De zwangerschap van mijn eerste verliep volgens het boekje tot de bevalling. Met 36 weken erg veel rug pijn maar dacht dit hoort er gewoon bij. Ik wou graag thuis bevallen en met precies 39 weken leek dit een feit. Spontaan braken de vliezen en was helemaal blij! We worden papa en mama! De weeën kwamen snel op gang en manlief zorgde dat het bed beneden kwam te staan. Na 6 uurtjes volledige ontsluiting en toen kwamen de pers weeën. Na een uur persen met gillende sirenes naar het ziekenhuis en nog een uur geperst. Na alles te hebben gegeven kwam ze gelukkig de natuurlijke manier maar de gynaecoloog gaf aan dat het normaal een keizersnede was geworden. Ze was een sterrenkijker en haar hoofd stond ook nog in een bepaalde verkeerde richting. Hierna kwam de placenta niet en na een operatie en verlies van bijna 2,5 liter bloed was ik wel op. De volgende dag kon ik niet meer lopen. Ik had zoveel pijn in mijn schaambeen. De bevalling op zich was appeltje eitje vergeleken met dit. Ik mocht pas naar huis wanneer ik 2 traptreden af en op kon. Met de rolstoel richting de trap, met gruwelijke pijn gedaan want ik wou zo graag naar huis. Met een rollator naar huis gekomen. Maar ik kon niets. Manlief deed alles. Ging er in de nacht uit, kleedde haar aan en was echt super. Ook die twee dagen in het ziekenhuis was het enige wat ik kon doen een flesje geven. Na een week ging de rollator uit huis en had gelukkig verlening van kraamhulp. Na een twee weken kon ik weer iets wat lopen. Op een gegeven moment bleek onze dochter een huilbaby. Na veel gezeur opgenomen en bleek koemelk of lactose intolerantie te hebben. Na een 1,5 week was ze weer thuis en ik stortte helemaal in. Heb thuisondersteuning gekregen, onder behandeling bij de psycholoog en medicatie. Lag te beven als een rietje op de bank. Durfde niets met mijn dochter, was bang wanneer ze ging huilen en had 24 uur per dag mensen om mij heen om te helpen. Ik deed wel alles met mijn dochter maar had gewoon angst. 3 maand hebben we aan lopen klooien en hadden uiteindelijk de goede voeding. Bleek lactose intolerantie. Daarna ging het met mijn dochter super en met mij langzamerhand ook weer. Ik kon weer wat gaan genieten, mijzelf weer bij elkaar rapen en ben 7 maand na de bevalling weer volledig gaan werken. Mijn schaambeen blijkt erg gevoelig en kan nog na 2 jaar niet de dingen doen die ik voorheen deed. Fysio, foto's en bezoek bij gynaecoloog levert niets op. Nu wil ik van de week nog een afspraak maken bij de huisarts omdat ik het toch vreemd vind dat ik na 2 jaar nog zoveel last heb. Nu wil ik toch eigenlijk wel een tweede. Gewoon omdat ik super geniet van mijn dochter, zielsveel van haar houdt en om dit nogmaals te krijgen lijkt mij geweldig. Maar met bovenstaande in mijn achterhoofd krijg ik het spaansbenauwd. Wat wanneer het weer zo gaat? Ik weer zo'n inzinking krijg? Was het door de zware bevalling en huilbaby of postnatale depressie? Mijn lijf is nu nog niet eens de oude en kom ik er straks nog erger uit.... Dames ik weet het niet. Ik zat al te denken om eens een afspraak te maken met iemand om dit te bespreken. Maar met wie? De psycholoog kan mij op lichamelijk gebied niet helpen wat betreft klachten. Mijn vriend heeft ook aangegeven een tweede te willen. Ook hij heeft een verschrikkelijk periode doorgemaakt met hoe ik was en hoe mijn dochter huilde. Ik wil dat voor hem niet nogmaals. Ik schrijf het hier omdat ik eigenlijk niet weet waar ik het kwijt moet en misschien heeft iemand zo iets gelijks meegemaakt. Het lijkt mij zo mooi een tweede en wil achteraf geen spijt wanneer ik er niet voor ben gegaan om dit alles alleen heeft dat alles wel zo'n indruk achter gelaten dat ik er ook niet even overheen stap...
