Allereerst excuses voor het ongetwijfeld lange verhaal wat dit gaat worden, maar ik moet het echt even kwijt.. Ik ben iets aan het plannen, maar ben niet helemaal zeker of dit de juiste weg is. Dat ik weg wil bij mijn partner is een zekerheid, de vraag is alleen hoe ik het ga doen. Hij heeft ernstige psychische problemen en is verslaafd (geweest aan alcohol, nog steeds aan wiet). Hierdoor kan hij niet werken en hebben we behoorlijke schulden. Daarnaast ben ik thuis dus overal verantwoordelijk voor (huishouden, financiën, zorg voor de kleine etc etc). Hij heeft wel 1 vaste dag per week waarop hij voor haar zorgt, maar meer dan de helft van de tijd word ik op mijn werk gebeld dat het niet gaat en moet ik eerder naar huis komen. Je kunt je voorstellen wat dit met mijn werkverplichtingen (en vakantiedagen) doet. Dit zou allemaal niet zo heel erg zijn (of in ieder geval oplosbaar) als we erover zouden kunnen praten. Helaas is dit op geen enkele manier mogelijk. Zodra ik ook maar iets aankaart, zijn er twee antwoorden mogelijk. Hij gaat OF zwelgen in zelfmedelijden (ja, ik weet het, het ligt allemaal aan mij, ik ben een waardeloze vent) en loopt vervolgens boos weg OF hij herinnert me er fijntjes aan welke problemen we in het begin van onze relatie hebben gehad.. Toen was hij altijd van de wereld (gebruikte ook andere dingen) en werd ook regelmatig agressief. Hij heeft mij nooit met een vinger aangeraakt hoor, maar ik heb hem mensen op straat in elkaar zien slaan en er is ook heel wat meubilair gesneuveld. Zoals ik zei gebeurt dit niet meer, maar hij kan (als ik ergens over begin) wel heel makkelijk zeggen wat hij allemaal al voor me heeft veranderd en of ik soms weer terug wil naar die tijd. Een drama dus.. een volwassen gesprek is niet mogelijk. En nu wil ik weg. Dit zo plompverloren tegen hem zeggen durf ik niet; het gedrag wat hij heeft opgegeven zit nog veel te dicht aan de oppervlakte. Sowieso is onze relatie verpest door een patroon wat er al jaren in zit; ik ben in de eerste periode zo vreselijk bang voor hem geweest dat ik hem in alles zijn zin gaf. Hij gaat er nu dus als een soort vanzelfsprekendheid vanuit dat dit blijft gebeuren hij is letterlijk stomverbaasd als ik een keer aangeef het ergens NIET mee eens te zijn of iets NIET voor hem te willen regelen. Ik heb het nu dus zo gepland: er ligt een noodtas met spullen bij mijn moeder en ik heb een brief geschreven waarin ik mijn beslissing toelicht. Ik wil over een paar dagen mijn schoonmoeder (waar ik gelukkig goed contact mee heb en ook weet wat er speelt zijn ouders hebben hem zelf op zijn 17e op straat gezet omdat ze het niet meer aankonden) bellen dat ze naar ons huis moet gaan. Zodra ze daar arriveert, druk ik op de verzendknop en kan zij hem opvangen. Het voelt voor mij als de enige mogelijkheid, maar toch knaagt er iets. Het is thuis nu zoals het altijd is niet gezellig, maar ook niet constant ruzie. Dit gaat voor hem als een complete donderslag bij heldere hemel komen; hij heeft geen enkele voorbereiding gehad. Kan ik dit maken? Moet ik toch het gesprek zelf proberen aan te gaan? Of zit ik er gewoon te diep in en zeggen jullie:je bent gek dat je je nog druk maakt om zijn gevoelens?
Ik vind wel dat je dit kan maken...mede omdat je aangeeft hoe hij eerder wel eens agressief kon reageren. Ik zou dan het zekere voor het onzekere nemen, zeker met een kindje erbij. Heeft hij na jouw vertrek nog vragen, kan je deze beantwoorden met bijv. een tussenpersoon erbij. Als ik het zo lees, zou het alleen maar goed zijn om voor jezelf en je kindje te kiezen!
