7 maanden na de geboorte (en uiteindelijk verlies) van mijn kleine vriend en het verdriet wordt niet minder. Ondertussen ook maar weer een miskraam moeten verduren, de 3e alweer. Het went in ieder geval niet. Mijn hoofd denkt zwanger te willen worden, maar mn hart is op slot. Ik wilde een kindje, dat heb ik gehad en nu is hij dood. Alle goedbedoelde adviezen, het 'positief proberen te blijven'; het laat me koken van boosheid. En omgeving wordt maar zwanger. Mensen die na ons begonnen en de 2e ondertussen verwachten. En ik moet horen op de miskraampoli dat onderzoeken waarschijnlijk niets gaan uitwijzen. Ik heb spijt dat we ooit hebben besloten 'het te gaan proberen'. We waren hartstikke gelukkig samen. En nu ook. Met een overdosis verdriet, die we voor altijd meedragen.
Lieve Pechvogol, Geen advies, tips of wat dan ook. Alleen een hele dikke knuffel. Ik weet hoe je hart kan schreeuwen om een kindje om voor te zorgen, juist na zo'n enorm verlies. Ik ben zwanger geraakt 6 weken na het overlijden van ons zoontje en Oh wat ben ik enorm dankbaar dat ik mijn dochter in mijn armen mag houden. Maar dat verdriet, de leegte en het gemis is er nog steeds. Ik vraag me af of dat ooit anders zal zijn. Ik kan je alleen heel veel kracht en liefde toewensen. Ik hoop oprecht dat het leven en de wereld weer een stuk mooier en lichter zal worden voor jullie. Liefs
Oh pechvogol, ik heb je destijds gevolgd en vroeg me regelmatig af hoe het met je zou gaan... Natuurlijk ben je boos, het is ook zo oneerlijk! En al dat zogenaamde goedbedoelde advies, bah, het enige dat je nodig hebt is iemand die je laat uitrazen en uithuilen op zijn/haar schouder. Want het is heel normaal dat je dit voelt en het mag er zijn. Een hele dikke knuffel!
Ow pechvogel zo herkenbaar!!! Hier ook 3 miskramen en mijn zoontje verloren met 20 weken. Bij de miskramen ook steeds kloppende hartjes die er weer mee stoppen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een dochter heb maar de pijn die je aangeeft is zo herkenbaar! Ik zou tegen je willen zeggen komt allemaal goed maar helaas dat weet niemand. Heel veel sterkte! Het is zo oneerlijk!
Pfff.. Je woorden grijpen me best aan.. Ondanks dat ik geen kind verloren ben kan ik je verdriet bijna voelen. Ik hoop echt dat jullie toch een gezond kindje in jullie armen mogen sluiten in de toekomst... En dat jullie engeltje grote broer mag worden. Onwijs veel sterkte en kracht, voor nu en in de toekomst. Knuffel..
Het verdriet is zo herkenbaar en zit zo diep. Een kindje wat zo gewenst was en niet bij jullie is en dan ook nog niet opnieuw (blijvend) zwanger. Je weet alleen hoe het voelt als je het hebt meegemaakt. In mei 2014 is ons zoontje na problemen na 36 weken zwangerschap overleden. Na 3 maanden wilden we weer zwanger worden en dat heeft 9 maanden geduurd. Dat voelde zo donker. Alsof er geen zicht was op de toekomst. Expres toen samen ook een mooie reis gemaakt om samen mooie dingen te zien die er waren (wel huilend op de mooiste plekken). Wilde toen na 7 mnd mijn verjaardag ook niet vieren. Wel ben ik er in die tijd achter gekomen hoe sterk mijn man en ik met z'n 2en waren en welke lieve vriendinnen ik had. Ik hoop zo voor jullie dat het leven weer iets lichter wordt (want dat zal gebeuren) en dat er weer iets moois komt om naar uit te kijken. Knuffel...