Vervelend dat je dit allemaal hebt meegemaakt. Lichamelijk was mijn eerste zwangerschap top, de bevalling ook. De kraamtijd en periode erna niet want een huilbaby. Dit heeft zijn sporen nagelaten helaas en daarom bij de laatste zwangerschap psychische hulp gezocht. Ik zag zo op tegen de kraamtijd. Maar nu... heel ander kind, alles relaxed, om niks druk gemaakt. Wat ik wil zeggen is: niets hoeft zo te gaan als de eerste keer! Het kan ni heel anders gaan. Als de wens er is moet je er voor gaan en passende hulp op tijd zoeken voor de problemen. Zoals fysio psych etc. Volg je hart!
Ik herken het wel. Een traumatische bevalling, een lichte pnd en een huilbaby. Ik heb me er uiteindelijk redelijk over heen kunnen zetten. Mijn dochtertje haar bevalling was nog een graadje erger, maar een heerlijke en makkelijke baby. Zo makkelijk dat we zelfs nog voor een 3e durfden te gaan. Mooie geplande keizersnede, goede ervaring. Maar toen een vreselijke pnd. Ik heb echt jaren verpest daardoor. Ik vond het zwaar en met name de pnd heel erg heftig. Mijn zoontje was het absoluut waard, maar makkelijk was het niet. Ik had, op mijn man na, ook niemand die mij kon/wilde helpen. Als Je ervoor gaat, zet je verhaal duidelijk op papier. Zorg dat mensen er vanaf weten en in durven grijpen indien nodig en dat je hulptroepen hebt.
Misschien is dit al een stap te ver, maar als je echt zo erg tegen de bevalling op ziet, kun je altijd informeren of ëen geplande keizersnee ook een mogelijkheid is. Ook dat is flink herstellen en niet heel fijn, maar misschien beter dan je kinderwens er voor opzij zetten of een hele zwangerschap op gwan van de zenuwen voor de bevalling.
Kijk waar je nu bent, ondanks alles ben je er boven op gekomen! Ik kan mij er niks bij voorstellen al heb ik zelf ook de nodige dingen gehad. Maar ik weet wel dat het allemaal dubbel en dwars waard was. Misschien heeft het nog even tijd nodig, het hoeft ook niet direct. De tip van een geplande keizersnede vind ik een goede! misschien geeft dat al een beetje rust.
Ik vind dit persoonlijk altijd zo makkelijk en fout gezegd "het is het dubbel en dwars waard". Ik lees echt een heftig verhaal van iemand die lichamelijk veel last heeft ook nu nog. Het is zo begrijpelijk dat je dit allemaal niet nog eens wilt meemaken. Ik ken moeders die écht niet voor een tweede durven gaan en voor wie opmerkingen als "het was het allemaal waard" keihard binnenkomen, want dat was het namelijk niet, hoeveel ze ook van hun kind houden. Tuurlijk leer je er mee omgaan, maar het kan echt traumatisch blijven. Ik vind het een goede tip om te informeren naar een keizersnee, al hoeft het uiteindelijk allemaal niet zo te gaan als de eerste keer. Verder kun je misschien contact opnemen met de pop poli om je angsten te bespreken.
Ik had het toch over mij zelf over mijn eigen problemen tijdens de zwangerschap. Schrijf niet voor niks ik!
Een geplande keizersnede is inderdaad misschien een optie, die je veel rust kan geven... Wat betreft je huidige klachten, wellicht dat je een goede ostheopaat kan zoeken? Persoonlijk heb ik daar erg goede ervaringen mee...
Bedankt dames. De bevalling op zich lijkt mij nog niet eens het ergste. Daar zie ik helemaal niet tegen op. Zou dat zo weer doen. Alleen wat voor consequenties heeft dat voor mijn lijf? Daarnaast is het vooral de periode na tijd. Wat wanneer ik weer in zo een situatie beland. Dat van het is het dubbel en dwars waard begrijp ik en zie ik nu ook alleen heeft dit ook zo een impact gehad op mijn man en familie. Ik was er geestelijk echt slecht aan toe. Nu met mijn frisse nuchtere verstand wat ik toen had denk ik ook. Ach zo vaart zal het misschien wel niet lopen. Maar dit is mij de vorige keer ook echt overkomen en had het niet zelf in de hand. Dat het nogmaals gebeurd kan ook prima. Wanneer ik baby's zie of kleine kleertjes zegt alles in mij ik zou zo graag!!! Alleen hoe kan ik voorkomen dat ik geestelijk niet weer zo aftakeling krijg.
