Ach jee, dat is ook vreselijk naar. Ik kan me voorstellen dat je daar een flinke deuk van hebt opgelopen. En voor een deel ook herkenbaar. Mijn oudste dochter is geboren met spoedkeizersnede onder volledige narcose. Ze was 3 uur oud toen ik haar voor het eerst zag, maar in die tijd was ze alleen bij haar vader en natuurlijk de kinderarts e.d. En ook na het onwaken lag ik nog behoorlijk in de kreukels en had veel pijn, dus dan is het lastig genieten. Ik heb jaren niet naar de foto's kunnen kijken van vlak na haar geboorte. Dat herinnerde te veel aan alles wat ik had gemist. Maar wat ik wel had, was het moment dat ik haar voor het eerst zag er pure herkenning was. Net of ik altijd al had geweten hoe ze eruit zou zien. En het gevoel dat we het samen hadden overleeft. Dus tegen mij konden ze zeggen wat ze wilden, dat maakte me niks uit. Maar goed, ik vind in jouw verhaal dat er weinig rekening gehouden is met jouw gevoelens. Daar had wel wat beter op geanticipeerd mogen worden...
Ik vond het wel irritant toen mijn schoonmoeder zei dat onze zoon de blonde (Beetje gekrulde) haren van mijn schoonzus moest hebben terwijl ik dat vroeger zelf had. Net of alles van onze zoon aan de familie kant van vader te vinden is en niks bij mijn kant Hij lijkt wel heel veel op zn pa. Dan zeg ik altijd dat daar niks mis mee is want ik ben er niet voor niks verliefd op geworden.
Haha waarom vind je dat zo irritant? Gewoon ene oor in andere oor uit... net als al die zogenaamd goed bedoelde adviezen. Filter eruit wat je aanstaat en de rest snel vergeten! Veel geluk met jullie kleine!
Dat zijn dingen waar ik niet wakker om kon liggen gelukkig. Ik snap wel dat het steekt dat je schoonmoeder je kindje al vastgehouden had, terwijl jij nog onder narcose was. Ik ben woest geworden toen mijn schoonmoeder op Facebook had gezet dat mijn zoontje geboren was en dat alles goed was (terwijl hij op de ic lag). Ze had niet door dat het zo slecht met hem ging (geen idee waarom hij anders op de ic lag, maar ok). Ik heb alle drie mijn kinderen niet op de borst kunnen hebben na de bevalling. Bij de eerste kreeg ik een fluxus en moest ik met spoed naar de ok. En de 2e en 3e waren blauw en slap bij de geboorte, die moesten allebei op gang geholpen worden en naar de ic. Dus ik snap ongeveer wel wat je hebt meegemaakt.
Ik snap je irritatie, zeker na de heftige start die jullie hebben gehad. Tegen mij zeiden veel mensen 'nou ze heeft echt jouw neus he, hahaha' of iets in die trant. Ik heb er geen moment een probleem mee gehad dat onze dochter mijn genen niet heeft maar dat anderen dat steeds zogenaamd grappig benadrukken, daar werd ik op een gegeven moment wel een beetje moe van.
Tsja sorry maar ik snap dit dus echt niet. En ik vind dat je verhaal erbij los staat van het lijken op één van de ouders. Mensen willen gewoon wat te zeggen hebben over de baby en dit bedoelen ze niet slecht. Als je het over een half jaar nog steeds zo hoort dan is het wel bloedirritant Overigens was onze dochter er niet meer geweest als we iets later waren geweest dus het boeide me helemaal niks op wie ze leek want ze was er gelukkig nog. En ook bij ons moest het steeds gezegd worden door bepaalde mensen. Toen ik mij eraan ging ergeren (baby leek alleen maar op mij volgens bepaalde mensen en niet op vriend) heb ik steeds benoemd wat ze allemaal van haar vader had. Dat werd wel eens ontkent maar daar ga ik dan niet meer op in.