Dank jullie wel voor de lieve reacties.@overtherainbow, Het voelt idd uitzichtloos. Ook wij hebben een mooie (huwelijks)reis gemaakt, ondanks dat de bruiloft niet door kon gaan door dit alles. Daar achter gekomen dat ik weer zwanger was. Wat dus weer fout ging... Wat mijn relatie betreft, het klopt ook dat, als dit je niet opbreekt, dan maakt het je ijzersterk samen. Als wij zien hoe vrienden in een relatie zich druk maken/ruzie maken om wissewasjes, dan denk ik: 'Hoe hadden zij onze situatie overleefd samen??'. Mensen raden mij en mn vriend aan te gaan praten met iemand. Maar ik weet niet met wie en eerlijk gezegd kan ik t niet opbrengen. Ik ben alles maar aant wegstoppen en af en toe komt t er in alle hevigheid uit. Het is zo moeilijk :'(
Wat fijn dat jullie samen ook zo sterk zijn. Ik ben na ongeveer 3 mnd naar een psycholoog gegaan toen ik weer aan t werk ging. Eigenlijk vooral zodat ik wist waar ik terecht zou kunnen als ik helemaal vast zou lopen. Ik vond t toen best prettig, vooral om te horen dat sommige gevoelens normaal zijn en je gevoelens op een rijtje te zetten. Mijn man had daar geen behoefte aan en ik ging alleen (maar werk ook in t zh, dus voelde ook meer confrontatie etc). Ik had een naam van n psychologe gekregen via maatschappelijk werk van de verloskunde van t ziekenhuis. Soms kan je ook als 1e stap met 1 van de maatschappelijk werksters praten. T lijkt me niet fijn om alles weg te stoppen, dus misschien wel goed om er wat mee te doen. Denk trouwens dat veel vrienden het vaak ook aanraden omdat zij zichzelf machteloos voelen en in oplossingen denken. Kijk waar jij je goed bij voelt. Hoewel ik nog elke dag wou dat het anders was, denk ik dat tijd (heel veel tijd) dingen wel iets lichter kan maken. Ik hoop dat over heel veel jaren de trots meer naar voren komt dan t verdriet, maar zover ben ik nu nog niet. En je hebt helemaal gelijk, het is heel moeilijk! Veel sterkte en n knuffel
Lieve Pechvogel, Ik kan me voorstellen dat het verdriet van een doodgeboren kindje en vervolgens een miskraam de trotsheid die je ook hebt op een doodgeboren kindje overstemmen. Voor ons is het nog maar een maand geleden en zijn we ook heel verdrietig, maar vooral ook nog heel trots op onze kleine man. Stiekem kijken we ook uit naar een kindje maar ik ben er ook doodsbenauwd voor. Je verhaal grijpt me dan ook erg aan. Ik heb geen idee hoe je dit verdriet kunt leren dragen, zelf vraag ik me dat ook regelmatig af. Wij hebben vanuit het ziekenhuis direct een maatschappelijk werkster gehad die langsgekomen is. Mij heeft dit erg geholpen. Als ik jou verhaal zo lees zou ik dat toch aanbevelen. Je kunt het altijd proberen als het er niet beter van wordt kun je er weer mee stoppen toch. Zelf vind ik het naast erover praten heel erg fijn om iets met mijn gevoelens/emoties te kunnen doen. Voor de begrafenis hebben wij het dekseltje van zijn mandje/kistje zelf gemaakt en bekleed. Nu ben ik aan het nadenken over een steen voor op zijn grafje en wil ik een mooie gedenk collage maken voor aan de muur. Ook wil ik een fotoboek maken van de zwangerschap en de week dat onze kleine man in zijn mandje bij ons was. Verder ga ik graag even langs zijn grafje en schrijf ik een dagboek aan hem. Zo krijg ik het gevoel dat ik toch een beetje voor hem zorg. Ik wens je heel veel sterkte toe!! liefs Fryslangirl
Wat ontzettend verdrietig maar ook helaas herkenbaar. Ik ook in totaal drie miskramen gehad en mijn stil geboren dochtertje met 38.5 weken. Inderdaad anderen hebben al twee kids ondertussen en klagen als het "lang" duurt om zwanger te worden. Dan denk ik: ik ben al drie jaar bezig en mijn kind verloren! Ik vind het nog steeds heel moeilijk ook al ben ik nu wel zwanger van ons zoontje. Maar het verdriet blijft en vooral het onbegrip v sommige mensen. Met veel mensen heb ik het contact laten verwateren en heb erg geleerd voor mezelf te kiezen. Idd mijn man en ik zijn ook superclose en dat is wel heel bijzonder. Voor ons is onze dochter er altijd bij. Ik heb ook heel veel gedaan met foto's, een fb pagina voor haar gemaakt, een blog geschreven, twee groepen opgericht op fb. Veel met lotgenootjes praten, dat heeft en helpt me nog steeds enorm. Heb er ook nieuwe vriendinnen aan overgehouden en dat is zo belangrijk want zij begrijpen je pas echt. Ik kan ook bijv geen babyblad of zo lezen. Al die happy ouders en gezinnen, vreselijk. Het zal gewoon nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop dat je missch toch nog goede hulp of medicatie krijgt om je lijf missch te helpen met zwanger blijven? Ik heb zelf veel gespeurd en hier op zp veel geleerd in het meerdere miskramen topic. Want bij mij werd ook alles op dikke pech geschoven maar dat vond ik wel erg makkelijk. Ik kreeg uiteindelijk heparine, aspirine en Utrogestan. En nu slik ik ook extra vitaminen. Er valt nog veel te leren over meerdere miskramen. Missch wil je eens komen meekletsen op het topic. Ik stuur zo een linkje. Heel veel sterkte
http://www.zwangerschapspagina.nl/miskraam/604663-wie-heeft-meerdere-miskramen-gehad-deel-9-a.html Wat is er trouwens geconstateerd op je 17e? Heeft dat iets te maken met vruchtbaarheid of zwanger worden?
