Kaily, hoe voel je je lichamelijk nu? Ben je wel al opgeknapt? Is inderdaad wel heel zwaar voor je lichaam, hoe snel was je weer zwanger na jullie tweede kindje? Vandaag terug naar het crematorium geweest, Pfff verschrikkelijk iedere keer om daar terug te komen. M'n ketting met sterretje, waar de as van Siem in zit moest gelijmd worden. Het dopje wat het afsluit zat los. Gelukkig kan ik nu mijn kleine vriendje weer bij me dragen. Vannochtend bij de psych geweest, was weer erg heftig. Heb t gewoon zo moeilijk, ik mis hem zo verschrikkelijk. Ik kan het geen plekje geven. Het staat helemaal los van Norah, van haar kan ik gelukkig heel erg genieten. Maar o wat mis ik hem toch, hij had er gewoon bij moeten zijn. Ben zo enorm onzeker, voel me lichamelijk ook falen, dat ik bij allebei m'n zwangerschappen m'n kindjes niet heb kunnen voldragen. Ik weet ook wel dat ik er niks aan kan doen, maar het voelt gewoon zo. Ik heb geen knop die ik kan omzetten. Norah ligt lekker te slapen, en manlief is ook in slaap gevallen, heb vandaag al zoveel tranen gehad, maar als ik er nu over schrijf komen ze weer. Ik ben blij dat ik hier op het forum m'n verhaal kwijt kan. Ik wil mensen in m'n omgeving niet lastig vallen met m'n verdriet. Gelukkig vind ik ook wat afleiding hier, en met m'n dieren, die oordelen nooit.
Hey mitsy, ik ben heel snel opgeknapt na m'n bevalling. Heb er lichamelijk niet veel last van gehad. Het even niet zwanger worden is beter voor m'n hele lijf, denk dan aan m'n bekken en mogelijke verzakkingen. Maar goed, dochterlief is nu al 8 maanden nu. Ik ben na de bevalling en na dan voor t eerst weer ongesteld te zijn geweest meteen aangeteld (wij dachten zo de natuur bepaald) en er zat dus 3 maanden tussen. Jij praat dus met een psych, was dit je eigen beslissing? En hoe ervaar jij het? Mijn man wilde heel graag dat ik dat ook zou doen, maar ik zeg zelf daarop dat die psych het zelf nooit heeft meegemaakt, hoe kan die mij dan helpen? Mijn man en ik hadden beiden een hele andere omgang met het verlies van ons kindje en heeft bijna onze relatie gekost. Maar uiteindelijk zijn we 10 maanden na het overlijden van ons kindje zelfs getrouwd. Hoe gaat het bij jou? En nu je 2e kindje is geboren?
Ik heb best veel baad bij de psych. Kan er m'n verhaal kwijt, en we werken ook aan m'n onzekerheid, angst e.d. Kom ook nog steeds bij de psychiater in het ziekenhuis, voor m'n medicatie en ook om er over te praten. Het ziekenhuis heeft echt hele goede nazorg. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het de laatste tijd heel erg moeilijk heb, ben vorige week bij de ha geweest en heb aanvullende medicatie gekregen om in ieder geval wat rustiger en makkelijker te ontspannen als ik in bed lig. M'n man werkt 12 tot 14 uur per dag, dus wil ook niet dat als hij thuis komt hij steeds een huilende vrouw aantreft. Tuurlijk hij begrijpt me en is er altijd voor me, maar wil het zelf gewoon niet. Maar soms kan ik er echt niks aan doen en begin gelijk te huilen als ik m zie. Norah en Siem lijken ook enorm op elkaar. En het klinkt misschien heel stom, maar soms als Norah op schoot zit, met haar gezicht naar me toe, en ze valt in slaap dan heeft ze echt zon slaaphoofdje, met van die hang oogjes. Manlief zei het laatst ook, toen Siem overleden was was dat precies zon gezicht. Heb ook foto's die ik pas geleden voor het eerst heb gezien (m'n man wilde dat ik er even mee wachtte en dat is maar goed ook) van Norah toen ze een paar dagen oud was. Deze zijn van de zijkant genomen toen we aan het kangeroeen waren, ze heeft haar oogjes open en ze is dan echt een gezicht met Siem. Heb precies zon foto van hem. Kaily, gelukkig dat het toch goed is gekomen met jou en je man! Mag ik vragen hoe hij er mee omging? Als het goed is dan is deze week het ontwerp van m'n tattoo klaar, zal een foto plaatsen. Het is een eerbetoon aan Siem.
