Laatst was ik een boek aan het lezen waarin mij opviel dat een van de hoofdpersonages erg berekenend door het leven gaat. Je zit een aantal keer ‘in zijn hoofd’ om het zo te zeggen. En tijdens gesprekken is dat personage naast het gesprek ook veel bezig met de signalen die andere mensen uitzenden; hun lichaamstaal. Hoe mensen kijken, wegkijken, zuchten, hun lippen op elkaar persen etc. Om een voorbeeld te geven van wat ik bedoel; Scène gaat ongeveer zo; Ze gooide de spatel op het aanrecht en wees naar me. ‘Ik wist wel dat het je niet interesseerde. Jij geeft geen fuck om veteranen met trauma’s. Jij wil gewoon iets wat je tegen me kunt gebruiken.’ Ineens begreep ik het. ‘Wie is er gestorven?’ Ik bestudeerde haar gezicht voor een reactie. ‘Je vriend? Je man?’ Niks. Ze staarde me aan en haar boosheid leek weg te zijn. ‘Waar heb je het over?’ ‘Je vader?’ Het moest iemand zijn waar ze diepe band mee gehad had. ‘Je broer?’ Ze keek weg. Bingo. ‘Je broer.’ Knikte ik. Nu weet ik wel dat dit een verhaal is natuurlijk. Normale mensen gaan niet als een soort ‘lie to me’ detectives door het leven. Maar hoe zit dat bij normale mensen? Letten jullie wel eens op lichaamstaal als je aan het praten bent, heb je er überhaupt verstand van? Ik zelf heb er wel eens wat Google sessies aan besteed. Maar als ik met mensen aan het praten ben, ben ik met dat gesprek bezig. Ik denk na over wat er gezegd word en over mijn reacties. En heb dan geen aandacht over om ook nog op non verbale signalen te letten. Met wel als resultaat dat ik me soms later afvraag wat mensen nou bedoelden met bepaalde opmerkingen. Ik ben benieuwd hoe jullie dit ervaren en het leek me een leuk onderwerp om te bespreken. Ben jij je bewust van het non verbale stukje? Heb je daar wel eens wat over gelezen? Let je er op? Is het allemaal een beetje vaag gedoe voor je waar je niet mee bezig bent? Of ga je af op je gevoel, wat vaak betekend dat je onbewust toch wel signalen mee krijgt?
Ja ik heb dat net zo erg waarschijnlijk als dat personage in het boek wat je aan het lezen bent. Ik kom een ruimte binnen met allemaal mensen, ik kijk snel de ruimte door en weet precies wat voor soort mensen er in die ruimte zich begeven. Ik kan alles van elkaar onderscheiden, niemand kan tegen mij liegen als ze recht voor mij staan, ik zie het echt gelijk. Dat kan zijn doordat de mondhoek opeens anders staat of dat ze iets meer knijpen met hun ogen. Mijn ex zijn rechter mondhoek ging altijd iets omlaag als hij boos werd. En mijn man probeert nog dagelijks expres over kleine dingen te liegen om te zien of ik het door heb. Vaak weet ik van te voren al wat er gaat gebeuren en eindelijk na jaren zegt mijn man niet meer "wees niet te voorbarig." Blijkbaar is mijn intuïtie echt veilloos. Ik wist bijvoorbeeld al dat de buurman een affaire had, zonder hem gesproken te hebben. Hij stond buiten te bellen en ik stond er 40 meter vandaan( ik heb het gesprek niet gehoord!), zijn houding klopte gewoon niet en ik kan ook niet uitleggen wat er dan neit klopte, ik wist toen gelijk " die heeft een andere vrouw" vertelt aan mijn man, we waren het allebei weer vergeten en 3 maanden later hoor ik de buurvrouw roepen " ga dan lekker naar dat andere viswijf die je neukt." Heel spijtig voor haar, maar weer een bevestiging voor mij dat ik niet aan mezelf hoef te twijfelen als ik zelf een vreemd of naar gevoel van iemand krijg.
Ik ben mij enorm bewust van het nonverbale stuk. Zo erg, dat ik in het dagelijks leven vaak op mijn tong moet bijten om niet te reageren op wat ik allang in iemands gezicht, oogcontact, ademhaling en lichaamshouding heb gezien, in diens intonatie heb gehoord, heb gemerkt aan de specifieke woordkeuze en opbouw van het verhaal etc. Er zijn namelijk mensen die het eng of irritant vinden. Dus ik heb mezelf geleerd langzaam of niet te reageren in gesprekken, omdat mensen er ongemakkelijk van kunnen worden. Spirituele mensen zijn geneigd te denken dat ik dat ook ben en ik heb zelfs wel eens de serieuze vraag gekregen of ik gedachten kon lezen (gesteld door iemand die daar erg in gelooft), want dat gevoel had ze. Maar nee, ik kan geen gedachten lezen. Is ook helemaal niet nodig, want de meeste mensen praten luid en duidelijk zonder woorden. Het maakt me een hele goede thuiszorgmedewerker/PA/secretaresse etc., want ik ben binnen no-time ingespeeld op iemand. Het kost me echter heel veel energie. Na elk uur van sociaal contact heb ik twee uur nodig om weer op te laden.
