En er zijn genoeg werkers die er een potje van maken. Dingen niet regelen die ze moeten regelen, afspraken niet nakomen, gesprekken niet voorbereiden, niet terugbellen of mailen. En heel veel zullen goed werk verrichten, maar het is knap frusterend als je een slechte treft.
Je hebt of bent geen pleegkind dus heb je die ervaring niet. Dat je er nou veel kent en er toevallig 1 voor je deur staat zegt niks. Je hebt er niet 1 dus ook geen ervaring. Alleen van buitenaf en dat is heel anders. Kots ervan dat jij denkt en praat omdat je er veel kent dat je denkt dat dat t zelfde is als erin zitten en dus allerlei harde uitspraken mag zeggen en ook nog brengt alsof t feiten zijn want je hebt zogenaamd ervaring, maar dat heb je dus niet! Dus houd je mond dan aub
Ik denk dat sommige dingen van het beleid inderdaad niet goed in elkaar zitten. Daarom zeg ik ook een paar keer helaas. Maar een heleboel dingen kun je als werker ook niets aan doen en snap je pas als je er zelf in zit. En het is niet zo simpel als sommige mensen denken. En dan kan ik gewoon echt een beetje pissig worden als mensen vanaf de zijlijn staan te roepen wat er wel niet moet gebeuren en wat wij zouden moeten doen. Dan denk ik: kom eens één dagje bij het werk binnenkijken en je snapt het. En als je simpele reacties leest van mensen over jouw passie: tja dan kom je soms bot uit de hoek. Eigenlijk moet ik dan denken: ze weten niet beter. Laat ze maar denken.
En spiegel dat nou eens naar jouw opmerkingen over pleegouders en hoe ze hun pleegkind wel/niet mogen noemen. Of er wel/geen papa/mama mag gezegd worden en welke rol pleegouders wel/niet mogen hebben. Bij pleegouders zit ook veel passie en dan is het niet eens werk maar komt het heel dicht bij huis (letterlijk). Beetje zelfreflectie kan geen kwaad op zijn tijd. Maar ik neem inmiddels wel een beetje aan dat je weinig van doen hebt met kinderen die tot volwassenheid opgroeien bij een pleeggezin en waar de pleegouders de voogd zijn. Want dan speelt jeugdzorg in principe ook geen rol meer. Dus is je visie op het pleegouderschap gewoon wat beperkt en weet je gewoon niet beter. Mijn ervaringen met jeugdzorg waren trouwens heel goed. Mijn dochter had een fantastische gezinsvoogd, die ontzettend veel voor haar moeder heeft gedaan, en zelfs toen ze geen voogd meer was binnen een week op de stoep stond om mijn dochter e.e.a. uit te leggen over de situatie en toekomst.
Sorrie maar hier haak ik toch echt even op in. Zolang medewerkers van jeugdzorg en vergelijkbaar zich zo opstellen zal er aan dat beeld ook niks veranderen doordat de problemen niet worden opgelost. En even voor de duidelijkheid ja ik weet waar ik over praat vanaf beide zijde wel te verstaan. Recent zijn hier de jeugdzorgwerkers namelijk door de rechters op hun vingers getikt door hun nalatig handelen waardoor het kind beschadigd is geraakt en dat had aldus de rechters absoluut niks te maken met de beschuldigingen die ze over mij uitte maar wel met het feit dat ze bewust niet aan de wet voldeden om die beschuldigingen te kunnen uitten. De instelling en houding zoals jij hem hier aangeeft is daarin het grootste probleem, het enorme ego van wij weten het beter en wij hebben altijd gelijk. En ja als ik eerlijk ben had ik 2 emoties op het moment dat de rechters dit aangaven, 1 van verdriet omdat het mijn kind betrof wat er de dupe van was en 2 moest ik lachen omdat ze dit al jaren verteld is maar precies de houding aannamen die jij hier ook omschrijft. Wij noemen dat bij ons op het werk gewoon werkverschaffing, oftewel zorgen dat er werk blijft. En eerlijk een jeugdzorgwerker heeft enkel ervaring uit een boekje en wat ze ‘op de zaak’ meemaken, en hebben uit eigen ervaring nog nooit voor de situaties gestaan waar zowel kinderen als ouders continue voor staan. Dus wie moet in wie zijn schoenen gaan staan? En als je zo goed op de hoogte was geweest had je ook geweten dat gemeente niet zomaar de geldkraan dicht kunnen draaien omdat er bij wet geregeld is dat er jeugdzorg geregeld moet zijn! Maar hey je was geen leek toch? Misschien eens bij je juridische collega navragen hoe het bij wet geregeld is alvorens je hier of waar dan ook onwaarheden verkondigd. @ts je pleegkinderen krijgen onvoorwaardelijke liefde van jou als pleegouder, probeer de cadeautjes te minderen. Door de cadeautjes kunnen kinderen (zowel bio als pleeg) het ook juist als voorwaardelijk gaan zien en beleven.