Mijn man heeft een paar weekjes thuis gezeten en heeft toen z'n werk en sociale leven weer opgepakt zoals het was. Ik bleef naar zijn mening in een neerwaardse spiraal zitten en dat botste. Hij wilde dat ik vooruit ging en ik was telkens maar aan het zoeken naar dat plaatsje dat je moet geven aan je verdriet. Tot iemand tegen hem zei dat ieder z'n eigen manier heeft van verwerken en toen heeft hij dat losgelaten en is het helemaal goed gekomen tussen ons. Ik zie nu wel in waarom relaties kapot gaan na een overlijden. Ons 3e kindje lijkt ook ontzettend veel op ons engeltje, vraag me vaak af hoe hij eruit zou hebben gezien en wat zijn karakter zou zijn geworden. Wat voor medicatie krijg jij als ik vragen mag?
Gelukkig Kaily dat alles goed is gekomen! Ben heel erg blij voor je, je hoort helaas vaker dat mensen uit elkaar groeien of dat het zelfs tot een breuk komt. Ja iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om inderdaad. Ik ben blij dat m'n man en ik elkaar heel erg hebben kunnen steunen, ik wist het al maar door al het verdriet helemaal, dat wij een heel heel fijn sterk huwelijk hebben. Hij is echt m'n maatje. Gister bij m'n buurvrouw op baby bezoek geweest. Is echt de eerste keer dat ik ergens op bezoek ben gegaan waar een kleine was, waar ik niet enorm met een steen in m'n maag naartoe ging. Nu had ik zelf een prachtige baby op schoot. Heb er tot aan de geboorte van Norah heel veel moeite mee gehad om bij iemand met kinderen op bezoek te gaan. Ik kon er gewoon niet mee om gaan. Zelfde met geboortekaartjes, ik legde ze altijd snel weg. Hoop dat ik deze week het ontwerp van m'n tattoo krijg, komt m'n kleine vriendje op m'n arm.
Precies hetzelfde had ik, wilde niet op kraamvisite maar ben toch 2 maanden na het overlijden van ons zoontje gegaan bij goede vrienden, ze waren heel lief voor ons maar ik wilde zo snel mogelijk weer weg. Ben daarna niet meer op kraamvisites gegaan totdat ons 3e kindje geboren was, toen weer wel omdat wij ook weer een kleintje hadden. Hetzelfde met geboortekaartjes. Vond het ook heel moeilijk om te horen van vrienden dar ze zwanger waren, dat kwamen ze persoonlijk vertellen met iets lekkers, vond het echt niet kunnen, heb maar niets verteld daarover en gezegd heel blij voor ze te zijn, maar neem het ze nu nog steeds een beetje kwalijk. Ik heb ook dempen tatoe van m'n zoontje, op m'n enkel z'n naam in de zelfde stijl len letter als z'n geboortekaartje. Heel speciaal is dar.
Kaily, moeilijk is dat he... Je wilt heel blij voor ze zijn, maar vanbinnen ga je kapot. Hoe ziet je tattoo eruit als ik vragen mag? Ik heb vandaag gebeld, komende week kan ik naar het ontwerp komen kijken en dan een afspraak maken om m te zetten. Zal als ik m heb een foto plaatsen. De medicatie trouwens, ik slik antidepressiva en slaapmedicatie. EerGisteravond toen ik Norah naar bed bracht werd ik zo verschrikkelijk verdrietig. Ik zat naar haar te kijken en er overviel me echt een gevoel van puur geluk, en tegelijkertijd zo veel verdriet. Ze lijkt echt enorm op haar broertje. Toen ik beneden kwam heb ik echt zitten brullen, voor m'n man is dat ook moeilijk, hij weet soms ook niet wat te zeggen en wat hij met z'n verdriet moet. Uiteindelijk ben ik wat gekalmeerd en hebben we even dicht tegen elkaar aan gezeten. Ik mis m'n jongen zo erg. De laatste tijd beleef ik steeds die laatste momenten opnieuw, het reanimeren, de zaal, alles. Ben nog steeds soms ineens zo bang dat ook Norah van me af genomen wordt, daar is gelukkig totaal geen aanleiding voor, ze is super gezond en groeit heel goed. Het is zo'n fantastisch lief en vrolijk meisje. Maar toch ik heb geen knop die ik kan omzetten, en dan ben ik zo bang. Het grote gemis, het gat in m'n hart, ik weet niet hoe het ooit moet helen. Mijn vriendje, zo kort maar op de wereld mogen zijn, en hij heeft zo veel pijn gehad. Ik ben zo gelukkig met m'n man en onze gezonde dochter maar ik mijn mijn kleine Siem zo erg. Ik heb twee kinderen. Siem voor altijd in mijn hart, jongen wat mis ik je toch...
