Mijn bevalling van Mick!

Ik heb tijdens mijn zwangerschap hier regelmatig gelezen hoe de meiden hun bevalling beleefd hebben en wat mij dus te wachten zou staan.
Daarom hierbij ook mijn verhaal (zal het kort houden ).

Toen ik 's morgens wakker werd (rond half 6) had ik zo'n gevoel dat ik weeën had. Na een paar uurtjes heb ik de VK gebeld om te zeggen dat het volgens ons begonnen was. Omdat de weeën nog niet echt regelmatig waren raadde zij aan om een potje urine naar het ziekenhuis te brengen om te kijken of het geen blaasontsteking was . Dat vond ik heel raar. Ik had nog nooit blaasontsteking gehad en ook nog nooit weeën, maar dit waren toch echt weeën hoor.
Goed, braaf een potje vol geplast, Ruud naar het ziekenhuis, uitslag: geen tekenen van een onsteking. Om 11 u werden de weeën regelmatiger en hebben we de VK weer gebeld. Zei zou even langskomen. Toen ze om 13.30u kwam had ik 4-5 cm ontsluiting. Mijn vliezen waren nog niet gebroken. Ze zou 2 uurtjes laten terugkomen.
Ondertussen lag ik heerlijk op de bank beneden met de deur open (het was immers een prachtige dag) naar de finale van Wimbledon te kijken. Tijdens de weeën kwam Ruud zijn handen op mijn flanken leggen, zodat ik echt daarheen ademde. Hij vroeg nog wel of de deur dicht moest, want dan kon ik lekker schreeuwen. Mijn reactie: "Ik wil niet schreeuwen". Dus de deur bleef open.
Ik had alleen maar rugweeën en moest er niet aan denken om onder de douche of in bad te gaan. Op mijn zij liggend kon ik ze het beste opvangen, dus dat deed ik ook.
Om 14u hebben we onze ouders, broers en goede vrienden laten weten dat we bezig waren en dat we wel weer wat zouden laten weten als er wat te melden was (met andere woorden; bel ons niet, wij bellen jullie).

Om 15.30u kreeg ik een wee die ik niet meer weg kon puffen. Mijn lichaam nam het helemaal over en ik heb 3 keer mee geperst. Dat wilde ik niet, maar kon er echt niets aan doen. Blijkbaar zag dit er toch wel een beetje eng uit, want Ruud schoot ineens in de stress (terwijl hij voor de rest zo lekker relaxt was en ik ook trouwens). De vk had er al moeten zijn, maar ze was er nog niet. Ruud pakte mijn telefoon en zei; "ik bel haar nu op!". Op dat moment ging de bel (gelukkig ). Hij liet haar snel binnen en ze zag dat ik het moeilijk had. Zij ging boven de boel klaar maken en ik moest maar rustig die kant op komen. Prima; maar de tv gaat wel aan. Ik wil tennis zien 8) !
Toen ik op bed lag had ik 9 cm ontsluiting! Er stond nog een klein randje. De vliezen werden nu door haar doorgeprikt (wat overigens geen pijn doet ofzo, maar wel heel warm is, zo warm had ik het niet verwacht) en toen had ik 10 cm en mocht gaan persen.

Blijkbaar moet een baby bij de geboorte om een bochtje heen voordat het er uit kan komen en dat kon wel even duren volgens de vk. Nou, dat was echt een uitputtingsslag. Ik had er moeite mee om om te schakelen van wegpuffen naar meepersen en ik was heel bang dat ik zou gaan poepen. Dat heb ik haar ook verteld. Zij stelde me gerust en toen ging het wat beter. Het was echt 2 stappen naar voren en 1 terug. Heel zwaar en wat duurde dat lang voor mijn gevoel.
Ik vroeg hoe vaak ik nog ongeveer zou moeten persen om door dat bochtje te komen. Nou, nog wel even hoor was het antwoord . Na, voor mijn gevoel een eeuwigheid, zei ze; "ik denk nog 1 wee en dan is ie er door". Dus ik; "dat klinkt al een stuk beter dan wat je net zei".
Tijdens het persen heb ik mezelf 3 keer buitenwesten geperst en hoorde ik ze voor mijn gevoel aan het einde van de straat tegen mij praten. Ik moest me heel goed concenteren en kwam dan weer langzaam terug. Achteraf hoorde ik van Ruud dat ik 1 keer echt helemaal weg was en lag te schuimbekken . Dat had er wel eng uitgezien.
Ruud heeft tijdens het persen mijn hand vast gehouden en hij vertelde dat ik onwijs sterk was tijdens de weeën en dat hij er moeite mee had om tegendruk te geven. Het heeft mij wel erg geholpen.

