Heel leuk om al jullie ervaringen te lezen Ik ben erg benieuwd naar moeders met al oudere kinderen, of naar mensen die zelf meertalig zijn opgevoed.
Wij voeden ook meertalig op, in eerste instantie ik Nederlands, vriend Engels en op de creche/school/omgeving Frans. Helaas begon hij maar niet te praten, in geen enkele taal, waardoor ik heb besloten het Nederlands te laten vallen. Inmiddels praat hij in het Engels 5 kwartier in een uur, maar gaat het in het Frans nog steeds niet zo heel geweldig. We zijn dan ook wel gezegend met een mega koppig exemplaar. Wil absoluut niet dat ik Frans met hem praat, vindt Frans niet leuk etc. en komt daar ook rond voor uit ('I hate French' en dat soort uitspraken ). Het gaat nu langzaam aan wel wat beter. Hij weet ook gewoon dat hij op school Frans moet spreken en probeert het ook steeds meer, maar ik heb inmiddels wel ervaren dat 'gewoon even' meertalig opvoeden niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt, en het per kind weer verschilt.
Mijn zoontje wordt ook meertalig opgevoed. Ik woon in een erg internationaal land en hier is meertalig opvoeden echt geen uitzondering. Mijn zoon was heel snel met praten (lees is een echte kletskous) en kan ook al erg goed praten, in 3 talen. Hij mengt de talen wel nog regelmatig door elkaar, maar hij kan verschillende woorden ook al zelf vertalen. Ik maak me er weinig zorgen over, ik ken veel kinderen die zo worden opgevoed. Ik kan zelf 5 talen en gebruik die door de dag heen eigenlijk ook allemaal. Ik vind die meertaligheid tot op de dag van vandaag een erg groot geschenk en ben er heel blij mee.
Dit lijkt me ook wel echt een lastige combinatie, die talen lijken allemaal wel écht veel op elkaar... De vraag is of ze mixt omdat ze de verschillende talen niet goed van elkaar kan scheiden of omdat ze instinctief kiest voor wat ze het makkelijkst vindt (qua uitspraak of grammatica). Dat laatste komt veel voor en hoeft geen probleem te zijn zolang degene waar je mee praat ook de betreffende talen beheerst. Ik vind dat ook altijd mooi als ik bijvoorbeeld Turkse Nederlanders met elkaar hoor praten, die schakelen vaak voortdurend. Terwijl ze óók gewoon vloeiend enkel Turks (met familie wellicht) en Nederlands (op het werk) kunnen praten.
Ik heb oudere kinderen in mijn nabije vriendenkring die meertalig (>2 talen) opgevoed zijn en omdat ik tijdens mijn studie veel over taalverwerving heb geleerd vind ik het altijd leuk om over te praten. Ik zie vaak toch wel “verwatering” naarmate de kinderen ouder worden, bijvoorbeeld omdat een van de ouders in de loop van de tijd beter Nederlands heeft leren spreken en de ouders niet meer samen onderling nog een extra taal nodig hebben. Verder ben je met oudere kinderen minder vaak 1op1, ze gaan naar school, naar sport, er komen vriendjes spelen. Dan is er wel een drempel om opzettelijk je kind in een vreemde taal toe te spreken, die de rest van de aanwezigen niet begrijpt. Nog een reden:met een jong kind is het nog heel leuk om de simpele woordjes in en om het huis te oefenen, maar een ouder kind accepteert dat vaak niet meer en daarmee wil je ook complexere dingen bespreken, dus pak je dan toch een taal waarin hij jou het best begrijpt. Veel oudere kinderen gaan ook door een fase waarin ze een taal die ze minder goed spreken ook echt gaan weigeren, of dat ze zich schamen. En laatste reden: zulke internationale ouders zijn blijven vaak ook internationaal georienteerd en vertrekken dan naar nog een ander land, ze gaan daar niet opnieuw het kind onderdompelen in de taal maar kiezen voor een internationale school. Waardoor de taal van het geboorteland verwaterd. Ten tijde van mijn studie was de heersende opinie dat kinderen (zonder taalstoornis) gebaat zijn bij meertaligheid en beter zijn in allerlei geheugentaakjes enzo. Dus ik zou vooral gaan voor je 4 talen, maar hou wel in je achterhoofd dat het eindresultaat misschien anders is dan je vantevoren had gehoopt.
Ik vind dat ook altijd erg leuk om te horen. Mijn schoonfamilie doet dat ook Vietnamees/Frans. Vaak niet erg want vanwege de context begrijp je wel waar ze het over hebben, maar wanneer het om punchline van een grap gaat dan is dat wel irritant!
@cowgirl80 , ik denk ook dat het Engels uiteindelijk geen echte taal voor hem zal worden. Simpelweg omdat wij beide geen native sprekers zijn en omdat ik denk dat ons huishouden Frans zal worden.