Weet niet of je er wat aan hebt maar heb in een soort gelijke situatie gezeten. Kwam bij me ex, hij was clean, blowde af en toe, maar goed dat moest toch kunnen. Na een tijd gingen we samenwonen alles leek zo goed te gaan. Tot meneer bepaalde dingen niet aan gingen staan. We kregen buiten mijn eigen hond, nog een hond erbij, vrij plotseling, we hadden de afspraak ik zorgde er door de weeks voor, hij in het weekend. Dit ging enkele weken goed. Daarna draaide ik overal voorop, ik bracht de hond overal naar toe, ging hij vissen dan bracht ik de hond voor een uur en haalde haar weer op. Terwijl mijn eigen hond een zorgehond was met zware epilepsie. Na een jaar samenwonen, werd zijn gedrag steeds raarder en soms ook aggresiever. Hoewel hij mij beloofd had, dat hij niet meer aan de harddrugs zou geraken, vertelde hij mij in een dronken bui dat hij speed had gehad. Prima, hij zou er mee stoppen ik gaf hem een kans. Tijdje verstreek, tot in oktober zijn beste kamaraad een paar keer bij ons kwam. Toen kwamen de verhalen naar boven. Hij was expres van het dak gevallen op zijn werk om thuis te kunnen blijven met een ziektewet uitkering. Hij had een meid leren kennen, en andere vrienden moesten haar gaan "peilen" of zij interesse in hem had en dergelijke. Steeds meer dingen ging ik in zijn ogen fout doen, en de ruzies werden steeds heftiger. Meneer was soms nachten weg, wist ik niet waar hij was, of dat hij uberhaupt nog in leven was. Het werd mij allemaal te veel en heb toen besloten bij hem weg te gaan. Later kwam pas alles boven tafel, ik wilde niet hebben dat hij elke dag nog blowde, dus hij ging aan de harddrugs en ging vreemd. En iedere keer weer beloofde hij opnieuw beterschap. Maar voor mij was de druppel, toen hij losse handjes kreeg. Ben weggegaan, heb gehoord dat het nu nog veel slechter met hem gaat ( op staande voet ontslagen, was onder invloed van harddrugs op zijn werk verschenen) En is al een paar keer zijn huis bijna uitgezet omdat hij de huur niet meer kon betalen. Meid je moet denken aan je eigen leven, als jij denkt dat jij beteraf bent zonder hem, doe dit dan ook, want je blijft in het zelfde cirkeltje hangen, hoevaak hij ook beterschap beloofd, of als hij zegt jou meer te ondersteunen. Dit zal niet beter worden voor jou niet en niet voor jullie kleine.
Het belangrijkste is dat je zelf zeker bent van je zaak, als jij niet meer met hem verder wilt dan hoef je je beslissing niet af te laten hangen van zijn gevoelens. Ik zou inderdaad zorgen dat ik ergens veilig zat, gezien jullie verleden samen, en dat ik mijn beslissing toegelicht zou hebben in een brief. Zodat je voorlopig niet persoonlijk en alleen tegen over hem komt te staan om je nader toe te lichten. Verder even niet open staan voor zijn argumenten. Misschien is een definitieve stap van jou kant wel een eye opener voor hem die misschien op de lange baan wel positief zou kunnen werken, mits je voet bij stuk houdt en op je strepen blijft staan. Zo niet dan heb je de juiste beslissing genomen. Ik heb zelf met dit bijltje gehakt (gelukkig geen kind uit deze relatie) en dit heeft ruim zes jaar geduurd voordat ik de radicale stap nam om bij hem weg te gaan. Veel succes en pas op jezelf en je kleine.
Ik herken heel veel dingen van je! Ik was dus ook de enige in huis met alle verantwoordelijkheid. Ook voelde ik me verantwoordelijk voor hem. Hij kon ook niet goed voor ons dochtertje zorgen zonder continu te bellen. Nu, een paar maanden later zijn we uit elkaar gegaan. Ik heb het hem gewoon verteld en daarna zijn we naar mijn moeder gegaan. Ik zoek nog steeds een woning. Urgentie krijg ik niet. In een goede relatie doe je alles samen. Je communiceert en waardeert elkaar. Het was bij mij net alsof ik 2 kinderen had ipv 1! Ook was mijn ex-vriend errug driftig. En als hij boos was betrok hij idd alles op zichzelf. "ik ben ook geen goede vriend/vader" enz.... bla bla bla. Maar ik had er genoeg van! Had alle spulletjes van tevoren ingepakt en op een dag heb ik gewoon verteld dat het over was. Ik voel me nu al stukken beter! En straks als we een huisje hebben komt alles goed!
@ thewiz; wat heerlijk om te horen! Het lijkt idd wel een exacte kopie van hoe het bij ons gaat... en het kan dus wel! Waar ik heel bang voor ben is dat hij 'gekke' dingen gaat doen na het bericht (dronken rijden, ruzie zoeken, zichzelf iets aandoen). Hoe heeft jouw ex het bericht opgepakt en zag hij het wel aankomen???
