Die begrijpelijk was bedoelt voor de laatste zin. Dat ik mij regelmatig verspreek met de naam. Vind ik zelf ook vervelend dat ik me verspreek. Dat zoon op mijn broer lijkt was echt in het 1e en 2e jaar en man zei nooit dat die t niet leuk vind maar ik ken hem dus zag t wel. Maar t was ook abnormaal veel gelijkenis. Sommige mensen vroegen of t geen zoon van broer was dus kan me wel indenken dat je dat als man vervelend vind om telkens te horen. Overigens zegt mn man dat niet tegen mensen maar nogmaals, ik ken m dus zag t wel. Dat zoon qua karakter op mij lijkt zegt die dan, natuurlijk , wel weer hardop
Dit vergelijken gaat nog wel een aantal jaar door helaas. Dan komen er foto's van de vader/moeder bij door oma ter vergelijk terwijl er juist helemaal geen vergelijking is. Als het echt zo is en ze zeggen het prima. (Hoef het niet elke keer te horen) Maar het zeggen terwijl het kindje er helemaal niet op lijkt vinden wij wel irritant. Net alsof er iets van de ander in MOET zitten. Ik zeg dan ook: hij/zij lijkt op zichzelf. Kindjes veranderen ook nog heel erg. Vandaar dat je het ook zo vaak aan moet horen...
Ik vind dat juist leuk! Mijn zoontje was als baby'tje een echte mengelmoes van mij en mijn man zijn vader. Echt grappig. Hij lijkt nog steeds erg op mijn man zijn familie en op mij, en nog het minst op mijn man. Vind hij helemaal niet erg hoor. En als de volgende niet op mij lijkt vind ik het helemaal niet erg. Lijkt me juist bijzonder als de volgende heel erg op mijn man lijkt.
Nee, totaal geen probleem. De gene die mij kennen zeggen dat mijn dochters op mij lijkt en diegene die mijn man kennen zeggen dat ze op mijn man lijken. Ik vind het niet erg want ik vind het mooi om iets van ons erin terug te zien , ook vind ik niet dat je een andere ouder daarmee uitsluit.
Ik heb me aan heel veel geïrriteerd in het begin haha, maar dat waren voornamelijk echt mijn eigen hormonen. Ik heb zo'n beetje alle familieleden wel voorbij horen komen op wie ze zouden lijken. Ze zien allemaal graag zichzelf erin. Of dat schoonmoeder zei dat ze de neus hebben van een heel ver familielid terwijl ze overduidelijk mijn neus hebben. Probeer in gedachten te houden dat het vooral je hormonen zijn die spreken en praat er lekker snel overheen. Succes met je herstel!
Ik heb er op zich geen problemen mee dat mensen gaan vergelijken, alleen mijn schoonmoeder slaat een beetje door. Werkelijk álles heeft hij van z'n papa. En niet alleen de uiterlijke kenmerken, maar ook als hij snakt naar zijn fles: 'Je papa was ook altijd zo dol op eten.' Het is een baby, alle baby's houden van melk. Zo zei ze laatst: 'Hij heeft papa's neusje.' Uhm.... Mijn man heeft een spitse neus en de baby en klein breed dopneusje. Ik snap dat je heel graag wilt dat de baby op je zoon lijkt, en dat is ook helemaal prima wat mij betreft. Maar dit is gewoon bij het irritante af.
Ooooh zo herkendbaar! Mijn schoonzus zegt altijd' heeft ze van haar tante' of ' lijkt op haar tante' nou en als ik 1 ding toch echt niet hoop is het dat wel.....Hahah
Hahaha dit dus... zó herkenbaar! Er worden zelfs foto's van iedereen uit haar kant van de familie erbij gehaald om te bewijzen dat het kind daarop lijkt. En nee niet een keer, maar gewoon iedere keer weer! Ik vraag er niet eens omEn het ergste is wanneer mijn moeder er is, begint ze (incl babyfoto's van haarzelf) hoe erg de jongste twee op haar lijken. Mijn moeder interesseert het geen reet op wie ze lijken net zoals ik Haha! Ze zijn hun eigen persoon zeg ik altijd maar. Ene oor in, andere oor uit. Adem in en adem uit Hahaha
Nee natuurlijk vind ik het niet irritant als iemand zegt dat 1 van mijn kinderen op mijn man of mij lijkt. Het idee alleen al... Ik zou het wel storend vinden als iemand geïrriteerd reageert als ik zeg dat ik een baby op 1 van de ouders vind lijken. Alsof je zoiets zegt om een ander te pesten? Ik kan het op geen enkele manier als een negatieve opmerking zien.