Huh?! Dit snap ik dan weer niet... Dus volgens jou is het vreemd dat ze zich er nu aan ergert, ondanks dat ze er een reden (haar reden) voor heeft en het voor haar zo voelt. Maar over een half jaar mag ze het dan wel irritant vinden, want dat was bij jou ook zo... Jij ging je er blijkbaar ook aan ergeren, dan is het toch niet relevant wanneer dat is. Dat is nou eenmaal heel persoonlijk.
Haha, inderdaad. En ik moet zeggen dat ik het eerst ook niet goed begreep, maar juist de hele situatie maakt toch dat je zoiets heel anders beleeft en daardoor begrijp ik TS nu wel. Ik heb ook mijn irritaties gehad, ik denk dat dat er ook wel bij hoort, maar na een heftige periode kan zo'n irritatie ook heftiger zijn.
Ik snap je goed! Zeker na je verhaal, jeetje heftig hoor meid. Hier hoor ik ook vaak, zeker van de schoonfamilie, "je hoeft niet te twijfelen of je zoon wel van je man is, hij lijkt echt in alles op hem en totaal niet op jou". Vind het vreselijk, ben jaloers en heb zeker in het begin getwijfeld.. is hij dan wel van mij (aangezien we ICSI hebben gehad, is de optie net zo reëel dat het niet van mijn man zou zijn, als van mij). Laatst heeft mijn man er trouwens wat van gezegd. Onze zoon is een mooie mix van ons beide. Hij heeft zowel het koppie van mijn man als van mij. Ondertussen leg ik er maar bij neer. Voor mijn schoonmoeder is het ontzettend belangrijk dat onze zoon op haar zoon lijkt en nog belangrijker dat hij niet op mij lijkt. Dat geef ik haar dan maar. Ze is verder heel lief gelukkig. Dat onze zoon op mijn man lijkt vind ik alleen maar leuk, dat hij per definitie niet op mij (mag) lijken vind ik wel lastig, maar genoeg mensen die een andere mening hebben aangedaan, dat onthoud ik dan maar. En soms zegt mijn man of ik wel heel bewust tegen mijn schoonmoeder "kijk, dat heeft hij echt van z'n moeder". Gewoon om haar te laten wennen aan het idee dat onze jongen 2 ouders heeft. En niet alleen een vader .
Heftig om zo de eerste dag van het leven van je kindje te moeten missen! Kan me voorstellen dat je, onder invloed van de hormonen zulke opmerkingen irritant vind. Ik moet erg mijn best doen om me er niet aan te ergeren, maar vooral omdat ik nooit weet wat ik moet antwoorden. Ik zie die overeenkomsten namelijk gewoon niet... Mijn oudste schijnt nl. heel erg op mij te lijken, hij is inmiddels 8 en nog steeds zeggen mensen: Goh, je kunt wel zien wie zijn moeder is! En ik zie dat echt niet... Laatst een mevrouw die achter ons in de kerk zat: "Echt, 1 gezicht, uw zoontje en u...!" Dan lach ik vriendelijk en knik maar eens Mijn schoonmoeder is de enige die het niet met de rest van de wereld eens is Ik zeg dan maar dat hij mijn gezicht heeft en het gedrag van zijn vader, daar moet hij toch ook iets van hebben, toch? Op wie mijn jongste lijkt weet ik niet, ik zie het niet en de meningen zijn verdeeld. Hij heeft wel mijn karakter, een dagdromertje dat veel met zijn duim in zijn mond zit. Als ik foto`s van de jongste broer van mijn man zie van vroeger dan zie ik wel gelijkenissen met mijn jongste. Maar hij heeft ook trekken van mijn zus haar jongste. Hij is dus gewoon een mooie mix van ons samen.
