Hallo allemaal Ik ben nieuw op het forum. Ik ben op zoek naar meiden waar ik mee kan praten, over verdriet, verlies maar ook over de mooie dingen. Ik wil niet altijd de mensen in mijn omgeving 'lastig vallen' met mijn verdriet, maar ik heb veel behoefte om er over te praten, vooral na de komst van ons tweede kindje. Soms hebben mensen zo iets van; ben blij je hebt nu toch een gezonde dochter, dus het verdriet moet nu maar klaar zijn. Helaas krijg ik wel eens deze reactie, mensen die het niet begrijpen. Ik snap heel goed dat sommige er niet meer over willen praten en ik wil mijn naasten er ook niet steeds mee belasten. Daarom zou ik heel graag mee willen praten op het forum. Ik zal ons verhaal vertellen. Na 3,5 jaar in de medische molen werd ik zwanger! Het was echt fantastisch en heel onverwacht nieuws. We zaten die maanden net in een pauze voor ivf. Met 30,3 weken kreeg ik een enorme bloeding, we wonen gelukkig dicht bij het ziekenhuis. Ik had een placenta loslating en hellp. Met een spoedkeizersnede is onze Siem geboren. De kinderartsen waren vanuit een ander ziekenhuis bij de geboorte en nadat ik hem even had mogen zien is hij met de ambulance naar het andere ziekenhuis gebracht. De dag erna ben ik er ook heen gebracht en kon ik kleine Siem zien en aanraken. Na 1,5 dag mocht hij al van de beademing af! O wat waren we verschrikkelijk trots! Iedere dag mochten we heerlijk met hem kangeroeen. Hij lag warm in zijn zijn couveuse en dronk goed door de sonde. Tot die ene verschrikkelijke dag. De achtste dag werd hij ziek, het ging heel heel snel. Zijn bloeddruk bleef maar dalen, zijn darmen waren ziek. Verschillende gesprekken met de artsen en toen zijn bloeddruk een beetje stabieler was is de operatie begonnen. We zaten in een kamertje te wachten en toen ik de crash car langs zag komen wisten we het al... We werden de afdeling binnen gebracht. Ze hebben met letterlijk moeten dragen, daar werd mijn ventje handmatig gereanimeerd, hij werd bij me gelegd en heeft bij mama zijn laatste adem uitgeblazen. Ik mis hem zo verschrikkelijk, hij had een nek bacterie en is tijdens de operatie aan een hartstilstand overleden. Het voelde alsof mijn hart er uit werd getrokken. In augustus ben ik zwanger geworden, we zouden in november weer beginnen met vruchtbaarheids behandelingen. Na een zware zwangerschap ben ik met 35 weken opgenomen, en savonds is Norah met een spoedkeizersnede geboren. Ik had pre eclampsie. Ze deed het vanaf het begin al heel erg goed! Ze heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen. Het was een hele moeilijke tijd want we waren heel erg bang dat ook zij ons afgenomen zou worden. Inmiddels is ze 3 maanden en gaat het fantastisch. We genieten heel erg van haar en door haar gaat langzaam het zonnetje weer een beetje schijnen. Maar ik mis Siem nog iedere dag, nu zie ik alles wat we bij hem missen, we hadden nu gewoon met z'n viertjes moeten zijn. Sorry dat mijn bericht zo lang is, hoop dat jullie het niet vervelend vinden. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet echt van mijn meisje, iedere keer als ik naar haar kijk heb ik vlinders in mijn buik. Ze is mijn alles. Maar opeens overvalt me dan het alles overheersende verdriet. Dat ik haar grote broer zo ontzettend mis...
Och meid, wat een naar verhaal! De tranen staan me in se ogen! En natuurlijk is je verdriet niet weg, ook al krijg je een ander kindje! Ik hoop dat je hier meiden vindt om mee te praten! Dat is belangrijk.
