Hoi, Ik ben 23 jaar en heb eigenlijk al jaren een kinderwens. Ik kreeg zo'n 6,5 jaar geleden verkering met mijn vriend en we hadden het eigenlijk al heel snel over trouwen en kinderen. Deze wens heb ik altijd kunnen onderdrukken vanwege dat we nog geen woning hadden, nog op school zaten etc. In 2015 hebben we samen een huurwoning gevonden en vorig jaar zijn we getrouwd en heb ik mijn diploma gehaald. Manlief zal als alles goed gaat dit jaar afstuderen. We hebben alles dus altijd volgens het boekje gedaan. We zijn nu op zoek naar een koophuis (het appartement waar we nu in zitten is net groot genoeg voor ons twee). En omdat we altijd alles volgens de regeltjes hebben gedaan wilt manlief nu juist heel graag voor een kindje gaan. Zijn diploma en het koophuis zullen we dan maar moeten regelen voor ik beval. (Als ik überhaupt snel zwanger kan worden) Natuurlijk heel spannend maar ik ben er ook wel klaar voor. Nu voel ik alleen een soort schaamte als ik het aan iemand moet gaan vertellen (misschien omdat ik het zo lang heb moeten onderdrukken?). Diegene zal dan wel denken dat we te jong zijn of onze zaakjes nog niet goed op orde hebben. Lang verhaal maar zijn er andere dames die hiermee zitten??
Als jullie er klaar voor zijn dan moeten jullie er gewoon voor gaan! Anderen hebben daar niets over te zeggen.
Het is jullie gevoel! Bovendien vind ik 23 helemaal niet te jong. Als ik had kunnen kiezen had ik ook graag wat jonger begonnen... Als het goed voelt zou ik ervoor gaan! Hoop dat jullie snel een prachtig gezond kindje vast mogen houden
Is ook wel zo. Maar er hing altijd zo'n negatieve sfeer omheen. Van wij mogen niet zwanger worden want we zijn te jong. Heel moeilijk om dan nu even om te slaan. Mijn schoonouders waren ook heel christelijk en hebben ons echt nog als kinderen behandeld en zelfs tegen toendertijd vriendlief gezegd: ik breek je benen als je seks hebt. Zo'n akelig gevoel hing daar toen omheen. Dat het nu heel gek voelt dat we juist blij mogen zijn met een kindje. Zo lief, dankjewel. Ik heb ook altijd gezegd dat ik jong moeder wil worden. Maar ik voel me nog steeds niet volwassen
Waarom zou dat te jong zijn? Heerlijk juist toch en jullie hebben je zaakjes goed op orde zo te lezen. Mensen die hun oordeel klaar hebben moet je gewoon lekker negeren.
Ik was op mn 19e zwanger en 20ste bevallen.. Je wil niet weten wat ik allemaal gehoord heb van mensen... Ik was volgens hun een " tienermoeder " en die zijn tegenwoordig al in een negatief daglicht, achteraf kreeg ik te horen dat ik het menig beter deed dan moeders die een stuk ouder waren betreft opvoeden ed. Ben nu 28 en alweer 5 jaar toe aan een 2e kindje waar we nu eindelijk voor gaan dus ik zeg ga ervoor!
Haha als je zo'n uk in je armen houdt dan ben je plotsklaps volwassen! Opeens de verantwoording en weten wat het is om je echt zorgen te maken. Maar het is heerlijk! Ik kreeg de eerste toen ik 28 was. Eerder gewoonweg niet een fijne relatie. De tweede volgde vier jaar later en drie jaar later nummer 3. Helaas is onze dochter overleden. Omdat het toch niet compleet voelde ben ik nu op mijn 37ste zwanger van nummer 4. Vond dit altijd te oud, maar door omstandigheden komt het zo uit. Nogmaals ik zou ervoor gaan als het goed voelt. Je weet ook nooit hoe lang het duurt voordat het lukt. Al gun ik je natuurlijk heel snel!
Irritant dat mensen altijd hun oordeel klaar hebben. Of je bent te jong of je bent te oud. Eigenlijk moet je die mensen zo veel mogelijk verwijderen uit je leven (en dan vooral facebook).
Nee hoor vind ik helemaal niet te jong! Wij zijn getrouwd toen we 21 waren en op ons 23e hebben we een lieve dochter gekregen! Ik snap wat je bedoel met dat je je nog niet echt volwassen voel, ik had dat ook heel sterk, ook omdat ik thuis de jongste ben en altijd zo behandeld werd! Maar nu ze er is, is dat gevoel echt helemaal over, het is zooooooooo enorm leuk en je krijgt zoveel liefde van zo n klein kindje! Tuurlijk is t soms ook pittig, maar dat is ook als je ouder ben! Ik zou zeggen, volg je gevoel!