Opa's en oma's vinden het leuk om te zien dat de baby op hun zoon/ dochter lijkt omdat dat herinneringen bij ze oproept. Andere reden zou kunnen zijn omdat dit gewoon een heel makkelijke opmerking is als je een baby voor geert eerst ziet en men weet niet zo goed wat te zeggen. Ik wil je heel veel sterkte wensen met verwerking van je eerste kraamdag. Je kindje heeft 9 maanden in jouw gewoond. Dat kan niemand meer inhalen Ik hoop dat dat een ietwat troostende gedachte voor je is.
Ik snap je zo goed! Maar dat is misschien ook omdat ik zoveel herken in jouw verhaal.. Na de geboorte van onze zoon ben ik in een dag erg ziek geworden, geopereerd, wakker geworden op de i.c. 12 dagen op de i.c. doorgebracht. In die tijd wilde ik dat iedereen van mijn kindje afbleef! Het is zo verschrikkelijk moeilijk om andere mensen met je kindje te zien doen, wat jij zou willen doen! En daarna maakte ik me ook nog zorgen over de hechting. Ik vind het ook niet leuk als mensen ons zoontje vergelijken met mij of mijn man. Alsof elke eigenschap die hij heeft ergens verklaard zou moeten worden! Erg irritant
Vreselijk irritant is het vaak. Zeker van schoonmoeder. Die ziet alleen haar zoon erin. Ja ze lijkt zo op papa. Dit van papa dat van papa ect. Prima ze lijkt ook op hem en daar ben ik trots op. Maar als er gezegd wordt dat ze bepaald iets van mij heeft dan meteen nee hoor heeft ze van papa. Bloed irritant vind ik het en bijt vaak op me tandvlees om er niks van te zeggen. Ze lijkt op beiden en ze is haar eigen ik. Van beiden heeft ze wat.
'geniet er maar van (al of niet met de aanvulling ,voor je het weet zijn ze groot!)'. In context: de eerste 6 weken 15-16 uur huilen gemiddeld per dag al vanaf dag 2, met uitschieters naar 21 uur. Beide kersverse ouders een wrak door omstandigheden (fysiek en mentaal). Genieten was absoluut geen optie toen, veel later pas werd ik stapelgek op de kleine ondeugd ipv continue stapelgestoord van dr. Sindsdien: Respect voor ouders met huilbaby's, zeker als t langer aanhoud, ik snap niet waar jullie de kracht vandaan halen.
Ongeveer iedereen zegt dat ze zoooveeeell op haar papa lijkt!! Slaat nergens op, het is alleen dat ik mijn haar blond heb geverfd dat ze niet zoooveeeell op mij lijkt. Want eerlijk is eerlijk, ik, mijn vriend en ons dochtertje konden zo een drieling zijn geweest.
Gebeurd t hele leven. Ik krijg ook nog steeds de opmerking dat ik op m'n vader kijk en m'n moeder dat ze op haar vader lijkt.
Goh, Ik was juist degene die meteen aan iedereen vroeg op wie ze ons zoontje vonden lijken. Of dat ik babyfoto's van mij en mijn man naast die van onze zoon neerlegde. Lijkt trouwens wel of er tegenwoordig steeds minder gezegd mag worden. Of het nou tijdens de zwangerschap is of na de geboorte, alles moet gewogen worden want stel je voor dat moeders daar chagrijnig van wordt. Zou bijna zeggen maak er een handboek van over de do en de don'ts.. gat in de markt.
Haha onze zoon leek bij geboorte zoveel op zijn vader dat mijn schoonpa mij er een keer mee voor de gek heeft gehouden. Schoof me een foto van mijn vriend als baby in een spuuglelijke romper onder mijn neus en zei "kijk, wat is het toch een mooi mannetje." Ik helemaal verbaasd, want dat grijze lelijke rompertje had ik mijn zoon toch echt niet aangedaan...Grote lol natuurlijk bij mijn schoonvader omdat ik het echt niet doorhad! Nou ja, ik prevelde iets over groot slaaptekort en dat ik het niet meer helemaal op een rijtje had. Inmiddels ruim 3jr verder en onze zoon is zowel qua uiterlijk als qua karakter een kopie van mij
Hahahaha! Ik deed het juist omgekeerd. Volgens mijn schoonouders leek C zoveeeel op der vader.. ja echt een kopie. Tot ik een foto van mezelf stuurde toen ik dezelfde leeftijd als C had. Kreeg als reactie dat het een leuke foto van C was.. Tot ze hoorde dat ik het was.. sindsdien lijkt ze als 2 druppels water op mij
Persoonlijk vind ik het wel een beetje irritant, maar denk dat het meer komt omdat iedereen haar op haar papa vond lijken. Nu hoor ik af en toe dat ze op mij lijkt en dat vind ik wel leuk (zeker nu blijkt dat ze het karakter van mn man heeft).