Toen we eenmaal dat stomme bochtje gehad hadden (ik heb er echt trauma's aan over gehouden ), ging het heel voorspoedig. Ze vroeg nog of ik het wilde voelen (NEE!). En opeens was ie daar! Ik dacht altijd dat eerst het hoofdje er door moest en dan bij een volgende wee de schoudertjes, maar dit ging in 1 wee en daar lag ie dan op mijn buik . Er kwam nog heel wat vruchtwater mee, want ik hoorde iedereen schrikken van de hoeveelheid. Ik was echt in shock: Hoe kon dat nou zo snel? Had ze niet even kunnen zeggen dat het bijna klaar was?
Ondertussen had Federer de finale gewonnen van Nadal (ja sorry, ben een beetje sportgek ).

Maar goed; ik heb mijn kind op mijn buik ! Jeetje, en nu? Hij zag wat blauw en ademde niet helemaal goed, dus werd even uitgezogen. Ongelooflijk een kind. Tijdens het persen heb ik veel druk op mijn ogen gehad en ik zag helemaal scheel en wazig. Dus ik zag wel een kind maar meer ook eigenlijk niet. De vk zei dat ze nou toch wel benieuwd was hoe hij heette. MICK!

Ruud heeft de navelstreng doorgeknipt. Na een poosje begon die wel te irriteren bij mijn doos, dus ik vroeg of wel niet even verder konden... na 1 ker persen leg de placenta op bed en bleek bij de controle helemaal goed te zijn. Toen werd ik gecontroleerd op uitscheuren. Het kon me toen echt niet meer schelen. Maar ik was helemaal niet uitgescheurd. Ik had alleen 2 schaafwondjes op mijn binnenste schaamlippen. Ze hebben de boel opgeruimd en zijn even beneden wat gaan drinken zodat wij lekker met ons drietjes konden bijkomen.

Ik heb niet gehuild, Ruud wel een beetje .
Na een poosje hebben we iedereen opgebeld om het nieuws te vertellen.

Al met al heb ik in 5 uur totale ontsluiting gekregen en na 72 min persen was Mick er. De ontsluitingsweeën zijn mij erg meegevallen, de persweeën daarentegen zijn mij erg tegengevallen. Een snelle bevalling, met gelukkig geen complicaties. Zo kan het dus ook!

Na de bevalling heb ik een paar daagjes wat pijn gehad bij het plassen (brandde wat). Na 2 dagen heb ik voor het eerst gepoept. Na een week hebben we weer sex kunnen hebben.

Mick doet het heel erg goed en we gaan vanaf dag 5 dagelijks naar buiten.

Ik wens iedereen zo'n bevalling toe als ik heb gehad (de vk is zelf ook zwanger en wilde ook wel zo'n bevalling zei ze )..
Het blijft een bevalling, het zal nooit een pretje worden, maar ik denk dat ik er aardig doorheen gerolt ben, applaus voor mij =D> !

Zonder Ruud had ik het echt niet kunnen doen. Hij was een enorme steun en nu Mick er is heeft hij zich ontpopt tot een fantastische vader! Heerlijk om vader en zoon samen te zien genieten!
Applaus voor Ruud =D> =D> .

Nou, dat was mij verhaal. Hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Liefs,

Jody.