Verdriet kan je slopen maar aub blijf niet hangen. het heeld echt waar maar dat heeft tijd nodig. een litteken blijft.. Misschien kun je schrijven er is een site hier heb ik veel aan gehad. lieve engeltjes sterkte
Dank jullie wel voor de reacties! @fryslangirl, mijn kindje is niet doodgeboren, maar heeft 11 dagen geleefd. Wel veel te vroeg (28w3d) en veel te klein (460 gr). Erover praten lijkt voor nu nog te moeilijk. De rest heb ik gedaan; de uitvaart goed geregeld, een foto album gemaakt, de steen ontworpen voor het grafje. En thuis hebben we een plek gemaakt in de woonkamer waar foto's en spulletjes staan. Maar op een bepaald moment valt er niets meer te 'regelen' en sta je letterlijk met lege handen. Ik ben 1x bij een psycholoog geweest, die liet me een brief schrijven (of een andere vorm van uiten, maar ik koos te schrijven) naar mijn kindje hoe ik de toekomst samen voor ogen zag. Dat was heel pijnlijk (heeft 2 weken geduurd voordat ik er met pijn en moeite aan begon), maar voelde me erna wel een tijdje beter. Jammer genoeg heb ik de kracht niet gehad hiermee door te gaan. @Conejita; jouw verhaal ken ik idd, ook vreselijk. Ik lees af en toe op het meerdere miskraam forum en als ik me niet vergis heb ik zelfs een keertje meegeschreven. Op mijn 17e is SLE geconstateerd, een vorm van lupus (auto immuunziekte) met daarbij het antifosfolipidensyndroom (stollingsprobleem). Veel vrouwen komen erachter dat ze het hebben na meerdere miskramen. Bij mij is het dus allang bekend (ik ben 34 jaar). Ik krijg alle benodigde medicatie die beschikbaar is bij een zwangerschap (heparine en aspirine). Toevallig bij de zs van mijn zoontje ook utrogestan gekregen ivm getordeerde eierstok bij 7 wk zs (pech!). Maar dan nog steeds is de kans op miskramen of een laag geboortegewicht verhoogd. Allemaal leuk en aardig om te horen, maar als het je eenmaal overkomt is het andere koek. Welke vitaminen slik jij extra? @din0, die site ken ik idd. Volgens mij heb ik in de afgelopen 2 jaar alle 'sterretjes'-sites wel voorbij zien komen... Twee weken geleden een afspraak gehad bij de fertiliteitskliniek (miskraampoli) in het AMC: bloed laten prikken (homocysteÏne -> vit.B12 en schildklier, over week of 3 uitslag) en morgen krijg ik een gel-echo (afwijkingen in bm en/of vleesbomen etc). Maar bij intake al te horen gekregen dat in 60% van de gevallen niets gevonden wordt. Heb een mail gestuurd naar Gent, voor een intake, maar daar heb ik nog geen reactie op gekregen (ook alweer 2 weken geleden). Ik kan er achteraan bellen, maar daar heb ik op dit moment de energie eigenlijk niet voor
O, Pechvogol, wat vind ik dit erg voor je. Ik had je verhaal destijds gelezen. Het lijkt erop dat je, heel begrijpelijk, in een depressie aan het zakken bent. Is het geen optie dat je je man vraagt of hij misschien wil regelen dat je tóch weer naar iemand toe gaat om te praten? Dat hij bijvoorbeeld een afspraak maakt bij de huisarts en meegaat om de verwijzing te regelen? En misschien naar de eerste (paar) afspraken bij de psycholoog? Je weet ergens wel dat het je zou helpen, maar je kunt het niet opbrengen om het voor jezelf te regelen, wil hij dat niet voor je doen? En wil jij het, dat is natuurlijk ook belangrijk. Ik wil je hoe dan ook ongelooflijk veel sterkte wensen en hoop uit alle macht dat er ooit weer een lichtpuntje aan je horizon verschijnt.
