Hai mama's, Wil even kijken of jullie dezelfde ervaringen hebben met een moeilijke periode rond 19 à 20 maanden? Hebben een heel vrolijk en leuk ventje, het gaat eigenlijk allemaal perfect (o zo dankbaar) maar de "sprongetjes" zijn er altijd wel geweest. Los van het feit of je in de sprongen-theorie gelooft... hadden jullie ook een lastige periode rond deze tijd? Hier is het sinds 3 dagen echt chaos Ik heb m'n zoontje nog nooit echt boos gezien... nu is het echt meteen goed raak. Driftbuien, knalrood worden, met z'n hand op de bank slaan uit woede. (vooral als iets niet lukt of als hij iets niet mag) Da's echt wel even schrikken als je anders zo'n makkelijk kind hebt!! Ben een beetje aan het zoeken naar een fijne manier om er mee om te gaan. Ben van het principe dat de dingen die hij niet màg ook absoluut niet mogen. Hij blijft natuurlijk proberen, maar dan neem ik hem op en zet hem een eindje verder op z'n achterwerk. (Wordt hij héél boos van) Verder wil ik hem ook leren dat mama hem geen aandacht geeft als hij overdreven reageert (dwz; heel boos huilen/schreeuwen/drammen); dit doe ik door hem NIET op te pakken zolang hij "over de rooie" is. Als hij kalm kan zijn neem ik hem op (dan is hij ook tevreden). --> uiteraard praat ik wel tegen hem en leg hem ook uit dat mama niet met hem speelt/rondloopt als hij zo boos is. Vinden jullie dat een goede manier? Moet zeggen dat het wel helpt, maar aan de andere kant heeft hij ook weinig nodig om opnieuw in een driftbui te vallen. En hoe gaan jullie om met een dreumes die niet wil dat je de kamer verlaat? Gisteren wilde ik naar buiten (was gaan ophangen) en begon hij dus te schreeuwen etc. Dus ik hurk naast hem, zeg: "mama gaat even naar buiten de was ophangen, kom meteen terug". Maar dat wilde hij dus absoluut niet, werd weer heel boos. Waarop ik zei; " Als N. zo boos wordt blijft mama zeker niet bij hem" en toen ben ik gewoon naar buiten gegaan. -- papa was bij hem overigens! -- Huilen was daarna ook meteen gedaan... maar is wel geen leuk gevoel. Wat ik wel een beetje raar vind; de laatste 2 weken zegt hij heel vaak dat hij "bang" is. Voor de gekste dingen eigenlijk... (papa die z'n motorjas aandoet = "bang bang bang") Een liedje van samson&gert op t.v. over "roeien" = " bang, bang, bang"... Op die momenten kruipt hij ook tegen mij aan en knijpt hij me helemaal plat. Dus ik vermoed wel dat het "echt" is. Ik blijf dan ook bij hem en zeg steeds; "Niet bang zijn N., je hoeft niet bang te zijn, mama is hier". Zijn er meer mama's die zo'n bangerd hebben? Ik open dit topic niet meteen omdat ik onzeker ben over m'n eigen methodes, maar meer om van elkaar te leren. Hoe ga je om met zo'n dingen? Misschien komen er wel tips die ik zelf nog niet bedacht had. Het enige wat me soms zorgen baart is dat bange gedoe, wil gewoon niet dat het escaleert naar irrationele angsten waar hij dan niet meer vanaf geraakt.
Mijne is iets te jong voor die moeilijke periode dus hoop dat je ook reacties krijgt van ouders die hetzelfde hebben, maar wat mij opviel is dat jij nu zijn angst 'voed' door te zeggen mama is bij je, daar door blijft hij denken dat het echt iets is om bang voor te zijn. Misschien eens samen gek doen met de motorjas of uitleggen over roeien?? Of wat dan ook
Ja, dat weet ik dus niet goed. Het voelt in elk geval niet goed om die "angst" te negeren, dus ik probeer gewoon normaal te doen en te zeggen dat er niks is om bang voor te zijn. Ook zegt hij soms dat hij bang is terwijl ik aan hem zie dat het best meevalt, dus dan doe ik even gek en zeg iets als; "Neeeeh niet bang" op een grappige manier en dan lacht hij er ook wel om. Het gaat hem ook niet over die motorvest op zich, maar volgens mij het zicht van z'n papa met zo'n vest ofzo. Met dat roeien ook geen idee wat hij daar eng aan vindt? Ze zitten gewoon in een bootje en zingen "roeien, roeien, trek aan de hendels dan ga je vooruit.." Het is best moeilijk om uit te vissen waar hij dan echt bang van is.