Mijn kind wil niet bij mij zijn

Ik vind het echt rot dat je je zo voelt!

Je bent er altijd en je schrijft dat het dan goed gaat. Richt je daarop en geniet daar van. Omdat je er altijd bent, lijkt hij niet enthousiast te zijn (het is gewoon voor hem) en wel bij de mensen die hij minder vaak ziet. Kan dat het zijn?

Stel je gaat nu met een vriendin een weekend weg, hoe zou hij daar op reageren?

 

Ik begrijp je, echt waar.
Mijn zoon heeft hetzelfde gehad... Ik werkte niet en was altijd thuis, deed volop leuke dingen maar zodra er iemand anders kwam moest hij niets van mij weten.
Ik mocht hem niet troosten en hij zei regelmatig dat hij papa liever vond. Erg pijnlijk, dacht ook echt dat dit zo zou blijven.
Maar hij is nu 4 en denk dat het nu ruim een jaar heel goed gaat en hij mij net zo leuk vind als papa of oma.

 

Hier hebben beide kinderen daar ook een handje van. Niet als man thuis is, maar vooral bij opa en oma.

Als mijn moeder in de buurt is, tellen wij niet meer mee. Is mijn vader ook in de buurt dan is oma ook helemaal niet meer interessant.

Vind het niet zo heel vreemd, jij bent er altijd. Dus een ander persoon is dan al snel leuker dan de constante factor.

 

Wij hebben de omgekeerde situatie en geloof me, het ligt niet aan jou. Ik ben niet makkelijker (eerder strenger), niet geduldiger, niet actiever of wat dan ook dan mijn man. Maar toch wordt regelmatig benoemd dat ik liever ben, iets beter kan enz. Tot aan billen afvegen aan toe.
Mijn oudste is sinds een jaar zover dat hij soms ook de voorkeur aan zijn vader geeft. Ik kan namelijk geen stemmetjes bij het voorlezen en bij strips vindt hij dat wel erg leuk. Daarnaast weet papa veel meer over aardrijkskunde en geschiedenis. Dus nu hebben we opeens de situatie dat zoonlief met een zucht zegt: Ik vraag het wel aan papa, die weet veel meer! Maar hij is inmiddels 8, dus het heeft even geduurd.

Kinderen zijn gewoon niet subtiel. Het is echt niet zo dat hij niet bij jou wil zijn, als er verder niemand is, is het wel heel leuk. Als hij jou echt niet zo willen zou je het dan ook merken. Maar als er iemand komt die interessanter is, dan gaat hij daar naartoe en andere mensen zijn al snel interessanter, jij bent er altijd wel.
Ik denk dat het goed zou zijn als je probeert om te denken. Niet, hij vindt mij niet leuk, maar, wat fijn dat hij zo kan genieten met zijn vader en grootouders. En neem dan ook wat afstand voor jezelf. Geniet er van dat je even rustig naar de wc kunt. Het is geen afkeuring van jou.

 

Mijn oudste zoontje wou als baby ook altijd alleen maar bij zijn vader zijn.
Je moet het echt niet zien als een persoonlijke afwijzing, hij houdt ook heus van jou! Soms zit het in kleine dingen ontdekte ik: mijn man lachte meer, ik keek vaak chagrijnig. Mijn man had meer handigheid in aankleden en verschonen, ik deed alles houterig. Logisch dat de baby liever papa had.

Vanaf zijn tweede verjaardag ging het beter en trok hij meer mijn kant op. Ik kan heel goed voorlezen en vertellen over de natuur bijvoorbeeld, dat ging hij toen meer waarderen.

Dus neem het niet persoonlijk op, het kan over een poosje weer anders zijn!

 

Ik herken het heel erg met mijn schoonzus. Mijn zoon is zo dol op haar, dat als ze er is dat ik niet meer besta. Ik heb daar best moeite mee gehad en werd er ook jaloers van. Als we hem samen van de psz ophalem dat gaat hij eerst naar mijn sz, Toen hij nog een luier droeg mocht ik hem niet verschonen, als hij iets wil vraagt hij dat aan haar en wil ook heel vaak niet met mij mee naar huis maar bij haar blijven. Bij mijn dochter is het niet zo extreem, maar zij hangt ook wel aan mijn sz.
Inmiddels ben ik er aan gewend en probeer ik me er niet meer aan te storen. Ik weet ook dat wij als ouders uiteindelijk de belangrijkste factor zijn. Maar afentoe denk ik nog steeds van hallo ik ben je moeder..