@ susy: mee eens, het is ook hard. Precies daarom twijfel ik ook zo. Het gesprek wat jij bedoelt heeft echter al verschillende keren plaatsgevonden... en door zijn diagnoses KAN hij niet veranderen. Om de relatie te krijgen zoals ik dat wil zou ik hem onmogelijke dingen moeten vragen.. alsof ik een partner in een rolstoel had en hem zou vragen om te gaan lopen om zijn relatie te redden... En nee hoor, hij is niet vreemdgegaan (dat was het verhaal van degene na mij). Zonder de meiden die het hebben meegemaakt te willen kwetsen, moet ik bekennen dat ik vaak WENS dat-ie vreemd zou gaan... dan had ik een 'goede' reden om te gaan!
Je had toch al eerder een topic geopend hierover? Ik zou gewoon weggaan, hij heeft kansen zat gehad en jij en je dochter verdienen beter dan hem. Sterkte
O ja ik zie het. Dan blijf ik bij mijn eerste bericht Zou je hem dan niet eens dit bericht kunnen laten lezen? Dat hij iig weet wat er in je omgaat en dat je vindt dat het zo niet langer kan! Als ik me bedenk dat mijn man zoiets bij mij zou doen (zonder dat ik het verwacht de relatie zou beeindigen) zou ik er echt een trauma aan overhouden!
Geen ervaring hiermee gelukkig. Wel eens eerder iets van je gelezen denk ik? Maar als ik dikgedrukte lees denk ik bij mezelf: Je hebt de keuze: OF je neemt het risico, dat hij zichzelf heel misschien iets aandoet (hoewel je dat verkleind door schoonmoeder in te schakelen) OF je loopt het risico dat hij jou (en/of jullie kleintje) iets aandoet. Misschien gebeurd niets van dit alles, maar je moet sowieso nú voor jezelf kiezen! En jezelf en je kindje beschermen...
Ik denk echt dat het tijd wordt dat je nu alleen aan jezelf denkt en aan jullie kindje(s). Zijn gevoelens zijn wat mij betreft nu totaal ondergeschikt aan die van jullie. Ik snap uiteraad dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan. Als hij echt de keus zou maken om "rare" dingen te gaan doen, dan is dat volledig zijn keuze en daar staat jouw beslissing om bij hem weg te gaan los van. Want dan is het einde toch zoek? Moet je dan maar bij hem blijven, omdat hij anders rare dingen kan gaan doen. Emotionele chantage zou ik dat willen noemen. En tenslotte lijkt de situatie waarin jullie gezin nu verkeert me ook echt niet ideaal voor jullie kindje(s). Dus ik zeg: ga ervoor! Ik vind dat je de klap al heel veel probeert te verzachten door zijn moeder in te schakelen om hem op te vangen.
Je moet niet bang zijn voor wat HIJ zichzelf aan zou doen. Dat heb ik in een eerdere relatie zo vaka gehoord.. (als je weggaat dan rij ik tegen een boom of iets in die trend). Ik was er bang voor en het intimideerde me enorm. Tot een knopje om ging en ik tegen hem zei: Dat moet je zelf weten. dat is jouw keuze niet de mijne en dus ook niet mijn verantwoordelijkheid. Bang zijn voor wat hij jou aan gaat doen moet je wel zijn natuurlijk. Je moet aan jezelf denken nu en aan je kleine.. Ik heb toen de relatie verbroken bij mijn ouders thuis. Mijn pa was in de tuin en mijn moeder boven. zij wisten ervan, maar bleven op de achtergrond. just in case!!.. En als hij door diagnoses niet KAN veranderen zal hij dusdanig in therapie moeten of worden opgenomen zodat hij kan functioneren in de maatschappij of gesloten opname zodat hij geen gevaar is voor de maatschappij. Maar niets doen is zwak en gemakzucht. Meid. ik denk dat je het goed hebt overwogen en voor jezelf een goed plan in elkaar hebt gezet.. hij wordt dan opgevangen en is niet alleen.. jij en de kleine zijn dan veilig. Vanuit die positie kunnen jullie weer verder kijken!.. Veel sterkte meid.. dit is zoo moeilijk.. maar de eerste stap is gezet!.. SUCCES
Ik heb idd al eens eerder hierover gepost.. toen heeft schoonmoeder me nog om weten te praten om nog even te blijven Ik zou heel graag met hem willen praten, kan me het 'trauma' van het onverwachtse namelijk ook heel goed voorstellen. En hoewel ik echt zeker van mijn zaak ben (en de liefde dus ook grotendeels over is) wil ik hem dat eigenlijk niet aandoen. Aan de andere kant weet ik dat het niet gaat werken. Zoals ik al zei: de relatie is door en door verziekt; ik heb me altijd veel te onderdanig opgesteld. Hij zal gaan proberen me weer in het 'gareel' te krijgen door te schreeuwen en te dreigen (heb ook al vaker dingen gehoord in de trant van: 'als je het ooit waagt om bij me weg te gaan, maak ik je hele leven kapot') en dat wil ik gewoon niet meer.
ja dit kan je maken. denk er wel aan om je baas even in te lichten wat betreft je plannen en bedenk je goed dat het nooit loopt zo als je verwacht. ik zou ook de wijkagent in lichten en evt de woningbouw. heel veel succes en sterkte.
ja hoor, in dit geval aan jezelf en je kindje denken, ik zou het wel doen! misschien komt het dan eens aan bij hem en gaat hij nadenken over zn leven....
