Ik heb twee heel zware complicaties gehad, was er ook bijna niet meer geweest, maar dat staat los van op wie mijn kinderen lijken....
Ik ben ook niet boos op het feit dat de kleine op 1 van ons lijkt, helemaal niet. Kan me kwaad maken om het feit dat het lijkt alsof mensen er een competitie van maken, dan helemaal tussen mijn familie en mijn schoonvolk. Net of ze tegen elkaar moeten opboksen. Maar heb zoals hier boven in eerdere reacties vermeld dat ik een hele heftige tijd vlak na de bevalling heb gehad en dat ik het ternauwernood overleefd heb. Ben dus enorm gezegend dat ik er nog ben en dat de kleine het gelijk goed doet vanaf het begin. Gezondheid is het belangrijkste, dus ik waardeer het meer als mensen vragen hoe het gaat en gewoon iets algemeens zeggen dan voor mijn gevoel de ene ouder buiten sluiten. En daarbij zeg ik er ook wat van als ze de kleine met mij vergelijken, mijn vriend en ik denken er gelukkig allebei hetzelfde over.
Maar dat het op dag 1 heel erg lijkt op papa, dat kan toch? Natuurlijk verandert dat nog... Maar in jouw redenering mag je dan ook niet zeggen dat ze zo'n schattig kort kopje haar heeft, want dat zal doorheen de jaren ook nog veranderen...
Daarom zeg ik, iedereen ervaart het anders. Gelukkig is ook niet iedereen hetzelfde. Het is ook niet zo dat ik er zelf zo in wil staan, als ik het niet op deze manier had meegemaakt was ik wellicht flexibeler geweest en maakte ik er niet zo'n punt van. Het is nog te vers en kan die vergelijkingen op dit moment niet waarderen, ook al zou ik zelf misschien anders willen. Er wordt hard gewerkt aan mijn mentale en fysieke gezondheid
Ik snap dat het allemaal erg zwaar was. Maar probeer jezelf voor ogen te houden dat die gevoelens héél erg gekleurd worden door je emoties en hormonen. Niemand probeert iemand buiten te sluiten door te zeggen dat de baby op de ene ouder lijkt of de andere. Het is gewoon praten over koetjes en kalfjes.
Heb nooit aangegeven op wie hij lijkt. Hij heeft van ons beiden wat weg. Ook als ze zeggen dat hij erg op mij lijkt zeg ik er wat van. En vind het leuk als ze zeggen bijvoorbeeld: Goh wat een bos haar. Dat is een algemeen iets en niet specifiek gelinkt aan mij of mijn vriend. Kan er op dit moment gewoon niks aan doen dat ik me eraan irriteer, ben mentaal nog niet mezelf. Een keer vind ik niet erg, maar als je het dag in dag uit te horen krijgt van je familie en schoonfamilie wordt je er op een gegeven moment wel flauw van, tenminste ik wel. Ik vind het niet het belangrijkste en het leukste om te horen. Wil niet dat 1 van ons het gevoel krijgt alsof de kleine niks weg heeft van de andere ouder.
En wat dan nog als dat zo zou zijn? Dat wil toch niet zeggen dat het niet je kind is? Neem gewoon je tijd om te rusten. Alles komt goed. Niemand wil je kwetsen.
Dat is zeker waar. Weet in mijn achterhoofd ook wel dat ze het allemaal goed bedoelen. Probeer het ook gewoon ene oor in andere oor uit te laten gaan, maar dat lukt niet altijd op dit moment. Over een paar weken zit ik waarschijnlijk een stuk beter in mijn vel en kan ik alles beter over me heen laten komen. Wordt iniedergeval hard aan gewerkt. Krijg ook behandeling bij de psycholoog voor ptss.
Ik zit er ook niet mee hoor! Mensen zeggen vaak dat mijn dochter veel op mijn moeder lijkt. Ik vind dat alleen maar leuk...
Ik heb dat nooit als irritant ervaren als ze zeiden dat een van de kinderen op die of die leek. De oudste lijkt heel erg op mij. Gelijk vanaf de geboorte al. Nummer 2 is meer een mix van ons beide. Nummer 3 is een kopie van nummer 2.
Dat kan ook nog ja, dat het een generatie overslaat haha. Van mijn tante kreeg ik zelfs te horen dat de kleine op mijn broertje lijkt, ook wel bijzonder.