Meid! Natuurlijk mis je jouw zoontje nog steeds! Ik heb er geen ervaring mee maar ik kan me niet voorstellen als ik mijn eerste zoon kwijt raak, echt niet. Wat een verdriet . Dikke knuffel.
hoi mitsy83, ja, moeilijk is dat he!!! ik zou zeggen, blijf hier schrijven. wij zijn eind februari ons zoontje verloren. nu praten de mensen er niet veel/niet meer over. maar het gemis wordt nu erger, maar dat is mijn ervaring. Heel veel sterke, ben blij te lezen dat je van haar geniet. zoals jij het beschrijft zo voel ik het ook. knuffel mamsvan6
Ik ben zelf in 2010 en 2012 mijn zoontjes verloren en er gaat geen dag voorbij dat ik ze niet mis of aan ze denk ... Je denkt allemaal iedere dag aan je kinderen dus ook aan je overleden kinderen, praat je mee op lieve engeltjes ?
Hoi mitsy83, Ik begrijp heel goed hoe jij je voelt. Ons 2e kindje is 4 dagen na zijn geboorte (na 40 weken zwangerschap) ook overleden aan nec. Inmiddels is ons 3e kind 7 maandjes oud en heb het nog elke dag erg moeilijk met het verlies van ons 2e kindje. Het gemis zal nooit weggaan en denk vaak aan hoe het zou zijn geweest. Maar ook hoe heftig deze periode was. Kan het moeilijk een plaats geven. Het leven gaat door en ik houd me groot voor iedereen maar zou het liefste in een donker hoekje gaan zitten janken. Ik begrijp je heel goed. Wat mij op de been heeft gehouden (en nog steeds) is mijn eerste kindje, hij trekt mij er doorheen. Heel veel sterkte.
Wat moeilijk om Siem al zo snel te moeten missen. Maar tegelijkertijd ook een mooie dochter gekregen hebt. Zo moeilijk dat je dochter haar broertje niet heeft mogen leren kennen. Hoop dat het je helpt om goed van je af te schrijven hier. Dikke knuffel voor jullie.
Bedankt lieve meiden voor de warme reacties. Mjs, wat verschrikkelijk, 2 zoontjes verloren. Wat enorm moeilijk om dat twee keer te moeten meemaken. Heel heel veel sterkte. Ik wil graag meeschrijven, waar kan ik dat topic vinden. Kaily, precies dat gevoel bedoel ik, in een hoekje gaan zitten. Alsof de wereld niet meer bestaat. Ik vond het vlak na het overleden van Siem zo onvoorstelbaar dat alles doorging! De wereld draait door en iedereen gaat weer verder, terwijl voor ons alles stil stond. Heeft jullie kindje NEC gekregen in het ziekenhuis? Mamavan6 vind jij t ook zo moeilijk dat er eigelijk vrij snel niet meer over gesproken wordt? Kan je er wel in je omgeving over praten? Liefs Mitsy
Ons zoontje is geboren na 40 weken zwangerschap en zijn na 1 nacht ziekenhuis naar huis gegaan, hij had in het vruchtwater gepoept, vandaar dat we moesten blijven. Alles was goed en hij was gezond dus mochten we naar huis, precies zoals het na elke bevalling hoort te gaan. Na 1 dag en nacht thuis oogde hij niet fit s ochtends en zijn door de verloskundige naar t ziekenhuis gestuurd. Daar wisten ze niet wat er aan de hand was maar zijn bloeddruk was erg laag en kregen hem niet stabiel, hij werd snel zieker en zijn toen naar t radboud gestuurd. Dezelfde nacht is hij geopereerd, zieke darm verwijderd, en na de operatie was het wachten op stijgen van zijn bloeddruk, maar hij werd als maar zieker en hebben hem 4 dagen na zijn geboorte af moeten geven en is in de armen van mijn man overleden. Ik was er echt kapot van en als ik nu aan die periode denk kan ik alleen maar huilen en huilen. Na zijn overlijden hebben ze nog DNA onderzoek gedaan, of er iets erfelijks zou zijn of dat ons bloed bij kruising voor problemen zou zorgen, maar daar is niets uitgekomen. Tot op heden hebben ze er geen verklaring voor en zullen we moeten leven met het feit dat het altijd onverklaarbaar zal zijn. Hoe heeft jouw kindje de NEC opgelopen aks ik vragen mag? Ben namelijk nog steeds op ziek naar antwoorden.