Ik ben juist tijdens een gesprek teveel met lichaamstaal bezig. Zodra ik opvang dat mijn gesprekspartner zich verveeld, geïrriteerd raakt of wat anders, stop ik met het onderwerp. Vaak zegt men het één (misschien uit beleefdheid) maar hun lichaamstaal verteld wat anders. Niet heel vaak kom je mensen tegen waarbij de lichaamstaal hetzelfde verteld als hun woorden. Na zo'n gesprek maalt het ook nog lang door mijn hoofd, zowel de woorden als de houding bij die woorden. Ik ben dan ook een grote piekeraar. Ergens denk ik dat iedereen onbewust lichaamstaal oppikt, denk bijvoorbeeld aan iemand die continu om zich heen kijkt als je tegen diegene praat, verveeld. Of veel naar beneden kijken, schuldbewust. Armen over elkaar, gesloten, introvert. Vaak wegkijken, gehaast. Volledig naar jou toe gedraaid met armen uit elkaar, oprecht geïnteresseerd of in ieder geval heel sociaal en extravert. Ik denk dat dit ook de reden is waarom mensen op fora, WhatsApp, mail, of andere media vaak veel directer zijn, omdat de lichaamstaal er niet tussen staat.
Maar hoe werkt dat dan? (Ook mn vraag aan @Tuttebella ) De gesprekken die ik voer kosten me nu al zoveel energie. En toch kom ik dan soms voor verassingen te staan omdat mn ‘antennes’ blijkbaar uit stonden. Ik heb ze namelijk wel. Vroeger vaak genoeg dingen ‘geraden’ die bleken te kloppen. Sfeer en dergelijke ben ik wel gevoelig voor. Maar waar ik dat dan aan merk, kan ik niet benoemen.
Ik denk dat jij, ts, in deze dan niet "normaal" (excusez le mot, ik bedoel het niet rot) bent; als je je tijdens een gesprek helemaal niet (of nauwelijks) bewust bent van lichaamstaal. Ik denk dat de meeste mensen zich daar juist wel heel bewust van zijn. Niet expres ofzo, maar dat gaat gewoon natuurlijk, denk ik. Tenminste, ik vind het personage in je boek eigenlijk heel normaal. Zo ervaar ik het zelf ook, en ik dacht eigenlijk altijd dat de meeste mensen dat ook hadden.
Weet niet zo goed hoe het werkt, altijd al gehad. Vroeger vaak gebruikt om m’n zin te krijgen omdat ik perfect op mensen in kon spelen en kon aanvoelen welke kant ik op moest sturen zegmaar. En nog is het heel handig. Maar een gesprek of sociaal contact kost mij ook geen enkele moeite.
Het kost mij ook veel energie, zoals ik al zei, en het verbaast me helemaal niet dat een INTJ dat nog meer energie kost. Ik zal er eens wat MBTI-terminologie bijpakken, misschien helpt dat om het te verduidelijken Ik heb als primaire cognitieve functies Introverted Intuition en Extraverted Feeling. Dé combinatie voor het lezen van mensen en met Introverted Thinking als secundaire functie, is dit op bewuste manier te analyseren. Dus ik voel in eerste instantie wat er gebeurt en indien nodig kan ik achterhalen wat het precies is dat dit gevoel veroorzaakt heeft. In interpersoonlijk contact ben ik geneigd om dit cognitief te benaderen, maar dat is een proces van bewustwording geweest Ik merkte en voelde vroeger namelijk wel veel, maar begreep niet altijd waarom dit zo was. Een cursus NLP, wat toegepaste psychologie en veel onderzoekend leren hebben me het e.e.a. verduidelijkt en uiteindelijk kon in het in mijn vorige baan (begeleiding van gedetineerden teneinde gedragsverandering te bewerkstelligen) op een bewuste manier gebruiken als instrument. Een INTJ is geneigd om over de Fe in het contact heen te stappen en direct over te gaan naar de Ti, dat wil zeggen: je zult in communicatie primaire doelen, plannen en strategieën hebben en jezelf pas verdiepen in de gevoelswereld van de ander als dit doelmatig is. Dan gaan je antennes dus pas uitstaan wanneer je ook echt het nut ervan inziet om verfijnde signalen van de ander op te vangen. Het is voor jou wellicht geen automatisme en geen natuur om méér dan het functionele aan lichaamstaal en intonatie op te pikken. Ik denk wel dat iedereen zich er in kan trainen, maar ook dat zal voor jou gemotiveerd en ondersteund moeten zijn door logica, denk ik. Edit/// Ik kan me voorstellen dat je onder druk en in stressvolle sociale situaties ineens hele goede sociale antennes hebt, omdat het dan van groter belang is. Edit2/// Ik ben trouwens een INFJ. We schelen maar 1 letter, maar het verandert radicaal hoe we zijn in het contact met anderen.