Dit is hoe ik erover denk hè. Zij vraagt meningen, ik vind het overdreven. Ik bedoelde dat het vast irritant is als je het constant blijft horen, maar in het begin zeggen zoveel mensen dat over baby's. Dan kunnen mensen toch beter niks goedbedoelds zeggenm
Ik heb de tranen in mn ogen van je verhaal. Hoe durven ze je kindje op te pakken terwijl je dat zelf nog niet hebt gedaan?! Walgelijk Onze zoon was na de geboorte een kopie van mij. Super schattig maar ik vond het zo lullig voor mijn man dat ze dat altijd zeiden. Nu zie je echt dat het mix van ons beide is. Wat ik wel stom vind is dat bij alles wat hij doet er vergeleken gaat worden. Heeft hij dat van mama of van papa? Gewoon van zichzelf, duh.
Mijn schoonmoeder blijft zeggen dat alles vanaf hun kant komt. Karakter van onze kinderen is volgens haar een exacte kopie van haar zoon (mijn man) en haar dochter. Dan denk ik echt.. Hallo!! Ik heb ze geproduceerd hoor zijn mijn kinderen en die van mijn man. Wilt echt niet zeggen dat ze precies zo zijn als jouw kinderen. En toen ze onze dochter weer met 6 maanden zag bleef ze volhouden dat ze blauwe ogen heeft. En ik maar steeds zeggen neeeee die zijn bruin. Hoezo wil je perse jouw ding doordrukken terwijl het niet zo is! Maar goed ik mag sowieso mijn schoonmoeder niet
Ik ben juist trots als ze zeggen dat hij op zn vader lijkt. Hij komt uit mijn buik, dus dat hij van mij is weten we allemaal wel En ik weet hoe gelukkig het mn man maakt..
Tja ik snap deze mening gewoon niet... Je ergert je aan precies hetzelfde, maar omdat het een paar maanden later is, is dat opeens volkomen logisch. Klinkt in mijn oren als Bert en Ernie logica.
Jeetje @Ralixo wat een beroerde start en vreselijk hoe het is gegaan daarna. Wat naar dat je niet zelf eerst in alle rust kennis kon maken met je kindje. Dat had natuurlijk nooit zo mogen gebeuren. Nu snap ik je irritatie wel. Hopelijk wordt het snel beter. Ik herken het wel en het verwerken van de bevalling (en trauma) heeft tijd nodig, samen met die heftige emoties en gevoelens. Heel normaal hoor! Ik had weer andere (achteraf niet boeiende) dingen waar ik me aan ergerde. Denk lekker aan jezelf en je gezin en laat de rest maar kletsen
ik erger me meer aan het feit dat veel mensen vinden dat mijn jongste qua karakter op mijn zwager lijkt, ipv op mijn man, die (uiteraard) zijn vader is.....Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen: "ben je écht niet vreemd gegaan??" en mijn zwager: "weet je wel zeker dat het niet jouw kind is"....GRRRRR Onbeschoft gewoon En ik vind zelf dat hij het meeste op mij lijkt: qua uiterlijk, maar ook innerlijk....En ik lijk in niks op mijn zwager
Mijn zoon lijkt heel veel op mijn broer...dat vond/vind mijn man niet altijd leuk maar nu begint zoon steeds meer op man te lijken. Ligt er echt aan hoe zoon zijn haren zitten en in welke bui hij zit. Broer en zoon beginnen ook beide met zelfde naamletter dus ik verspreek mij ook regelmatig dat vind man al helemaal niet leuk. Begrijpelijk. Het karakter, bijna alles , heeft die van mij. Ik heb zelf t gevoel dat de kleine in de buik veel op mijn man gaat lijken. Ben benieuwd of ik gelijk krijg Ts; wat een verschrikkelijke bevallingsdag heb je gehad. Heel veel sterkte en succes met het verwerken!
Waarom is het begrijpelijk dat hij het niet leuk vindt dat jullie zoon op een oom lijkt? Dat is toch gewoon familie, dus logisch?