Jeetje Kaily wat verschrikkelijk. Vooral dat hij voldragen is en na een dag na huis mag, dan verwacht je dat toch absoluut niet. Dan wordt echt je aller aller grootste nachtmerrie onverwacht werkelijkheid. Verschrikkelijk.ik kan me goed voorstellen dat je antwoorden wil. Siem heeft het ook opeens gekregen en is er heel snel heel ziek van geworden, aan het begin van de operatie (ook om de zieke darm weg te halen en om te kijken hoe groot het was) een hartstilstand gekregen. De artsen hebben gevraagd of we nog wilde dat er autopsie zou worden uitgevoerd. Maar mijn man en ik vonden allebei dat er genoeg geprikt en gesneden was in ons mannetje, hij verdiende rust na die verschrikkelijke stressvolle pijnlijke dag voor hem. Na een paar weken hebben we nog een gesprek met de kinderarts gehad, maar buiten wat we al wisten hebben ook wij geen antwoorden gehad. Ja de gangbare antwoorden van; het kan helaas altijd gebeuren, vooral premature baby's kunnen moeilijker herstellen. Dat soort antwoorden. Ik moet heel eerlijk zeggen dat die periode en gesprekken een beetje met een waas voorbij gingen. Ik wilde naar huis, en ik wilde het vooral niet geloven en accepteren. Ik kan het nog steeds niet accepteren en een plek geven. Over de NEC zelf weet ik dus ook niet veel meer als wat ze ons verteld hebben. Iedere dag vraag ik ook nog waarom, en waarom wij, waarom mocht hij niet blijven. Ik heb wel vaker wat over de bacterie opgezocht op internet, maar buiten het verloop kan ik niet veel vinden en als ik begin te lezen leg ik het eerlijk gezegd al snel huilend weg. Heb jij je zwangerschap daarna ook heel anders beleefd? En hoe gaat het nu met jullie? Lieve groetjes
Mijn 2 zoontjes zijn bij 34 wkn geboren 1660 en 2165 Gr. Goede start maar op dag 8 werd er eentje ziek, overgeplaatst naar neonatologie ziekenhuis, beademd, antibiotica verdenking van NEC (beide) Buik bleef soepel en op de buikscans niets te zien. Dag 11 werd ons andere zoontje ook ziek, ook beademd, lage bloeddruk en niet stabiel te krijgen. Dag 12 overleed hij. Uiteindelijk niet aan NEC maar aan de ecoli bacterie. Hoevaak we niet gehoord hebben je hebt er nog een over.. Mensen bedoelen het goed maar Niets op de hele wereld vervangt je kindje! Een ander kindje kan je er doorheen trekken, je moet door, het maakt wat goed maar vervangt zeker niet! Sterkte met alles!
ongeduldje, bedankt voor je reactie en je lieve woorden. Wat een verschrikkelijk verhaal. het is zo, niets op de wereld vervangt je kindje. wat enorm moeilijk, een prachtige tweeling, en dan worden ze gescheiden. wat verdrietig, ik heb er geen woorden voor. Hoe ga jij met dit verlies om? ik kan het niet accepteren. Vandaag zou mijn grote kleine vriend 1,5 zijn geworden. Slaap zacht vriendje, ik mis je zo.