Knap wel, dat je het gewoon iedere keer opnieuw probeert. Knap ook van een zogenaamde professional dat totale gebrek aan zelfreflectie. Het volslagen onvermogen zich in te leven in een (pleeg)moeder die een hele simpele normale vraag stelt en mogelijk ook op zoek is naar wat herkenning. Niet naar een zogenaamde professional die haar even de les komt lezen terwijl ze zelf nog nooit een pleegkind in huis heeft gehad en dus eigenlijk maar gewoon wat (hoe noemde je dat ook alweer?) roeptoetert... echt heel knap!
Wilde nog even zeggen dat ik diep respect voor je heb hoe je met liefde over je pleegkinderen praat/schrijft. Merk daarin meer onvoorwaardelijke liefde dan van sommige bio-ouders. Jouw pleegkindjes zijn daadwerkelijk in een zo gewenst warm nest gekomen. @DastyQueen wat ik zo van je reacties lees geldt dat ook voor het pleegkind van je zus.
Lalalindsay, als mede pleegmoeder herken ik wel wat van wat je schrijft. Niet in de zin dat ik geneigd ben dagelijks cadeautjes te kopen. Maar soms kun je je als pleegmoeder zo machteloos voelen tov wat pleegkinderen allemaal hebben moeten doorstaan en nog steeds moeten doorstaan. Dan wil je (of iig ik) ze alles geven en alles wat ze tekort gekomen zijn compenseren. En rationeel weet je dan best dat dat niet kan, en dat spullen de oplossing niet zijn. Maar pfoe, dagelijks geconfronteerd worden met het feit dat je je kinderen (ja, ik noem het ook 'je' of 'mijn' kinderen!) niet kunt beschermen voor de ellende die anderen bij ze veroorzaken is pijnlijk. En qua discussie over houden van en wel of niet papa en mama mogen noemen. Wat ben ik blij dat de meeste mensen nu toch wel de kennis hebben dat hechting zo ontzettend belangrijk is, ook, of misschien zelfs juist, aan de pleegouders. En dat het gevoel en de wetenschap van het er mogen zijn en er bij mogen horen cruciaal is. Ik vind het echt pijnlijk om te lezen als mensen die bij jeugdzorg werken nog de ouderwetse gedachte hebben dat er afstand moet zijn en kinderen geen papa en mama mogen zeggen tegen de pleegouders. Extra pijnlijk vind ik het als er dan ook nog eens slecht gesproken wordt over pleegouders, dat die de pleegkinderen willen toe-eigenen. Ik mag toch hopen dat juist de pleegzorgwerkers en (gezins)voogden zien en horen hoe zwaar het af en toe kan zijn voor pleegouders om tussen alle partijen in te staan en al het probleemgedrag moeten opvangen na ingrijpende gebeurtenissen. Ik ben gezegend met mijn pleegzorgbegeleidster die staat voor mij en mijn kinderen. En ja, ik houd van ze als mijn eigen kinderen. En ja, met de kinderen die op iets latere leeftijd kwamen is het soms moeilijker, want op het moment dat een kind je op afstand houdt, je claimt, of continu moeilijk gedrag laat zien is het moeilijker en zwaarder dan een kind dat (relatief) onbeschadigd is, altijd vrolijk en goedlachs. Maar dat maakt niet dat ik minder van het eerste kind houdt. Wel dat ik af en toe ontlast moet worden om het vol te houden. Daar tegenover staat ook dat ik extra trots ben als dat kind een stapje maakt of iets lukt dat wij niet voor mogelijk hadden gehouden. En ik hoop echt dat pleegouders door mensen die bij jeugdzorg werken niet als leken worden gezien. Maar juist als mensen die extreem serieus genomen moeten worden in waar zij tegen aan lopen, in hun uitspraken en in hun gedachten. Want zij zijn wel degene die de primaire zorg leveren en als eerste de klappen moeten opvangen als er iets niet goed gaat. Misschien als dat gebeurt pleegouders ook niet in grote getale stoppen met pleegzorg, en alle kinderen een thuis kunnen krijgen met een (pleeg)mama's en (pleeg)papa's die ze de zorg en liefde kunnen geven die ze zo verdienen. Lalalindsay, dikke knuffel!