Mitsy, dat heb je heel mooi gezegd, precies de woorden die bij mij in m'n hoofd omgaan. Er is alleen geen knop die je om kan zetten. Ik heb geaccepteerd dat mijn leven nu eenmaal zo in elkaar zit, er is geen toverspreuk die mijn engeltje bij mij terug kan brengen, en probeer een fantastische moeder en echtgenote te zijn. Maar het verdriet en gemis dat blijft. Elke dag weer denk ik weer aan het feit dat m'n leven eigenlijk gewoon klote is, en denk aan de andere kant weer aan m'n twee kindjes die ik wel bij me heb. Zij verdienen het beste van de hele wereld en daar hoort geen moeder bij die alleen maar in de ellende zit. Als ik m'n andere zoontje niet had toen ons engeltje overleden was, had ik me eerlijk gezegd voor de trein willen gooien, maar dan besef je dat dat niet kan vanwege m'n andere zoontje. Hij heeft mij op de been gehouden, en dat doen m'n kindjes nog steeds. Elke dag ga ik naar het grafje van m'n engeltje en regelmatig gaan mijn andere kinderen mee. Dit is hoe gek het ook klinkt normaal geworden voor ons. Elke dag nog denk ik aan de moeilijke periode en elke dag weer biggelen de tranen over m'n wangen van verdriet en voel me dan enorm ellendig. Denk ook nog vaak aan de momenten dat alles goed was, dat hij geboren werd bv, het was een droom bevalling. De eerste uren samen waren geweldig, een mooi en lief kindje. Gezond naar huis en een heerlijke dag gehad samen, die momenten zou ik zo graag nog een keer beleven. Het is nu 1,5 jaar geleden en het lijkt de dag van gister. Mijn verdriet is niet minder geworden, lijkt zelfs meer. Ik zeg met trots dat ik 3 kinderen heb, alleen heeft 1 kindje niet bij ons mogen blijven. Ik hoop dat je een manier gaat vinden om hiermee om te leren gaan. Je mag mij altijd een berichtje sturen als je je ei kwijt wilt. Gun jezelf de tijd.
Pff vreselijk.. Mijn zoontje heet ook Siem en ik werd helemaal misselijk bij de gedachte dat het om hem ging. Sterkte
Kaily, dankje. Jij verwoord ook precies hoe ik me voel. Ik zeg ook vol trots dat ik 2 kinderen heb. Ik weet achteraf niet hoe ik de tijd na het overlijden van Siem ben doorgekomen. Heel eerlijk heb ik de eerste 2 maanden iedere dag gedronken, om het verdriet even iets te verzachten. Dit hielp natuurlijk niet, ja heel even maar daarna werd het nog veel erger. Ben er ook in een keer resoluut mee gestopt, het was een vlucht. Het klinkt misschien gek maar ik weet nog precies hoe hij voelde, z'n huisje was net fluweel. Kaily, ja de eerste tijd na de geboorte, dat alles goed gaat. Wat komt het enorm hard aan als het toch onverwacht gebeurt. Ondanks alles wat er gebeurt was had ik er geen moment aan gedacht dat hij kon overlijden. Siem is gecremeerd, en iedere avond zeg ik zijn urntje gedag, aai hem iedere avond. Heb ook een ketting met zijn as er in. 15 september krijg ik m'n tattoo, dan zal ik een foto plaatsen. Ik kan nog steeds moeilijk kijken naar kleine jongetjes, soms gaat t prima, maar soms kan ik er enorm overstuur van raken,dan denk ik ons ventje had nu ook zo gespeeld. Ik begin steeds meer en vaker te dromen van een derde, wil het echt heel graag, maar aan de andere kant is het ook moeilijk, wat als...
heel veel sterkte met dit verlies en kaily ook! heb een paar van jullie berichten zitten lezen en echt de tranen gingen over me wangen..
Wat vreselijk om je kind te moeten verliezen, ik wil je veel sterkte wensen en geniet maar van je kleine meid.. er zit vast een deel van siem in haar.
