ben een alleenstaande moeder en ondanks dat ik mijn meisje voor geen goud zou kunnen missen, vind ik het ook best zwaar.
Ik zeg nooit nooit maar voor mij voelt het helemaal compleet.
Ik ben een rusteloos mens en ga graag op avontuur. Met twee kinderen is dat toch een stuk lastiger. Ook ben ik niet echt een 'baby-mens' en zou ik er tegen op zien die hele periode opnieuw door te moeten maken. (Ondanks dat mijn meisje een hele makkelijke baby was)
Het is gewoon een gevoel denk ik!

 

Het is voor mij echt een gevoel. Na de eerste wist ik wel dat we een keer een tweede zoude willen, na de tweede was dat gevoel voor een derde minder sterk, maar mijn man wilde het heel erg graag, en ik vond het ook prima. Maar na de derde wilde mijn man wel een vierde, en daar kreeg en krijg ik het echt benauwd van als ik er aan denk. Het voelt zo enorm compleet zo, ik kan me niet voorstellen dat het gevoel voor een vierde ooit komt. Mijn man is ook bijgedraaid, ook voor hem voelt het nu compleet. Als het gevoel wel komt, prima, dan gaan we er voor, we zijn nog relatief jong. Maar tot op heden kan ik me niet voorstellen dat het nog gaat komen

 

In mijn hart is er echt nog plaats voor een derde maar ik denk dat 3 ons echt teveel word. Vind het fijn zoals het nu is. Oppas is nog een keer te regelen met 2 en 3 lijkt mij lastiger. Ik weet zeker dat wij met 2 compleet zijn ook al kriebelt het wel als ik zwangere dames zie en babies. De drukte zou ons persoonlijk teveel worden.

 

Ik heb precies diezelfde vraag en de tweede moet nog 8 weken worden .

Wij zouden graag weer gaan reizen als ze ouder zijn, dat is met twee beter betaalbaar en praktischer dan met drie. Onze vierde slaapkamer heeft geen 'losse' ingang, fungeert nu als een soort inloopkast aan de onze dus we zouden flink moeten verbouwen. Daarnaast ben ik iemand die zelf ook veel ruimte nodig heeft en oppas vinden voor drie kinderen... . Mijn man is 11 jaar ouder en ten slotte was dit een zware zwangerschap met nog een serieuze ziekte erachteraan, het kost me een jaar van mijn leven om weer de oude te worden...

Maar toch dat gevoel van is dit dan echt de laatste keer? De tweede is nu zo'n makkelijk kind, ben echt helemaal verliefd op hem terwijl ik bij de eerste toch langer moest wennen aan de nieuwe situatie en dan wil ik niet dat hij ouder wordt! Eigenlijk wel, maar eigenlijk niet... .

Ik hoop echt dat ik dat gevoel ga krijgen in de komende twee jaar. Het gevoel van ja het is goed zo, we zijn compleet.

 

Meteen toen de jongste er was.
Na de oudste had ik direct het gevoel dat ik nog een kindje wilde.
Na de jongste was het meteen: ja het is goed zo.
Nu speelde in mn hoofd wel mee dat de weg van zwanger worden en blijven hier niet heel rooskleurig was dus dat wilde ik ook niet meer.

 

Ik had echt gedacht dat ik deze zwangerschap echt het gevoel zou hebben dat het de laatste keer zou zijn. Maar dat voel ik dus helemaal niet.

Ik vraag me dus ook echt af of ik straks het gevoel zal hebben dat we compleet zijn.

 

Dat is een vraag die mij ook bezig houdt... In mijn hart zou ook nog ruimte zijn voor een 3e kindje. Financieel zou het ook prima kunnen. Maar ik geloof niet dat wij er als gezin gelukkiger van zouden worden. De jongste was (is) een slechte slaper. Nog een keer die slechte nachten, dat zou ik echt niet trekken. Mijn man ook niet. Ik kan wel zeggen dat de vermoeidheid en daarmee de irritatie en spanningen een zware wissel hebben getrokken op ons huwelijk. Nu komt de rust eindelijk wat meer terug. Dus in dat opzicht, en gewoon uit praktische overwegingen, is ons gezin compleet voor ons.

Maar dan nog, als ik zwangere dames zie, of van die superschattige lieve kleine baby'tjes.... Gevoelsmatig ben ik er nog niet klaar mee . Inderdaad het idee van nooit meer zwanger zijn, echt het einde van een levensfase.... ik vind het best heftig om daar afscheid van te nemen. Het gevoel zal wel slijten met de tijd denk ik.

 

Precies wat ik vindt, met ons zoontje van dezelfde leeftijd (maar dan niet alleenstaand maar getrouwd). We hebben het goed met zn drieen en kunnen hem alle aandacht en liefde geven die hij nodig heeft! Ik ben blij dat de babytijd voorbij is☺.
Gelukkig vindt ml hetzelfde, die vindt het ook prima zo.

 

Jij denkt exact hoe ik denk (jongste 9 weken haha) inclusief zelfde situatie met eerste en nu 2e en ook ik heb zelf ruimte nodig wat met 2 kan maar met 3....grappig.