Wat vreselijk om je dochtertje te verliezen. Gelukkig nu weer zwanger zie ik! Ik hoop inderdaad ook dat het snel raak zal zijn. Manlief kan ook niet meer wachten want die vraagt me ook dagelijks hoe het zit met mijn cyclus, zo lief
Aaaah wat heerlijk van die schoonouders.. not Wat ik weet van strenge christenen is dat zodra ze getrouwd zijn ze direct ook kinderen krijgen. Misschien dat je schoonouders nu wel ongeduldig zitten te wachten. Hoe ging jij daar toen mee om? Ik ben 30, maar zie er voor velen uit als 20 en soms zelfs jonger dus ik verwacht ook de nodige vervelende mensen mocht ik zwanger raken en zie daar eigenlijk echt tegenop.
Geloof mij... Ik ben 28 maar ik word 18 geschat.... Ook altijd m'n legitimatiebewijs laten zien enzo, heel irritant. Ik heb werkelijk schijt aan iedereen die raar doet of iets. Ik heb altijd wel iets terug te zeggen waardoor mensen altijd wel met hun mond vol tanden staan, de volgende laten ze het dan wel. En je weet zelf beter toch? Lekker boeiend wat ze denken enzo, zullen eerder jaloers zijn.
Je moet en mag doen wat jij wilt wat dit betreft, bovendien vind ik 23 niet te jong en heb je je zaakjes op orde. Ik ben 25 en mijn oudste is 3, en we zijn bezig voor een derde. Hier ook jonge ouders, want mijn vriend is ook 25!
Wij zijn ook jong begonnen, maar het lukte dus niet. Ik was 21 toen we begonnen en pas 5 jaar later werd onze zoon geboren....zo kan het ook gaan. Blij dat we achteraf niet zo lang gewacht hebben . Nu heel pril in verwachting van een broertje of zusje, ook dit keer met hulp. Ben nu 32 jaar. "Vroeger" wilde ik "klaar" zijn voor mn 30e, en dan liefst 3 kinderen. Zo liep het niet.... dus conclusie van dit verhaal, je hebt alles voor elkaar en je wilt dat samen doen?? Wens ik jullie heel veel geluk toe!
Ik vind je niet te jong, helemaal niet als je alles voor elkaar hebt. Er zijn genoeg mensen die op hun 23ste alles nog helemaal niet op orde hebben. Dan maakt leeftijd dus niet uit, zolang je een kind maar kan bieden wat het nodig heeft. Ik ben 24 en heb een dochter van 1,5 (22 toen ze geboren werd). Nu bezig voor nummer 2 Net als jij waren wij er gewoon klaar voor en hebben we alles prima voor elkaar. Waarom dan wachten? Ik merk wel dat er vaak verbaast reageert wordt als mensen horen dat ik een dochter heb, komt ook wel omdat ik er jonger uit zie dan 24. Vreselijk irritant soms en ik kan mij wel ergeren aan sommige opmerkingen. Manlief is 29, bij hem is dat al niet meer zo. Gelukkig voelen wij hier ons goed bij en de mensen die dicht bij ons staan hebben nooit vreemd gereageerd. Kies vooral wat voor jullie goed voelt en denk niet te veel na bij wat anderen mogelijk denken. Mensen hebben soms altijd wel ergens een mening over. Ik ben bijvoorbeeld ook thuisblijfmoeder, nou dat is soms helemaal not-done! Alleen kennen die mensen onze situatie niet, anders zouden ze het wel begrijpen. Ik ga zeker niet aan iedereen verantwoording afleggen voor onze keuzes, mensen die dicht bij ons staan weten het en dat is het belangrijkste. Zo zullen die mensen bij jullie ook wel weten dat jullie het netjes op orde hebben en klaar zijn voor een kindje. Oeps, lang verhaal.
Jammer dat het ook zo lang kan duren dan. Wel spannend nu zo'n prille zwangerschap. Hopelijk zet het goed door!
Heel herkenbaar! Ik heb dat gevoel zelfs nu nog, terwijl ik 28 ben en we bijna gaan trouwen en een koophuis hebben. We willen na ons huwelijk gaan proberen om zwanger te worden. Maar niemand in onze omgeving heeft nog kinderen en ik heb mijn kinderwens heel lang moeten onderdrukken, omdat er altijd nog wel iets was wat nog niet "goed geregeld" was. Nu hebben we eindelijk alles op orde en nu voelt het heel gek om het straks echt te gaan proberen. Vraag ik me steeds af of we er echt klaar voor zijn en of we niet toch eerst een nieuwe keuken of badkamer moeten doen, voordat we er aan beginnen.. Het is echt heel onwennig om eindelijk te mogen toegeven aan die kinderwens. Maar toch denk ik, als jullie er klaar voor zijn.. waarom niet.. geniet er lekker van zou ik zeggen! Ga ik ook doen!