Lieve Siem Ik mis je zo verschrikkelijk, het doet letterlijk pijn. Je bent maar zo kort bij ons mogen blijven, zo weinig tijd. In je korte leventje heb je zoveel pijn gehad, waarom toch, waarom hebben ze je van ons afgenomen. Het is zo oneerlijk, ik had er alles voor gegeven om met je te ruilen. Ik voel nog zo goed je zachte huidje, zie je mooie oogjes, je wilskracht, het ging zo goed. Je buikje werd ziek, je hebt zo hard gestreden. Steeds weer beleef ik die avond, die verschrikkelijke avond, niemand zou het mogen zien, hoe je eigen kindje gereanimeerd wordt, lieve jongen wat heb je gestreden. Je bent gegaan, in mijn armen. Ik wilde je nooit meer loslaten. Het afscheid, we hebben je gewassen, vastgehouden, geknuffeld, gekust, aangekleed, met mooie blauwe sokjes. Wat was je toch mooi en dapper. Ik kan het niet accepteren, ik wil het niet. Je hebt een prachtig klein zusje, ik weet zeker dat je heel trots op ons bent. Ik weet zeker dat je over haar waakt, ik weet zeker dat ze later ook heel trots op haar grote broer is. En ik weet zeker dat ik je altijd zo verschrikkelijk zal blijven missen. Die dag is ook een deel van mij gestorven, je zusje houdt me op de been. Lieve Siem, ik mis je. Mama.
Knuffel voor jou. Hou je taai. Doe ik ook. Laatste weken zit ik enorm in een dip. Vandaar dat ik ff niet gereageerd heb. Veel sterkte
Kaily dank je. Jij ook een hele dikke knuffel. Het helpt me soms een beetje om van me af te schrijven. Wat is het moeilijk he...
wat moeilijk.... Onze zoon heeft ook NEC gekregen toen hij met 900 gram geboren was bij 27 weken. Hij was 10 dagen oud. We zagen hem van ziek nog veel zieker worden, buikje werd erg groot. Bij vermoeden van NEC werd hij geopereerd, het had geen uur later moeten zijn. Vanbinnen was hij aan het wegrotten, darmen waren deels zwart en pussig. een derde deel van zijn darmen werd weggehaald. Tijdens de operatie werd een fout gemaakt in de bloeddruk medicatie met kans op een geestelijke of lichamelijke handicap. Uiteindelijk was dit niet zo, maar dat wisten we pas een aantal maanden later. Na de operatie kreeg hij een stoma. Hierna kreeg hij nog 3 keer een darmbeknelling waarvoor langdurige opnames in het ziekenhuis/ operaties. We hebben het geluk dat hij het overleefd heeft. Op het moment dat ze ons vertelden dat hij NEC had en we afscheid moesten nemen ivm de zeer kleine overlevingskans (40%), na een lang ziektebed en nogsteeds kans op medische problemen, ik vind het echt heel erg voor jullie dat jullie kinderen hun operatie niet overleefd hebben. Ik zou echt niet weten wat ik moest doen . sterkte PS ik lees dat er gevraagd wordt hoe NEC ontstaat, maar dat weten de dokters eigenlijk niet zeker. Wel zou er een verband zijn tussen het gewicht (onder de kilo komt het vaker voor) en wellicht heeft het te maken met te weinig bloedtoevoer in de darmen. Nu kan ik erbij zeggen dat mijn zoontje 1 van een eeneiige tweeling is, waarvan 1 wel NEC kreeg en de ander niet. Mijn zoontje dat NEC kreeg had zwarte beentjes omdat hij aan zijn benen uit mijn baarmoeder is getrokken nadat de placenta losliet tijdens de bevalling. Daarom ben ik zelf wel overtuigd dat dit de reden is van zijn NEC. Er zat teveel oud bloed in hem, in zijn benen. NEC komt in elk geval niet door een virus of bacterie buiten het lichaam, het is iets van het lichaam zelf. LET OP, bevat schokkende fotos http://www.wes-rotterdam.nl/symposium_2014_files/H%20Langeveld%20-%20NEC%20WES140314.pdf
Blis bedankt voor het opnieuw openen. De feestdagen komen er langzaam weer aan, de verwarming staat weer aan, ik hou van die periode. Maar o wat is het dubbel, zodra ik de geur van de verwarming ruik, denk ik direct aan Siem. Toen hij in het ziekenhuis lag, lag er een enorm pak sneeuw. De feestdagen worden nu heel anders, ons kleine meisje is er bij. Voor het eerst zijn we echt met z'n drieën erbij, maar wat mis ik Siem toch, hij had er bij moeten zijn...
Je post van 7 september raakt me enorm, wat een verdriet spreekt daar uit. Wat verschrikkelijk moet het wezen om je kindje te moeten verliezen. Ondanks dat ik het zelf nooit heb mee gemaakt voel ik met je mee. Ook n.a.v. bovenstaande post wil ik je heel veel sterkte wensen in de komende ( feest ) maanden. Want idd, ook jullie zoontje had er bij moeten zijn... Knuffel.