Vorige week zijn we gaan zwemmen, we gaan iedere week babyzwemmen. Na de les mag je altijd nog even in het bad blijven. Zoonlief vindt het heerlijk om altijd even op z’n rugje te dobberen en dat gaat altijd goed. Dus van de week liet ik hem weer even op z’n rugje dobberen. Mijn man zei iets tegen mij, maar omdat ik hem niet verstond keek ik heel even op. In die 2 sec hield ik blijkbaar m’n zoontje onder water. Gelukkig reageerde mijn man gelijk en had ons zoontje niet eens in de gaten dat er iets gebeurd was. Maar ik kan het zelf niet zo goed loslaten. Continue denk ik: wat als? Voel mij ook zo een slechte moeder nu.
Elke ouder maakt wel iets mee waarvan je achteraf denkt wat als. Hier is bijvoorbeeld de oudste als baby van het bed afgerold terwijl ik er naast lag.en ben ik met 1 van de meisjes in mijn handen de trap afgevallen.dat leverde een flink schuldgevoel op maar verder niks. Je deed het niet expres en alles is goed gegaan. Maak het jezelf niet te moeilijk. Er komen nog meer momenten waarvan je denk omg. Zo is de middelste met rennen gevallen waardoor ze dr gezicht onder de schaafwondjes had van de stoeptegels, is de oudste van een hoge glijbaan achterover gevallen en geland op haar hoofd ( gelukkig had ze op een lichte hersenschudding na niks) en is de jongste toen ze oefende met staan zo hard achterover gevallen dat ze er van moest spugen (ook dus een hersenschuding) er komen met een beetje pech nog wel meer ongelukjes, wekdiensten (je kind meerdere keren wakker moeten maken omdat ze flink op hun hoofd gevallen zijn bijv) blauwe plekken en schaafwonden aan. Dat hoort er helaas bij.
Oh joh, daar hoef je je echt niet schuldig om te voelen hoor. Het leven gaat met vallen en opstaan en je kindje gaat nog veel heftigere dingen meemaken Onze oudste is laatst vanaf de bank met d’r hoofd op de punt van de tafel gekomen, moesten 4 hechtingen in. Vingers tussen de deur, hoofden tegen iets aan, van de trap vallen, struikelen op de stoeptegels.. onderuit gaan in bad.. hoort er allemaal bij.
Mijn dochter sprong vanuit het niets zonder bandjes in de stroomversnelling ! We waren op weg naar de uitgang... Tja, dom dom dom maar het gebeurt mij nooooooit meer! Echt, bij iedereen gebeurt wel eens iets!
Aaah meis laat het los! Je bent absoluut geen waardeloze moeder Ik heb wel eens perongeluk met een nagelschaartje te ver het nageltje van mij middelste zoontje afgeknipt!! Nou ik voelde me ook zo stom toen.
Het kan erger Hier een papa die bij babyzwemmen op zijn rug moest zwemmen met dl op zijn buik, maar zeker 5-10 tellen volledig onderwater zwom, met dl dus ook volledig onder water (die daarna even iets minder vertrouwen had in het zwembad). Ik keek ernaar en was woest, maar het hoort er idd bij.
Mijn man heeft bij de 1e x nagels knippen van de oudste ook in het vel geknipt. ik durfde toen niet, te bang om in de vinger te knippen dus hij zou het wel even doen. Hij durft nu nog steeds geen nagels van de meisjes te knippen.
Mijn zoontje kon net lopen. Ik ging wat verder weg zitten om een foto te maken, en terwijl ik mij verplaats valt hij plat voorover met zijn gezichtje op de stenen. Tandje door zijn lip, sneetjes en wondjes in zijn gezicht. Sindsdien weigert hij te lopen. Hij kruipt alleen of loopt aan de hand. Hij laat zich direct door de beentjes zakken als ik dreig los te laten.
Ik heb mijn oudste bijna verzopen (lees 2 sec onder water gegaan toen die uit mijn handen glipte in de tummytub...4 dagen oud en ik heb gejankt als een hormonen bom) En die zelfde oudste was 3.5 en springt zo zonder zwembandjes het diepe in. We waren al aan het afdouchen maar meneer wou nog niet naar huis dus rende snel terug het water in. Hij is dus zeker niet bang voor water Maar ik...ik houdt mn hart vast wanneer hij bij water is
Ik zat vorig jaar op de SEH met mijn middelste. Hij was alleen in de tuin (bijna 18 maanden oud, denk ik) en was dus op de rand van de trampo geklommen en achterover af gevallen. Ik hoorde alleen een keiharde POK en daarna niets... Ik ben me wezenloos geschrokken. Zeker toen hij daarna steeds wegzakte en toen we bij het ziekenhuis uit de auto stapten begon te braken... ik kon ook nog niet eens goed vertellen wat er nu gebeurt was want ik had het niet gezien...