Wat bedoel je "allemaal leuk en aardig om te horen maar als het je overkomt is andere koek?" Ik zag dat je meeschrijft bij miskramen topic nu en dat er over Prednison gesproken werd? Ik weet er verder niet veel van omdat bij mij niets gevonden is. Ik slik omega 3 en vitb12 bij. Maar verder niet veel hoor. Dit gewoon omdat ik zwanger ben. Kan me voorstellen dat je het allemaal even zat bent en geen energie hebt. Idd missch wat hulp vragen van je man of goede vriendin om je toch naar een psych of zo te sleuren (als het je toch goed heeft gedaan) en idem voor Gent. Het is ook enorm zwaar . Ik ben ook doodmoe van het hele gevecht en werken ook nog erbij. Heb nu verlof en keek ernaar uit maar ben alleen maar verschrikkelijk moe en echt happy voel ik me niet. Hang in there. Goed dat je iig hier aan de bel hebt getrokken. Niet leuk om te zeggen maar het is en blijft een gevecht. En voor mama's zoals wij gewoon het zwaarst want wíj moeten het doen. Het verlies dragen, een weg zoeken om "door" te gaan, de ziekenhuisbezoeken en proberen weer hoop bij elkaar te sprokkelen. Het ís ook loodzwaar. Neem je tijd maar ik hoop dat je de kracht weer vindt om kleine stapjes vooruit te komen (en je mag ook weer terugvallen), steeds weer om op te krabbelen. Zo ging en gaat het bij mij iig. Het vergt heel wat van een mens, van een moeder.
Ik bedoel hiermee dat me op 17 jarige leeftijd werd verteld welke narigheid me te wachten stond door de aandoeningen (SLE en APS) en zwangerschappen, maar dat was nog zo een ver-van-mijn-bed-show. Ik dacht dat het wel mee zou vallen en dat ze me worst case scenarios voorschotelden. En ik dacht 'dat varkentje wassen we wel als we er zijn'. Maar goed, nu sta ik midden in deze shit en het valt toch allemaal vies tegen. Idd zit nu bij het andere topic én op de fb pagina. Ik zou wel graag willen dat de mogelijkheid voor prednison bekeken kan worden, want ik héb nu eenmaal een auto-immuunziekte en misschien ligt t daar wel aan?? En als niet, kunnen we dat iig uitsluiten. Ik wil het iig met iemand bespreken en in het AMC lijkt dat niet in de mogelijkheden. @Gitta, ik denk niet dat ik een depressie in zak (ook ervaring mee), ik denk vooral dat het verdriet nog heel erg groot is. Dat houden mn vriend en ik wel in de gaten.
En toch wil ik je de site aan raden. je kan mee lezen de eerste 6 weken zodat je kan zien of er een klik is. In die 6 weken mag je jezelf voorstellen en spring je er bij. vi d je het niet klikken dan kan de moedergans die de mailing lijst ondersteunt je vragen waarom niet en dan mag je eruit stappen zonder probleem. schrijven deed me zo goed praten iets minder sterkte
O ja zo. Ik snap m. Op je 17e kun je je daar natuurlijk nog niks bij voorstellen. Ik heb zelf geen autoimuumziekte maar ik hoor op het topic idd goede dingen over prednison en dat ze je in Gent echt beter helpen. Ik hoop echt dat je daar de juiste hulp krijgt. Inderdaad gewoon een enorm verdriet. Mijn psych zegt ook tegen mij dat alles wat ik voel compleet normaal is. Als ik bijv zeg dat ik me niet stabiel voel. Iets met je verdriet doen lijkt me wel een goede. Iets dat bij je past.
Dat lijkt me logisch, dat je verdriet nog heel groot is. Gelukkig dat je wel voelt dat het geen depressie is. Nogmaals heel veel sterkte!