Ik moet toch even van me afschrijven, vandaag is het een week geleden dat mijn zoontje is geboren en sinds 2 dagen barst ik soms, vooral 's avonds, in huilen uit van geluk. Maar ik voel me dan zo intens verdrietig. Dan kijk ik naar hem en denk ik, kon ik de tijd maar stopzetten en hoppa, daar komen ze weer. Net keek ik alle foto's na van de afgelopen week en zag ik hoeveel hij nu al veranderd is en ja hoor, daar kwamen ze weer, een half uur lang. Of ik leg hem in zijn bedje omdat hij moet wennen aan het ritme van flesje, knuffelen, slapen en dan moet ik ook weer huilen omdat ik hem het liefste de hele dag knuffel zodat ik van elke seconde kan genieten maar hij moet ook gewoon goed slapen en dan sta ik weer in tweestrijd... En als mensen zeggen, ''geniet ervan, ze zijn zo groot'' moet ik ook mijn tranen inslikken want ik wil helemaal niet dat hij ''zo'' groot is! De tijd gaat al snel genoeg en ik ben zo bang om iets te missen. Ik ben helemaal geen emotioneel persoon, ik werd altijd de ijskoningin genoemd en zelfs tijdens mijn hele zwangerschap echt niets gemerkt van de hormonen, en nu overkomt juist mij dit weer... ik weet even niet meer wat ik met mezelf aan moet en ik wil echt niet terug kijken op de eerste maand als een rotmaand omdat ik zoveel huil ook al is het van geluk.. Maar het overschaduwd alles omdat ik me toch op zulke momenten echt heel verdrietig voel. Ik moest even van me afschrijven en misschien herkennen jullie het, en kan iemand mij vertellen hoelang ik hier nog last van ga hebben..
Haha klinkt herkenbaar! Had ik vooral bij mijn eerste last van. Een vriendin van mij moest huilen omdat de broccoli bij de ah in de bonus was haha. Echte kraamtranen zijn dit. Geef je er lekker aan over en huil wanneer je zin hebt, gaat waarschijnlijk snel weer over !
Ik huilde overal om! Volgens mij was het na een week wel weg, in ieder geval in die heftige mate, ik kan nog steeds volschieten bij een filmpje van een super schattig poesje ofzo
Haha oh jaaa zo herkenbaar! Zowel bij de eerste als tweede heel erg gehad. Vooral rond etenstijd. Precies om de zaken zoals jij het zegt. Duurde ongeveer 2,5 week bij mij....Mijn man wist niet wat hem steeds overkwam haha. Maar het zijn de beruchte kraamtranen. En ik ben een totaal nuchter persoon. Geen last van hormonen in zwangerschap of normaal maar daarna. Zo. Ik dacht dat kraamtranen iets was van: dat overkomt mij niet. Maar mij dus echt heel hard!
Hier niet herkenbaar. Ik heb geen traan gelaten tot verbazing van mezelf en de kraamverzorgster. Zit nu nog te wachten op de kraamtranen. Lijkt me heel vervelend wat je ervaart. Sterkte ermee.
Ik jank wat af (ruim drie weken geleden bevallen) maar het heeft wel steeds een reden. Niet altijd even groot maar het is geen huilen om niks (ook niet van geluk, al ben ik wel heel blij met de baby natuurlijk). Ik voel me vooral schuldig tegenover de oudste. Hij vindt zijn broertje heel lief maar moet erg wennen aan de nieuwe situatie en kan zich behoorlijk misdragen. Hij was (en is) altijd mijn lieve mannetje dus het hakt er bij mij behoorlijk in. Verder jank ik om mijn lijf dat er na de keizersnede in mijn ogen beroerd uit ziet, omdat de borstvoeding nog niet vlekkeloos verloopt, omdat de kraamtijd niet heel fijn is verlopen enzovoorts. Er vloeien dus behoorlijk wat tranen hier. Ik ga er maar vanuit dat het vanzelf beter wordt. Zucht, hormonsters...
Heel herkenbaar, bij mij begon het vaak rond 16.00 kon de klok erop gelijk zetten. Ik vond het echt verschrikkelijk, ik voelde me toen echt niet fijn en soort van depressief! Na een week was het gelukkig al een stuk minder.
Herkenbaar ja, ik kon ook de klok erop zetten! Dan was er eerst niks aan de hand, en vijf minuten later stroomden de tranen gewoon over m’n wangen en kon ik eigenlijk alleen nog maar rustig gaan zitten en knuffelen met m’n dochter de rest van de avond. Bij de oudste voelde ik ook een soort paniek daarbij; wat als dit gevoel nooit meer overgaat?! Maar dat ging het dus wél. Bij de jongste gaf die wetenschap meer rust en durfde ik me er ook meer aan toe te geven, dus echt even goed die emoties eruit gooien ipv proberen mezelf op te peppen.
Dwing jezelf niet om te moeten genieten. Zo te lezen doe je dat al volop. Ja ze groeien hard. En ja, ze blijven ook nog wel even klein. Maar er komen ook nog een heel veel mooie momenten en mijlpalen aan. Straks ie je baby misschien niet meer zo heel klein maar wat ben je trots als ze ineens gaan rollen, eerste tandje krijgen, eerste hapje, etc. De tranen en heftige emoties gaan weer over. Ik vond bij mijn oudste de eerste 6 weken heftig qua emoties.
Ik heb geen idee wanneer het overgaat. De mijne zijn 3 en 1 en ik stond gisteren nog te janken van geluk. Het wordt echt wel minder hoor, maar als soms kan ik naar ze kijken en dan komen de tranen weer. Ik ben een softie geworden.
Ja! Dit had ik ook ! Volgens mij had het ook te maken dat rond 16u mn lampje gewoon uitging i.c.m. hormonen. Killing! Oh ik vind dat zo naar elke keer die eerste week..
Ik denk dat het over gaat wanneer je aan de nieuwe situatie gewend bent en de vermoeidheid/huiluurtjes echt beginnen . Ik had het ook de eerste dagen.