Mijn oudste wordt in november 6. Altijd heeft ze al moeite gehad met 'kiezen'. Of het nu tussen tussen snoepjes is of iets anders. Ik herken dat wel. Ik had het vroeger ook. Heeeeeel lastig. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de omgeving. Ook kan ze niet loslaten. Alles wat is moet blijven. Van de onbenulligste tekening tot baby-speelgoed. Een tekening maken voor een ander is er ook bijna nooit bij, want die wil ze zelf houden. Laatst dacht ik het redelijk aan te pakken. Ze wilde graag iets hebben, maar ik kreeg echt niet verzonnen waar we dat op haar kamer moesten zetten. Dus ik dacht dat het houten poppenhuisje (ooit gekocht omdat ik het zelf zo leuk vond, maar zij heeft er nooit mee gespeeld) wel weg zou kunnen. Dus ik voorzichtig gepolst: 'waar moet dat nieuwe speelgoed dan staan?' Dat wist ze niet. 'Nou, als we dat dan op het tafeltje zetten ipv het poppenhuis....' Ze werd compleet hysterisch!!! Ik wist echt niet wat ik mee maakte! En ik maar herhalen: 'schat, als jij het niet wilt, dan houden we her huis gewoon!' Maar ze leek het allemaal niet meer te horen. Vandaag: we hebben wat geschoven in de woonkamer. Nieuwe eetkamerstoelen erbij, een oud kerkbankje eruit. Tijdens het verschuiven zagen we dat er aan de achterkant een heel klein stickertje van Paw Patrol zat. Die is weggegaan. Nu is ze als sinds 19:00 in tranen om haar sticker. Doet ons de meest nare verwensingen en kan er echt niet van slapen. Gevraagd of ze nog wel wist hoe de sticker eruit zag. Dat wist ze niet eens meer! Ik weet niet zo goed wat ik hier mee moet. Iemand tips of herkenning? Ze heeft wel vaker dingen in har gedrag waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Erg vervelend. Ik zou het zo graag begrijpen en er op een goede manier op reageren...
Ik herken het een beetje. Wat wij doen is er een foto van maken, zodat ze er altijd nog naar kan kijken wanneer ze dat wil. Die foto wordt uiteindelijk ook weer verwijderd, maar daar is ze nog steeds niet achter
Ik herken het niet, wij kiezen snel en dl gooit zelf heel veel weg, als ze er klaar mee is. Hier ook nog veel babyspeelgoed, daar speelt ze nog wel eens mee. De oude rammelaar is momenteel een zwwemband voor ijsbeer, bijvoorbeeld. Probeer dingen waar ze niet meer mee speelt anders eens op te laten ruimen? In een doos, niet weggooien. Dan kan die over een tjd misschien wel weg. Of direct confronteren zodra ze iets nieuws wil: dat mag, maar eerst 1 ding wegdoen om plaats te maken?
Herkenbaar, oudste dochter heeft het ook heel erg gehad. Zelfs een kapotte skippybal heeft ze niet weg willen gooien, want ~huilend~ 'ze ging haar skippybal zoooooo missen'. Wat hier heeft geholpen: - uitleggen dat eerst dingen weg moeten voordat je ander speelgoed kan krijgen. Vooral uit blijven leggen, ook uitleggen dat het nu eenmaal zo werkt in het leven, anders zouden huizen helemaal vol met spullen zitten en zou je niet kunnen wonen. - net als boven, foto's maken (nu zegt ze zelf: 'maak je eerst een foto?' voordat ze bv een zelfgemaakt koekje op wil eten wat ze voorheen voor altijd wilde bewaren) - begrip tonen voor haar verdriet (ze ís nu eenmaal verdrietig) maar standvastig blijven in je besluit om iets weg te doen - spullen eerst op zolder leggen (of ergens anders waar ze ze niet ziet). Er ligt wat speelgoed dat we ooit door willen geven, ze weet dat er wat ligt. Maar er ligt ook genoeg níet, omdat we dat al weggegooid/doorgegeven/verkocht hebben zonder dat ze het weet. In de loop van de tijd vergeet ze het. - ouder worden (tja, alles is een fase...)
ohh dit lijkt me heel vervelend!! Ik herken het niet, althans ik laat het niet toe, ik ga gewoon niet alles bewaren. De eerste keer dat ik een tekening of iets dergelijk weggooide heb ik duidelijk uitgelegd waarom, want je kan nu eenmaal niet alles bewaren. Dat is niet leuk, maar ik heb laten zien wat ik wel bewaarde en waarom. Lastige kwestie, maar vooral vol blijven houden en niet terugkrabbelen.
Ik heb ook lastig kiezende meisjes, die graag dingen bewaren. Het is denk ik een angst voor verandering, voor het onbekende. En angst van spijt krijgen of zo. Als er spullen weg moeten (in mijn ogen dan ) dan betrek ik hen er altijd bij. Ik beslis dat er opgeruimd moet worden (en leg ook uit waarom, bijvoorbeeld omdat de kast te vol is, bij voorkeur uitleg die ze ook zelf kunnen waarnemen), maar ze krijgen wel zeggenschap over wat er weg gaat. En er zijn simpele regels. We kunnen NIET alles bewaren. Dingen die echt kapot zijn worden niet bewaard. Als hun rommelbak vol is past er niks meer bij, dus moeten ze eerst opruimen/wegdoen. Bij nog bruikbare spullen (babyspeelgoed bijvoorbeeld) geef ik de uitleg dat ze al veel hebben en dat andere kinderen (die weinig geld hebben) ook speelgoed kunnen gebruiken. Het is hier normaal om minstens 2 keer per jaar iets aan andere kinderen te 'geven' (kringloop of kennissen). Ook omdat ze zelf toch wel weer iets nieuws zullen krijgen met verjaardag of van zakgeld e.d. En dan idd... ouder worden. Ervaren (keer op keer) dat de wereld niet vergaat als er iets weggaat en dat een 'foute' keuze soms verdrietig is, maar ook niet einde van wereld.
Vandaag discussie aan de eettafel omdat ik de zak waar de krentenbollen in hadden gezeten niet weg mocht gooien, want 'daar kun je nog andere leuke spulletjes in doen'... Dan helpen foto's maken niet hoor Ik vind het maar lastig.