Mijn zwangerschap na het overlijden heb ik zeker anders beleeft. Ik was nog maar 1x ongesteld geweest en direct zwanger. We waren heel blij maar ook bang. Ik heb tijdens de zwangerschap extra begeleiding en controles gehad, maar voor de zwangerschap en bevalling was ik niet echt bang, vooral voor de periode vanaf de geboorte. Vandaar dat ik met 39 weken ingeleid ben en ben in het radbout bevallen. Daarna 5 dagen ter observatie daar gebleven. Na de geboorte kwam de neonatoloog direct de baby controleren en daarna elke ochtend. Maar dit was puur uit voorzorg. Ze hebben na het overlijden van ons zoontje DNA onderzoek gedaan bij mij en mijn man naar daar was niets afwijkends aan te zien. We moeten leven met het feit dat wij pech hebben gehad. Na ons ontslag uit het ziekenhuis durfde ik langzaam aan te gaan genieten. Onze dochter heeft zeker 4 maanden bij mij op de kamer geslapen zodat ik haar in de gaten kon houden. Nu heb ik het volste vertrouwen. Maar toch heb ik geleerd dat kinderen echt wondertjes zijn, en ben echt heeeeel zuinig met mijn kinderen en voorzichtig met hen. Hoe gaat het met jou nu?
Wat goed dat je zulke begeleiding en controles hebt gehad! Heb je ook nazorg gehad? Na de geboorte van Norah kwam de psych aan bed, vragen en kijken hoe t met me ging, en een pit verpleegkundige kwam een keer of 5 aan huis, gewoon om te praten, dan kon ik m'n verhaal kwijt en ze begeleide me zo nodig. Norah slaapt ook nog steeds bij ons op de kamer, bedje aan mijn kant. Ben wel echt van haar aan het genieten maar durf soms nog niet goed over de toekomst te fantaseren. Dan gaat er ineens door m'n hoofd, wie zegt dat je dat mag meemaken? Heel onreeel want er is geen rede voor natuurlijk, maar soms komt ineens dat alles overheersende verdriet en is t net of je heel hard op de grond gegooid wordt. Wat knap zeg dat je het tot 39 wkn hebt volgehouden! Respect zeg! Ik vond het zo moeilijk op het einde, was echt bang. Was in m'n hoofd al bang dat ik een 2e urntje moest uitzoeken. Pffff. Ik zou heel graag nog een derde kindje willen, aan de ene kant wil ik het zo snel mogelijk proberen, vanwege onze mmm geschiedenis, en aan de andere kant denk ik dat ik eerst alles een plekje moet kunnen geven. Is jullie kindje ook nog onder controle in het ziekenhuis? Je hebt helemaal gelijk, kinderen zijn wonders, en zeker niet vanzelf sprekend. Het is een geschenk.
Ons kindje is niet onder controle, alleen na de geboorte de 5 dagen dat wij in het ziekenhuis zijn gebleven. Ons is duidelijk verteld dat wij domme pech hadden en het DNA onderzoek heeft niets uitgewezen. Wel heb ik nadat we ontslagen waren uit het ziekenhuis in totaal nog 8 dagen kraamzorg gehad en de verloskundige kwam dagelijks langs. Waarschijnlijk om mij in de gaten te houden. Wij willen ook nog een kindje, ons 4e kindje. Maar eerst gaan we genieten van ons dochtertje en ik mag zeker 9 maanden niet zwanger worden. Was m'n 3e zwangerschap en tussen de 2e en 3e zat niet veel tijd. Maar dat vind ik niet erg. Ik wil eerst alles rustig laten bezinken. Heb namelijk nogal wat schrik, weer 9 lange maanden waar van alles mis kan gaan en nu heb ik 2 gezonde kindjes (en 1 engeltje). Ben jij niet bang voor een nieuwe zwangerschap? En hoe heb jij je laatste zwangerschap ervaren?