Ik vind dat je dit absoluut kunt maken! De uitspraken die hij doet over zijn gedrag van eerder/vroeger komen op mij over als dreigementen dus als ik jou was zou ik maken dat ik weg ben bij die man.. Praten kan altijd nog,nu eerst zorgen voor de veiligheid van jou en je dochtertje!!
meid ik vind het ontzettend knap van je dat je dit hebt besloten en zelfs al hebt uitegevogeld hoe je het aan gaat pakken, daar kan ik alleen maar respect voor hebben! de maat is vol, je kiest nu voor jouzelf en je kindje.. hij heeft zijn kansen wel gehad , en als ik het zo lees lijd je werk er ook onder in de zin van als hij zijn dag heeft met de kleine dat jij weer halsoverkop naar huis moet omdat t niet gaat.. misschien is dat nu nog geen probleem maar op een dag zijn ze daar ook klaar mee denk ik zo.. dan ben jemisschien ook nog je bana kwijt.. ga daar aub niet op zitten wachten! Ik heb ook in een relatie gezeten met een drugsverslaafde, hij gebruikte dagelijks wiet en niet zon beetje ook, daarnaast nog speed ... ik zal je alle details besparen maar ik ben mijn vaste baan verloren door zijn losse handjes (eerste maanden kon ik nog wel ermee wegkomen dat ikm e ziekmeldde omdat k het uitgelegd had op den duur dat ik niet naar buiten durfde met een blauw gezicht met bulten maar dat houd een keer op) ik had dus een vast contract!!! een opleiding... Hij speelde het altijd zo, sloeg me in elkaar en als ik dan niet naar buiten durfde en niet naar school of werk ging dan was het dat ik nutteloos was en zo voorts.... Terwjil hij niet werkte, op den duur heeft hij me maandne voorgehouden dat hij werk had en ging 5 dagen per week op zelfde tijd weg en naar huis gewoon ergens rondhangen om te blowen kwam ik na maandne achter!!! Ik heb van mijn creditcard moeten leven omdat ik anders egen dak boven mn hoofd had, daar betaal ik nu nog de schulden van af... In die tijd ben ik letterlijk alles kwijtgeraakt, hij hield mij bij iedereen weg en ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest! Maar ik durfde de stap niet te zetten om weg te gaan omdat ik gewoon niet meer helder kon denken, mij is meerdere malen aangeboden om bij de vader van mn beste vriendin buiten onze stad in zijn huis te blijven maar ik durfde niet, was bang wat ie ging doen als ikw eg ging.. tot op een dag hij voor de 5e keer uit huis gezet is door de huisbaas toen hij me weer in elkaar sloeg toen ging de knop om ben eenk amer gaan zoeken en na een paar dagen merkte ik goh, ik kan makkelijk zonder contact op te nemen, ik voelde me met de dag prettiger ... Ik had toen godzijdank geen kind, maar ik weet hoe moeilijk het is zon stap te zetten je zit een soort van gevangen in die relatie, je voelt je schuldig naar hem toe en maakt je druk om wat hij voelt en gaat doen (hij zei ook in heftige ruzies ik spring van de flat, om vervolgens een hele nacht lang zijn telefoon uit te zetten zodat k me goed druk maakte...) maar jij moet kiezen voor jou en je kind... je schoonmoeder weet van de situatie lees ik , je kunt bij je moeder terecht.. dus ik zeg doen... Je bent een sterke vrouw dat je dit al zelf hebt besloten en ik weet zeker dat je het uit kunt voeren en dat je je daarna sterker dan ooit gaat voelen!
Pfff, ik heb geen ervaring met zo'n situatie.. maar ik wil je wel heel veel sterkte wensen. En denk aan je kindje! Voor hem/haar moet je zorgen dat je de beste leefomgeving kan geven!!!! Komt allemaal goed!
Ik vind jou juist super dapper!! Je bereid het goed voor en na alles wat hij jullie al heeft geflikt, vind ik het nog heel loyaal dat je nog zo aan hem denkt hierbij. Wat een voorganger al zei, schakel meerdere kanalen in: werkgever, woningbouw, wijkagent,eventueel goede vrienden, hij zou immers onverwacht kunnen reageren, dan heb je de grootst mogelijke veiligheid voor jou en je dochtertje gecreeerd. Ik wil je heel veel succes wensen en vind het echt super knap dat je nu voor je zelf en je dochter kiest! Op naar een betere toekomst, hele dikke knuffel! X L.I.P