Yep, de nagel te ver en ik heb ook een keer echt in vel geknipt. Je doet het allemaal niet expres, en van sommige dingen kun je leren.
Mijn baby van 2 dagen oud was van mij afgerold in t zkh. Ik liet zn voeding zakken en ik dacht nog ik blijf wel wakker. Ik zat half rechtop namelijk. Dus niet, gelukkig bleef hij op t matras liggen en was hij niet uit bed gevallen. Ik schrok wel gelijk wakker. Baby sliep rustig door, maar ik moest huilen. Volgende ochtend direct aan mn vriend verteld. Ik zat er zo mee en voelde me toen echt heel slecht. Met mijn oudste zoon heb ik wel eens met zn hoofd ergens tegen aan gebotst. Zijkant van het deurkozijn geloof ik. Net ff de afstand verkeerd ingeschat. En net toen ik dacht: hij kan nu goed de trap af, viel die van boven naar beneden. En zo zijn er wel meer kleine ongelukjes gebeurd, waarvan je blij bent dat ze goed afgelopen zijn. Voel je dus niet schuldig, je zoontje neemt t je vast niet kwalijk.
Och mijn oudste heeft een keer zijn arm gebroken toen hijn1,5 jaar was. Viel van een speelhuisje terwijl ik ernaast stond maar kreeg een telefoontje dus lette even niet op..... wat een loeder moeder! Toen vond ik het heeeeeeel erg... nu denk ik ook van “ach, het is een jongen.... kans dat we vaker op de EHBO zitten is groot”
Ik denk dat we allemaal wel zoiets mee maken. En we ons daar even rot door voelen. Zo voel ik mezelf nog steeds schuldig dat ik te lang heb afgewacht en te nuchter dacht wbt M zijn groei. Denk ik wat nou als we eerder wat hadden gedaan.. Maar goed niks meer aan te doen.. de kids zijn ook zo snel! Er zal vast vaker wat gebeuren
Zoals je leest gebeurt elke ouder dit soort dingen. Ik heb mijn dochter ook eens 2 seconden onder water gehouden en ze is van het bed gevallen, terwijl ik op mijn telefoon keek Mijn zoontje is zelfs 2x van het bed gevallen en greep pas met twee handen de rand van de bbq vast(hij was gelukkig niet meer heet). En zo zijn er nog wel meer dingen geweest. Natuurlijk voel je je schuldig, maar zulke dingen gebeuren nu eenmaal.
Deze verhalen brengen herinneringen naar boven waar ik een hartverzakking van krijg.Met 5 kinderen ook het een en ander meegemaakt waar je kippevel van krijgt.Zo worden onze kleintjes groot.
Oefh ja! Zo zei ik vorige week nog tegen mijn vriend: "ik ben zo bang voor het moment dat ik haar per ongeluk pijn doe, maar dat moment gaat er komen, de vraag is wanneer." En diezelfde avond op een BBQ wil ik met haar (5 maanden) opstaan en stoot ik haar hoofd tegen het afdakje van het tuinhuisje. Ik kon wel janken!! Gelukkig waren er veel artsen op de BBQ die me allemaal gerust konden stellen "nee fontanel is echt niet beschadigd". En er waren veel moeders die meteen hun loedermoeder verhalen gingen vertellen. Erg helpend. Het bleef bij een bultje die de volgende dag alweer verdwenen was. Dochter leek vooral geschrokken en verder weinig last van te hebben. Ik vond t vreselijk, maar ik weet dat de kans groot is dat er ergere dingen gaan gebeuren.
Ik denk dat bijna iedereen inderdaad wel wat heb waarbij ze denken waar was ik met mijn hoofd en juist doordat dat gebeurt denk je nu nog veel beter na .Ik heb mijn zoontje een keer zijn hoofd late stoten en dat was toen best heftig.
Ik wilde gister mijn zoontje op mijn nek zetten.. binnen.. en ik tip hem omhoog maar had even de hanglamp niet gezien. (Was bij vrienden thuis). Gelukkig was hij van karton. Dus ja de hanglamp is wel beschadigd. Zoonlief keek me aan van: vind je dat nou normaal?