Hallo dames, Waar ik me bont en blauw aan erger is het feit dat mensen het altijd nodig vinden om de baby te vergelijken met 1 van de ouders. De grootste irritatie: 'hij lijkt echt op jou/je vriend'... Ik reageer dan altijd met: 'De kleine heeft van ons beiden wat weg gelukkig. Het is een eigen persoontje.' Zijn er nog meer mensen die dit als gigantisch irritant hebben ervaren? (weet overigens niet of dit onder de juiste topic staat)
Dat het niet slecht bedoeld is snap ik ook wel. Zoals ik boven al heb aangegeven vind ik het voornamelijk irritant dat mensen het erg noodzakelijk vinden om de baby met 1 van de ouders te vergelijken. Daarbij zou ik het zelf nooit doen bij een kraamvrouw aangezien ik dan het gevoel heb dat ik de andere ouder buitensluit. Ik snap die behoefte niet van mensen. Ze kunnen ook gewoon zeggen: oh wat een mooi kindje.. Dat klinkt veel leuker in onze oren. Heb jij hier ook ervaring in? Want die vraag stond er ook. Misschien kijk jij er wel anders tegenaan, maar ik wou het gewoon even kwijt.
Mijn zoontje lijkt erg op mijn vriend maar heeft wat dingetjes van mij en gaat steeds meer op mij lijken nu zijn gezichtje verandert. Als ik dan, na 6 keer aan moeten horen dat hij niks van mij heeft, zei dat hij mijn neus bijv heeft dan werd er gelijk al gezegd 'oohhh maar dat verandert vast nog'..... Er was zelfs iemand die zei 'goh het lijkt wel of jullie een draagmoeder in de armen hebben genomen' Echt zo onnodig... Diezelfde mensen beginnen nu te zien dat hij toch we erg veel op mij begint te lijken, alleen heeft hij blond haar en ik erg donker haar. Zo zal het vast nog een paar keer veranderen in zijn leven, maar vooral de eerste periode heb ik het als erg kwetsend ervaren om de soms botten opmerkingen van mensen aan te moeten horen die het nodig vonden om te vergelijken.
Ik vond dat ook heel erg irritant. Vooral omdat iedereen wat anders zei. Met de tweede was ik er wel makkelijker in, want de jongste lijkt 2 druppels water op de oudste. En dat is dan wel weer heel leuk om te horen.
Ik vind het nogal overdreven eerlijk gezegd. Soms lijkt een baby toch gewoon op vader of juist moeder?! Mijn dochters lijken erg op hun vader, ik voel me dan echt niet buitengesloten hoor, het is geen wedstrijdje...
Heel herkenbaar! Alsof de andere ouder er niet toe doet en het een soort wedstrijdje begint te worden. Na het 100x gehoord te hebben werd ik er ook wel flauw van en zei ik er wat van. Je zit er gewoon niet op te wachten terwijl je op een roze wolk zit. Tenminste ik niet haha. Heb ook geen fijne kraamweek gehad, ben vlak na de geboorte op de intensive care terecht gekomen en kon niks behalve op bed liggen. Moest een week in het ziekenhuis blijven. Dus het is het wel fijn als mensen iets leukers te melden hebben dan: 'goh hij lijkt op jou/je vriend '.
Iedereen ervaart het weer anders. Ligt er ook wel aan hoe alles is verlopen. Bij mij verliep het heel slecht en was ik er bijna niet meer geweest, dus ik kon die opmerkingen niet waarderen. Ik was blij dat eindelijk iemand naar mijn gezondheid vroeg en dat ze zeiden dat de gezondheid van de kleine het belangrijkst is ipv die stomme vergelijkingen. Aan het begin kun je toch nog niet echt zeggen op wie de kleine lijkt, een kind verandert heel erg in de loop der tijd vind ik.