Ik vermoed dat het "gemakzucht" is, want ze weet prima wanneer ze welke taal dient te spreken Het wordt inmiddels wel beter hoor. Ik verwacht ook dat ze vanaf komend schooljaar grote sprongen gaat maken. Ze heeft nu net een "tussenjaar" gehad (jaar extra kleuteren) en gaat na de zomer naar de 1e klas.
Nog als aanvulling op mijn eerdere post en als reactie op een latere post van iemand hier: wij laten het aan de kinderen over in welke taal ze spreken. Over het algemeen "hangen" ze in het Duits wanneer ze van school komen en vertellen dan over het algemeen in het Duits over hun dag. In de loop van de middag schakelen ze dan naar het Fries over (is in huis zo ongeveer de voertaal ) Word ik aangesproken met "Mama", dan weet ik dat er een vraag/verhaal in het Duits komt. is het "Mem", dan kan ik overschakelen naar het Fries
Klopt, ik spreek in principe in de taal van de vriendjes die aanwezig zijn. Dit kan dus Fries, Nederlands of Duits zijn Ik vind het niet plezierig om het "andere" kind dan maar te laten raden wat er wordt gezegd
Ik ben zelf meertalig opgevoed. Niet door mijn ouders, maar toen we naar het buitenland verhuisden, kon ik natuurlijk met niemand in die omgeving Nederlands praten Ik ben heel blij dat ik de taal al goed sprak vóór ik een relatie kreeg met mijn vriend. Er zijn zo veel voordelen aan het leren van een taal als kind. Ik heb nooit omgekeken naar regels, grammatica, weet ik veel. Het schijnt dat die taal heel veel naamvallen en weet ik veel wat heeft, maar ik heb alles als kind op gevoel geleerd. En dat terwijl mijn ouders jarenlang hebben zitten ploeteren met taalboeken, moeilijke uitspraken, etc. Daarentegen zie ik ook wel nadelen qua ontwikkeling. Mijn broertje kon makkelijk leren, maar hij heeft echt een aversie voor die taal gekregen. Hij lag elke dag jankend op de grond, omdat hij niet naar school wilde. Hij vond het zó vreselijk om geen Nederlands te kunnen spreken op school. Hij is zich totaal afgaan sluiten en kreeg een terugval in zijn ontwikkeling. Tot en met groep 5 heeft hij moeite gehad met sociaal contact en aanpassingen. Met alle stress en problemen van dien (broekpoepen etc) Hij was altijd een buitenbeentje, óók in Nederland. Nu (op zijn zestiende) durft hij nog steeds niet met de mensen daar te praten of vrienden te maken in de buurt. Hij kan de taal nu prima aan, maar hij wil het niet spreken, puur om die slechte herinneringen als kind...
Wat verdrietig! Als ouder is dit absoluut niet wat je voor ogen had voor je kind. Ik hoop dat wanneer hij volwassen is er positiever naar kan kijken. Voor jou wel een fijne ervaring dus. Ik hoop dat de ervaring van jouw en mijn kind ook zo zal zijn!
Onze kinderen zijn ook tweetalig. De oudste is echt een taalkindje. Ze spreekt beiden talen vloeiend en switched ook heel gemakkelijk zonder dat het een rommetje wordt. Onze jongste (bijna 4) maakt er juist een rommetje van. Ik heb het idee dat ze in beiden talen wat achterloopt op het gemiddelde, maar weet niet of dit door de tweetaligheid komt of omdat taal gewoon minder haar ding is. Ze spreekt ook zelden een zin puur in 1 taal uit. Altijd komen er woorden van de andere taal ertussen. Op deze leeftijd klinkt het wel schattig en wij begrijpen haar altijd wel, maar als je beiden talen niet vloeiend begrijpt valt er geen touw aan vast te knopen. We hopen maar dat het vanzelf goed komt....
Haha dat lijkt me wel echt bijzonder, als je op 2 manieren aangesproken kan worden. Mijn kind zit net in de fase waarin ze onderscheid leert maken tussen haar beide moeders, ze kan nu ook onze voornamen uitspreken maar zegt tegen ons allebei ook mama en ik ben waanzinnig benieuwd hoe ze ons uiteindelijk structureel gaat aanspreken. Ik had nog niet bedacht dat 2 manieren van aanspreken überhaupt een optie was
Alleen Nederlands (dus eigenlijk hoor ik hier niet...) Of eigenlijk: Nederlands en Nederlands met Brabants accent. Maar zoals het er nu naar uitziet, gaat ze absoluut geen Brabants spreken, heb nog nooit zo'n harde g gehoord Maman klinkt lief!
Leuk om al deze verhalen te lezen. Met mijn eigen kinderen heb ik geen ervaring, maar als gastouder wel. Ik heb een Pools kindje in de opvang, die dus tweetalig wordt opgevoed. Ze is ruim 2,5 en maakt op dit moment hele grote sprongen in het Nederlands. Wat ik zo leuk vind is dat als ze opgehaald wordt ze in het Pools tegen haar moeder praat en zich omdraait en in het Nederlands hetzelfde tegen mij zegt.