ik herken je gevoel wel. Ik had dat ook heel erg. Maar tegen het einde van de zwangerschap bid je elke dag of alsjeblief de bevalling mag beginnen. Dan ben je het zo moe. Natuurlijk is er de 'angst' voor wat er allemaal komen gaat. Maar dat ben je zo vergeten als je de kleine in je armen hebt. De eerste paar weken was ik alleen maar in de zevende hemel met mijn mannetje, maar nu begint het toch weer stiekem te kriebelen. De dikke buik, het getrappel in je buik, het gevoel dat het kindje echt alleen nog helemaal van jou is zolang het in je buik zit....zucht...ik begin het steeds meer te missen. Maar nu kan ik naar mijn kleine knulletje lopen en hem ff lekker knuffelen en dan is dat gemis zo weer over.
Jeetje ja, dat gevoel herken ik ook. Aan de ene kant ben ik heeel erg nieuwsgierig naar hoe onze kleine er uitziet, en of het een jongetje of een meisje is. Aan de andere kant zal ik die bewegingen straks, denk ik, enorm gaan missen. Nu draag ik onze kleine echt in me. Intiemer kan niet. Straks moet ik het met iedereen delen.... Maar ik kan me wel voorstellen dat ik dan ook weer heel trots ben (je eigen ukkie is natuurlijk altijd de allerliefste ) Ik heb een heel dubbel gevoel, dus ik probeer er niet teveel over na te denken, anders word ik gek
Ik vind het vooral jammer dat je idd dat intieme niet meer terug krijgt. Weet ook wel dat je er een heel erg leuk kindje voor terugkrijgt waar je altijd mee kan knuffelen maar... dat kunnen andere dan ook. Hoe zien jullie dat na de bevalling? In mijn familie is het heel normaal dat een kindje meteen al door andere wordt vastgehouden maar ik zie daar zooooo tegenop. Ik vind het best als mijn vriend haar vastheefd maar ik wil gewoon niet dat ze meteen al door iedereen vastgehouden wordt. Hoe kan ik dat nou subtiel laten doorschemeren zonder een vreselijk kreng te zijn?
Dat zegt mijn vriend ook altijd. Hij kan dus echt niet wachten totdat hij de kleine in zijn armen heeft en ik eigenlijk ook niet, maar ik wil hem toch zolang mogelijk dragen Hier ook zo iemand. Misschien dat dat gevoel nog zal gaan veranderen nadat het zover is; je weet immers niet hoe je je over enkele weken zult voelen. Maar ik herken het allemaal, hoor. Ik weet alleen dat je echt niets, maar dan ook echt niets moet doen wat JIJ niet wilt en/of als JIJ daar niet prettig bij voelt of aan toe bent. Maar daarentegen heb ik geen idee hoe je dat op een subtiele manier moet laten blijken... Daar komt nog eens bij dat onzer beider families niet echt begrijpen dat we in het prille begin graag nog even met z'n drietjes willen zijn en genieten
hee han! Adviesje: geen kreng zijn, maar ook niet subtiel (dan lopen mensen nl nog over je heen). Duidelijk zijn dat jij (+ vriend) nog even enigen zijn die jullie baby vasthouden. Tenslotte is geboren worden al een hele toestand voor een baby, hij moet eerst aan jullie wennen/hechten etc. Eraan toevoegen "dat begrijp je natuurlijk wel he?" is een hit, mensen durven dan niet snel door te gaan erover Wel belangrijk dat je met je vriend hierover op een lijn zit, anders werkt het nog niet natuurlijk. Fijne zwangerschap!