Haha ja precies, hier ook zo. Mijn vrienden en familie vinden de kleine op mij lijken en van mijn vriend zijn kant vinden ze het natuurlijk op hem lijken. Ik denk dat je met een 2e ook iets flexibeler wordt. De eerste blijft toch het meest bijzonder omdat dan alles nieuw is. Kan me goed voorstellen dat het leuk is om te horen.
Dat klopt ook wel deels, alleen het uiterlijk kan altijd nog veranderen. Vind het zelf gewoon onnodig. Hoor persoonlijk liever iets anders aan. Misschien was ik flexibeler geweest als ik niet zo'n traumatisch gebeuren had meegemaakt. Kan het nu gewoon niet waarderen, ben allang blij dat ik nog leef en dat de kleine het goed doet.
Precies! Ik heb door een onverwachte en snelle bevalling veel moeite gehad met het hechten aan mijn zoontje, ik was nog niet klaar om te bevallen in mijn hoofd. Doordat het hechten langer duurde en ik dus geen grote roze wolk had waren die opmerkingen kwetsend. Ik had het gevoel dat het niet mijn kind was door de hechting die ontbrak en doordat hij volgens andere mensen niks van mij had. Na een tijdje kwam de band tussen ons, meer rust in huis en toen kon ik het meer van me af zetten.
Dat kan inderdaad.. ik merk wel dat wanneer de ene oma zegt. Oh, dat had M. (Vriend) ook zo vroeger dat mijn moeder dan zegt.. oooh ja, zij ook hoor! Precies zo! En andersom ook.. dan denk ik wel.. joh, relaxed haha. Maar niet zo erg dat ik me eraan irriteer, daar heb ik dan alleen maa rmijzelf mee en daar heb ik geen zin in.
Nee, daar heb ik me ooit aan geërgerd. Mijn oudste lijkt sprekend op mij, zowel in karakter als uiterlijk. Middelste lijkt op ons allebei, jongste dochter lijkt op haar bio-moeder en in de verste verte niet op ons met haar Afrikaanse roots, en onze zoon leek eerst sprekend op middelste zus, daarna op oudste zus en nu weer vooral op zijn vader. Dus het wisselt ook nog. Ik vind dat alleen maar leuk. En ze zijn nog steeds hun eigen persoon. 'Lijken op' betekent ook niet 'hetzelfde'. Ik erger me eerder aan vergelijkingen met andere kinderen. 'Oh, slaapt hij nog niet door.' etc. Maar ook niet altijd, ligt vooral aan de toon.
Idd, vergelijking als 'oooh die van mij sliep meteen klokje rond!' die vind ik wel irritant. Maar mijn dochters lijken op de man met wie ik getrouwd ben, dat vind ik geen straf
Mijn neefje leek en lijkt nog steeds echt ontzettend veel op mijn broer. Dan ga ik niet liegen en zeggen oh hij lijkt op zijn *vrouwsnaam* Ookal had zij een zware bevalling. (Zoals jij vermeld) Dan zou ik eerder iets zeggen van dat heb je knap gedaan hoor, of wat knap dat je zoveel hebt moeten doorstaan ofzo.
Ja ik heb er ervaring mee. Ik doe het zelf ook als ik een baby zie. Nooit gedacht dat mensen daar kwaad om zijn, eigenlijk. Want het is toch ook zo dat kinderen vaak erg op een van de ouders lijken. Ik ben 35 nu en ik hoor nog steeds dat ik zo op mijn mama lijk. Leuk toch? Ik kan er echt niet bij dat je boos wordt omdat iemand zegt dat je kind op de papa lijkt. Je bent verliefd geworden op die man, dus dat is toch alleen leuk om horen?
Nee precies, heftig is dat. Kan me goed voorstellen dat het je gekwetst heeft. Anderen hebben makkelijk praten met:'Je moet gewoon verder gaan en het vergeten'. Zij hebben het niet meegemaakt, het is een aanslag op je lichaam en mentale gezondheid. Tenminste, dat krijg ik continu te horen.
Haha, ja doen onze moeders ook. Net een competitie. :') Dat klopt ook wat je zegt, je hebt jezelf er mee.