Zeer herkenbaar jouw verhaal, heel veel overeenkomsten met m'n eigen verhaal bij m'n eerste. Toch zijn wij wel voor een tweede gegaan, maar het verschil was nu wel dat we preventief andere keuzes hebben gemaakt. Geleerd uit de eerste keer. Heel bewust in overleg met gynaecoloog gekozen voor geplande keizersnede, geen borstvoeding zodat mijn lichaam zich volledig kon richten op mijn herstel, bij de eerste kik (bij wijze van) zaten we bij de osteopaat voor m'n jongste. Kortom alles erop gericht om het makkelijker te maken en de lat minder hoog te leggen. Dit heeft voor mij goed gewerkt!! Ik voelde me na m'n tweede zo ontzettend veel beter! Ook heeft m'n eerste bij de bevalling en spoed keizersnede ws zo klem gezeten dat ze hierdoor heel veel gehuild heeft het eerste jaar (plus andere oorzaken) nu was m'n tweede ws mede door geplande keizersnede ontspannen ter wereld gekomen, zo'n lieve rustige baby. Wereld van verschil! Het enige advies wat ik dus je kan geven in ga proberen om vooraf al bepaalde keuzes te maken die helpen om dezelfde problemen te voorkomen of te verminderen. Ik vergeet erbij te melden dat ik ook een postnatale depressie /overspannen /burnout (geef het een naam) heb gehad bij m'n eerste. Uiteindelijk ben ik toen aan de antidepresiva gegaan. Bij m'n tweede ben ik het vrij snel weer gaan slikken om te voorkomen dat ik in hetzelfde gat zou vallen.
Ik heb bij de oudste een pittige zwangerschap en een heftige bevalling gehad. Met onze dochter was alles goed, maar mijn herstel heeft emotioneel en lichamelijk lang geduurd. Ik heb nog steeds restklachten, waar ik gelukkig wel mee kan leven. Voor mij hoefde na dit alles een tweede niet meer. Uiteindelijk toch weer zwanger geworden. Net als bij Koningsdochter heb ik toen bepaalde keuzes gemaakt, om te voorkomen dat het weer zo pittig zou worden. Zoals geen borstvoeding, sneller stoppen met werken... De bevalling verliep een stuk beter, waardoor de kraamweek ook echt fijn was. Dit heeft mij geholpen de bevalling van de oudste te verwerken. Mocht je uiteindelijk toch voor een tweede willen gaan, zou ik zeker eerst in gesprek gaan met een gynaecoloog. Hopelijk kunnen dan je twijfels en obstakels opgelost worden.
Als ik je verhaal zo lees, dan lijkt me prettig om voor een aantal zaken te weten 'waar je aan toe bent' door mening/expertise van professional te krijgen en/of alvast een plan te maken om ernstige problemen te voorkomen. - het schaambeen/bekken (ik heb zelf chronische bekkenklachten en mijn schoonzusje heeft extreem ernstige bekkenklachten waar ze nu mee moet leren leven, ik zie wat dit doet met haar, de beperkingen en de pijn... In die zin weet ik hoe dramatische invloed dit op kwaliteit van leven kan hebben). Misschien is zinvol om daar meer duidelijkheid in te krijgen, wat er aan de hand is, of er nog iets aan gedaan kan worden, in hoeverre het door bevalling kwam of door zwangerschap e.d. Misschien een beoordeling van orthopeed met ervaring in bekkenklachten. - inzinking/pnd. Welke preventieve mogelijkheden zijn er, hoe zou je de kans daarop kunnen verkleinen, etc? Wie kan je begeleiden hierin? Met de informatie die je dan hebt kun je misschien beter een weloverwogen keuze maken. Uiteindelijk ben jij de enige die kan beslissen of je aandurft. Ik weet wel dat met voorbereiding en een preventief plan het vaak voorkomen kan worden dat het 'uit de hand' loopt. Veel succes!
Er is preventief veel mogelijk om een pnd te voorkomen. Vraag je huisarts om een verwijzing naar een psycholoog. Een vriendin van mij slikte bv antidepressiva. Als ik je verhaal lees is het verlangen naar een tweede kindje groot. Alleen blokkeert de angst op herhaling de keuze. Ik herken het. Na onze 2e heb ik een pnd gehad. Toen zij 1,5 jaar was heb ik mezelf een jaar gegeven om aan mezelf te werken, te accepteren dat het zo is gelopen na de geboorte van mijn dochter. Te accepteren dat je gedachtes kan hebben over je kind en over jezelf die afschuwelijk zijn. Om zo vertrouwen in mezelf terug te krijgen en vanuit vertrouwen een beslissing te maken over, in jouw situatie, een 2e kindje. Nu denk je vanuit angst. Probeer het vertrouwen in jezelf terug te vinden, jezelf te vergeven. En dan een beslissing te maken. Sterkte!