Nou, ik heb nu even de tijd om alles op te kunnen schrijven...zucht: Vorige week donderdag bracht ik Noa weg naar mijn moeder, daarna zou ik gaan werken. Van dat werken is echter helemaal niets terecht gekomen omdat ik een ongeluk kreeg een paar straten bij mijn moeder vandaan. Ik ben het bewustzijn verloren en tegen een lantaarnpaal aangereden met (gelukkig) 40km per uur. Hoe het is gekomen weet ik niet en dat is nog het akelige. Gelukkig had ik Noa niet bij me.. Ik ben afgevoerd op een plank en met een nekkraag en heb vervolgens twee dagen op de hartbewaking gelegen omdat ze vermoeden dat het iets met mijn hart was. Ook epelepsie is nog niet uitgesloten. Mijn ouders hebben gelukkig Noa kunnen opvangen, zodat ik alle rust had om te kunnen herstellen. Elke dag kwamen mijn ouders met mijn meisje naar het ziekenhuis, want ooooohhh! wat miste ik haar erg. Helaas moest zijn niet veel van mij hebben, want de schrik zat er bij haar ook erg in. Mijn moeder is namelijk als een gek met Noa naar mij toegekomen toen de ambulancebroeder haar belde over wat er gebeurd was. Mijn moeder kon Noa niet alleen thuis laten dus ze heeft mama op de brancare zien liggen helemaal vastgesnoerd. Alsof het nog niet erger kon valt Noa zich bij mij op de afdeling een gat in het hoofd! Bloeden dat het deed, niet normaal meer. En het ergste was dat ik ook nog niet met haar meemocht naar de EHBO, omdat ik onder bewaking stond. Dus een verpleegkundige is met haar en mijn moeder meegegaan naar de EHBO omdat Noa dat sneller geholpen kon worden. Wat er dan door je heen gaat.. Ik kon niet bij mijn eigen kind zijn! Toen ze terugkwam, met drie hechtingen rijker, heb ik toch even moeten huilen hoor. Noa trouwens ook, die heeft ook even bij mij uitgehuild. Toen ze alles eruit had gegooid, moest ze weer niets van mij weten. Gelukkig hebben we nu weer de regelmaat terug en is alles weer de oude. Ik moet nog voor verdere onderzoeken naar de cardioloog en neuroloog. Noa krijgt dinsdag haar hechtigen verwijderd. Mama en Noa maken het nu weer goed! Maar wat een toestand was het zeg.....
He getsie, wat moet jij je rot gevoeld hebben! Echt veel pech in korte tijd! Hoopdat jullie het samen weer gauw kunnen vergeten.. Maar voor jou nog wel even spannend, die verdere onderzoeken ook.. Zo'n lantaarnpaal kan best hard aankomen, ook als je zachtjes rijdt (weet ik ook uit ervaring..) Vervelend dat je moest blijven en dat je meisje dan net daar een gat in dr hoofd valt pffffff...
Bedankt voor jullie lieve reacties. Het gekke is dat Noa helemaal geen last heeft van haar hoofdje. Dinsdag mogen de hechtingen eruit, dan kan ik gelukkig wel bij haar zijn. Wat betreft mij gaat het wel weer. Ik ben de schrik wel weer een beetje te boven. Over drie weken moet ik naar de cardioloog voor verdere onderzoeken en over vier weken naar de neuroloog. We zullen zien.