Beide kinderen lijken meer op mijn man, iedereen vindt dat ook. Die opmerkingen hebben mij nooit geïrriteerd. Ik was erbij toen ze geboren werden, dus zeker weten dat ze van mij zijn
Bedankt voor al jullie reacties. Vind het fijn dat ondanks misschien de meningsverschillen dat ik dit toch met jullie heb kunnen delen. Het heeft tijd nodig om weer wat relaxter met alles om te gaan. Doe hard mijn best en ik ben er 100% van overtuigd dat ik gauw weer de oude ben en alles wat beter kan aanhoren haha. Op dit moment zit het er gewoon nog even niet in en kan ik me aan alle kleine dingen bont en blauw ergeren. Heb de kleine na de geboorte maar even op mijn borst gehad en werd daarna naar de OK gebracht en vervolgens op de IC gelegd, werd de volgende morgen om 6:15 pas wakker (uit narcose ontwaakt) terwijl de kleine de dag ervoor om 18:05 is geboren. Heb foto's terug gezien dat mijn moeder en schoonmoeder de kleine allemaal al vastgehouden hadden terwijl ik dat eigenlijk had moeten zijn. Ben die 1e dag gewoon kwijt en dat krijg ik ook nooit meer terug. Jaloezie? Ja, een beetje wel.. Daar ben ik open en eerlijk over. Heb voor mijn gevoel nog steeds dat ik die dag nog in te halen heb. Kreeg het gevoel dat ze mij 'vergaten' toen ik die foto's terug zag. Wellicht dat ik er daarom ook zo zwaar aan til en vind het gewoon donders irritant om aan te horen dat de kleine zoveel op mij of op zijn vader lijkt. Ik denk alleen maar:'Ben blij dat ik er nog ben en dat de kleine het vanaf het begin goed doet'. Maargoed, buiten dat allemaal vond het ook goed om te lezen voor mezelf hoe anderen dit hebben ervaren. Kan af en toe wat bot en fel uit de bocht komen waarvoor excuses. Ben meer een type die eerst doet en dan pas denkt, heb een impulsief karakter van mezelf uit.
Hihihi nee geen problemen mee (gehad) Ik vind het juist heel grappig dat mijn familie zegt dat onze dochters veel van hun papa weghebben. En dat juist zijn familie vindt dat de kids sprekend op mij lijken En wat ik nog leuker vind: mensen die mij van vroeger (lager school) kennen, vinden dat de oudste sprekend op mij lijkt (kopietje) en de mensen die mij van een latere periode kennen, juist vinden dat de jongste sprekend op mij lijkt.
Nu ik je verhaal zo teruglees, begrijp ik je wel meid. Sterkte om het allemaal een plaatsje te kunnen geven.
Nou, als je het volledige verhaal schrijft, dan begrijp ik je al beter. Je hebt gewoon nog veel te verwerken van die eerste momenten. Veel sterkte!
Ik heb daar zelf weinig moeite mee. Het houdt binnenkort ook niet op hoor, dat blijft de hele kindertijd doorgaan en iedereen vindt wat anders. Waar ik wel moeite mee zou hebben is dat jouw moeder en schoonmoeder jouw baby hebben vastgehouden terwijl jij hem zelf nog maar even op je borst hebt gehad. Dat vind ik ronduit traumatiserend voor jou. Is je partner daarin niet tekort geschoten? Overkwam het hem dat zij de baby pakten? Eigenlijk vind ik dat hij bij je vriend had moeten blijven. Ik heb daar destijds vooraf afspraken over gemaakt met mijn partner, mocht het onverhoopt zo zijn gelopen.
Ooh ja, ik begrijp je gevoel volkomen! Jij op de ok en ic, je kindje nog niet echt gezien, en dan zitten zij al met je kindje... daar krijg ik gewoon tranen van in m'n ogen. Hier duurde het ook uren voor ik mijn jongste kon zien, maar mijn man bleef bij onze dochter en verder niemand. Bezoek kwam ook pas twee dagen na de bevalling, want ik wilde eerst even goed kennismaken met haar én onze oudste ook haar laten zien. Ik kan me goed voorstellen dat jij het moeilijk hebt met hoe het gegaan is, en dat opmerkingen van anderen dan echt verkeerd kunnen vallen.
Kan me voorstellen hoe je je voelt, zeker na je bevallingsverhaal te hebben gelezen. Wat ik me afvraag, waarom is er niet gewacht tot jij wakker was en eerst zelf kon knuffelen? Bij de oudste werd het hier ook steeds gezegd, wat lijkt dochter toch op papa. Prima, zag ik zelf ook wel. Maar op een gegeven moment wordt het irritant. Vooral schoonmoeder bleef het maar zeggen, ook tegen andere mensen. Haast alsof ze ermee bedoelde dat het toch echt een kind van haar zoon was en ZIJ toch echt de oma. Voelde als claimen, kreeg op een duur het gevoel dat ik er niet toe deed? Gelukkig is het nu over, dochter lijkt minder op papa en heeft echt mama's haar.