He Kaily Hoe is t? En met de kindjes? Gaat het een beetje in de warmte? Waarom mag je nog niet zwanger worden als ik vragen mag? De tweede zs vond ik heel moeilijk, de eerste 6 maanden stonden voornamelijk in het teken van mijn vader. Hij had darmkanker en is in die periode een aantal keren geopereerd, en ik ben iedere dag naar het ziekenhuis gegaan. Maar de angst was al heel erg aanwezig, doordat m'n bloeddruk weer steeds meer ging stijgen moest ik de laatste tijd om de dag op controle. Had ik voor mezelf een klein beetje meer rust. Maar vanaf ongeveer 32 weken werd ik zo bang, zo bang dat er iets zou gebeuren. Werd er echt helemaal naar van. Gelukkig heel veel begeleiding vanuit het ziekenhuis gehad, en extra echo's en controles. Het was een zware emotionele zs. Ik ben idd heel bang voor een nieuwe zs, maar aan de andere kant wil ik het echt heel heel graag en het liefst zo snel als het kan. Weet niet precies waarom, maar ik mis het zwanger zijn. Dubbel he? De angst enzo mis ik natuurlijk niet, maar het mooie gevoel. Misschien ook omdat toen Siem nog in m'n buik zat, alles goed was. Ik weet het niet precies, het is gewoon heel moeilijk allemaal. Omdat ik snel 2 ks achter elkaar had, moet ik sowieso wachten. Manlief vind het ook moeilijk om aan een derde te denken. De angst zit zo diep, het is gewoon heel dubbel.
Ik ben juist ook zo bang voor de reacties die gaan komen. Afgelopen december is ons zoontje geboren. Hij heeft een vreselijk moeilijke start gehad en is de volgende dag overleden. Momenteel ben ik net weer zwanger en durf het eigenlijk aan niemand te vertellen, juist voor dat soort reacties als waar jij het over hebt. Een ander kindje kan nooit je overleden kindje vervangen. Toch geeft jou verhaal me op de een of andere manier wel kracht. Het is bij jou al wat langer geleden en jullie hebben ook de kracht gevonden om door te gaan.
Spinnie, gefeliciteerd met je zwangerschap! Het zal heel dubbel en moeilijk worden, maar straks hou je je wonder in je armen! Krijg je begeleiding bij je zs? Is wel echt een aanrader, praat het van je af, en luister naar je lichaam. Ik hoop dat je toch een hele fijne mooie zs hebt. Mag ik vragen wat er met je zoon is gebeurt? En inderdaad, mensen zijn keihard, ik heb het er erg moeilijk mee. Maar des te meer waarde hecht ik aan de mensen die écht belangrijk voor me zijn en me ook echt helpen en steunen. Ook al vertel ik 100 keer mijn verhaal. Ik heb geleerd, echte vrienden zijn schaars, koester je naasten. Je zal je kleine ventje nooit vergeten, en hij wordt Dalijk grote broer. Altijd zit hij in je hart en ooit, ooit zal je het een plekje kunnen geven. Ik weet nog niet wanneer ik dit kan, ik kan hem niet los laten. Ben wel erg blij dat ik hier van me af kan schrijven, hier oordeelt niemand over je. We begrijpen elkaar helaas...
Het advies was 9 maanden na de geboorte van ons 3e kindje niet zwanger raken. Dit omdat ik na mijn bevalling van ons 2e kindje heel snel weer zwanger ben geraakt en ik moet zeggen dat mijn 3e zwangerschap lichamelijk ook het zwaarst was. Veel bandenpijn, ontzettend grote buik, rugpijn en ga zo maar door. En dat was volgens de verloskundige ook njet gek, was al m'n 3e zwangerschap en had m'n lijf geen rust gegund na mijn 2e zwangerschap. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook nog niet toe ben aan een 4e zwangerschap. Eerst willen we maximaal genieten van onze kinderen en als we er klaar voor zijn dan weet ik wel wanneer het moment daar is. Maar de wens voor een 4e kindje is er wel degelijk!