Onbewust krijg je heel veel signalen ben ik de afgelopen jaren achter gekomen. Mijn man heeft namelijk Asperger en bij hem ontbreken non-verbale signalen meestal. Ben nooit bewust met non-verbale communicatie bezig geweest, maar onbewust haal je er dus toch veel informatie uit en het is echt lastig als iemand die signalen dus niet/nauwelijks laat zien. In dagelijks contact met anderen ga ik op mijn gevoel af maar denk dat dat gevoel is gebaseerd op een combinatie van verbaal en non-verbaal gedrag van de ander.
Ik let inderdaad heel erg op lichaamstaal Als ik met iemand praat kan ik daar ook op inspelen. Ik doe dit zelfs bewust. Om mensen op hun gemak te stellen vaak. Of me aanpassen aan het gevoel van die ander. Dacht dat iedereen dat wel deed eigenlijk.
Helaas niet herkenbaar voor mij. Ben daarin echt heel slecht. Vind dat erg jammer. Mijn man daarentegen wel, die voelt / ziet alles. Van mij zelfs op afstand. Van anderen alleen als hij ze ziet of appt. Ik weet dat het hem wel energie kost.
Hmm, je topic zet me aan het denken. Ik heb het idee dat ik wel gevoelig ben voor de sfeer en bepaalde spanningen, maar op lichaamstaal let ik niet (bewust) en ik denk nu ook dat ik heel gemakkelijk ben om te lezen voor anderen.
Wauw, dankjewel! Dit klopt helemaal en hier kan ik dan ook wel wat mee. Ik denk zelf dat ik mijn ‘antennes’ vaak onbewust uit zet omdat het me gewoon veel energie kost. Ik was vroeger veel gevoeliger voor stemmingen en sfeer en kon daar ook echt last van hebben. Als ik er bewust op let, dan pik ik inderdaad heel wat op en kan daar dan ook op inspelen (of juist niks mee doen). Maar ik vind het dan nog steeds lastig om tegelijkertijd hierop te letten en ook nog op mezelf (wat ik zeg, mijn eigen intonatie en houding). Omdat ik me daar ook bewust van ben. Vroeger was ik een gesloten boek; poker-face. Dat ben ik niet meer; je ziet alles aan me en ik kan slecht doen alsof/liegen. Verder herken ik wat je zegt; soms merk en voel ik vanalles, maar kan het dan lastig duiden of benoemen hoe en waarom. Dan kan ik blijven hangen in zou het dit of zou het dat. Terwijl ik meer op mijn gevoel zou moeten durven vertrouwen, i.p.v. over analyseren. Het ergste soort interacties waar ik dit in merk is met mannen; flirten. Ik pik het niet altijd op als mensen geïnteresseerd zijn in mij en vind het ook lastig om daar goed op te reageren. Maar ja, daar staan INTJ’s dan ook om bekend. Hopeloos op dit gebied.
Ik ben erg sensitief en gevoelig voor sfeer en ruimtes. Alleen neem ik dat gevoel nog niet altijd serieus en benader ik juist alles analytisch. mijn goede voornemen is dan ook om meer naar mijn gevoel te luisteren. Ik zal dus ook nooit meer een baan accepteren zonder dat ik eerst een dagje meegelopen heb. Gesprekken kosten mij ook veel energie omdat ik veel oppik en het dan lastig vind om me op de inhoud te concentreren.
Ja dat weet ik en ben ik me ook bewust van. Een nichtje van mij waarbij heel close mee ben (is als een zusje voor me) is ook INFJ. Zelfs de discussies die wij hier wel eens gehad hebben lijken op de discussies die ik met haar heb. Nog een vraag van mij. Ik heb dat NLP even gegoogled. Neurolinguistisch programmeren, dat klinkt een beetje, euhm, hersenspoelerig? (maar ik denk niet dat dat de lading dekt) Wat moet ik me daar precies bij voorstellen? Als dat helpt om je manier van communiceren te begrijpen heb ik daar wel interesse in. Zijn daar goede boeken van of moet je echt een cursus doen met feedback en dergelijke?
Non-verbale communicatie bestaat uit ongeveer 80% uit de totale communicatie. En ik er dagelijks mee bezig op mijn werk als therapeut en uiteraard thuis. En sfeer ontstaat door communicatie, soms juist doordat er helemaal geen woorden hardop worden gezegd, maar mensen wel met hun lichaamstaal van alles vertellen. De meesten mensen zijn zich hier wel bewust van, maar vinden het soms lastig om te omschrijven wat ze zien/voelen.