@sonne idd de machteloosheid is verschrikkelijk moeilijk. Wij kunnen nog van zo'n goede wil zijn, we hebben niet alles in de hand en dat is moeilijk ja
Hey meid, Lastig is dat hé als er zo een gewoonte is ingeslopen waarvan je weet dat het eigenlijk anders moet. Dat is volgens mij iets wat iedereen wel herkent. Iets nieuws kopen geeft gewoon een prettig gevoel en emotioneel kopen is voor mij ook een bekend iets. Ik heb daarom sinds juli en tot december besloten even niets te kopen wat geen primaire levensbehoefte is. Dat is nu dus alweer 2 maanden en het bevalt prima. Het is een duidelijke afspraak met mezelf en ik heb wel een lijst gemaakt met spullen die denk voor mij en mijn zoon nodig te hebben. Bij mijn zoon staat nu alleen een fiets en die krijgt hij dan in december van de Sint of voor de kerst. Misschien ook iets wat jou zou kunnen helpen?
Ik weet zeker dat je het enorm goed bedoeld maar uiteindelijk kweek je hele verwende kinderen. Daar kan het kind niets aan doen maar de ouder/ verzorger kan dit wel. In mijn naaste omgeving ook wel wat verwende kinderen en dat zijn nu inmiddels tieners en ze zijn echt niet leuk, ondankbaar en zelden tevreden. Nu wil ik zeker niet beweren dat mijn kinderen nooit iets krijgen want dat krijgen ze heus wel maar als ik dan naar anderen kijk zijn we maar een stelletje armoedzaaiers
Heb niet alles gelezen. Zelf heb ik dat niet maar ik begrijp je heel erg goed. Misschien kijken of je in plaats van een cadeautje bij thuis komst samen lekker (thee) drinken met een koekje en zo gezellig maken. Na het eten doen we bijvoorbeeld graag samen spelen of een spelletje, nog een kopje thee en dan lekker boven lezen en gaat hij slapen (4jaar) Je moet denk ik vaker herhalen dat jij het goed doet, je bent een goede mama en hoeft dat niet te bewijzen met cadeautjes. (Mag wel op zijn tijd omdat het leuk is)
Dat is dus niet wat ze doet. Snap ook niet dat meerdere mensen dat uit de OP halen. Ze wil onbewust (inmiddels iets meer bewust) compenseren voor al het leed wat de kinderen wordt aangedaan. Niet bewijzen dat zij een goede moeder is. Dat zijn twee heel verschillende dingen. En @lalalindsay ik denk dat dat een heel logisch gevolg is van de situatie alleen kweek je er inderdaad verwende kinderen mee.
Eén van de tips die ik kreeg was het erover hebben met de kinderen en dat heb ik vandaag al gedaan, zodat ze zelf ook al weten dat het eigenlijk niet de bedoeling is om steeds iets te krijgen. Ze hebben voorlopig nog niet de boel kort en klein geslagen Verder ben ik nogal van de lijstjes en schrijf ik veel. Ik denk dat ik eens ga bij houden wat ik voor hen koop op een maand tijd. Hoop dat die confrontatie ook helpt
Wat als je ipv een dagelijks cadeautje nou een '1x per 2 maanden' cadeautje doet. De dagelijkse cadeautjes (wat besteed je dan? Een euro minimaal wel toch) niet kopen, en dat geld 'opsparen'. Dan kun je 1 keer in de 2 maanden een familie-uitstapje maken bijvoorbeeld. Samen naar het zwembad. Bioscoop..dat soort dingen. Voor 60 euro moet je best wat kunnen doen.