 

bij de eerste was het gevoel van ik zou als het me gegund is heel graag nog een kindje willen, bij de tweede had ik eerst gevoel van het is goed zo, maar na 2 jaar toch een gevoel dat een derde welkom was, niet om de zwangerschap nog eens mee te maken en niet omdat we zo'n lieve schattige baby misten maar puur echt om het kind zelf, de zwangerschappen waren nooit makkelijk en er kwamen medische gevaarlijkheden om de hoek kijken wat het extra zwaar maakten, na de derde was het qua verstand voor ons dus ook klaar, de baby tijden waren ook nooit makkelijk altijd huilbaby's met reflux, koemelk allergie en na minimaal 18 maand pas doorslapen ( nr 2 en 3 na 3,5 jaar pas) en dat was soms echt zwaar, dus verstandelijk wisten we dat we het bij drie moesten laten,

toen kregen we de verrassing van ons leven, we kregen nog een vierde kindje, en toen hij geboren was.... en na weken vechten in het ziekenhuis eindelijk mee naar huis mocht en alles weer een beetje begon te lopen qua kinderen en afspraken en dergelijke liep het allemaal zoveel makkelijker dan ooit tevoren, we hadden echt een voldaan gevoel, een gevoel van dit heeft zo moeten zijn, dit is hoe ons gezin hoort te zijn, we waren meer in balans met elkaar, ook de kinderen en daardoor wisten we ook in ons hart, het is goed zo.

en daar waar ik eerder nog stiekeme rammelende eierstokken had heb ik dat nu helemaal niet meer

 

Hier ook... ik weet dat ik mentaal echt niet meer aan kan als 3... ik word af en toe knettergek van ze... althans van de 2 oudsten haha.

Overigens is het ook niet praktisch met 4... nu passen we allemaal in de auto, weliswaar proppen maar goed.
Financieel zou het krap worden.

Maar toen ik gister een bevalling op tv zag vond ik het zoooo jammer dat niet nog een keer te mogen doen, niet meer zwanger zijn, maat 50 is alweer de kast uit, het ini mini mensje word alweer wat groter en begint alweer te lachen.

Het gaat allemaal veeeeel te snel en vind het stiekem best ‘zwaar’ om afscheid van dit alles te nemen

 

Na de 2e voelde het niet compleet, mijn man wilde altijd al 3 en ik niet zo lang daarna ook. Maar het concept van 3e kindje gaf wel veel meer beren op de weg: welke auto? Zolder verbouwen tot slaapkamer? Nog meer kinderopvang betalen? Nog een zorgenkindje? Wat als ook 'iets' heeft net als broer? Kan ik de drukte wel aan? Hoe gaat het financieel uitpakken?Etc, etc.

Ik vond de beslissing om er voor te gaan daarom wel eng. Natuur hielp me een handje door ongepland een zwangerschap te 'regelen', waardoor onze mindset in een week ingesteld was op dat 3e kindje. Na miskraam daarom bewust voor een 3e gegaan.

Tijdens de zwangerschap voelde alles als: de laatste keer dat ik. Zwanger zijn is voor mij erg afzien, en ook niet bepaald rouwig dat laatste keer was. Ik heb vaak geroepen: dit doe ik niet nog een keer!

Na geboorte van 3e voelde het compleet. Heb erg genoten, liep erg op rolletjes in het begin, zodanig dat ik in een roze hormonenwolk nog even heb nagedacht over een 4e, maar daar was mijn verstand fel op tegen . Na een 2-tal maanden ebde dat gevoel ook weg en werd het steeds drukker met 3 kids, huishouden, baan... De jongste was ook weer een bewerkelijke baby, een slechte slaper, handenbinder en erg pittige peuterpuber. Hoe ouder ze werd hoe meer ik dacht: zo blij dat ik dit voor de laatste keer doe!

Het complete gevoel is alleen maar gegroeid. Ik moet er nu echt niet aan denken om weer een babytje erbij te krijgen, dat kan ik echt niet aan, veel te druk, veel te hard werken en ik ben bang wat het met mijn lijf zou doen (heb chronische bekkenklachten sinds de 3e). Ben ook absoluut niet jaloers als ik zwangeren of baby's zie , zij liever dan ik!

 

Ik heb altijd graag een groot gezin gewild. Na nummer 1 en 2 zat ik direct alweer in m'n hoofd over nummer 3 na te denken, na even pauze kwamen de kriebels snel weer voor nummer 4 en direct na zijn geboorte alweer gedachten voor nummer 5. Inmiddels ben ik zwanger van ons vijfde kindje en heb ik een soort gevoel van rust om me heen, het gevoel dat dit de laatste zwangerschap gaat zijn en dat ons gezin dan compleet is. Praktisch gezien is het ook wel beter, ik denk dat 5 kindjes nog precies te managen is qua plek in de auto, slaapkamers, hobbies, financiën, oppas etc. Ik verheug me enorm op ons laatste wondertje dat ons fijne gezin compleet gaat maken

 

Ik zit ook met dat dillema! Nu 2 gezonde lieve maar ook drukke zoontjes. Dacht altijd dat 2 genoeg zou zijn maar ik vrees toch van niet .

De jongste is nu 1.5 en ben stirkem toch wel echt bezig met dat er een 3e zou kunnen komen. Onze nieuwe auto; 7 zitter. Nieuw huis; genoeg slaapkamers en 2 badkamers. Er is nog ruimte voor groei dus. Man wilde er eerst ook maar 2 maar wil nu toch vol overtuiging proberen om een meisje te maken. Natuurlijk zou een jongentje ook fantastisch zijn .