 

Lieve TS, wat jammer dat je het zo voelt dat je kind niet bij jou wil zijn! Ik wil je toch graag laten weten dat vanuit het ontwikkelingsperspectief het gedrag van je kindje geheel normaal is en zelfs gezond (en dat weet ik vanuit mijn werkveld en als moeder zijnde ); je kindje is vaak bij jou en is dan ook graag bij je, dat is een goed teken! Als er andere belangrijke mensen voor je kindje in beeld komen, trekt hij naar hen toe en dat is juist gezond! Hij weet dat jij van hem houdt, er altijd voor hem zult zijn dus het voelt voor hem veilig genoeg om op die momenten ook de aandacht en de liefde van een ander op te zoeken. Dat is heel natuurlijk en gezond gedrag.

Wij gaan regelmatig met schoonouders op vakantie of gewoon op bezoek. Op het moment dat schoonouders in beeld zijn, bestaan wij niet meer! Alles moet door oma gedaan worden. En dat is in mijn ogen logisch; hen zien ze niet zo vaak en op het moment dat ze er zijn, willen ze graag de volle aandacht van hen. En dat vind ik ook prima, ik knuffel ze wel weer als opa en oma weer naar huis zijn. Het is juist mooi dat mijn kinderen ook ander mensen om zich heen hebben die ze zo belangrijk vinden en aan wie ze zich kunnen hechten, ook hun wereld bestaat uit meer dan papa en mama gelukkig. Dat is een rijk bezit voor hun ontwikkeling en groei dus alleen maar iets om te omarmen.

Dus lieve TS, het is echt niet zo dat je niet voor je kindje bestaat maar je kindje ontwikkelt zich gelukkig zo gezond dat hij meer mensen in zijn leven durft te laten. Een grote verdienste voor jou als moeder!

 

mijn oudste is echt een papa's kindje
ik breng hem elke dag naar school hij vraagt heel vaak wanneer papa hem nu eens brengt en haalt toen mijn man dat laatst deed glunderde hij van oor tot oor
ik denk dan maar zo dat is nieuw en gebeurt niet zo vaak daarom vind hij dat zo geweldig
maar ook als we bij opa en oma zijn krijg ik ze allebei bijna niet meer mee naar huis en dagelijks vragen ze of we bij opa en oma gaan spelen
ik vind het niet zo erg als ik ze 's avonds op bed leg krijg ik wel 10 kusjes en word verteld dat ie van mij houd tot de maan en weer terug dus ach dan vind ik alles helemaal prima

 

Ik kan me goed voorstellen hoe naar dat soms overkomt. Wij hebben hier een gelijksoortige (en toch net iets andere) situatie en hebben te horen gekregen dat we bepaald gedrag als een groot compliment moeten zien.

Onze jongste dochter is als pleegkind bij ons komen wonen en heeft de nodige issues. Ze is tegen de hele wereld innemend en charmant, maar tegen mij kan ze zich echt als een feeks gedragen. Bewust dingen zeggen of doen om me te kwetsen. Het moeilijkste en meest dearse gedrag heeft ze van mij. En dat is dus een compliment (volgens onze hulpverleners) want bij mij voelt ze zich blijkbaar het veiligste.

Is natuurlijk een andere situatie, maar in die zin gelijksoortig dat jij er ook altijd bent voor jullie zoon. Hij hoeft jou niet meer voor zich te winnen. Hij weet blijkbaar al dat jij onvoorwaardelijk van hem houdt. Anderen zijn dus af en toe uit beeld en daardoor misschien soms interessanter. Maar dat maakt niet dat hij minder van jou houdt, maar wel dat jij het allerveiligst voor hem bent en dat mag je dus als groot compliment zien. (Dat is wat ik denk tenminste )

 

Mijn zoon heeft dit heel erg bij mijn moeder. Zodra ze langs komt dan is het altijd drama op het moment dat ze naar huis gaat. Hij staat bijna klaar met z'n tas om bij oma in te trekken. Tegenwoordig is het ook al drama als m'n moeder en ik even met elkaar bellen, dus we bellen vaak als hij al op bed ligt.

Ik heb er alleen geen "last" van maar geniet eerder dat hij zo gesteld is op zijn oma. We wonen best ver uit elkaar en vind het af en toe echt vervelend voor mijn zoon dat we niet even zo langs kunnen of dat hij niet even een nachtje kan logeren.